tag:blogger.com,1999:blog-2109926365481558982024-03-21T19:33:54.017-07:00मनाचा कंदीलसारे कळतंच न कळत घडते.... आभास हा !!N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.comBlogger38125tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-59834414997995212402022-03-25T05:25:00.003-07:002022-03-25T05:25:59.676-07:00तुझ्या सोबतीची वाट...<p> तुझ्या सोबतीची वाट...</p><p><br /></p><p>भगवद गीता- आपला धर्म ग्रंथ, पण ती कधी वाचावी, शिकावी त्यात भगवंतांनी काय सांगितले आहे हे जाणून घ्यावे मला कधीच ह्याचे कुतूहल वाटले नाही, त्याला कारण म्हणजे आयुष्याच्या उतार वयात देव देव तर करायचे आहे असा समज असणारी मी ! </p><p><br /></p><p>पण आयुष्यात तू आलीस, तुझं ते अध्यात्मिक ज्ञान मला अचंबित करायचं, माझ्याच एवढी तू, पण किती समजदार, सहनशील? कसं जमतं, माझ्या सर्व प्रश्नांची उत्तरं मला गीतेत मिळणार म्हणालीस, एकदा माझ्या खातर गीता वाच म्हणालीस, मी पण चक्क घेतली वाचायला, अगदी न विसरता रोज एक अध्याय वाचून काढला, माझा हा प्रवास सुरु झाला! </p><p>माझा असा समज झाला की तुला माझ्या आयुष्यात देवानी अध्यात्माकडे वळवण्यासाठी आणले, तुझं माझ्या आयुष्यात येण्याचं हेच कारण आहे! माझी अध्यात्माकडे ओढ वाढू लागली, नवीन नवीन गोष्टी समजत होत्या, किंवा एक नवा दृष्टिकोन मिळत होता.</p><p><br /></p><p>अश्यातच मी जोडले गेले गीता परिवाराशी! </p><p>गीता शिका, शिकवा, आचरणात आणा!!💐</p><p>माझ्या यासोबत अर्थात तू ही क्लास जॉईन केले, रोज सकाळी त्या क्लास साठी उठण्याची ओढ!! खूप सुंदर सुरवात व्हायची दिवसाची! किती किती चुकलं आपलं हे लक्षत आलं, गीता उतार वयात शिकायची नाही तर आयुष्यभर आचरणात आणायची गोष्ट आहे!</p><p><br /></p><p>गीता शिकत असतांना आपण ही एक दुसऱ्याला समजू लागलो, एक दुसऱ्याच्या विचारांची देवान घेवान होऊ लागली, </p><p><br /></p><p>तू मला मी तुला ओळखू लागलो!</p><p>तू मला मी तुला गुंगूनू लागलो!</p><p><br /></p><p>दिवस सरत होते लेवल 1 ची परीक्षा संपली, खरं तर तुझ्या मूळ3च मी ही परीक्षा दिली!! काही स्वप्न रंगवणे सुरू झाले! गीता च्या सर्व परीक्षा पास करायच्या आहेत, एक दुसऱ्याला ध्येय देऊ लागलो!!</p><p><br /></p><p>तुझ्यामुळे माझा हा आध्यात्मिक प्रवास इतका सुंदर सुरू झाला आणि अजून ही सुरू आहे! </p><p><br /></p><p>पण मला खूप मोठे सुखद बक्षीस मिळाले, अगदी मन लावून गीता शिकण्याचे, एकाग्र राहण्याने! </p><p><br /></p><p>त्याच भगवंतांनी माझी भेट घडवून दिली तुझ्या सोबत - गीता मैत्री मिलन कार्यक्रमामुळे! माझं एक स्वप्न पूर्णत्वाला गेले!</p><p>तुझी भेट झाली!! बस अजून काय हवे होते!</p><p><br /></p><p>मी हे सर्व समजत होते त्यांनी मला त्याच्या भेटीसाठी अग्रेसर करण्यासाठी केले होते, पण ह्या सर्व चक्रमागे करण होते तुझी माझी भेट घडवणे!!</p><p><br /></p><p>आता असं वाटतं, गीता ला तू आयुष्यात नाही आणलं तर गीता नि तुला माझ्या आयुष्यात आणलं, माझी रुची गीतेत वाढणे, ते एकत्र गीता शिकणे, त्या सोबतच भेटीची ओढ निर्माण होणे... आणि चक्क गीता परिवाराने हा मिलन कार्यक्रम पुण्याला ठेवावा? </p><p>त्यात तुला येत यावे? </p><p>हे स्वप्न पूर्ण करायला त्यानी किती प्लांनिंग केली असेल ना? किती सूत्र हलवले असतील त्यानी? तुला मला एक छताखाली आणण्यासाठी? </p><p><br /></p><p>खूप कविता वाचल्या आज पर्यंत, खूप कथा वाचल्या </p><p>एक अपूर्ण स्वप्न वाल्या, पण मी त्याची खूप आभारी आहे, माझं स्वप्न पूर्ण झाले, तुला भेटता आले!</p><p><br /></p><p>आता ही जी तज्झ्या सोबतीची वाट त्यांनी दाखवली आहे ना मला त्यावर चालत राहायचं!! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsGk4H_u7KkSE_ksmQgV3CHoawU63TxTk19ndnyX_ZU4HRUvoHaZowfLI32_v0TBacjqPngJy0yg091sgaKqgUJNoUEcuTM6GgBbReyUD_1muKDfxNAciDva9RIrM_DaqoL3loq9txNx6JhzfFS6wDYWqf0yH1SEh_0xu_yU8xXvX5KB8WUy5iO79ovQ/s1600/IMG-20220323-WA0059.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsGk4H_u7KkSE_ksmQgV3CHoawU63TxTk19ndnyX_ZU4HRUvoHaZowfLI32_v0TBacjqPngJy0yg091sgaKqgUJNoUEcuTM6GgBbReyUD_1muKDfxNAciDva9RIrM_DaqoL3loq9txNx6JhzfFS6wDYWqf0yH1SEh_0xu_yU8xXvX5KB8WUy5iO79ovQ/s320/IMG-20220323-WA0059.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdCE-TVj_2-JcgSiavBihoM7Z4P-tprNDosH5stE3638AyM_EVUdR1vv37DbX_cXFH0OFLrdsF0pRHPviollc5IYFqjtEAloOHZtSKKykX0Cl_mANE5cAYKSTu7Gn9EQLR_J-Sip1yeYaiwMJ2aOWDyQrhoINVFVU1Jp1TBcdDoXvLLWR9P-Ny2OIjrQ/s1600/IMG-20220323-WA0060.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdCE-TVj_2-JcgSiavBihoM7Z4P-tprNDosH5stE3638AyM_EVUdR1vv37DbX_cXFH0OFLrdsF0pRHPviollc5IYFqjtEAloOHZtSKKykX0Cl_mANE5cAYKSTu7Gn9EQLR_J-Sip1yeYaiwMJ2aOWDyQrhoINVFVU1Jp1TBcdDoXvLLWR9P-Ny2OIjrQ/s320/IMG-20220323-WA0060.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL4Wb2odxuAp5YZAnhOubrgc_yBFoE6oZt8AmBr7vIV37WQsmdZ-Hi-cr1eMy1ZHhdbJNyPHUW1SgPtrWeo0-s4Iu9d7QMsAQIUBUnamotQD_uJ8ARcQWW2LtDWBj6LgSVaIXFYM7jiGklBtXNBD-rOnqKit3q4BtU0N_IyLu_anSAezrkjzu30isX3Q/s1600/IMG-20220323-WA0064.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL4Wb2odxuAp5YZAnhOubrgc_yBFoE6oZt8AmBr7vIV37WQsmdZ-Hi-cr1eMy1ZHhdbJNyPHUW1SgPtrWeo0-s4Iu9d7QMsAQIUBUnamotQD_uJ8ARcQWW2LtDWBj6LgSVaIXFYM7jiGklBtXNBD-rOnqKit3q4BtU0N_IyLu_anSAezrkjzu30isX3Q/s320/IMG-20220323-WA0064.jpg" width="320" /></a> Thank You Geeta Pariwar for these memories!!💐</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> </div><br /><p><br /></p><p>मी कशी ग विसरेल तुला ?</p><p><br /></p><p><br /></p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-47052945015865460902022-02-28T09:39:00.002-08:002022-02-28T09:39:52.562-08:00<p> </p><h1><span lang="MR" style="font-family: "Mangal",serif; mso-ascii-font-family: "Calibri Light"; mso-ascii-theme-font: major-latin; mso-bidi-language: MR; mso-bidi-theme-font: major-bidi; mso-hansi-font-family: "Calibri Light"; mso-hansi-theme-font: major-latin;">सिक्रेट सायको – २</span><o:p></o:p></h1>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आश्लेषा रूम
मध्ये पडल्या पडल्या त्या ट्रॉफी ला निहाळत बसली होती</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> त्या वरच ठळक अक्षरातले ते शब्द ‘हिलिंग टच’
मनाला खूप स्पर्शून गेले होते</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> ती ट्रॉफी
म्हणजे जादुई दरवाजा होता, आश्लेषा ला आपल्या सोबत ती तिच्या भूतकाळात घेवून गेली...
जिथून तिच्या ह्या प्रवासाला सुरवात झाली. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">ते कॉलेज चे
सोनेरी दिवस, स्वप्न रंगवण्याचे दिवस आणि स्वप्नात रमायचे दिवस! मित्र मैत्रिणी
आणि खूप मज्जा मस्ती!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">तेरी बातो में
दिल खो स गाया, प्यार केहते जिसको वो हो स गया...</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">खुश हु मेईन इतना
क्यू</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> तेरे प्यार मेईन चमकू जैसे जुगनू... </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">तिला मिळालेली ती
पहिली शाबासकी... गुरुजींनी गर्वाने थोपात्लेली पाठ!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">तीच ते शेवटच्या
वर्षी आपल्या थिसीस वर दिलेले भाषण अजून हि किती स्पष्ट ऐकायला येत होत तिला</span>?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">स्य्कॉलोजी मधली फ्रेड
ची थेरी, जी सांगते कि कोणत्या हि व्यक्तिमत्वाचे तीन भाग असतात, इड, इहो आणि सुपर
इगो.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">हे तिन्ही इड,
इगो आणि सुपर इगो आपलयाला वागण्याला कारणीभूत असतात. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">इड आपल्याला
आपल्या रोजच्या गरजा पूर्ण करायला मदत करत असतो जसं कि </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">सुपर इगो त्यात
आपल्याला २ गोष्टीतली काय बरोबर आणि काय चूक हे सांगत असते</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> चांगल्या रस्त्यावर चालण्याला सांगत असते.
जेव्हा कि ह्या दोघंमध्ये समतोल राखण्याचे काम करत असते इगो.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">औदितोरीम शांत
गंभीर झाले होते, आश्लेषा ला त्यामुळे समजले होते जरा डोक्यावरून चाललंय प्रकार...
त्यामुळे ती सर्वांना वेगळ्या पद्धतीने समजावण्याचा प्रयत्न करते. अचानक बोर्ड वर
काढलेले सर्व मिटवून ती बोर्ड वर लिहिते... दिल चाहता है!! ऐकल आहे हे नाव</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">?</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">नवीनच चर्चेत
असलेली मूवी म्हणजे दिल चाहता है</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> प्रत्येकाच्या
ओठी गाणी असलेली मूवी, प्रत्येकाला ती मूवी डायरेक्ट</span> connect <span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">झाली, कॉलेज मध्ये सर्व मुल वो लाडकी है कहा
गात होते तर मुली</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> जाणे क्यू लोग प्यार
करते है गात होते!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">कोणी स्वत:ला आकाश
मध्ये शोधत होत तर कोणाला आपण समीर वाटत होतो! काही न काही कुठे तरी प्रत्येकाच्या
आयुष्यावर त्या मूवी नि छाप सोडली होती! पण आश्लेषा नि त्या मूवी ला एका वेगळ्या
लेवेल ला नेले !! </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">इतक्या गंभीर विषयावर
बोलतांना आश्लेषा नि असं मूवीचे नाव का लिहिले</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> प्रत्येकाच्या
मनात ते प्रश्न सुरू असतांनाच आश्लेषा नि बोलायला सुरू केले..</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आपल्या थेसिस ला
ह्या मूवी चा आधार घेवून खूप छान पद्धतीने समजावून सांगू लागली!!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“ह्या मूवी मध्ये
इड, इगो आणि सुपर हेरो सर्व आहेत म्हंटल मी तर काय तुम्हाला विश्वास बसेल</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">” तिनी उलट प्रश्न केला सर्वांना. मूवी मध्ये
इड आणि इगो</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> सर्वांच्या चेहऱ्यावर
प्रश्न स्पष्ट दिसत होते. आश्लेषा च्या चेहऱ्यावर मात्र एक गूढ स्मित आले होते. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">ती पुढे नाव
लिहिते तीन बोर्ड वर... आकाश, समीर आणि सिड. तिची थेसिस होती आईसबर्ग ची ३ मैंद
च्या </span>states<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> वर होती म्हणजे इड, इगो आणि सुपर इगो आणि दिल
चाहता है चे हे हिरो आता आपल्याला काय शिकवणार</span>?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आश्लेषा सर्वांना
बघत सांगते असे बघत पुढे लिहू लागली!! </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आकाश (अमीर खान) –
म्हणजे आपल्या मनाचे इड स्टेट दर्शवते – तो बेसिक प्लेझर नियमांवर चालतो, तो आपले
आयुष्य आपल्या गरजा भागाव्ण्यास्तही जगतो.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">सिड (अक्षय खन्ना)
– म्हणजे सुपर इगो ला दर्शवतो. सुपर इगो आणि इड ह्यात नेहमी द्वंद्व सुरू असते, जे
बरोबर आहे ते करायचे कि आपल्या गरजा निभ्वाय्च्या</span>?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">समीर (सैफ आली
खान) – म्हणजेच इगो. त्याला सारख एक सुवर्ण बिंदू गाठवा लागतो इड आणि सुपर इगो
च्या मध्ये.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">तर दिल चाहता है
मधले हे तीन पत्र नसून एकाच्या मनाच्या ३ स्थिती आहेत!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">इतकी कॉम्पलीकेतेड
थेरी आश्लेषा नि विश्लेषण =करून इतक्या सोप्या पद्धतीने समजावून सांगितली होती!
तिचं बोलण संपते न स्माप्ते हाल मध्ये टाळ्यांचा कडकडत झाला! </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“ए.. आशु...
मानले हा तुला...” जुही नि आश्लेषा ची तारीफ करत स्वताचीच कल्लर ताईत केली.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“का ग</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">”</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“मग काय मूवी बघतांना
पण तुझ्या डोक्यात हा अभ्यासच फिरत असतो न</span>?<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">” जुई नि डोळा
मारत चिडवले.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आश्लेषा नि हलके
स्मित केले. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“</span>AD<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">, आज तर तू जादूच केलीस!!” समोरून आशिष आला आणि
आश्लेषा च्या हृदयाची धडकन थांबली जणू</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> सर्व </span>black<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span>out<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">... हृदयात बस</span>,<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> गिटार ची धून सुरू झाली आणि ते अपोआप गावू
लागले... </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आते जाते... </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आते जाते</span>, <span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">हँसते गाते</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">सोचा था मैं ने
मन में कई बार</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">वो पहली नज़र</span>, <span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">हलका सा असर</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">करता है क्यों
दिल को बेक़रार</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">रुक के चलना</span>, <span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">चल के रुकना</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">ना जाने तुम्हें
है किस का इंतज़ार</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">तेरा वो यकीं</span>, <span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">कहीं मैं तो नहीं</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">लगता है यही
क्यों मुझको बार बार</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">यही सच है</span>, <b><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">शायद मैं ने प्यार किया</span></b><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">आशिष तिला विश
करून गेला सुद्धा तरी आश्लेषा त्यातच हरवलेली, तिकडून जुई सोबत बाकीची गांग येवून
आश्लेषा ला चिडवायला लागल्या. </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“आमच्या स्कॉलर
ला कोणी तरी मात दिली तर...” जुई तिला खांद्याला खांद्यानी मारत म्हणली आणि सर्व
खिदळायला लागल्या!</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">“सय्या ने देखा
ऐसे... में पाणी पाणी हो गायी...” इशा लाल झालेल्या आश्लेषा चा चेहरा हातात घेवून म्हणाली
तशी आश्लेषा तिला धरून मारते.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">त्यांची ती सर्व मस्ती
आठवून आज हि आश्लेषा च्या चेहऱ्यावर </span>smile<span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> आली होती आणि
डोळ्यात पाणी भरून आले.</span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="MR" style="font-family: "Kokila",sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-language: MR; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">क्रमश: </span><o:p></o:p></p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-41001009841557996922022-02-16T20:57:00.001-08:002022-02-16T20:57:06.068-08:00<p> <span style="font-size: 18px;">सिक्रेट सायको – १</span></p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">२४ जानेवारी २०२२</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">जगातील महत्वाचे आणि मोठे साय्कोलोजी कॉन्फेरेंस भारतात, पुणे इथे भरले होते!</p><p style="font-size: 18px;">रिपोर्टर रिपोर्ट देत होते आप आपल्या चॅनेल साठी... अशीच एक न्यूज चॅनेल वर झळकत होती.</p><p style="font-size: 18px;">“२०२२ IIER ११७५ इंटरनॅशनल कॉन्फेरेंस हि जगातील प्रमुख कॉन्फेरेंस आहे ज्यात रिसर्चर्स सायकॉलजी च्या क्षेत्रात आपले नवीन संशोधन मांडतील...”</p><p style="font-size: 18px;">घरी आरामात सोफ्यावर बसून घरचे न्यूज द्वारा उपडेट घेत होते!</p><p style="font-size: 18px;">“बाबा मला शिन चान बघायचं...”</p><p style="font-size: 18px;">“थांब रे... ”</p><p style="font-size: 18px;">“हे काय बोर बघत बसलात तुम्ही? प्लीज न बाबा... बदला न चानेल...”</p><p style="font-size: 18px;">हट्ट वाढला तसा रिमोट मुलाच्या हातात देवून तो झोपायला गेला.</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">तिकडे कॉन्फेरेंस मध्ये लोकांची गर्दी वाढू लागली होती! आज कॉन्फेरेंस एकाद्या फिल्म फेयर अवार्ड च्या फंक्शन पेक्षा कमी सजलेली नव्हती, त्याला शोभतील असेच कॉन्फेरेंस अटेंड करणारे होते, रेड कार्पेट चालून येणारे.</p><p style="font-size: 18px;"> आज ची कॉन्फेरेंस जरा हटके होती आणि त्याला कारण होते ते म्हणजे पहिल्यांदा दिल्या जाणारे अवार्ड... सायकोलॉजी च्या क्षेत्रात पहिल्यांदा हा अवार्ड मिळणार होता कोणाला. त्यामुळे कोणाला हा अवॉर्ड मिळणार ह्याची चुरस लागली होती! त्यात नुकतेच धुमाकूळ घातलेल्या करोना मुळे प्रत्येकाकडे एक आपली आगळी वेगळी कथा आणि अनुभव होताच! ह्या काळात क्वचित कोणी भेटेल ज्यांनी आपल्या जवळच्यांना निराश, हताश बघितले नसेल, डिप्रेशन ला जवळून बघितले नसेल? इतक्या सर्व लोकांमध्ये इतक्या सर्व कथांमध्ये, कोणाला मिळणार होता तो अवार्ड? सर्वांचे डोळे त्या अवार्ड वर लागले होते!</p><p style="font-size: 18px;">हॉल मध्ये कुजबुज सरू होती! २४ -२५ जानेवारी म्हणजे मोठा दिवस होता!</p><p style="font-size: 18px;">तितक्यात रेड कार्पेट वर एक गाडी येवून थांबली, तुम्ही विचार कराल त्यातून एक स्लिम ट्रिम अभिनेत्री बाहेर पडेल आणि मग ती हात हलवून तिथे जमा असलेल्या पब्लिक ला अभिवादन करेल, पण त्यातून निघाले एक ऐन्शितले गृहस्त, त्यांना बघून तिथे उपस्थित जमावाची मात्र प्रतिक्रिया तीच होती! त्यांना बघून प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर स्मित आले, “योगी दादा!!” बस एकच नाव सर्वांच्या ओठी होते!</p><p style="font-size: 18px;">सर्वांना बघून त्यांनी फक्त विनम्र हात जोडून नमस्कार केला. चालायला त्रास होत होता त्यांना म्हणून त्यांना आधार द्यायला सोबत एक महिला होती! योगी दादा म्हणजे भारतातले मदर टेरीसा चे मेल वरजन! दिन दुबळ्यांची फक्त सहायता करायचे असे नाही तर मनानी खचून गेलेल्यांना मार्ग दाखवण्याचे हि काम ते करायचे! भारतात <b>मेंटल हेल्थ</b> हा विषय धरून उचलणारे, शारीरक स्वस्थ जितके महत्वाचे आहे तितकेच मेंटल स्वस्थ हि गरजेचे आहे ह्यावर भरभरून व्याख्यान आणि पुस्तकं फक्त लिहिणारे योगी दादा नव्हते तर ते अमलात आणून पीडितांना मदत हि करत होते! अनेक हजारो कहाण्या त्यांच्या जवळ होत्या काही उरात पुरलेल्या तर काही केस स्टडी झालेल्या.</p><p style="font-size: 18px;">आज इतक्या दिवसांच्या त्यांच्या मेहनातीचे फळ म्हणून त्यांना ह्या कार्यक्रमाला चीफ गेस्ट म्हणून अमंत्रित केले होते! आपला तोल सांभाळत ते त्या कार्पेट वरून हॉल चा मार्ग चालत निघाले.</p><p style="font-size: 18px;">बाहेर रिपोर्टर लोकांनी गर्दी केली होती योगी दादा एक वाक्य तरी त्यांच्यासाठी बोलावे हा प्रयत्न होता प्रत्येकाचा.</p><p style="font-size: 18px;">योगी दादा सोबत सर्व मान्यवर हॉल मध्ये पोहचतात, योगी दादांना बघून त्याचं स्वागत टाळ्यांनी होतं. टाळ्यांच्या आवाजात हॉल गजबजला.</p><p style="font-size: 18px;">ह्या वर्षी ची थीम होती <b>“एक्क्सपेरिमेंटल सायकॉलॉजि इन क्रॉस कल्चर सेटिंग"</b></p><p style="font-size: 18px;">वेगवेगळ्या प्रांतातून आपले अनुभव आणि रिसर्च वर बोलायला लोक आले होते.</p><p style="font-size: 18px;">स्टेज वर प्रेसेंटेटशन द्यायला सर्व सेटअप तयार केले होते! मान्यवरांच्या खुर्च्या खाली पहिल्या रांगेत होत्या!</p><p style="font-size: 18px;">हॉल भरला होता, अंधार करण्यात आला आणि एक एक करत कार्यक्रमाला सुरवात झाली! इतका मोठा विखुरलेला विषय होता हा आणि तितकेच भव्य दिव्य प्रत्येकाचे अनुभव! कोरोनाच्या काळात कोणी अनुभवलं नव्हतं, विचार हि केला नव्हता इतका एक्सपेरिमेंट झाला सर्वांच्या साय्कोलोजी चा! जग तयार नव्हते ह्या महामारी साठी! आपल्या जवळच्या लोकांपासून लांब होणे काय असते हे तर आपण अनुभवतोच पण त्यांचे अंतिम दर्शन हि न करता यावे असं कधी होईल असा विचार हि कोणी केला नव्हता. सर्व एकत्र असून एकटे पडले होते. दिवस-रात्र बस उद्याचा दिवस कसा येयील ह्याची चिंता! सर्वात जास्ती त्रास सहन केला तो खालच्या वर्गानी, करून का होत नव्हताआ, आजारी तर काही पडत नव्हते पण उपाशी राहून मारायचे दिवस आले होते!</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">सकाळची संध्याकाळ झाली....</p><p style="font-size: 18px;">वेळ होती अवार्ड देण्याची, स्टेजवर ट्रॉफी आणण्यात आली, मेडल्स आणण्यात आले! आपल्या आपल्या क्षेत्रातून उत्तम कामगिरी करणार्यांना आज सम्मानित करणार होते, ती ट्रॉफी कोणाला मिळणार ह्याची उत्सुकता सर्वांना होती. एक एक करत सर्वांचे नाव पुकारण्यात आले. मेडल अन सर्टिफिकेट देऊन गौरव करण्यात आला.</p><p style="font-size: 18px;">“आणि आता मी स्टेज वर आमंत्रित करू इच्छितो आपल्या चीफ गेस्ट योगी दादांना प्लीज स्टेज वर येवून तुमच्या हसते आमच्या स्टार ला हा अवार्ड द्यावा हि विनंती!”</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">तसे योगी दादा उठू लागतात, त्यांना मदत करत त्यांना सोबत स्टेज वर बसवून त्यांच्या सोबतची महील वळते, तसे योगी दादा तिचा हात धरून तिला थांब म्हणतात, त्यांना काही त्रास होतोय का वाटून ती तिथेच थांबते. तसं त्या चिठ्ठीत नाव वाचून पुकारण्यात आले...</p><p style="font-size: 18px;">“आणि आपण सर्व ज्या क्षणाची खूप आतुरतेने वात बघत होतो तो क्षण आला आले... आज च्या संध्याकाळचा सर्वात प्रेस्टीजियस अवार्ड जात आहे... आश्लेषा देश्मुक ह्यांना....”</p><p style="font-size: 18px;">आश्लेषा चा हात तसा योगी दादा सोडतात ती अविश्वासात त्यांना बघत होती, “अगं खाली जावून परत वरती कशाला यायचं, मला म्हाताऱ्याला नको वाटलं तसं .. म्हणून थांबवून घेतलं तुला...” ते डोळे मिचकावत म्हणले तिला...</p><p style="font-size: 18px;">आश्लेषा च्या डोळ्यात आनंदाश्रू आले! ती त्यांच्या समोर येवून उभी होते आणि ते तिच्या हातात ती झाकाक्णारी, चकाकणारी ट्रॉफी देतात...</p><p style="font-size: 18px;">आश्लेषा त्या ट्रॉफी ला बघतच राहते...</p><p style="font-size: 18px;">‘<b><i>हीलिंग टच</i></b>!!’ ती त्या वरचे शब्द स्वत:शी कितीदा वाचत होती! तिला विश्वासच बसत नव्हता, हि ट्रॉफी तिला मिळाली होती! परतीच्या रस्त्यावर ती सारखी त्या ट्रॉफी ला बघत होती!</p><p style="font-size: 18px;">“दादा, मला कशी काय मिळाली?”</p><p style="font-size: 18px;">“तू कामच असे केले आहेत बेटा!! अशीच चालत रहा, लोकांच दु:ख कमी केलं कि आपल्या पदरात आपो आप सु:ख पडतं!”</p><p style="font-size: 18px;">आश्लेषा हसत होती! “यु हीलड सो मेनी पिपल...”</p><p style="font-size: 18px;">ते वाक्य ऐकून आश्लेषा स्वत:शी हसली आणि स्वत:शीच म्हणली, “आय हिल्ड मायसेल्फ!!”</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">आज आश्लेषा ला झोप काही येत नव्हती! डोळे बांध केले कि सारखे ते शब्द कानात ऐकू यायचे!!</p><p style="font-size: 18px;">“तू न... तू तर सायको आहेस...” ते शब्द ऐकून तिला येत असलेली झोप निघून जायची!</p><p style="font-size: 18px;">“खरंच यु आर सायको...”</p><p style="font-size: 18px;">सामन्य माणसाला असं बोलल्यावर राग येयील, पण आश्लेषा त्यावर मंद हसायची! हवेहवेसे वाटायचं त शब्द... कधी ऐकलं नाही की मिस करायची.</p><p style="font-size: 18px;">पण आज ते शब्द कोण जाणे का तिच्या डोळ्यात पाणी आणत होते! नक्की ते आनंदाश्रू होते अवार्ड चे कि वेदनेने निर्माण केलेले? आज मिस करत होती कदाचित ती स्वतःची पदवी? सायको ?? हीलिंग टच पेक्षा ते नाव जस हवेसे वाट होते?....</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p style="font-size: 18px;">क्रमश:</p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-9622350882397683662020-12-31T00:35:00.001-08:002020-12-31T00:35:16.206-08:00 द रुथलॅन्ड | #१ <p> द रुथलॅन्ड | #१ </p><p><br /></p><p>"केयूर...र र र !!" मागून हाक आली त्यामुळे तो थांबला. धीरज धापा टाकत त्याच्या जवळ आला, "मित्रा तिकडे कुठे चाललास?"</p><p>केयूर त्याला काही कळलं नाही असं बघतो... "अरे आत चल ना! किती मोठी लाँच पार्टी आहे!!"</p><p>"कशाची?" केयूर त्यात काही रुची न दाखवत निघायला लागतो, मग वळून म्हणतो, "हे न्यू इयर पार्टी अँड ऑल मला नाही आवडत!"</p><p>"तुला माहित नाही?" धीरज अष्टकर्याने बघतो तर केयूर मान हलवून नाही सांगतो. धीरज त्याला ओढतच स्वतः सोबत नेतो, तो दार ढकलतो, समोर अवाढव्य मोठ्या मैदानात मोठे मोठे बॅनर लावलेले, केयूर ते बॅनर वाचायचा प्रयत्न करतो, "द रूथलँड, म्हणजे?"</p><p>"अरे गेम च नाव आहे!!" धीरज तुला काही की माहित नाही असं बघतो!</p><p>"गेम?"</p><p>"आज रात्री आपल्या शहरातलं, अरे शहरातलं काय भारतातील सर्वात मोठा गेम लाँच इव्हेंट आहे!! सर्वात मोठं, नवीन आणि भव्य..."</p><p>"कळलं.. तू काय त्यांचा मार्केटिंग एक्सिक्युटीव्ह आहेस का?"</p><p>"केयूर असं काय करतोस यार, आपण जाऊयात ना त्या पार्टी ला..."</p><p>"अरे बोर असतात रे अश्या पार्ट्या वगैरे!"</p><p>"अरे फ्री डिनर, डान्स, दारू, मुली आणि बरच काही आहे, आपलं न्यू इयर सेलिब्रेशन हि होऊन जाईल ते हि फुकटात!!" केयूर त्याच्याकडे ब्लॅक बघतो, "तुला माहिती ना ह्या अश्या पार्टीझ मला नाही आवडत आणि त्यात मुली वगैरे, मला नाही जमत त्यांच्याशी बोलायला."</p><p>"बरं बाबा नको बोलूस, पण माझ्या सोबत तर चल, तुझ्या शिवाय मला कोणी मित्र आहे का? मला तर एन्जॉय करू दे!!" केयूर ते ऐकून हसतो आणि त्याला बघून म्हणतो, "मला तर खूप मित्र आहेत ना तुला सोडून!!" त्यावर धीरज हि हसला आणि त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून तो त्याला आपल्या सोबत कॅन्टीन ला घेऊन जातो... सर्व कॉलेज मध्ये गेम चे पोस्टर्स, स्लोगन्स लागले होते, सर्व बघत केयूर धीरज ला म्हणतो, "तयारी तर सॉलिड केली आहे ह्या लोकांनी, बघायला हरकत नाही काय आहे ते!"</p><p>धीरज हि दात काढत आनंदानी त्याला सहमती देतो. "संध्याकाळी ६ ला सुरु होणार आहे पार्टी, उशीर करू नकोस हा..." केयूर बरं ठीक आहे असं म्हणून मागवलेल्या बर्गर वर लक्ष देतो. </p><p>"ए... आणि काही तरी मस्त घालून येशील हा!" केयूर धीरज च्या वाढणाऱ्या अपेक्षांना दुर्लक्ष करत सर्व ला ठीक आहे करत आपल्या बर्गर वर लक्ष केंद्रित करतो.</p><p><br /></p><p>कॉलेज संपवून दोघे आपल्या घरी जातात, संध्याकाळच्या पार्टी साठी तयारी करायची होती, केयूर तर धीरज साठी चालला होता, धीरज आणि केयूर जीवाला जीव लावणारे मित्र, दोघे मुंबई च्या प्रसिद्ध 'हॅरोल्ड' कॉलेज चे विद्यार्थी होते, सेकण्ड इयर ला शिकत, धीरज चा अभ्यासापेक्षा एक्सट्रा करिक्युलर ऍक्टिव्हिटी मधेच जास्ती लक्ष असायचं, त्याला आवडायचं म्हणून केयूर हि त्यात खेचला जायचा, </p><p>आज वर्षाचा शेवटचा दिवस, सर्व प्लॅन करत होते पार्टी साठी, डिस्क ला जायला, पण आता तर कॉलेज नीच त्यांची पार्टी ची सोय केली होती!! द रुथलॅन्ड च्या लाँच पार्टी मार्फत. </p><p><br /></p><p>घरी पोचला तसा केयूर शांत झोपला. त्याच्या वयाची मुलांची एव्हाना ३-३ ब्रेकअप झाले होते पण केयूर ला ब्रेकअप चा ब्र हि माहित नव्हता, तसं त्याला प्रेमाचा प्र तरी कुठे माहित होता, मुलींशी बोलायचं म्हंटल कि ह्याचा श्वास अडकायचा, जो पर्यंत बोलणार नाही तो पर्यंत प्रपोज होणार नाही, गाडी त्यामुळे पुढे कशी जाणार? आपण सिंगल बरे असं मत ठामपणे दर्शवणारा केयूर.</p><p><br /></p><p>केयूर ला जाग आली तेव्हा ६ वाजून गेले होते आणि धीरज त्याला फोन करून करून थकला होता, त्याच्या फोन च्या आवाजानेच केयूर ला जाग आली होती, फोन अजून हि वाजत होता त्या जाणिवेने तो फोन उचलतो, "मी वाट बघतोय केयूर, कुठे आहेस? येत आहेस ना, डिच नको करुस!!"</p><p>धीरज च बोलणं ऐकून केयूर ची झोपच उडाली, हा इथे मस्त झोपला होता, तो त्याला आलो आलो करत फोन ठेवतो आणि पटकन तयारी ला लागतो, "काय घालू?" तो डोकं खाजवत कपाटासमोर उभा होता. त्यानी पटकन आपली ब्ल्यू जीन्स आणि व्हाईट टी-शर्ट काढलं, लगेच शॉवर घेऊन आला आणि केस सेट न करताच भरभर कपडे घालून तो निघाला, निघतांना त्याच्या लक्षात आलं, रात्री उशीर होईल तर आपलं लेदर जॅकेट खांद्यावर अडकवत तो धावपळ करतच बाईक जवळ पोचला, 'टर्मिनेटर!!' तो स्वतःशी हसून बाईक कडे बघतो आणि तिची किस घेत तिला सांगतो, "टर्मिनेटर, धीरज वाट बघतोय कॉलेज मध्ये हा माझी.. आता तुला मला वेळेत पोहोचवायचं आहे!!"</p><p><br /></p><p>रस्त्यावर गाडी धूम पळवत केयूर कॉलेज मध्ये पोहोचतो, ऑडिटोरियम ला धावत जातो, कचाकच गर्दी झाली होती सर्वत्र, धीरज ला कुठे शोधणार हा विचार मनात आलाच होता कि धीरज ची थाप त्याच्या खांद्यावर पडली, "मला माहित होतं तू नाही शोधू शकणार म्हणून मग मी दारात पहारेकरी बनून थांबलो तुझी वाट बघत..." धीरज त्याला किती ओळखतो म्हणून तो स्माईल करतो, दोघे समोर बघतात, डोळे दिपावुन टाकणारे फ्लॅश लाईट्स नि सर्वत्र उजेड केला होता आणि मागे कानठाळ्या बसतील अश्या आवाजात आमिर च गाणं वाजत होतं... </p><p><br /></p><p>केयूर आणि धीरज अजून ते वातावरण आत्मसाद करत होते, तेव्हा माईक वर अनाउन्समेंट झाली, </p><p>"कोई कहे केहता रहे... हम लोगों की ठोकर में है यह ज़माना!! राईट गाईज?"</p><p>प्रेक्षकांतून होकार गुंजला... "सो गाईज रेडी टू वेकम २१२१?" परत होकार वाऱ्यात गुंजला!!</p><p>"अँड हाऊ अबाऊट द फर्स्ट ग्लिम्स ऑफ द रुथलॅन्ड?" तिकडून को होस्ट चा आवाज आला...</p><p>"ये... येस...!!" करत सर्वत्र जल्लोष सुरु होता आज हॅरोल्ड ची वास्तू दणाणून टाकली होती सर्वांनी!</p><p>"ओके, चला तर मग... " म्हणत दोघांनी ऐक मोठ्या स्क्रिन वरचा परदा काढला, "रुथलॅन्ड ची सैर करू!! आज हा कार्यक्रम अख्या भारत देशात सुरु आहे!! रुथलॅन्ड ला आज सर्व भारतात लाँच करत आहोत, तुमच्या सारखेच प्रत्येक शहरात यंग जनरेशन क्रेझी होतं आहे, तुमचा जास्ती वेळ न घेता मी सांगतो रुथलॅन्ड नक्की आहे काय?"</p><p><br /></p><p>"सुहास, काय म्हणतोस सांगायचं का मग रुथलॅन्ड बद्दल...??"</p><p>"नक्कीच शालिनी, पण त्या आधी मी सॅम्पल किट वाटल्या होत्या त्या सर्वांना मिळाल्या का!!" सुहास ऑडियन्स कडे माईक धरतो आणि सर्व एका सुरत हो म्हणून ओरडतात. </p><p><br /></p><p>"काय आहे ह्यात?" केयूर त्याच्या किट कडे बघत म्हणतो.</p><p>"श... शांत बस आणि ऐक रे..." धीरज केयूर ला शांत बसवतो.</p><p><br /></p><p>"आज आपण एक अश्या दिवशी जमलो आहोत जेव्हा २१२० ला बाय करून २१२१ चे स्वागत करणार आहोत!! त्याच सोबत आपण स्वागत करणार आहोत मॅजिक ब्रदर ह्यांनी बनवलेल्या गेम चा म्हणजेच द रुथलॅन्ड चा... तर तुम्हाला सर्वांना प्रश्न पडला असेल काय आहे हे रुथलॅन्ड?"</p><p>"नक्कीच सुहास, मी तर खूप उत्सुक आहे जाणून घ्यायला..."</p><p>"शालिनी रुथलॅन्ड हा आर्टिफिशिअल इंटीलीजेंस वर आधारित एक गेम आहे!! </p><p>"गेम आहे मग ह्यात एवढे खास काय?" शालिनी सर्वांच्या वतीने प्रश्न मांडते.</p><p>"मला हा प्रश्न अपेक्षितच होता! हा गेम तुम्ही फक्त खळणारच नाही तर अनुभवू शकणार आहात, हा साधा सुद्धा विडिओ गेम नाही, हा गेम घेऊन जाईल तुम्हाला रुथलॅन्ड वर जे आपल्या नावाप्रमाणेच रूथलेस आहे, गेम मध्ये एन्ट्री केल्यावर वापस बघणे नाही आहे, रुथलॅन्ड वर तुम्हाला मिळणार आहे आयुष्याचे अनुभव, ब्रेथटेकिंग ऍडव्हेंचर आहेत इथे!! असे मोमेंट्स जे तुमच्या अंगावर शहारे आणतील!"</p><p>"वाह!! मला तर राहवत नाही आहे, आत्ता खेळावासा वाटतोय हा गेम!!" शालिनी अति उत्साहात म्हणाली.</p><p>"नक्कीच!!" सुहास तिच्या डोळ्यात बघतो आणि मग इतरांना म्हणतो, "पण शालिनी हे इतकं सोप्प नाही!" शालिनी अर्थातच असं त्याला बघते, सुहास थांब मी सांगतोय असं बघत म्हणतो, "हा गेम चालणार आहे १ महिना!!"</p><p>"१ महिना!!" सर्व ऑडियन्स मध्ये खुस फूस सुरु झाली...</p><p>"हो... १ महिना तुम्ही ह्या जगात नसणार आहात... तुम्ही ट्रासनपोर्ट केले जाणार आहात रुथलॅन्ड वर, तुम्ही तिथे असणार आहात, नवीन नवीन अनुभव घेत!!" ते ऐकून सर्वत्र शांतता पसरली, सर्वांच्या मनातले प्रश्न ओळखून सुहास पुढे म्हणतो, "गाईज आम्हाला तुमचं शैक्षणिक नुकसान नाही करायचं... रुथलॅन्ड ची ट्रिप हि तुमच्या सुट्ट्या सुरु होतील तेव्हा सुरु होणार आहे!!" सर्व अजून हि खुसफुसत होते, सर्वांना शांत करत सुहास पुढे म्हणतो, "तर मग गाईज तुम्हाला आवडेल का खेळायला? आवडेल का जायला रुथलॅन्ड वर? कुठे आहे हे रुथलॅन्ड? खूप प्रश्न पडले आहेत ना?"</p><p>सर्व नक्कीच, हो ना असे म्हणतात तेव्हा सुहास पुढे म्हणतो, "आम्ही तुम्हा सर्वांसाठी एक गोल्डन चान्स घेऊन आलो आहोत, आज रात्री १२ वास्ता संपूर्ण भारतात जिथे जिथे हि लाँच पार्टी सुरु आहे, सर्वांची एक लॉटरी निघणार आहे... " सर्व श्वास रोकुन सुहास काय बोलत आहे ऐकत होते, "लॉटरी मध्ये भाग कसा घ्यायचा हाच प्रश्न आहे ना?" तो स्वतःशी हसून म्हणतो, "मी तुमच्या पर्यंत आता ज्या सॅम्पल किट वाटल्या आहेत त्यात बघा तुमचं हे लॉटरी च तिकीट पण आहे! जस्ट फील इट अँड पुट इट इन द लॉटरी बॉक्स!!" सुहास स्टेज वर ठेवलेला बॉक्स दाखवतो!!</p><p>"हे काम तुम्हाला १२ च्या आधी करायचं आहे!! १२ ला भारतभरातील सर्व मिळालेली तिकीट आमचे सर्वर शफल करून २ लकी विनर काढतील!! त्यांना रुथलॅन्ड फ्री खेळायला मिळेल... हा ब्रेथटेकिंग अनुभव फ्री घेता येणार आहे!!" सर्व तोंड वासून बघत होते, कान देऊन ऐकत होते, "मग तुम्हाला व्हयचं ना तो लकी विनर!! कशासाठी थांबलात तर... उघडा आपली किट आणि घ्या ते तिकीट!! पण हा सावध रहा तिकीट जमा करायच्या आधी १० वेळा विचार करा, १ महिना रुथलॅन्ड वर रहावे लागेल! जमेल ना? जमणार असेल तरच नाव द्या... हा गेम कमजोर दिल वाल्यांसाठी नाही आहे! एकदा तुमचं नाव सिलेक्ट झालं तर मग तुम्हाला माघार घेता येणार नाही... कारण तुम्हीच बघा इतके लोक आहेत आतुर, त्यात जर तुमची निवड झाली आणि तुम्ही माघार घेतली तर तुम्ही किती लोकांच्या स्वप्नांवर पाणी घालणार, आणि आम्ही हि लॉटरी परत नाही काढू शकणार!! तेव्हा लॉटरी तिकीट सबमिट करतांना मनाशी दृढ निश्चय करून मगच टाका... हि आमची नम्र विनंती आहे!!"</p><p><br /></p><p>धीरज मंत्रमुग्ध होऊन सुहास ला ऐकत होता, केयूर नि आपल्या हातातलं किट बघितलं, तो त्यावरचे इंस्ट्रक्शन वाचत होता, धीरज नि घाईत आपल्या किट मधून तिकीट काढून त्यात मागितलेली माहिती भरून पण टाकली, केयूर तिकीट वाचत होता, "एवढी पर्सनल माहिती का हवी आहे ह्यांना... माझा ई-मेल ऍड्रेस पाहिजे ठीक आहे, घरचा ऍड्रेस घेऊन काय करायचं ह्यांना..." केयूर चा अति शहाणपणा बघून धीरज ची चिडचिड वाढत होती, "केयूर... भर ना रे पटकन... ते बघ स्टेज वर किती लाईन लागली आहे!!"</p><p>"अरे १२ पर्यंत वेळ आहे!!"</p><p>"म्हणून काय आपण १२ ची वाट बघायची आहे का..."</p><p>"बरं चिडू नकोस... मी भरतो!!" केयूर जीवावर येऊन आपली माहिती भरत होता, तोपर्यंत धीरज नि आपल्या किट मध्ये अजून काय काय आहे बघायला सुरवात केली, त्यात रुथलॅन्ड च एक टी-शर्ट होतं आणि निऑन च वॉच, धीरच लगेच ते आपल्या मनगटावर चढवतो, रात्रीच्या अंधारात ते चमकत होते, "अरे पण हे कसलं घड्याळ आहे? ह्याला काटे नाहीत, आकडे नाहीत, वेळ कसा कळणार?" धीरज उत्सुकतेने घड्याळी ला बघत होता, केयूर नि आपली सर्व माहिती भरली, तिकीट ला बघतच तो धीरज ला चल म्हणतो. धीरज त्याच्या मागे मागे निघतो, "केयूर... हि घड्याळ बघ ना, किती वाजलेत संग ना..."</p><p>केयूर त्याच्या हात धरून मनगटावर बघतो आणि सांगतो, "९:४० झालेत!!"</p><p>धीरज डोळे फाडून त्याला बघतो, "कसं कळलं तुला? ह्या घड्याळी ला ना काटे आहेत ना आकडे..."</p><p>"पण माझ्या घड्याळी ला आहेत..." केयूर त्याला आपलं घड्याळ दाखवतो आणि मोठ्याने हसतो!! "अरे डंबो, ते काय तुला साधं सुध घड्याळ देणार होते का? काही असेल त्यात हि रुथलॅन्ड शी रिलेटेड गूढ लपलेलं..." धीरज त्याला पॉईंट आहे असं बघतो!! दोघे जाऊन स्टेज पुढे उभे होते, स्टेज वर ठेवलेले पुतळे बघत केयूर च्या मनात प्रश्न सुरु होते... सुहास आणि शालिनी लोकांना काही अडचण आहे का ते बघत होते, सुहास त्यांच्या जवळ येऊन त्यांना विचारतो, "काही अडचण नाही ना..." धीरज मान हलवून नाही सांगतो..</p><p>केयूर त्याला म्हणतो, "अडचण नाही एक प्रश्न आहे विचारू का?" सुहास हो असं बघतो, "ते पुतळे कोणाचे आहेत?" </p><p>"ओह्ह... ते तर सांगायचं राहिलंच!!" सुहास काही आठवलं असं बघून सॉरी म्हणत स्टेज वर चढतो आणि परत माईक वर बोलतो, "गाईज तुम्ही गेम मध्ये असाल ना तेव्हा तुम्ही ह्या अवतारात असणार!! तुम्हाला ह्यांना भेटायचं का? आवडेल का?"</p><p>शालिनी हि त्याला जॉईन झाली... "हि आहे टिनसले आणि हा आहे एरियन!! तर गेम मधले तुमचे अवतार बघून कसं वाटतंय? कोणाला बनायला मिळेल टिनसले? तिचे डोळे बघा कसे चमकतायेत!!" शालिनी सर्वांना हसून बघते. "बघुयात इथून कोणाची निवड होते का गेम साठी!!" सुहास शालिनी ला बघतो. </p><p><br /></p><p>"... एवढेच नाही गाईज!! तुम्हाला सर्वांना आज इथे रुथलॅन्ड चा फील घेता येणार आहे!! मुलींना टिनसले होऊन बघता येणार आहे तर मुलांना एरियन बनून!!" सर्व कसं असं बघतात, आम्ही इथे सर्वत्र AI स्लॉट इन्स्टॉल केले आहे तुम्हाला तुमच्या मोबाईल वर एक टेम्पररी अँप इन्स्टॉल करायचं आहे, आणि बस... अँप वर पासवर्ड काय टाकायचा हे तुमच्या किट मध्ये दिलेला आहे, प्रत्येकाचा पासवर्ड वेगळा आहे तर आपला आपला पासवर्ड वापरा!! एन्जॉय गाईज!!"</p><p><br /></p><p>धीरज आणि केयूर आपले तिकीट बॉक्स मध्ये टाकतात. </p><p><br /></p><p>धीरज लगेच आपल्या मोबाईल वर अँप इन्स्टॉल करून पासवर्ड टाकून तयार होता, केयूर त्याचं अनुसरण करत आपल्या किट मधला पासवर्ड टाकतो... "अरे हे काय ह्यांनी मला एरियन नाही बनवलं... मी टिनसले झालो आहे!!" केयूर निराश झाला, "चालतं रे चल ना आपण खेळू..."</p><p>दोघांनी आपले AI गोगल चढवले आणि दोघे गेम खेळण्यात मग्न झाले, "अरे काय मस्त गेम आहे!!" धीरज खेळतांना मोठ्यांनी ओरडत होता!! सुहास त्याच्या जवळ येऊन म्हणतो, "तुम्हाला गेम आवडला ऐकून खूपच छान वाटले पण खरोखरच गेम खूप वेगळा आहे !! हे तर तुम्ही AI मुळे मोबाईल वर खेळू शकत आहात, कंटाळा आला कि मोबाईल बंद करता येईल.... पण खऱ्या गेम मध्ये कोणतीच पळवाट नाही आहे... " केयूर आपले गॉगल काढून सुहास ला बघतो, तो मी खरं सांगत आहे असं त्याला बघतो आणि केयूर स्मित करायचा प्रयत्न करतो. </p><p><br /></p><p>बराच वेळ गेम खेळून होतो, लाईफलाईन संपते तसा गेम संपतो, दोघे अगदी त्यांनी कसली धमाल केली हे एकमेकांना सांगायला आतुर होते ती चर्चा करतच ते तिथून निघतात, वातावरण अजून हि तापलेलं होतं, मागे गाणी सुरु होती! धीरज ची डान्स करायची इच्छा होती केयूर ला माहित होते, त्यामुळे ते सुद्धा सुरु असलेल्या मुलांच्या गोंधळात शामिल होतात, बराच वेळ दोघे डान्स करतात आणि मग भूक लागली आहे हे जाणवायला लागते!! दोघे मग जेवणाकडे वळतात, "किती वाजले रे?" केयूर धीरज ला विचारतो, तो मुद्दाम विचारत आहे हे धीरज ला माहित होते, "अरे घड्याळ बघ ना तुझं!!" केयूर त्याच्या मनगटाकडे बघून परत चिडवत म्हणतो, मग स्वतःच आपलं घड्याळ बघून म्हणतो, "११ वाजले... धीरज... ह्या वर्षाचा शेवटचा तास!!" धीरज ते ऐकून अरे हो रे असं त्याला बघतो! दोघे आपल्या प्लेट्स घेऊन एका निवांत ठिकाणी जाऊन जमिनीवर बसतात. एक मोठा श्वास सोडत केयूर म्हणतो, "काही वेळात हे वर्ष संपणार, २१२१ आपल्या सोबत काय घेऊन येईल?"</p><p>"नक्कीच चांगलंच असणार आहे २१२१ आपल्या साठी!!" केयूर कसं काय असं बघतो...</p><p>"अरे मग सुरवातच झोंबलास्टीक होणार ना भावा... मग वर्ष पण तसंच जाणार ना..." केयूर त्याला टाळी देत हो ना असं बघून हसतो आणि दोघे आपले ड्रिंक्स आणि जेवण एन्जॉय करत आपले त्या वर्षातले शेवटचे क्षण घालवतात. त्याचवेळी नवीन वर्षाच्या नवीन उमेद मनात जन्म घेत होत्या!</p><p><br /></p><p>जसा जसा वेळ पुढे सरकत होता १२ कडे सर्वांचे लक्ष होते आज, फक्त नवीन वर्ष सुरु होणार म्हणून नव्हते तर रुथलॅन्ड वर ते लकी २ कोण व्यक्ती जाणार ते हि जाहीर होणार होते, त्यामुळे सर्वांच्या हृदयाची धडधड वाढलेली होती, भारतातला प्रत्येक तरुण हीच आशा लावून होता कि त्याचं नाव निवडून यावं, हा लकी चान्स त्याला मिळावा! नक्की कोणाच्या नशिबात रुथलॅन्ड होते हे कोणाला माहित नव्हते, समोर असेलेले क्षण एन्जॉय करण्यात सर्व मग्न होते!</p><p><br /></p><p>क्रमश:</p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBjeahNcPY0lUUnWpRS84cDhx7SJF8xshZjDr90f_FlaDPSGSsF2kMoJVGt43Li3eksil9AOIMao3P5Obq3VTOEXaim9K3Ctc6YcqIVZPcQsxMgb6xMJ61F6PSz7WYdCexSt6WbWeaOo6L/s750/cover8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBjeahNcPY0lUUnWpRS84cDhx7SJF8xshZjDr90f_FlaDPSGSsF2kMoJVGt43Li3eksil9AOIMao3P5Obq3VTOEXaim9K3Ctc6YcqIVZPcQsxMgb6xMJ61F6PSz7WYdCexSt6WbWeaOo6L/s320/cover8.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>तुम्हाला एक वेगळ्या दुनियेच्या सफर वर घेऊन जायला आले आहे, मग तय्यार? २१२१ मधली, हो बरोबर वाचले २१२१ मधलीच आज पासून १०० वर्षानंतर ची हि निराळी दुनिया अनुभवायला? तुमच्यासाठी हि नवीन रोमांच आणि ऍडव्हेंचर ची आगळी वेगळी कथा घेऊन आले आहे, आशा आहे तुम्हाला आवडेल! खाटा जास्ती मोठी नसणार आहे फक्त १०-१२ भाग असतील आणि मी रोज पोस्ट करणार आहे!!</p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-65964764696661443422020-10-04T05:12:00.001-07:002020-10-04T05:12:16.808-07:00<p style="font-size: 18px;">दिलं दोस्ती रीलोडेड (DDR) #२</p><p style="font-size: 18px;">मीनल फोन वर बोलण्यात मग्न होती, कोणाशी तरी भांडत होती फोन वर, तिचं गरम डोकं लगेच चढलं होतं, ती कोणाशी काही न बोलता खोलीत निघून जाते आणि तयार होऊन कोणाला काहीच न बोलता निघून जाते...<br />"अशी काय हि काही न सांगता कुठे गेली ह्या वेळी?" रेश्मा काळजी ने म्हणली.<br />"येईल ग इथेच गेली असेल..." सुजय सांजवतो तिला.<br />"अरे पण सांगून नको का जायला?" रेश्मा हातवारे करत काळजीने म्हणते, "जेवायचं कसं करायचं?"<br />"कोणाशी बिनसलं काय माहित हिचं" एना पण काळजीत विचार करत म्हणली.<br />"अरे एवढं काय तुम्ही लोक..." कैवल्य हि तयार झाला होता, "आली असेल ऑडिशन गेली असेल..."<br />"ऑडिशन ह्या वेळेला?" रेशीम त्याला लाटणं दाखवत म्हणते, ते बाजूला करतं कैवल्य पाण्याची बाटली फ्रीज मधून काढून तिला पाणी पीत सांगतो, "मी बाहेर जात आहे हा, आणि मी सांगून जात आहे मला ओरडायचं नाही..." तो डोळे मोठे करून तिला बरं का असं बघतो. <br />"तू कुठे निघालास?"<br />"अरे आता टार्गेट मीट नको का करायला, मी तर लागलो कामाला, एका प्रोड्युसर चा फोन होता, त्यांना भेटून येतो!" कैवल्य समजवतो परत, रेश्मा हा, चांगलं आहे असं बघते.</p><p style="font-size: 18px;">सर्व आपल्या कामात होते... बऱ्याच वेळानी दारावरची घंटी वाजते, रेश्मा किचन मध्ये बिझी असते, सुजय आपल्या लॅपटॉप वर काही करत असतो, आशु आडवा पडला होता मोबाईल वर खेळत, एना तिच्या खोलीत असते. दार उघडायला कोणी स्वतःहून तयार होतं नव्हतं.</p><p style="font-size: 18px;">बाहेर... <br />"माजघर? म्हणजे?" मीनल तो प्रश्न ऐकून त्याच्या कडे रागाने बघत म्हणते, "ह्या घरातली सर्व माणसं माजात असतात म्हणून त्याच तसं नाव आहे..."<br />"ओह्ह्ह आय एम इम्प्रेसज्ड..." तो पाटीवरून हात फिरवत ते वाचू लागते... "ह्या घरातील सर्व पात्र काल्पनिक आहेत..." मग वरून खाल पर्यंत मीनल ला बघतो... स्वतःशीच ते वाक्य परत बोलून हसतो, "काल्पनिक... ह्ह "<br />मीनल अस्वस्थ होऊन दोरी परत ओढते, "अरे वाह मस्त!! नवीन कल्पना आहे हि तर ... कोणाची कल्पना?"<br />"नवीन काय त्यात? मंदिरात घंटी नाही बघितलिस का कधी?" मीनल त्याच्यावर चिडते आणि रागात पुटपुटते, "कुठे गेले हे सर्व... "</p><p style="font-size: 18px;">एना खोलीतून बाहेर डोकावते, "आशा... दार उघड ना... " ती त्याला ओरडते...<br />"मी का उघडू?? मी बिझी आहे... ए.. स्कॉलर कोण आलं बघ ना..."<br />सुजय लॅपटॉप मधून डोकं वर काढत बघतो, "मी?? मी दार उघडू??"<br />"हा मग??"<br />"मी कामात आहे..."<br />"मी पण कामात आहे..." आशु आपल्या मोबाईल मध्ये गेम खेळत म्हणाला.<br />तिकडून रेश्मा चा आवाज आला, "दार उघडतंय का कोणी? नाही तर मी उघडते, भाजी करपलेली खावी लागली तर कोणी तक्रार करू नाही..."<br />आशु च्या कानात लगेच करपलेली भाजी ऐकून घंटी वाजली, तो उठून दार उघडायला जातो, समोर मीनल फणफणत होती, "इतका वेळ लागतो दार उघडायला??" त्याच्यावर बरसत ती सरळ खोलीत निघून जाते... तिच्या सोबत कोण आहे काय काही न सांगता... आशु त्याला एक ऑकवर्ड लुक देतो आणि तो आशु ला एक ऑकवर्ड लुक देतो, मग आशु त्याला म्हणतो, "ये ना ये आत ये..."<br />तसा तो नाही नको करत आत जातो, तिथल्या टायर पासून बनवलेल्या एका खुर्चीत तो बसतो, आशु लगेच गडबड करत सुजय कडे जातो, "स्कॉलर... ए स्कॉलर ..." सुजल काही लक्ष देत नाही...<br />"स्कॉलर..." आशु जरासा आवाज चढवतो आणि त्याचं शर्ट ओढतो. <br />"काय आहे आशु? मी कामात आहे ना... दिसत नाही का तुला?"<br />"मीनल परत नवीन किरायदार घेऊन आली आहे आपल्या सोबत..."<br />"काय??" किरायदार शब्दानी सुजय च्या डोक्यात अलार्म झाला तो आश्चर्याने आशु कडे कुठे म्हणून बघतो, आशु त्याला दबक्या आवाजात म्हणतो, "ते बघ तिकडे..." सुजय मान वर करून बघतो, समोर कोणी बसलंय हे बघून तो परत आशु ला म्हणतो, "कशावरून तो किरायदार आहे..."<br />"अरे बॅग बघ ना त्याच्या..."<br />सुजय उठून उभा राहतो, "अरे हे कोण आहे, मीनल अशी कशी करू शकते?"<br />"आणि ह्या वेळेस तिनी मुलगा आणलाय सोबत... म्हणजे आपल्या रूम मध्ये अडचण... आधी ते तरी नव्हतं..."<br />सुजय तावातावाने कोण आलं आहे ते बघायला जातो, त्याच्या चेहेऱ्यावर नाखुषी स्पष्ट दिसत होती, तो त्याच्या समोर जातो तसं तो उठून उभा होता, सुजय च्या आणि आशु च्या चेहऱ्यावरच्या अस्वस्थता बघून तो आपला हात समोर करत म्हणतो, "हाय!! मी उरवील..."<br />सुजय त्याचा हात हातात घेत म्हणतो, "हाय, मी सुजय... तुम्ही इथे म्हणजे काय काम आहे ??"<br />उरवील थोडा संकोच करत त्याला बघतो, "ते ताई सांगेल ना तुम्हाला??"<br />मीनल ला कोणी तरी इतका मान देत आहे ताई... वगैरे?? सुजय भुवया उंचावून आशु कडे बघतो आणि ते दोघे हा तुम्ही बसा असं त्याला बघून किचन मध्ये जातात, रेश्मा त्यांना असं फुसफुस करतांना बघून म्हणते, "काय सुरु आहे तुमचं?"<br />"ते आम्हाला वाटतंय, मीनल नी पैश्याची चणचण दूर करायला वेगळाच मार्ग शोधून काढला आहे..."<br />"काय???"<br />"ती ह्या वेळेस आपल्या सोबत माजघरात रहायला एका मुलाला घेऊन आली आहे??"<br />शीळ मारत रेश्मा म्हणते, "ओह हो... नवीन एन्ट्री?"<br />"काय हे... बघ त्याचा असर आपल्या सभ्य रूममेट लगेच शिट्टी वगैरे ... काय हे शोभत का तुला रेश्मा..." सुजय आपली मान हलवून हे काही ठीक नाही असं तिला बघतो. रेश्मा हसत त्याला म्हणते, "अरे तुम्ही का इतकं टेन्शन घेताय? मीनल ला माहित आहे आपण नाही ठेवून घेणार कोणाला, कोणी नवीन मेंबर नाही ना अड्जस्ट होणार..."<br />"तेच ना आणि ह्या वेळेस ती मुलाला घेऊन आली आहे चक्क... ह्या आधी मुलींना घेऊन यायची, मुंबईत ह्या नवीन मुली कुठे जाणार असे कारण देऊन... पण हा तर चांगला बॉडी बिल्डर दिसतोय..." आशु त्याच्या बॉडी वर एक नजर टाकतो आणि मग आपल्यावर एक टाकतो त्याची चिडचिड होणं साहजिक होतं... <br />रेश्मा ला ह्या दोघांची सुरु असलेली धडपड बघून हसायला होत होतं, "रेश्मा तुला हसायला येतंय ना, अगं पण तुला पण एका मेम्बर च जेवण बनवायचं काम वाढेल ना..."<br />"आ... हा मी विचारच नाही केला... " रेश्मा हातातलं भांडी पुसायचं कापड ओट्यावर फेकत मी बघते ह्या मीनल ला म्हणत निघते ... <br />मीनल ला जाब विचारायला रेश्मा रागारागात निघते खरी पण खोलीत जाताच, एना घाबरलेली रूम च्या एका कोपऱ्यात उभी दिसते, रेश्मा तिला डोळ्यांनीच काय झालं विचारते... एना डोळ्यांनी मीनल कडे इशारा करते आणि घाबरून ती चिडलेली आहे, रागात आहे आणि फार आऊट ऑफ कंट्रोल आहे असं सांगते ... रेश्मा मी बघते असं तिला हाताने इशारा करते. एना हम्म असं डोकं हलवून बघ असं बघते. <br />मीनल रागारागात कपाटातून कपडे काढून बेडवर फेकत होती, तिच्या सारख्या बेड ते कपाट फेऱ्या सुरु होत्या, स्वतःशी मोठ्या मोठ्याने बडबड सुरु होती, "समजतात काय? आम्ही कोण? आता काय? का?" ती स्वतःशीच बोलत होती, रेश्मा तिचा राग बघून तिच्या जवळ जाते, एक वेळ वळून एना ला बघते, सुजय आणि आशु हि आले होते, रेश्मा एक आवंढा गिळत मीनल कडे बघते, "मीनल!"</p><p style="font-size: 18px;"> </p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=6adfbd9a-dd05-4e77-9a00-01872acf204d&width=648&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=6adfbd9a-dd05-4e77-9a00-01872acf204d&width=648&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br />"काय आहे?" मीनल तिच्यावर ओरडते रेश्मा दचकून तिला बघते, "ते बाहेर... "<br />"काय आहे बाहेर?? माहित आहे मला... कोणता मोठा तिर मारला आहे त्यानी?? मुलगा म्हणून जन्माला येणं म्हणजे तो खूप मोठा लागून गेला का??"<br />रेश्मा नाही तसं नाही मी तसं नाही बोलत आहे असं बघते तिला.. .<br />"मी मुलगी आहे ह्यात माझा दोष आहे का?? कि मी माझ्या आई बाबांवर कमी प्रेम करते?? कि माझ्या परिवाराची काळजी नाही घेऊ शकतं काय नाही करू शकतं मी मुलगी आहे तर??"<br />मीनल ची बडबड काय सुरु होती, कशाचा राग करत आहे ती, रेश्मा वळून सर्वांना बघते, सुजय आणि आशु खोलीत आले होते, सुजय मीनल ला शांत करत म्हणतो, "मीनल तू कोणाला घेऊन आली आहेस? आम्ही एवढंच विचारतोय... तुला माहित आहे ना आपल्या घरी अजून एक नवीन मेम्बर नाही अड्जस्ट होऊ शकतं!!"<br />"मग ते त्याला जाऊन सांगा... "<br />"आम्ही कसं जाऊन सांगणार.. तू घेऊन आलीस ना, तू जाऊन तसं कळव..." आशु सर्वांना बघून हे कारण ठीक आहे असं बघतो.. <br />"का... रेश्मा ला घेऊन आली होती तेव्हा सर्वांनी मिळून विरोध केला होता ना... तसेच त्याला हि सर्व मिळून सांगा ना नाही आहे इथे जागा म्हणून?" मीनल रागारागात आपले अश्रू पुसत हातातले कपडे फेकत म्हणते.<br />"अगं तो कोण कुठला आम्हाला काही माहित नाही, आम्ही कसं असं डायरेक्ट जाऊन सांगाच, तुला माहित आहे ना आपण नाही कोणाला अड्जस्ट करू शकतं मग तू आणायचंच नाहीस ना..." सुजय समजावण्याचा सूर पकडून म्हणतो.<br />"मला हौस नाही!! त्याला घेऊन यावे लागले मला...."<br />"का??" सर्वांनी एकत्र विचारले.<br />"फोन आला होता तसा मला..." मीनल जरा शांत झाली होती आता, ती नजर खाली रोकुन बघत उत्तर देते..<br />"कोणाचा??" आशु सर्वांच्या वतीने विचारतो. <br />"बाबांचा!!" मीनल अजून हि खाली बघत होती...<br />"काय?? तुझ्या बाबांचा फोन आला होता मीनल... " मीनल पेक्षा रेश्मा आनंदी होती, "अगं तू अशी चिडचिड का करत आहेस मग? इतक्या वर्षांनी त्यांचा फोन आला, तू खुश नाहीस? तुझे बाबा बोलले मीनल तुझ्याशी?? अगं मलाच किती आनंद होतोय..."<br />रेश्मा चे शब्द ऐकून मीनल चे डोळे परत पाणावले, "हो... इतके वर्ष मी ज्यांच्या तोंडून बेटा म्हणून घ्यायला तरसले, ज्यांच्यासाठी मी मुलगा बनून स्वतः मी मुलगी असल्याचा विसर पाडला, त्यांचा फोन आला मला... "<br />"मग??" रेश्मा तिला बिलगते, "खुश हो ना मग..."<br />"पण तो फोन माझ्या साठी नव्हता... "<br />"मग??" रेश्मा गंभीर झाली तसे सर्व गंभीर झाले...<br />"त्याच्या साठीच होता, ज्याच्या साठी त्यांनी मला स्वतः पासून लांब केले... फक्त मी मुलगी म्हणून मला त्यांनी प्रेमानी कधी बाबा म्हणून हाक मारू दिली नाही कि कधी बेटा म्हणून माझ्या डोक्यावर मायेनी हाथ ठेवला नाही... इतके दिवस मी एकटी मुंबई सारख्या शहरात आपला कसां सांभाळ करत असेल ह्याची त्यांना कधी काळजी हि नाही वाटली आणि आज त्यांच्या मुलानी काय मुंबईत यायचे ठरवले ह्यांना लगेच त्याच्या सुरक्षिततेची काळजी वाटली, तो कुठे राहणार? त्याची खाण्यापिण्याची कशी सोय होईल? सर्व प्रश्न पडले त्यांना, पण कधी एक फोन करून मला विचारावंसं हि नाही वाटलं कि मीनल बेटा तू कशी आहेस?"<br />मीनल ला रेश्मा मिठीत घेते, मीनल खूप रडते, "मी पण त्यांच्या रक्ताची आहे ना ग? माझी का नाही वाटतं त्यांना कधी काळजी? माझ्यासाठी का नाही तुटत त्यांचा जीव? का मी त्यांना आपली नाही वाटतं? का??"<br />रेश्मा, सुजय आणि आशु कडे बघते आणि त्यांना त्याला बघा असं बघते, ते आपल्या भावनांना आवरत रेश्मा ला मीनल ला सांभाळ असं बघत तिथून निघतात. आशु आपला चष्मा काढून डोळे पुसतो. ते हॉल मध्ये येतात, उरवील भिंतीवर लावलेले त्यांचे फोटो बघत असतो, त्यांची चाहूल लागताच तो वळून त्यांना बघतो आणि स्माईल करतो, "छान आहेत पिक्स, तुम्हाला रेहमान आवडतात वाटतं?" तो समोरचा रेहमान चा मोठा फोटो बघून विचारतो.<br />"हो ते आमचा अजून एक रूम मेट आहे कैवल्य तो त्या फिल्ड मध्ये आहे ना..." सुजय त्याला स्पष्टीकरण देतो, एक नकोशी शांतता असते तिथे, मग सुजय सोफ्यावर बसत त्याला म्हणतो, "तू मीनल चा भाऊ का?"<br />उरवील आनंदानी मान हलवतो... "मघाशी नीट ओळख नाही झाली आपली... मी सुजय साठे. मी सॉफ्टवेर इंजिनियर आहे, IT कंपनीत आहे कामाला मी." उरवील वाह छान असं मान हलवून सांगतो.</p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=cb4d5b82-eca7-461a-a332-5b9648b0669b&width=454&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=cb4d5b82-eca7-461a-a332-5b9648b0669b&width=454&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p style="font-size: 18px;">आशु त्याला आपला हात हातात देतो खरा पण मीनल नी त्याच्या मुळे खूप काही सोसलं त्यामुळे न कळतंच त्याच्या मनात त्याच्या विषयी राग आला होता, "हाय आणि आय एम द मिस्टर आशुतोष शिवलकर!!"</p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=391e38be-5c32-45a4-b67f-4309d1d1a4c7&width=313&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=391e38be-5c32-45a4-b67f-4309d1d1a4c7&width=313&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;">त्याचं वाक्य ऐकून सुजय स्वतःशी बोलतो, "नको तिथे ह्याला इंग्रजीत का बोलायचं असतं?"<br />उरवील हि गालात ते ऐकून हसतो, उरवील त्या दोघांना बघून हसतो आणि म्हणतो, "आणि मी उरवील, कोल्हापूर वरून आलोय, मला पण ताई सारखं ऍक्टिंग मध्ये कॅरिअर करायचे, म्हणून मुंबईत आलो! अजून तर एवढीच ओळख आहे, लवकरच स्वतःची ओळख बनवेल अशी अशा आहे... तुम्ही सर्व माझी साथ द्याल ना?" उरवील त्या दोघांना बघतो. सुजय हो असं बघतो.<br />आशु सुजय ला कोपरा मारत त्याला नजरेने बोल त्याला असं बघतो, सुजय काय? असं करतो. <br />तो आशु ला कीचन मध्ये घेऊन जातो, कोपऱ्यात येताच आशु त्याच्यावर बरसतो, "तू सांग ना त्याला तो इथे नाही राहू शकतं"<br />"काय?? मी का सांगू?"<br />"तू घर मालक आहेस ना?" आशु नी एक्दम बरोबर पॉईंट मांडला होता, पहिल्यांदा सुजय ला त्यानी आपल्या हुशार उत्तरानी चूप केलं.<br />"अरे तू त्याच्या चेहऱ्यावरची निरागसता बघितलिस? त्याच्या डोळ्यातली स्वप्न बघितलिस?"<br />"हे बघ स्कॉलर, मला ते काही माहित नाही, मला फक्त एवढं कळतं, त्याच्या मुळे आज मीनल रडली, आपली मीनल यार, चांगल्या चांगल्या मुलांना पाणी पाजणारी मीनल, तीच्या डोळ्यात पाणी आलं.. मी नाही राहणार अश्या मुलासोबत..." आशु हळवा होतं म्हणतो, त्याला समर्थन देत एना तिथे आली, <br />"बरोबर बोलतोय आशूटल्या, सुजा जा आणि त्याला बाहेर काढ, ह्या घरात मीनल ला रडवणारी व्यक्ती नाही राहू शकतं"<br />"हे बघा.. जरा डोकं शांत ठेवा... तो आपल्या मीनल चा भाऊ आहे.. सख्खा!! त्याच्या कडे बघा, तो किती स्वप्न घेऊन आला आहे इथे... कधी आपण हि अशीच स्वप्न घेऊन आलो होतो!!"<br />"हे बघ सुजा मला काही माहित नाही... तू सांगतो कि मी जाऊन सांगू?" एना त्याला शेवटचं विचारते.<br />"नाही मी नाही सांगणार, मला त्याच्यात माझी पिहू दिसते, एक मोठा भाऊ म्हणून किंवा बहीण म्हणून आपण नाही आपल्या छोट्या भाऊ बहिणीची स्वप्न चिरडू शकत, मला नाही जमणार त्याला नाही म्हणणे... " सुजय तेवढे बोलून तिथून निघून गेला...<br />एना मी सांगते असं आशु ला बघून त्याच्या सोबत जाते, तिला बघून उरवील छान स्माईल देतो, "हे किती छान आहे कुठून आणलं?"<br />"आणलं नाही काही... ते मी बनवलं आहे..." एना आनंदानी त्याला सांगते. हातातलं ते शोपीस निहारत उरवील म्हणतो, "किती सुंदर बनवलं आहेस? मला शिकवशील बनवायला?" एना लगेच डोकं हलवून हो का नाही असं बोलते, तिचे केस हि आनंदानी डोलत होते.<br />"पण मला तुझं नाव नाही कळलं ..."<br />"मी एना... "</p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=b322dad7-2855-4bad-ba23-039d9c03e530&width=383&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=b322dad7-2855-4bad-ba23-039d9c03e530&width=383&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br />"तू पण इथे राहते?" एना मान हलवून होकार देते, "म्हणजे तू मीनल ताई ची रूममेट आहेस? मीनल ताई कुठे आहे? तिचा फ्लॅट वेगळा आहे का? आम्ही आलो तेव्हा पासून आलीच नाही परत!!" उरवील च वाक्य ऐकून एना थक्क होती, उरवील मीनल ला ताई ताई करून किती प्रेमानी हाक मारत होता. ती आशु कडे बघते आशु अजून हि त्याच्यावर नाराजच होता. <br />एना त्याला म्हणते, "अरे आम्ही सर्व इथे एकत्र राहतो, आम्ही ६ जण आहोत, आत मध्ये आमची मुलींची रूम आहे, तू घर बघितलंस का आमचं??"<br />उरवील मान हलवून नाही म्हणतो, "चल मी दाखवते...." आशु एना ला हि रागानी बघत होता आता. <br />एना त्याला म्हणते, "हॉल तर बघितलाच आहेस तू... हे डिझाईन आयडिया माझ्या आहेत सर्व, आम्ही टायर पासून खुर्च्या बनवल्या आहेत" उरवील हम्म इथे राहणारी लोक इंटरेस्टिंग आहेत हे तर मला बाहेरूनच कळले होते... <br />"का रे??" एना प्रश्नार्थी बघते.<br />"ते दारावर वाचलं ना, सर्व पात्र काल्पनिक आहेत तेव्हाच कळलं..." उरवील खळखळून हसतो तशी त्याच्या गालावर खळी पडते. <br />"ए... तुला पण खळी पडते मीनल सारखी सेम... " एना उत्साहात म्हणते तसा उरवील ते ऐकून हा असं बघतो. <br />ते समोर जातात तसं कैवल्यचं कीबोर्ड बघून उरवील त्यावरून आपली बोटं फिरवतो. खिडकीतून तो बाहेर डोकावतो... "आणि इकडे आमची मुलींची खोली आहे... " तो परत सर्व निहारत वापस येतो, बाथरूम च्या दारावर राणी चा फोटो बघून तो बघत राहतो, एना त्याच्या मनातला प्रश्न बघून तो राणी चा फोटो पलटवून त्याला बादशाह चा फोटो दाखवते... "आपण युज करतांना बरोबर साइन बाहेर लावून जायचं हा..."<br />उरवील ओह्ह मस्त आयडिया असं डोळे मोठे करून बघतो... <br />एना त्याला कीचन दाखवायला आणते, "तुला हळू हळू घरातले सर्व रुल्स कळतील!! हे आपलं किचन... "<br />उरवील सर्वत्र नजर टाकत होता, "चहा बनवता येतो?"<br />उरवील का असं घाबरून बघतो, एना त्याला काही हरकत नाही असं बघते, "शिकशील!!"<br />दोघे तिथे बडबड करत उभे होते, रेश्मा पाठ करून उभी होती, आणि उरवील च्या चाहूलनीच तिचं डोकं फिरत होतं, त्यानी ह्यांना वयक्तीक काही त्रास दिला नव्हता पण त्याच्या मुळे मीनल नी खूप सहन केलं आहे हे तिच्या हि मनात घर करून होते, एना रेश्मा ला हाक मारते रेश्मा तिच्या कडे न बघतच हा असं बोलते, "रेश्मा.. हा मीनल चा भाऊ आहे..."<br />"हाय!!" उरवील तिला हि छान स्माईल देण्याचा प्रयत्न करतो, तिची सारखी इकडून तिकडे हे भांड घे ते ठेव चालू होतं, शेवटी तो तिच्या समोर जाऊन उभा होतो, "हाय!! मी उरवील!!"</p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=0c9aae1f-a978-420c-ac3e-73c21ee95c04&width=506&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=0c9aae1f-a978-420c-ac3e-73c21ee95c04&width=506&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p style="font-size: 18px;"><br />त्याला समोर बघून रेश्मा त्याच्या कडे न बघताच त्याला म्हणते, "हाय..."<br />एना उरवील ला म्हणते, "हि रेश्मा... कळलंच आहे ना तुला..."</p><p style="font-size: 18px;"><br /></p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=bc589d67-d009-4ff0-a488-c5eeb425baee&width=322&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=bc589d67-d009-4ff0-a488-c5eeb425baee&width=322&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br />मीनल कीचन मध्ये येते तशी उरवील ला बघून तिचं डोकं उठतं, ती रेश्मा च्या कानात ओरडते, "हा अजून इथेच आहे??"<br />रेश्मा हि बघ ना असं बघते. "सुजय नी ह्याला का नाही काढलं अजून?"<br />"सुजा..." ती रागात सुजय शी बोलायला जाते...<br />ती तिथून निघते तसा उरवील तिला हाक मारतो तिच्या मागे जातो, "ताई..."<br />मीनल रागात त्याच्याकडे वळून त्याला बघते, चुटकी वाजवून त्याला म्हणते, "मी तुझी काही ताई वगैरे नाही मला ताई म्हणायचं नाही..."<br />"ओके... मीनल दि म्हणू?" मीनल त्याला रागानी लुक देते, तो तिच्या मागे मागे सांग न असं फिरतो. <br />"सुजा..." मीनल जोऱ्यात ओरडते, मीनल चा आवाज ऐकून उरवील हि शांत होतो.<br />सुजय काय झालं विचारतो, "तू ह्याला अजून काढलं नाहीस?"<br />"मीनल तो तुझा भाऊ आहे"<br />"तर?? मी म्हंटल का तुला ठेव?"<br />"नाही... पण मला नाही पटत आहे ते..." सुजय खांदे वर करून म्हणतो. <br />"म्हणजे तू त्याला जा नाही म्हणणार?"<br />"सॉरी मीनल, पण खरंच तू शांत डोक्यानी विचार कर, तो तुझा भाऊ आहे, ह्यात त्याची काही चूक आहे का? जसं तू मुलगी म्हणून जन्माला आली ह्यात तुझी चूक नाही, त्याची हि चूक नाही ना? त्यानी तुला कधी त्रास दिला आहे का?"<br />"हे बघ स्कॉलर, तुझं ज्ञान नको देवूस... तिनी काय विचारलं, तू बाहेर जा म्हणणार आहेस कि नाही?" आशु मीनल च्या बाजूनी येऊन उभा होतं म्हणाला.</p><p style="font-size: 18px;">तितक्यात दारावरची बेल वाजली... <br />उरवील मी बघतो असं म्हणत समोर जातो... उरवील सर्व विसरून आनंदानी उत्साहात दार उघडतो, त्याला समोर बघून समोरची मुलगी डोळे उघड झाप करत त्याला बघते, "हाय..." ती आपल्या केसांची बट बोटात गुंडाळत त्याला वरून खाल पर्यंत स्कॅन करत म्हणते.<br />"हाय!! मी उरवील..." तो आपला हात तिच्या हातात देत म्हणतो.त्याचा हात हातात घेत ती सेक्सी आवाजात म्हणते... <br />"मी प्रगल्भा.."</p><p data-mce-style="text-align: center;" style="font-size: 18px; max-width: 100%; text-align: center;"><img data-mce-src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=41e38158-66d7-42d6-93a4-5a5dd883542d&width=454&type=jpg" src="https://static-assets.pratilipi.com/pratilipi/content/image?pratilipiId=6755373524389101&name=41e38158-66d7-42d6-93a4-5a5dd883542d&width=454&type=jpg" /></p><p style="font-size: 18px;"><br />ते नाव ऐकून घरात आत सुजल आणि आशु चा थरकाप उडतो तर मीनल आणि एना हि एकमेकींना बघून हा गेला असं एकमेकाला बघतात.</p><p style="font-size: 18px;">क्रमश:</p><p style="font-size: 18px;">हॅलो फ्रेंड्स,</p><p style="font-size: 18px;">तुम्ही भरभरून दिलेल्या प्रतिसादा बद्दल खूप खूप आभारी आहे. तुमचे प्रोत्साहन आहे ज्यामुळे मी ह्याला पुढे लिहिण्याचा प्रयत्न सुरु ठेवत आहे. आज चा भाग कसा वाटला नक्की सांगा?<br />ज्यांनी सिरीयल बघितलं नाही आहे त्यांना पात्रांची ओळख व्हावी म्हणून मी आज च्या भागात फोटो टाकले आहे.<br />आशा आहे कथा आवडत आहे आणि जशी ती पुढे जाईल तुम्हाला अजून इंटरेस्ट वाटेल. <br />बाकी एक नवीन पात्र आलं आहे उरवील... तुम्हाला काय वाटतं, उरवील ला हे रहायला परवाणगी देतील?<br />काय मीनल आपला राग सोडून त्याला आपल्या सोबत राहू देईल?</p><p style="font-size: 18px;">आज भारताने इतकी प्रगती केली आहे पण तरी हि मुलगा मुलगी मध्ये भेद भाव होतो, आज असे कोणतेच क्षेत्र नाही जिथे मुली काम नाही करत, पण आज हि वंशाचा दिवा म्हणून प्रत्येकाला मुलगाच पाहिजे.<br />कधी बदलेल समाजाचा हा विचार? काय गुन्हा केला आहे मुलींनी मुलगी म्हणून जन्म घेऊन? तिच्या ते हातात हि नाही? मग तो तिचा कसा गुन्हा?</p><p style="font-size: 18px;">निशी </p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-27815414252005540142020-07-19T05:44:00.001-07:002020-07-19T05:44:42.499-07:00करले तू मुहब्बत | तेरे संग यारा | १ एडलैब्स में दिन<h1><br /></h1>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“अवनी, चलो देर हो रही है; मैं शुरुआत मिस नहीं करना चाहती,
तुम्हे तैयार होने में कितना समय लग रहा है? " तनवी ने बाहर आकर अपने झुमके पहनते
हुए आवाज लगाई।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हाँ, बस हो गया, आ रही हूँ, मैं बहुत उत्साहित हूँ
चलो चलो हम आगे चलेंगे। ”, अवनी दौड़ते हुए आयी, चाबी उठाकर दोनों चल दी। दोनों ने
फ्लैट पर ताला लगा दिया और लिफ्ट के लिए समय बर्बाद नहीं करना चाहटी थी तो सीढ़ियों
के माध्यम से भाग गयी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">तन्वी ने अवनी से स्कूटी की चाबी ली और वो एडलैब्स के लिए
चल पड़ी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">अवनी एक शर्मीली, घरेलू विशिष्ट महाराष्ट्रीयन लड़की थी,
वह अपने माता-पिता पर बहुत अधिक निर्भर थी, जब वह स्कूल में थी, इसीलिए उसके माता-पिता
उसे शिक्षा के लिए पुणे भेजने के लिए बहुत तनाव में थे, जहाँ वह छात्रावास में रहने
वाली थी। <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">कुछ दिनों की बात थी जब वह तन्वी से मिली, जो केरल से थी,
वो एक स्वतंत्र लड़की थी जिसको अपने काम से इस दुनिया में अपने पदचिन्हों को छोड़ने
का फैसला किया था, उसके जाने के बाद भी, अवनी ने अपने विचारों को प्रतिबिंबित किया
और उन दोनों ने कभी भी जीवन का आनंद लेने का मौका नहीं छोड़ा। तन्वी से मिलने के बाद,
अवनी के माता-पिता को सुकून हुआ कि उनकी बेटी को एक अच्छा दोस्त मिल गया है, जो स्वतंत्र
था और अपनी देखभाल कर सकती थी। अवनी भावनात्मक रूप से बहुत जल्द तन्वी से जुड़ गई क्योंकि
तन्वी ने उन वर्षों में उसके माता-पिता की जगह ले ली थी, अवनी उससे हर बात के लिए सलाह
लेती थी। वे धीरे-धीरे एक-दूसरे पर निर्भर होने लगी। 'आज के लिए जियो' ये उनका मंत्र
था जिसका उन्होंने पालन किया और वे दोनों जरूरत के समय एक दूसरे के लिए थी। वे इंजीनियरिंग
के प्रथम वर्ष से रूममेट थे और वे दोनों ऐसे अद्भुत दोस्त को उपहार देने के लिए कॉलेज
के छात्रावास के आभारी थे। तब से वे हमेशा साथ थे। अवनी को अपने परिवार से बहुत लगाव
और निर्भरता होने की वजह से शुरुआत में अक्सर घर याद अति थी, लेकिन बाद में तन्वी की
कंपनी ने उसे सब कुछ भुला दिया। इंजीनियरिंग पूरी करने के बाद, दोनों कल्याणीनगर में
अवनि के फ्लैट में रहने चली गयी; पुणे के शानदार क्षेत्रों में से एक। यद्यपि उनकी
धाराएँ भिन्न थीं, वे एक ही कंपनी में नौकरी प्राप्त करने में सक्षम थी और अब वे पुणे
में एक बहुराष्ट्रीय कंपनी के लिए काम कर ताहि थी। उनकी दिनचर्या बहुत व्यस्त थी, हर
सुबह उन्हें सुबह ६ बजे उठना पड़ता था और ऑफिस की बस के लिए तैयार होना पड़ता था, जो
सुबह ७ बजे दरवाजे पर अति थी, वे बस में आराम करती, एक बार जब वे ऑफिस पहुँचती केवल
एक चीज जो उन्हें चिंतित करती है वह थी उनकी पहली प्याली कॉफ़ी, अवनी को कॉफ़ी की लत
लग गई थी अगर उसे पूरे दिन के लिए कॉफ़ी का वो प्याला नहीं होता तो उसे सिरदर्द होता,
तन्वी ने कभी भी उसके साथ कॉफ़ी पीने का मौका नहीं गवाया, जिससे उसे मुस्कुराहट के
साथ दिन की शुरुआत करने का मौका मिलता। कुछ और दोस्त थे जो उन्हें कॉफी के लिए शामिल
होते; चर्चा का विषय घर के मामलों से वर्तमान मामलों से भिन्न होते, समूह में किसी
के पैर खींचने के लिए। इसके बाद वे अपने डेस्क पर वापस चले जाते और काम शुरू कर देते।
अवनि और तन्वी अलग-अलग प्रोजेक्ट्स और बिल्डिंग में थे, इसलिए ऑफिस कम्युनिकेटर पर
लगातार चैट के अलावा एक ही समय में वे एक साथ चाय और लंच ब्रेक पर साथ होते थे। अवनी
में अभी भी मासूमियत थी, तन्वी उसे अपनी छोटी बहन की तरह मानती थी और हर कदम पर उसका
मार्गदर्शन करती थी। तन्वी अपने फैसले लेने के लिए काफी परिपक्व हो गई थी और वह अपने
माता-पिता के साथ शिक्षा के लिए पुणे आने के लिए लड़ी, वे चाहते थे कि वह शादी कर ले,
लेकिन आज वह अपने फैसले से खुश थी। शाम को जब वे घर वापस आते, तो वे इतने थके होते
थे कि मैगी अपने स्वाद के कारण कई बार उनका पसंदीदा भोजन था, और थका देने वाले दिन
के बाद वे सबसे सरल और सबसे आसान भोजन कर सकते थे। सप्ताहांत पर वे जीवन का आनंद लेने
के लिए पूरा लाभ उठती, उनके पास हर सप्ताहांत के लिए एक योजना थी और यह सप्ताहांत बहुत
खास था। आज, वे बहुत उत्साहित थी; केवल इसलिए नहीं कि यह उनकी पहली फिल्म थी लेकिन
इसलिए भी क्योंकि यह उनके पसंदीदा नायक की वापसी फिल्म थी। आखिरी मिनट की उत्सुकता
से बचने के लिए तन्वी ने 3 दिन पहले ही फिल्म के टिकट लाए थे। तन्वी और अवनी यह अनुमान
लगाने में व्यस्त थीं कि फिल्म कैसी होगी, इस बात से अनजान कि उनके लिए नियति क्या
थी, वे पूरे रास्ते चैट कर रही थी। चूंकि वे हाली में अपने नए फ्लैट में शिफ्ट हुए
थे, वे मार्ग से बहुत परिचित नहीं थे। तन्वी अवनी के निर्देशानुसार गाड़ी चला रही थी,
जो उसने मार्ग के लिए आसपास के लोगों को रास्ता पूछ कर बना रखी थी, इस बीच अवनी ने
लाइव रेडियो कमेंट्री तनवी को सुननी शुरू कर दी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हे तन्नु, यह सुनो ... तुम्हारा पसंदीदा ट्रैक रेडियो
पर बज रहा है!" और उसने अपने एक ईयरफोन को अनप्लग कर दिया और तन्वी के कान में
प्लग कर दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"वाह! सोनू निगम वह बहुत प्यारे हैं ना ... चाहा है
तझको ...। तेरा मिलना पल दो पल का मेरी धड़कनें . ला .. ला… ला… ” तनवी ने गीत की ताल
पर अपना सिर हिलाते हुए गाया, तभी वे मल्टीप्लेक्स पहुंच गईं।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">मल्टीप्लेक्स में समृद्ध भीड़ थी, तन्वी ने प्रवेश द्वार
पर अवनी को उतार दिया और पार्किंग क्षेत्र में चली गई। उसने स्कूटी खड़ी की और प्रवेश
करने के लिए उतावली थी। अवनी वहां उसका इंतजार कर रही थी और अपने पर्स में कुछ खोज
रही थी। तन्वी उसके पास गई और हताशा होते हुए बोली, "क्या? मुझे मत कहना अब की
टिकट लाना भूल गयी तुम??"<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"ओह?" अवनी ने उसे परेशां होकर देखा और फिर से
अपनी खोज जारी रखी। कुछ समय बाद, जब तन्वी को लगा कि मूड खराब हो रहा है, उसने अवनी
को अपने साथ खींच लिया और दरवाजे पर खड़े आदमी को टिकट दिया। अवनी एक ही समय में हैरान
और खुश थी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“मुझे पता था कि तुम उन्हें साथ लेना भूल जाओगी, इसलिए मैंने
उन्हें पहले ही अपने पर्स में रख लिया था। अब मुझे और कुछ स्पष्टीकरण नहीं चाहिए तो
तुम खोजना बंद करो...<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>... कुछ भी नहीं मिलने
वाला ", तन्वी ने मुस्कुराते हुए कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"लेकिन तनु, मैं टिकट नहीं भूली। जब मैं उन्हें लेने
गयी, तो वहा नहीं थी इसलिए मुझे यकीन था कि तुमने ली है। "<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“ओह हाँ तुम्हें पता था कि टिकट मेरे पास है और इसीलिए तुम
उन्हें अपने पर्स में देख रही थी है ना? बराबर ना?" तन्वी ने अपनी भौंहों को ऊपर
उठाते हुए और अवनी को थोड़ा चुटकी लेते हुए कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"ओम्म्म… हम्मम… " अवनि हक्काबक्का रह गई और उसने
दर्द में रोते हुए अपनी बांह को मला जहाँ तन्वी ने चुटकी ली थी.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"छोड़ो यार. ... ऐसा होता है, समझाने की आवश्यकता नहीं
है। मुझे पता है कि तुम भी इस सब से बहुत उत्साहित हैं ”, तन्वी ने कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">अवनी को सुकून महसूस हुआ और उसने भी बात को जाने दिया। फिर
से हवा उत्तेजित हो गई। एक एस्केलेटर था; अवनि पहले कभी एस्केलेटर पर नहीं गई थी। वह
उस पर सवार होने के लिए डर रही थी। तन्वी ने उसका ध्यान भटकाने और उसे खींचने की कोशिश
की लेकिन वह अनिच्छुक थी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“वहाँ पहुँचने का कोई और रास्ता नहीं है? नहीं, रुको नहीं,
मुझे छोड़ दो मैं गिर जाऊंगा। मैं नहीं आ सकता यार… .तनु नहीं यह इतना आसान नहीं है,
तुम हँसो मत यार। ” अवनी एक छोटे से बच्चे की तरह व्यवहार कर रही थी, अपनी मम्मा को
सुनने के लिए तैयार नहीं थी। तन्वी ने यह बताने की बहुत कोशिश की कि यह बहुत मुश्किल
नहीं है, '' अवनि .. चलो, यह खतरनाक नहीं है, ठीक है .. देखो, मानो यह एक स्थिर सीढ़ी
है और तुम्हे केवल एक कदम ही चढ़ना है और फिर वहीं रहना है कुछ समय? क्या कहती हो?
कोशिश करते हैं? "<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"नहीं ..." अवनी ने अपने चेहरे पर डरा लाते जवाब
दिया, घबराक्र उसने कुछ और तरफ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>देखा और वो
देखकर चकित रह गई क्योंकि सभी लोगों ने उनके पीछे भीड़ लगा दी थी जो केवल उसकी शर्मिंदगी
में इजाफा करती थी। किसी ने क्षण भर के लिए एस्केलेटर को रोकने का सुझाव दिया। वह इसके
लिए सहमत हो गई और एस्केलेटर को उस समय के लिए रोक दिया गया जब वह उसमें सवार हुई और
फिर से शुरू हुआ। अब उसे अच्छा लगने लगा। उसने छोटी सवारी का आनंद लिया, लेकिन फिर
ऊपर पहुंचने पर वह विमुख होने से डर रही थी; लेकिन तन्वी उसका ध्यान भटकाने और उसे
सही समय पर एस्कलेटर से हटाने में सफल रही।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हूश ... भगवान का शुक्र है कि मैं सुरक्षित हूं!"
जैसे ही वह एस्कलेटर से बाहर आया, अवनि ने आहें भरी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“जैसे कि तुम ऊपर नहीं पहोचती, हुह? तुम ना एक ऐसी कार्टून
हो.. तुम जानती हो ना...। तुम सभी का आकर्षण थी वह। ” तन्वी ने उसे छेड़ते हुए कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हाँ। मुझे पता है कि लोग मुझे चौड़ी आँखों से घूर रहे
थे।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">लेकिन अगर मेरा पैर उन सीढ़ियों के बीच फंस जाता तो मैं तनु
क्या कर सकती था? ” और उसने अपनी आँखें बड़ी कर के देखा जैसे ही उसने परिसर को स्कैन
किया, “अरे देखो वहाँ बहुत सारे अच्छे स्टॉल हैं। आओ हम कुछ विंडो शॉपिंग करते है।
” अवनि ने तन्वी को बाहर बुलाया, जो बेकाबू होकर हंस रही थी। अलग-अलग स्टॉल थे। वे
दोनों सामग्री की जांच करने के लिए उनमें से हर एक के पास गए।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"क्या लगता है कि ये मेरे नीले सलवार कमीज के साथ जाएंगे?"
तन्वी ने अवनि को एक जोड़ी झुमकी दिखाते हुए कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“कल जो सिलाई थी? "हाँ, उसपे ये सुंदर नहीं दिखेंगे?"<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“उम्म हाँ वे ठीक लग रहे हैं, लेकिन मुझे ये पसंद आया मुझे
लगता है कि ये बेहतर होगा? क्या लगता है?" अवनी ने उसे बाली की एक और जोड़ी दिखाते
हुए कहा<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“ओह्ह माय; वे बहुत सुंदर हैं और यह कंगन, झुमके, हार, पायल
का एक पूरा सेट है और यह बहुत प्यारा है, मुझे यह पसंद आया। मैं इसे खरीदूंगी । ” तन्वी
सेट पाकर खुश थी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">अगली दुकान जूते की दुकान थी; वे दोनों वहाँ बैठे और सैंडल
की जोड़ी की पहन कर देख रही थी। एक दूसरे से पूछ रही थी कोनसा अच्छा था और जो अधिक
अनुकूल था, नवीनतम डिजाइन और सभी विश्लेषण चल रहा था। खरीदारी करने के बाद वे दूसरी
दुकान पर चले गए।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">थोड़ी देर बाद वे एक व्यक्ति को अपनी ओर आते हुए देख रही
थी, उसकी साँस फूली थी, वह उनके पास आया और कुछ हांफते हुए नीचे झुक गया, तन्वी और
अवनी ने उसे हैरान होकर देखा। वह अपना पेट पकड़े हुए था और फिर थोड़ी देर के बाद उसने
अपने हाथों को अवनि की तरफ उठाया, जिसमें एक बटुआ था। अवनी को आश्चर्य हुआ, उसने उसे
उससे लिया और उसे धन्यवाद दिया, तन्वी ने उसकी आँखों में सवालों के साथ अपने हैरान
होने वाले लुक को दिया, जैसे "तुम इसे कहाँ भूल गयी थी?"<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"मैंने इसे दरवाजे पर पाया, इसमें आपकी तस्वीर देखी
और संयोग से मैंने आपको पहली मंजिल पर खरीदारी करते देखा .. तो ..." उसने हवा
में हांफना बंद कर दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"आह ... तुम इसे तब गिरा सकती हो जब एस्केलेटर के पास
हल्ला मचा रही थी" तन्वी ने अपनी आँखें घुमाई।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"नहीं, नहीं ... यह प्रवेश द्वार पर था।" आदमी
ने स्पष्ट किया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हो सकता है जब मैं अपने हैंडबैग में चाबी खोज रही थी
तो मैंने उसे गिरा दिया।" अवनी ने मासूमियत के साथ स्पष्टीकरण दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हम्म सही", तन्वी ने कहा और उसकी ओर मुड़कर उसने
उसे धन्यवाद दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“हाय मेरा नाम अथर्व है…। “ उसने हाथ मिलाने की प्रत्याशा
में अपना हाथ उसे दिया। तन्वी ने अपना सिर हिलाया और कहा, "हाय, मैं तन्वी हूँ
..." वह निराश लग रहा था इसलिए अवनि ने उसका हाथ पकड़ लिया, हाथ मिलाया और कहा,
"हाय, मैं अवनी हूँ और मुझे पर्स लौटने के लिए आपका धन्यवाद बहुत बहुत ... भूतल
से बस इस बटुए को मुझे वापस करने के लिए ... " <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">उसने प्रसन्न होकर कहा," आपका स्वागत है! " <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"अवनि, अगली बार कृपया सावधान रहना, यह तुम्हारा सौभाग्य
था कि तुम्हे अपना बटुआ वापस मिल गया, धन्यवाद उस अच्छे लड़के का, और मैंने कई बार कहा
है कि तुम अपने बटुए में सब कुछ मत रखा करो, तुम्हारे पास सभी क्रेडिट कार्ड, डेबिट
कार्ड, पैन कार्ड और तुम्हारे बटुए में क्या क्या कार्ड नहीं हैं, क्या तुम समझती हो
कि यह गलती कितनी महंगी पद सकती है?" तन्वी ने अवनी को चेतावनी दी कि वह सावधान
हो जाए | वे एक-दूसरे को सबसे छोटा विस्तार दिखाते रहे जिसने उन्हें मल्टीप्लेक्स के
बारे में उत्साहित किया और जो उन्हें मिला वह कुछ अनूठा था। मल्टीप्लेक्स की वास्तुकला
और वहां के विभिन्न स्टालों की प्रशंसा करने के बाद, उन्होंने खुद के लिए पर्याप्त
खरीदारी की थी और उन्होंने ऐसा सोचा क्योंकि अब फिल्म के लिए समय था, बाद में वे कुछ
सैंडविच लेकर कुर्सियों पर बैठकर अपने पैरों को थोड़ा आराम करने लगी उस लंबे खरीदारी
सत्र के बाद।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"मुझे लगता है कि हमने एक अच्छी बात की है, जल्दी आकर
हमें आस-पास देखने को मिल रहा है और खरीदारी भी कर रहे है। मुझे बहुत अच्छा लग रहा
है कि मुझे बहुत अच्छी चीजें मिलीं।" मेरे द्वारा खरीदा गया पर्स इतना अनोखा है।
” अवनी के चेहरे पर संतुष्टि दिखाई दी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"हाँ। मुझे भी वो अच्छा लगा लेकिन उस महिला के पास केवल
एक ही था। ” तन्वी निराश हुई।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"है ठीक है तुम इसे कुछ समय के लिए इस्तेमाल कर सकती
हो", अवनी ने कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“ओह, मुझे इसके लिए तुम्हारी अनुमति की आवश्यकता नहीं है;
वैसे भी मैं इसे कल ऑफिस ले जा रहा हूं। ही ही ... ”अवनि ने भी हंसी में उसका साथ दिया।
दरवाजे खुलते ही दोनों भागी, उन्हें दरवाजे पर खड़े आदमी ने अपनी सीट के लिए निर्देशित
किया और फिर सबसे प्रतीक्षित क्षण आया ... फिल्म शुरू हुई। पहला दृश्य एक हत्या का
था। तन्वी उस दृश्य को नहीं देख पाई। उसने अपनी आँखें बंद कर लीं और अपनी उंगलियों
में गैप के माध्यम से एक झलक पाने की कोशिश की, फिर एक गाना आया ... जहां शीर्षक दिखाए
गए और उन्होंने अपने पसंदीदा नायक का नाम प्रदर्शित हुवा और इस तरह फिल्म जारी रखी,
वे दोनों फिल्म में मग्न हो गयी। कुछ अंतराल में तन्वी ने अपना फोन निकाला और देखा
कि ४ मिस्ड कॉल थे, उसने नंबर की तलाश की लेकिन वह एक अज्ञात नंबर था। उसने प्रोफ़ाइल
की जाँच की, उसका फ़ोन सायलेंट था, उसने अपना फ़ोन प्रोफ़ाइल बदल कर रिंग कर दिया।
अगर उसके माता-पिता कॉल करेंगे और वह कॉल नहीं उठाएगी तो वे अनावश्यक रूप से तनाव में
आ जाएंगे, उसने खुद से सोचा। उसने फिर से नंबर की जाँच की, किसी ने उसे ४ बार फोन किया,
उसे एहसास नहीं था कि यह कौन हो सकता है, उसने सोचा, फिर उसने सोचा कि जो कोई भी हो,
ज़रूरत पड़ने पर उसे फिर से कॉल करेगा, और चूंकि यह अज्ञात नंबर है वह परेशान क्यों
हो रही है, इस पर ज्यादा ध्यान न देते हुए उसने अवनि से पॉपकॉर्न लिया, उन्होंने फिल्म
के बारे में बातें कीं, जो उन्होंने ट्रेलर और सभी में देखी थी, उससे कितनी अलग थी।
तभी तनवी को उसी अनजान नंबर से फोन आया। संकोच के साथ उसने कहा "नमस्ते।"<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"क्या रितु वहाँ है?" दूसरी तरफ एक अज्ञात आवाज
आयी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"माफ़ करना?? आप किससे बोलना चाहते हैं? यहाँ कोई रितु
नहीं है, गलत नंबर! " तन्वी ने फोन काट दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">अवनी उससे कॉल के बारे में पूछने वाली थी लेकिन फिर फिल्म
शुरू हो गई। इसलिए वे दोनों कॉल के बारे में भूल गयी और वे फिल्म में मग्न हो गयी।
कुछ समय बाद फिर से तन्वी का मोबाइल एक उच्च स्वर में बजने लगा, शर्मिंदगी महसूस करते
हुए वह कॉल लेने के लिए हॉल से बाहर चली गई। उसने नंबर को देखा जो उसी अज्ञात नंबर
का था, उसने जवाब दिया "हैलो ..."<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"नमस्ते, रितु वहाँ है? मुझे उससे बात करने की ज़रूरत
है कृपया मुझे पता है कि वह वहाँ है कृपया मुझे उससे कनेक्ट करें", दूसरी तरफ
हताश आवाज ने कहा।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"मुझे बहुत खेद है, लेकिन यह रितु का नंबर नहीं है,
आप कृपया दोबारा नंबर की जांच कर सकते हैं।" शायद आपने गलत नंबर डायल किया है
”, तन्वी ने विनम्रता से जवाब दिया और वह अनजान इस अनजान आदमी की वजह से को फिल्म को
आंशिक रूप से मिस करने के लिए उसे कोसते हुए अपनी सीट पर वापस चली गई।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">ऐसा २-३<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>बार फिर
हुआ। तन्वी वास्तव में अब निराश हो गई थी। उसने अब कठोर होने का फैसला किया। आखिर वह
हर बार अपनी पसंदीदा हीरो के एक्शन सीन मिस करके अनजान नंबर अटेंड करने के लिए अपनी
सीट क्यों छोड़ दे। तन्वी ने फिर से अपने सेल प्रोफाइल को बदलकर सायलेंट कर दिया और
इस शख्स को डांटने के लिए उसे अपनी सीट पर वापस गयी, अवनी पहले से अस्वस्थ महसूस कर
रही थी।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>"क्या चल रहा
है?" उसने उसे संकेत दिया।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"अरे, मैं नहीं जानती कि यह कौन है, यह एक गलत नंबर
है, वह कोई रितु के लिए पूछ रहा है, मैंने उसे कई बार बताया है कि रितु का नंबर नहीं
है लेकिन वह अभी भी मुझे फोन कर रहा है .."<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"क्या सुनिश्चित हैं कि वह तुम्हारा कोई दोस्त नहीं
है? कोई प्रैंक खेल सकता है? ” अवनि फुसफुसाई।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"नहीं ... मुझे उसकी आवाज सुनकर याद नहीं है।"
तन्वी ने उलझन से कहा .. "लेकिन तुम जानती हो क्या ...", अवनी ने उसे अब
फिल्म पर ध्यान देने और उसका विवरण बाद में देने के लिए कहा। जैसा कि तन्वी को उम्मीद
थी, अज्ञात नंबर फिर से उसके मोबाइल स्क्रीन पर चमक गया। फिल्म अपने चरमोत्कर्ष पर
थी और बहुत दिलचस्प होने के कारण वह कॉल कट करने के लिए दृढ़ थी, लेकिन उसने सोचा कि
शायद उस लड़की के साथ कुछ जरूरी काम हो। तो अनिच्छा से उसने कॉल का जवाब दिया, इससे
पहले कि वह कुछ भी कहे उसने डाटना शुरू कर दिया,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“मिस्टर देखो, मुझे नहीं पता कि तुम कौन हो। मैं आपको विनम्र
होकर बताने की कोशिश कर रहा हूं लेकिन आपको बता दूं कि यह रितु का नंबर नहीं है और
मैं किसी रितु को नहीं जानती। कृपया आपके द्वारा डायल किए गए नंबर की जांच करें। कृपया
मुझे फिर से परेशान न करें। मैं कुछ नहीं कर सकती अगर रितु ने आपको ये नंबर दिया। लेकिन
वास्तव में यह रितु का नंबर नहीं है, यह मेरा नंबर है इसलिए मुझे क्षमा करें।
" तन्वी ने एक सांस में कहा और वह खुश थी कि उसने आखिरकार को यह कह दिया कि वह
परेशान है।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">कॉल समाप्त करने ही वाली थी तन्वी जब दूसरे छोर से आवाज ने
कहा, "हाय, में माधव हु और वास्तव में मैं आपसे बात करना चाहता था।" तन्वी
चौंक गई लेकिन उसने अपने झटके को पचाते हुए कहा, “मैं? क्यों? क्या मैं आपसे परिचित
हूं? कौन माधव? ” तन्वी ने यद् करने की कोशिश की, "अगर मैं माधव को जानती हूं
तो अम्मा आह्ह्ह मुझे याद नहीं आ रहा"<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"क्या आप ५ मिनट दे सकती हैं मैं आपको सभी कुछ बता दूंगा
..." दूसरी तरफ की आवाज ने प्रार्थना की।<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“आह .. क्या ?? ५ मिनट ...<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ठीक है ... हम बात कर सकते हैं, लेकिन अब कृपया
मुझे १५ - २० मिनट के बाद फोन करें। " यह कहते हुए वह अपनी सीट पर जाने के लिए
मुड़ी लेकिन बोल्ड अक्षरों में स्क्रीन पर वह केवल लिखा देख सकती थी<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "nirmala ui", sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>~~ एक शुरुवात!!~~<o:p></o:p></span></p>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-18061029632278710182020-06-25T20:15:00.003-07:002020-06-25T20:16:04.587-07:00नात तुझं माझं <div>नात तुझं माझं </div><div><br /></div><div>नेहमीच माझी साथ देत आलीस, माझ्या तक्रारी ऐकत आलीस</div><div>मला हसवत राहिलीस, मला सहन करत राहिलीस</div><div>माझ्या आठवणी गोंजारत राहिलीस</div><div>आज वळून बघता, स्वतःच विश्लेषण करता</div><div>नाही कधी मी तुला समजलं, मनात येईल ते बोलून गेले</div><div>सर्व माफ करून तू नेहमी हसत राहिलीस </div><div>पण आज मला स्वतःचाच राग येतोय</div><div>कोणाला सांगू आता कोण ऐकणार तुझ्या इतके मन लावून</div><div>कोण हसवेल आता मला रडत असतांना?</div><div>तुझ्यात स्वतःला पहायचे मी कधी </div><div>पण तुझ्यात परकेपणा जाणवतो आता मला</div><div>मी स्वतःलाच हरवून बसले आता</div><div><br /></div><div>माफ कर मला नाही निभवू शकले मैत्री, </div><div>नाही आधार देऊ शकले तुला, </div><div>नाही समजू शकले तुला, तुझ्या निस्वार्थ प्रेमाला</div><div>तुझी साथ देण्यास मी जन्म पुन्हा घेईल... </div><div>पुन्हा नाही त्या चूक करणार,</div><div>नाही तुला स्वतः पासून दुरावणार</div>N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-74273187013486403672020-06-25T20:15:00.000-07:002020-06-25T20:15:03.199-07:00माझा तू<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
सागराला कुठे माहीत असतं<br />
तो किती अथांग पसरला आहे<br />
माझ्या मनातले सारे दुःख तो सामावून घेतो<br />
<br />
फुलाला कुठे माहीत असतं<br />
त्याचा सुगंध कीती मोहक आहे<br />
बेधुंद काही क्षणांना मनात जन्म तो देतो<br />
<br />
मोराला कुठे माहीत असतं<br />
त्याच्या पंखाचे रंग किती आकर्षक आहे,<br />
परत मनाला एक जगण्याची आस लावून जातो<br />
<br />
कोकिळेला ही कुठे माहीत असतं<br />
तिचा आवाज किती मंजुळ आहे<br />
मनाच्या कोपऱ्यात काही आठवणी ती जगवते<br />
<br />
पावसाला ही हे माहीत नसतं<br />
त्याच्या प्रत्येक थेंबात किती गारवा आहे<br />
तापून उठलेल्या मनाला क्षणात शांत करतो<br />
<br />
तुला तरी कुठे माहीत आहे<br />
तुझं माझ्या मनावर संपूर्ण राज्य आहे<br />
माझ्या डोळ्यात तुझ्या मनाचे भाव उतरवतो</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-83643847720897130922019-12-06T18:33:00.002-08:002019-12-06T18:43:24.026-08:00Happy Bday Garima<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Dear Garima,<br />
<br />
I want to wish you with all my heart a very very happy birthday!!<br />
today is your day!! im so happy for you!!<br />
Six years, these six years are the best years of my life, this same day six years before brought a bundle of joy to my life... yes the joy of becoming a mother, the joy of holding you in my arms, frankly speaking i was so scared, thinking of the moment how will the moment be when I will actually feel you in my arms. I have no words to describe the feelings you gave me, caring for you all this time. you have grown from a baby to toddler to a mature grown up now, many times we need to take your suggestions, offcource do we have any choice?<br />
<br />
all these years they are so fresh in my mind beta, i just wish to rewind the clock or just stop time, I feel I cant have enough of you, I want to spend time with you, that is why I keep watching the video of you taking your first steps, blabbering those words... oh it feels it was yesterday... but no 6 years have passed and its a long time. I just want hug you and go back in time and stay there. you have brought so much love, joy and happiness in my life dear you have no idea. I value you more than anything in this world.<br />
<br />
I'm trying my best to be a good Mom, Im learning and growing with you, I know I have failed a lot many times<br />
still you have always come back to me with the same love and no anger for me in your heart.<br />
I shout at you, I lose my patience, I need to understand you are juts a kid... you have your own frequency at which you do work. I understand, I know still I commit mistakes but believe me baccha I love You a lot!!! Mamma will never do anything to hurt you, hurting you will be the last thing she can think of.<br />
Frankly speaking I have learnt a lot from you!!!<br />
<br />
You have always supported me... I still remember how difficult it was for us to travel from your daycare to home, I would carry you in the kangaroo bag and proudly drive my activa... people on road gave me looks...that was a moment of pride for me... offcourse I could carry you and drive because you supported me, if you would have been a cranky crying baby it would have not been possible. Im able to concentrate on my career too because you have been supportive. You are my priority and will always be.<br />
Every success of mine as a mother is a success of us together. Im a sucessfull mother because of you!!<br />
<br />
Loving, Forgiving, Frank, Mentoring, Transparent, Honest, Helping, Caring, Leadership, Bold & Beautiful, enthusiastic are few of your qualities to mention; do I need to mention talketive, keep them intact close to your heart as you grow. in fact many times I have come out of my bad mood just because of your talking.<br />
Whatever I say or do today you will not understand the meaning but may be someday when you recall these memories you will know what you mean to me.<br />
I want to wish you growth and happiness in all walks of life.<br />
Finally I just want to Thank you sweet heart for choosing me as your mother and giving me this opportunity to expirience motherhood and grow as a Mother.<br />
<br />
Wishing you a Happy Birthday!!! Have a great one!!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha0abS4dT0cZjiXjcFVwBFQyhyQ_19F5lEagrY6kTU5vJsbj62N2lrlKEHeamG5Q7LlZ92ZntYUoTpyI6OAZ7jV8V_0JMM7U2tGuHbSXbSR1eRlOUrkawKogzqsvi0Ro63FsenpRxkYamJ/s1600/Garu.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha0abS4dT0cZjiXjcFVwBFQyhyQ_19F5lEagrY6kTU5vJsbj62N2lrlKEHeamG5Q7LlZ92ZntYUoTpyI6OAZ7jV8V_0JMM7U2tGuHbSXbSR1eRlOUrkawKogzqsvi0Ro63FsenpRxkYamJ/s1600/Garu.PNG" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKfZY2BDayD6Ks5q95W32c5OKSKewwBeOO7UUmsaXn1NJ7O5D5GEK4DNJagjt36XsO8Ey6rts_9KZRwdPnlcjvAXNh-xazYWqm74XGvuWy5YfrL2TGtAkT6qLezqwM1EtzKgc1Yau7Ctmq/s1600/Garu.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="351" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKfZY2BDayD6Ks5q95W32c5OKSKewwBeOO7UUmsaXn1NJ7O5D5GEK4DNJagjt36XsO8Ey6rts_9KZRwdPnlcjvAXNh-xazYWqm74XGvuWy5YfrL2TGtAkT6qLezqwM1EtzKgc1Yau7Ctmq/s1600/Garu.PNG" /></a></div>
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-75875807555161265142019-10-06T23:18:00.001-07:002019-10-06T23:18:32.299-07:00तू भेट ना... पर्व २... एक झलक ... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
किंजल च्या हातून फोन पडला... तीला काय ऐकले हे काही कळेना... काल सकाळी तर सर्व ठीक होते... हे काय घडले..?? काही समजेना... अनुज बाजूलाच होता त्याने फोन उचलून काय झाले म्हणून समोर विचारले... तिकडून मृणाल बोलत होती. अनुज हि धक्क्यात होता पण त्याला खचून चालणार नव्हते...<br />
धावपळ करून अनुज ने मुंबई ची तिकीट काढून आणले... सर्व तयारी त्यानेच केली, पैश्याची जमवा जमव केली आणि घाई गडबडीत तो तिला घेऊन मुंबई ला पोचला...<br />
<br />
किंजल तर बोलायच्या मानस्थतीतच नव्हती... अजून हातावरच्या मेहेंदीचा रंग हि उतरला नव्हता, आनंदाचे क्षण नीट साजरे हि केले नव्हते, हे काय घडले. सारखे सारखे तिला तिनी घालवलेले ते क्षण आठवत होते, घरातले आनंदाचे वातावरण... स्वॅप पूर्ण झाल्याचा भास होता तो... हो भासच होता...<br />
<br />
हॉस्पिटल ला पोहोचल्यावर अनुज ने मृणाल ला फोन लावला... ती सांगते तिथे ती दोघे लगबगीने पोचतात...<br />
रात्र झाली होती बरीच. किंजल मृणाल जवळ जाते, मृणाल ला काय बोलावे कळत नव्हते... ती किंजल ला उराशी घेते आणि म्हणते.. "सर्व ठीक होईल... घाबरू नकोस..."<br />
किंजल ला काय बोलावे सुचत नाहीं... ती फक्त म्हणते "कसं काय?"<br />
"मला हि काहीच माहित नाहीं... काल दुपारी फोन आला पोलीस चा, त्याच्या गाडी च्या रजिस्ट्रेशन च्या वेळेस माझा पत्ता आणि नंबर दिला होता म्हणून त्यांना पोचता तरी आले माझ्या पर्यंत... "<br />
"मी बोललेले नको जाऊस गाडी नि... लांबचा प्रवास आहे... माझं कोण ऐकणार... " किंजल मुसमुसत म्हणाली...<br />
"जा बघून ये त्याला... " मृणाल तिला धीर देत म्हणाली...<br />
किंजल मान हलवत नाहीं असे म्हणाली... "मला शक्य नाहीं त्याला असे बघणे... "<br />
मृणाल तिला धीर देत म्हणते... "ठीक आहे तू बस इथे, मी काही लागते का बघून येते... "<br />
"रूम कुठे आहे?"<br />
"अजून रूम मध्ये नाहीं शिफ्ट केले, ICU मध्ये आहे अंडर ऑबसेर्व्हशन... अजून शुद्ध आली नाहीं आहे ना... ४८ तास होतं आले त्यामुळे अजून हि काही सांगता येत नाहीं... रक्त हि खूप गेलेले ... "<br />
मृणाल चे बोलणे एकूण किंजल ला भुरळ येऊ लागली... "किंजल... " अनुज तिला खाली बाकावर बसवतो आणि मृणाल ला बघून म्हणतो... "तिचा ऍक्सीडेन्ट झालेला तेव्हा पासून तिला रक्त बघितले, विचार वगैरे हि केला कि खूप त्रास होतो... भीती बसली आहे तिच्या मनात.... तुम्ही हे सर्व जीजू बद्दल बोलताय त्यामुळे बहुदा जास्तीच हळवी झाली... " अनुज मृणाल ला सांगतो आणि मी तुमच्या सोबत येतो बघायला असे म्हणतो... तो किंजल कडे बघतो... "तू इथे थांबतेस? मी जाऊन येतो दीदी सोबत... "<br />
किंजल नजरेनेच हो म्हणते... ते गेल्यावर ती आपल्या हातातला कागद उघडते...<br />
<br />
'माझं सारं विषव आता तूच आहेस ओंकार!! तुझ्या भावतीच माझे स्वप्न आणि मी आहे... गोल लिस्ट काय बनवू... २ वर्षाची काय... साऱ्या आयुष्याची हीच गोल लिस्ट आहे... तुझा हट्ट म्हणून लिहीत आहे ...<br />
१. तुला नेहमी आनंदी ठेवणे...<br />
२. तूच माझं सर्वस्व ... तुझी सारी स्वप्न माझी, तुझं दुःख माझं, तुझं हसणं माझं तू माझा मी तुझी...<br />
३. तू म्हणशील ते करील... तशी राहील... तशी वागली...<br />
४. तू तूच माझं सर्वस्व ...'<br />
वाचता वाचता डोळे पाणावले तिचे... परत ती फोल्ड करून वाचन बंद करते. स्वतःशीच विचार करत तिथे बसून असते. त्याच्या साठी प्रार्थना करत.<br />
<br />
सकाळी...<br />
डॉक्टर ओंकार ला तपासायला येतात. मृणाल आणि अनुज तिथेच असतात, ते डॉक्टर ला सर्व विचारपूस करतात... डॉक्टर शी बोलून अनुज बाहेर येतो.<br />
<br />
हॉस्पिटल मध्ये मंद आवाजात रेडिओ वर गाणं लागलं होतं ...<br />
<br />
'कभी कभी अदिती जिंदगी में युहू कोई आपणा लागत है... कभी वो बिछड जाये तो सपना लगता है ऐसे में कोई कैसे अपने आसू को रोके और कैसे कोई सोचे एव्हरीथिंग गोंना बी ओके... ऐसे में कैसे कोई मुसरकराये और हसदे खुश होके... '<br />
<br />
किंजल चा बाकावर बसल्या बसल्या डोळा लागला होता. अनुज तिच्या साठी नास्ता घेऊन येतो...<br />
किंजल त्याच्या हातातली प्लेट बघून मान हलवून मला नको असे म्हणते... "डॉक्टर येऊन गेलेत का?" अनुज मान हलवून हो असे सांगतो...<br />
"काय म्हणाले ते? कधी येईल ओंकार ला शुद्ध? कसा आहे ओंकार आता?" अनुज काही बोलण्याच्या मनस्थितीत नव्हता. "अनुज प्लिज असा शांत नको राहूस काय म्हणाले डॉक्टर?" किंजल अधीर झाली होती.<br />
अनुज आपले अश्रू आवारात तिला जवळ घेतो आणि मान हलवत म्हणतो... "किंजल... जीजू चा खूपच भयानक ... खूप लागले आहे त्यांना... डॉक्टर म्हणतायेत त्यांना डोक्याला खूप मार लागला आहे म्हणून शुद्ध येत नाहीं आहे आणि हृदयाच्या वाल्व रुपचर झालेत... त्यांचे फक्त २०% हृदय काम करत आहे सध्या त्यांची कंडिशन क्रिटिकल आहे आणि अश्या परिस्थितीत ... " अनुज पुढे बोलायला घाबरू लागला...<br />
"चल... " किंजल त्याचा हात झटकत म्हणाली... "हि गंमतीची वेळ नाहीं अनुज... असं काही बोलून तू माझं हृदय फेल करशील हा... " किंजल डोळे पुसत म्हणाली... अनुज गंभीर होऊन तिच्या कडे बघत होता... किंजल ला त्याच्या डोळ्यात बघायची हिंम्मत हि होतं नव्हती आता... त्याच्या डोळ्यातली भीती तिला जाणवू लागली होती... "सत्य परिथिती शी जितक्या लवकर अवगत करशील स्वतःला तितकं चांगलं..." तो तेवढे बोलून प्लेट तिथेच ठेवून आपले डोळे पुसत तिथून निघून जातो. किंजल ला तिच्या विचारात तिथेच सोडून...<br />
<br />
बराच वेळ किंजल स्वतःशी विचार करत बसते... आता काय ऐकले आपण... ओंकार चे हृदय फक्त २० टक्के काम करत आहे... ?? कुठे कमी पडली माझ्या प्रेमाची? ओंकार ला मी एकटं का सोडलं? हे काय घडलं...?? ओंकार बोल ना रे माझ्याशी... ?? ती आपल्याच विचारात ओंकार ला बघायला निघते... पाय नेतील तिकडे... काही क्षणांनी ती स्तब्ध उभी राहते... समोर काचेचं पार्टीशन होते आणि त्या पलीकडे ओंकार... किंजल चा जणू श्वासच थांबला, ओंकार ला असे पट्ट्यांत बघून, एकीकडे रक्त चढवलेले, नळ्या लावलेले, प्राणवायू लावलेला... हातातल्या गोल लिस्ट च्या चिट्ठी चा चुरगळा झाला होता. <br />
<br />
'आओगे जब तुम... साजणा... अंगण... फुल खिलेंगे... बारसेंग सावन...<br />
नैना तेरे कजरले है.. नैनो पे हम दिल हारे है... अंजने में हि तेरे नैनो ने वादे किये कई सारे है हा सासो कि लय माध्यम चाले है... तोसे कहे है... दो दिल ऐसे मिलेंगे '<br />
<br />
त्या गाण्याच्या हि आवाजात ठळक असे ऐकू येत होते ते ECG मशीन चा बीप बीप चा आवाज जे किंजल ला सांगत होते अजून त्याचे हृदय धडधडत आहे!! किंजल तिथेच बराच वेळ स्तब्ध उभी होती, ओंकार ला असे निशब्ध बघून काय करावे कळत नव्हते, कधी तो डोळे उघडेल आणि त्याचे ते निळे डोळे तिच्या शी काही न बोलता परत खूप काही बोलतील असे झाले होते तिला...<br />
"ओंकार... तुला वेळ घ्याचा घे... माझ्याशी नाहीं बोलायचे नको बोलूस... पण... हे सर्व थांबव हा... " किंजल लांबूनच त्याला बघत म्हणाली...<br />
किंजल आत जाऊन त्याच्या जवळ बसली...<br />
तिच्या डोळ्या समोर त्या सकाळचे किंजल ओंकार खेळू लागले... सर्वांची नजर चुकवून दोघे घराच्या टेरेस वर भेटलेले...<br />
"लिहिलेस?" ओंकार नि अधीर होऊन विचारले तर किंजल मान हलवून हम्म म्हणाली... "दे ना मग... "<br />
"आधी तू दाखव... "<br />
"मी मागितले आहे ना मग आधी मला दाखव... "<br />
किंजल त्याच्या हातात रिकामी चिट्ठी देत म्हणाली.. "प्रयत्न केला पण काही सुचले नाहीं... " ती ओंकार चा त्या रिकाम्या चिट्ठी कडे बघून उतरलेला चेहरा बघून सॉरी असे बघत होती ... "तुझी दे ना..."<br />
"नाहीं... मी तुला लिहायला सांगायचे काही कारण होते... मला माहीत आहे माझी बघून घेशील आणि झाले... तुझी गोल लिस्ट सर्व माझ्या गोल लिस्ट अवती भवती फिरेल..."<br />
"अरे असं कसं... माझी गोल लिस्ट माझी असणार ना... " किंजल भांडू लागली... "बरं... एक... एक गोल सांग... मग मी देईल ना माझी लिस्ट तेव्हा बाकीचे सांग... "<br />
ओंकार आपली लिस्ट बघून थोडा विचार करतो... मग पुढे भाव खात तिला म्हणतो ... "ठीक आहे एक सांगेन... पण फक्त एक... "<br />
किंजल आनंदाने मान हलवत हो म्हणाली... ओंकार पुढे म्हणू लागला... "मला माझी प्रेमकथा लिहायची आहे... ह्या जगाला ऐकवायची आहे!!"<br />
"काय!! वेडा आहेस का..? जगाला ऐकवायची म्हणे... शांत बस... " किंजल त्याला चिडवत म्हणाली...<br />
"का? तुला नाहीं वाटत आपली कहाणी ह्या जगाला कळावी... किती वेगळी सुरु झाली आपली कहाणी... कधी वाटले होते तुला इथे येऊन पोचेल?"<br />
"ते सर्व मान्य आहे... पण मला नाहीं सांगायचे कोणाला... "<br />
"का??"<br />
"तू माझ्या वर इतकं प्रेम करतोस बघून लोकांची नजर लागेल ना... " किंजल त्याच्या हृदयावर डोकं ठेवून त्याची धडधड ऐकत म्हणाली...<br />
"ह्म्म्म..." ओंकार तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाला...<br />
"ठीक आहे... कॅन्सल ..."<br />
"ए... असं नाहीं यार.. माझ्या,मुळे तुझी गोल लिस्ट नाहीं बदलायची... "<br />
"मग आता काय करू? दुसरी कोणी धरावी लागेल जी माझ्यावर तुझ्या पेक्षा जास्ती प्रेम करेल... आणि मला कथा लिहायला प्रोत्साहित पण करेल... हो ना... " ओंकार डोळा मारत तिथून पळ काढत म्हणाला...<br />
<br />
"काय बोललास... " असे म्हणत किंजल त्याला पकडायला त्याच्या मागे धावू लागली... त्यांना असे भांडताना प्रेम करताना बघून किंजल हि अचानक हसली आणि वर्तमानात आली... समोर ओंकार ला असे निश्चल बघून परत मनात असंख्य वेदना झाल्या...<br />
<br />
ये आईंना है या तू है जो रोज मुझको सवरे ...<br />
इतना सोचने लगे क्यू मे आजकाल तेरे बरे<br />
तू झील खामोशि की लॅब्जो कि में एक लेहेर हू<br />
एहसास कि तू है दुनिया छोटा सा में एक शहर हू...<br />
<br />
"ओंकार... मी हि माझी गोल लिस्ट नाहीं बदलणार आहे... तू आणि तूच आहेस माझं सर्वस्व.. माझा गोल तूच ... तूच आणि तूच, मी नाहीं बदलणार ती, तुझ्या चेहऱ्यावर स्माईल आणणे, तुला आंनदी ठेवणे हेच आहे माझं गोल... कळलं.. आज च उद्याच... २ वर्षाचं नाहीं तर अख्या आयुष्याचे... हो... तू काही हि बोल... ह्यातच माझा आनंद लपला आहे रे... आणि भांडायचे का तुला माझ्याशी... नाहीं हि अशी नसते गोल लिस्ट... भांड ना मग... ये ना... उठ ना... बोल ना... भांड ना.. चीड माझ्यावर... पण प्लिज... बोल... " किंजल बोलता बोलता रडू लागली... <br />
<br />
खुद्द से है अगर तू बेखबर... रख लू में तेरा खयला क्या...<br />
में दौड के पास आऊ... तू निंद में जो पुकारे... में रेत हू तू है दारिया... बैठी हू तेरे किनारा...<br />
ये आईंना है या तू हॆ... जो रोज मुझको सवरे...<br />
<br />
किंजल बोलता बोलता हळवी झाली... "तू मला नेहमी त्रास देतोस यार... तुला माहित आहे ना... तुझ्या डोळ्यात माझा जीव अडकलाय... बघू देत ना परत त्यांच्यात हरवू देत ना... उघड ना रे डोळे... हाक मार ना रे मला किंजल म्हणून... "<br />
<br />
तान्हाई का में जवाब हू... होगा मेरा भी असर तू अगर पढ ले में तेरी किताब हू<br />
सिने पे मुझको सजाके जो रात सारी गुजारे... तो में सवेरे से केह दु.. मेरे शहर तू ना आये...<br />
ये आईंना है या तू है...<br />
<br />
..... लवकरच येत आहोत तुम्हाला परत भेटायला<br />
किंजल आणि ओंकार आपल्या परिवारासह...<br />
<br />
फ्रेंड्स,<br />
सॉरी... खरंच पण हे लिहिल्या शिवाय चैन पडेना...<br />
किंजल ओंकार सारखे डोकावून बघायचे.. कि कधी आम्हाला विचारणार... कधी काही काम देणार... असे...<br />
आता जरा रिलॅक्स वाटतंय...<br />
हो माहित आहे... मी रिलॅक्स झाले आणि तुमच्या डोक्यात चक्र सुरु झाले...<br />
पण जास्ती दिवस नाही... सर्व काही कळेल... काय झाले कसं झालं , पुढे काय होणार वगैरे वगैरे... ओंकार वाचेल कि नाही... हिरो आहे तर वाचलाच पाहजे का?.. काय किंजल चे ओंकार शिवाय अस्तित्व नाहीं?<br />
काय प्रत्येक लव्ह स्टोरी सुखातच संपते? आयुष्यात असे नेहमी सुखाचं राहील नेहमी असे नाहीं ना... दुःख हि आयुष्याचे अविभाज्य अंग आहे ..<br />
<br />
आज काही प्रश्न नाहीं सोडत आहे... कारण मला माहित आहे आज तुमच्याच मनात खूप प्रश्न आहेत... आणि तुम्ही आता म्हणताय काय हे निशी... अशी काय तू....<br />
काय करू मी अशीच आहे... छळल्याशिवाय चैन मिळत नाहीं... आणि मी तर छळतच राहणार... बघा झेपते का तुम्हाला ते... म्हणतात ना जित्याची खोड मेल्याशिवाय जात नाहीं...या से काही आहे.. माझे मराठी इतकं विशेष नाहीं...<br />
<br />
सर्व काही कळेल... आणि जास्ती लांब नाही लवकरच कळेल... TLJ३ संपणार आहे लवकर...<br />
त्रास होत असले तर सॉरी... पण मी कॉन्सन्ट्रेटे नव्हते करू शकत हे लिहिल्या शिवाय...!!<br />
तर लवकरच घेऊन येईल किंजल ओंकार ची पुढची कहाणी...<br />
<br />
मला कोणी विचारले तुझी फेव्हरेट कथा कोणती... ??<br />
आई ग... किती सोपा तो प्रश्न? मी विचार करू लागले पण खरंच प्रत्येक कथा हि वेगळी आहे आणि ती लिहितांना वेगळे अनुभव, पण मी जेव्हा विचार केला एखादी कथा आवडीची म्हणजे काय? ती तुमच्या हृदयात एक वेगळे स्थान स्थापित करते ती... तर खरं तर मी TLJ२ लिहितांना ज्या इमोशनल फेज मधून गेले मला वाटले नव्हते कि त्याच्या पेक्षा अजून चांगली कथा मी लिहू शकेल... पण स्वतःची अपेक्षा मी खोटी ठरवली ... मी 'तू भेट ना' लिहिली... आणि काय झाले सांगू?<br />
हि कथा माझ्या खूपच जवळची आहे... ह्या कथे मुळे मला माझी आकृती भेटली आहे...<br />
खरं... म्हणजे जी फक्त एक कल्पना होती माझी ती सत्यात उतरली आहे... आणि हो... मी हि बऱ्याच लोकांची आकृती होऊन त्यांना मदत केली... म्हणून हि कथा खूप जवळची झाली आहे... कल्पना अस्तित्वात साकार होणे... म्हणजे स्वप्नच पूर्ण होणे नाहीं का...??<br />
तुम्ही सर्वांनी ह्या कथेला इतके प्रेम दिले मला खूपच भारी वाटतंय!!<br />
जसे मी आधी पण बोलले आहे हो कथा जिथे पोचली आहे तिथवर पोचण्याचे श्रय पूर्ण पणे तुम्हा सगळ्यांना जाते. मी विचार हि नव्हता केला, तुम्ही विचार करायला भाग पडले...!!! मनापासून आभारी आहे... माझ्यातल्या लेखकाला काही नवीन लिहायला प्रेरणा देत राहण्यासाठी!!<br />
<br />
निशी ...<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-84752863568002292912019-09-30T17:59:00.002-07:002019-09-30T17:59:45.313-07:00१० | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग १० <br />
<br />
पायावरून मोरपीस फिरवल्यावर होणाऱ्या संवेदनांनी रुपाली शहारून गेलेली ... जसा जसा हाथ वर फिरू लागला हळू हळू त्या संवेदना हि वाढू लागल्या... तिच्यावर होणाऱ्या त्या प्रेमाच्या वर्षावात ती ओली चिंब भिजून गेलेली. जसा त्याचा हाथ तिच्या कमरेवरून पोटाकडे वळला तसं सर्रर्रर्रर्र कण तिच्या अंगावर काटा आला.... तिचा श्वास चढू लागलेला, त्याने जसा तिचा पदर बाजूला केला तिच्या छातीत धडधडायला लागले...<br />
तिच्या कानात तो म्हणाला... "रुपाली मला तू खूप आवाडतेस... !! माझी होशील का...??"<br />
ते एकूण रुपाली स्वतःशीच हस्ते... लाजते... "अजून किती तुझी व्हायची राहिली आहे रे... "<br />
असे म्हणत ती त्याचा चेहरा हातात घेते आणि त्याच्या ओठावर ओठ टेकवणार तेच तिची नजर त्याच्याशी मिळते... तेच डोळे ... रुपाली दचकून त्याला मागे ढकलते... आणि घाबरून उठून बसते...<br />
<br />
आज हि तिला दरदरून घाम फुटलेला... हे असे स्वप्न?? कोण होता तो? तिला प्रश्न पडत होते, ती पूर्ण आतून हलून गेली होती. इतकं वास्तववादी स्वप्न होतं, ह्यावर विश्वासच बसेना... पण एकीकडे स्वप्न होतं म्हणून कुठे तरी मनाला बरं सुद्धा वाटत होतं. वास्तवात ती असं काही करेल किंवा तिच्या हातून घडले तर ती स्वतःला कधी माफ करू नाही शकणार, आयुष सोबत दगा करायचा ती विचार हि मनात नव्हती आणू शकत मग हे असलं स्वप्न पडण्याचा काय अर्थ? विचारात असतांनाच ती बाजूला बघते तर आयुष नव्हता... घड्याळ पहिले तर रात्रीचे ३ वाजलेले...<br />
"३!! वाजले... आयुष कुठे आहे?" तिच्या मनात प्रश्न आला... ती उठून त्याला बघू लागली, पण आयुष कुठेही दिसेना... त्याची ऑफिस ची बॅग हि नव्हती. आपल्याला फारच गाढ झोप लागलेली ह्याची जाणीव तिला होते<br />
आणि काही विचार करण्याच्या आत तिच्या हातानी आयुष्य ला फोन लावला होता... पण फोन वाजत असून हि कोणी उचलत नव्हते. ती २-३ दा लावते. हळू हळू काळजी वाटू लागते. काय करायचे तिला काही समजत नाही. आनंद ला सांगावे म्हणून ती जाते...<br />
समोर आरोही ला बघून रुपलाई संकोच करत तिला म्हणते.. "वाहिनी... " रुपाली आरोही ची झोप मोड केली म्हणून सॉरी म्हणते...<br />
"रुपाली... अगं काय झालं?" आरोही डोळे चोळत तिला विचारते.<br />
"वाहिनी, आयुष चा फोन लागत नाही आहे तो अजून घरी आला नाही आहे... मला काही कळत नाही आहे... दादा आहेत का? त्यांना माहित आहे का कुठे गेला आयुष ते?"<br />
"आनंद तर रात्रीच घाई घाईत कुठे निघाले, मला काही बोललेच नाही... थांब मी फोन करते त्यांना ... " आरोही रुपाली ला बसायला सांगते आणि फोन आणायला जाते.<br />
<br />
तिकडे पोलीस स्टेशन मध्ये...<br />
"अहो.. सर तुमचा गैरसमाज झाला आहे काही तरी... प्लिज सोडा त्याला... " आनंद इन्स्पेक्टर ला समजावण्याचा प्रयत्न करत होता...<br />
"हे बघा ते तर आता उद्याच कळले... "<br />
"अहो पण गुन्हा काय आहे ते तरी कळेल का... आणि तुम्ही त्याला असं लॉकअप मध्ये कसं काय टाकू शकता?? काय पुरावा आहे तुमच्याकडे?"<br />
"कोट्यवधी रुपयांचा फ्राड करणारे तुम्ही लोक... आता पुरावे मागता आम्हाला... येतोय हा येतोय... पुरावा पण येतोय.... सकाळ पर्यंत देतो तुमच्या हातात... "<br />
"सर.. मला काय झालं आहे कळेल का??" आनंद जरा आपला सूर नामवंत म्हणला.<br />
<br />
तितक्यात आनंद ला आरोही चा फोन आला...<br />
"आनंद कुठे आहात तुम्ही?"<br />
"आरोही मी इथे एका कामात अडकलोय... येतो मी सकाळ पर्यंत सांगतो मग आल्यावर सर्व... फोन वर नाही काही बोलू शकत... "<br />
"बरं ... पण ते भाऊजी बद्दल माहित आहे का काही तुम्हाला?? ते अजून घरी नाही आलेत... आम्हाला खूप काळजी वाटतीय... "<br />
"आम्हाला म्हणजे रुपाली पण आली का तिथे?"<br />
"हो... तिनेच सांगितलं ना... "<br />
"हे बघ... हा... आयुष माझ्या सोबत आहे... काळजी नका करू तुम्ही... " रुपाली आरोही ला आनंद काय बोलतोय विचारात असते ती अधीर होते आणि फोन तिच्या कडून घेते...<br />
"दादा आयुष कुठे आहे माहित आहे का तुम्हला... मला खूप काळजी वाटत आहे... तो ठीक आहे कि नाही माहित नाही... फोन हि उचलत नाही आहे... "<br />
फोन कसा उचलणार... त्याचा फोन तर जप्त आहे... आनंद स्वतःशीच बोलला... रुपाली ला काय उत्तर द्यावे विचार करत तो तिला म्हणाला... "हो हो... आहे आयुष हि माझ्या सोबत आहे... तुम्ही झोपा काळजी नका करू... " आनंद चा आवाज डगमगत होता आणि रुपाली ला त्यामुळे शंका आली...<br />
"दादा सर्व ठीक आहे ना? तुम्ही कुठे आहात?"<br />
"कुठे म्हणजे... हे माझ्या कंपनीत आहॊत आम्ही... "<br />
"का? काय करताय तुम्ही इतक्य रात्रीचे तिथे... ?" तितक्यात त्या इन्स्पेक्टर चा कोणावर ओरडण्याचा आणि त्याला मारण्याचा आवाज होतो जो रुपाली ऐकते, "कोण आहे दादा तिकडे, का ओरडतायेत? मारामारी सुरु आहे का तिकडे? दादा तुम्ही कुठे आहात ना ? आयुष कुठे आहे... मला नीट कळेल का? मला खूप भीती वाटत आहे... प्लिज दादा ... "<br />
"हो हो... हे बघ रुपाली... " आनंद चा नाईलाज होतो आणि त्याला सांगावे लागते<br />
"आम्ही इथे पोलीस स्टेशन ला आलो आहे... ह्यांचा आयुष ला घेऊन काही तरी गैर समाज झाला आहे... मी बघतोय काय आहे ते... तुम्ही काळजी करू नका मी येतो आयुष ला घेऊन सकाळी..."<br />
"पोलीस स्टेशन???" रुपाली स्तब्ध झाली... तिच्या तोंडून पोलीस स्टेशन चे नाव ऐकून आरोही हि घाबरली...<br />
"हॅलो... रुपाली... काळजी करू नका आणि घरी सध्या कोणाला काही सांगू नका... हॅलो... ऐकताय का??"<br />
"दादा... मला आयुष शी बोलायचं... "<br />
आनंद आता काय सांगणार... आयुष लॉकअप मध्ये आहे बोलला तर ती अजूनच काळजी करेल... "तो इन्स्पेक्टर शी बोलतोय... मी आता नाही देऊ शकत त्याला... "<br />
"कुठे आहात तुम्ही मला सांगा... मी आता येते तिकडे..."<br />
"हे बघ रुपाली... मी आहे ना.. तू नको काळजी करू... मी घेऊन येतो त्याला सकाळी घरी..."<br />
"सकाळी का..?? आता का नाही??"<br />
"ते ज्यानी तक्रार केली आहे त्याच्या विरुद्ध ती व्यक्ती सकाळी येत आहे... "<br />
"कसली तक्रार आहे दादा ???"<br />
"मी हि तेच माहिती करायचा प्रयत्न करतोय पण इथे कोणी उत्तर देईल कोणाला तर कळेल ना... तू काळजी नको करू मी सर्व कळवतो तुम्हाला मला कळले कि... आणि घरी तेव्हढं सांभाळा... चल चल ते आले इन्स्पेक्टर मी बोलतो त्यांच्याशी... " असे म्हणत आनंद फोन ठेवतो...<br />
<br />
रुपाली ला डोळ्या पुढे अंधारी येणेच बाकी होते... आरोही तिला सांभाळते आणि बेडवर बसायला लावते, ती पाणी देत रुपाली ला म्हणते... "आनंद आहेत ना तिथे... तू काळजी नको करू. नक्कीच काही गैरसमज झाला असेल... " रुपाली आपला चेहरा हातात घेऊन खाली मान घालून बसलेली...<br />
"वाहिनी मला काही कळत नाही आहे... आयुष येईल ना ठीक परत... "<br />
"हो ग... " आरोही तिला जवळ घेत म्हणाली... तिला धीर देत होती पण स्वतःच्या मनात हि शंका होत्याच...<br />
<br />
रुपाली आरोही जवळच बसून राहते, मनात सुरु असलेल्या विचारांना शांत करायचा प्रयत्न करत कसा बसा वेळ काढायचा प्रयत्न करत असतात. सकाळ कधी होते आणि कधी आयुष घरी परत येईल असे झाले होते दोघीना ... तो घरी आला कि हे विचारांचे चक्र थांबेल तरी... असं वाटत होत सारखं त्यांना...<br />
<br />
सकाळी...<br />
"आई... आज तू सोडणार शाळेला..." क्यू तयार होतांना म्हणाली...<br />
"हो शोना...आज आई सोडणार..." रुपाली आपल्या आवाजात आनंद आण्याचा प्रयत्न करत म्हणाली..<br />
"का बाबा कुठे आहे? रोज तो सोडतो न..."<br />
रुपाली त्या प्रश्नानी दचकली... काही विचार करत म्हणाली... "क्यू बाबा ला ना ऑपरेशन आले अचानक.. मग जावे लागले ना.. म्हणून आज आई सोडणार.. क्यू ला आई नि सोडलेलं नाही चालणार का?" रुपाली तिची पोनी घालून देत म्हणाली.<br />
क्यू तशी तिच्या कडे वळते आणि म्हणते... "चालेल ... का धावेल ना क्यू ची आई फेव्हरेट आहे ना... " असे म्हणत ती रुपाली ला गालावर किसी देते आणि म्हणते... "आय लव्ह यु टू आई... !!"<br />
रुपाली त्या वाक्य नि भानावर येते... आज तिनी क्यू ला आय लव्ह यु म्हण्टलेच नाही... ती स्वतःला रागावते आणि मग क्यू ला जवळ घेत म्हणते... "आय लव्ह यु बेटा!!"<br />
<br />
रुपाली घाई घाई नि क्यू आणि ध्रुव ला शाळेत सोडते. आणि मग तिथून आनंद ला फोन करते... त्यानी सांगितलेल्या पोलीस स्टेशन ला जमेल तितकं लवकर पोचते...<br />
<br />
पोलीस स्टेशन ला पोचल्यावर तिथे आनंद, इन्स्पेक्टर आणि ऐक पांढरा कोट घातलेला माणूस गॉगल लावून बसलेले दिसतात आणि ते काही चर्चा करत होते, आयुष तिला तिथे दिसत नाही... ती पटकन आनंद कडे जाते आणि त्याला विचारते... "दादा आयुष कुठे आहे..."<br />
आनंद ऐक सुस्कारा सोडत तिला लॉक उप कडे दाखवतो... आयुष जमिनीवर आपल्या गुडघ्यावर डोकं ठेवून बसला होता. रुपाली त्याच्या जवळ जाते... "आयुष!! काय हे... काय झाले तू इथे का??? आणि मला का नाही कळवलेस... ??"<br />
"रुप्स... तू इथे कशाला आली...? दादा नि सांगितले ना आम्ही येतो घरी... "<br />
"आधी मला सांग काय झाले आहे... मला खूप काळजी वाटत होती... "<br />
आयुष तिच्या कडे बघतो आणि डोळ्यात डोळे घालून म्हणतो... "रुप्स... मी काहीच केले नाही आहे... आणि हे सांगत हि नाहीत अजून काय झाले ते..."<br />
आयुष चा हात हातात घेत रुपाली म्हणते..."हे बघ... मला तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे... आणि मी कायम तुझ्या सोबत आहे... मग हे तुझ्यावर कसला का आरोप करेनात ... "<br />
तितक्यात ऐक कॉन्स्टेबल येऊन आयुष ला बाहेर यायला सांगतो... आणि मग ते दोघे तिथे सुरु असलेल्या चर्चेत सामील होतात...<br />
आनंद आयुष कडे उदास चेहऱ्याने बघतो... आयुष ला त्यामुळे काय चालू आहे काही कळत नाही... त्याला आनंद पुढे म्हणतो ... "आयुष हे इन्शुरन्स कंपनीतुन आलेत... त्यांची अशी तुझ्या विरुद्ध तक्रार आहे कि काव्य जिवंत असतांना हि तू तिला मृत घोषित केले आणि त्यांच्या कंपनी कडून विम्याचे पैसे लुबाडले..."<br />
"काय!!!" रुपाली आणि आयुष दोघे हि एक्दम रिऍक्ट झाले...<br />
"हॅलो... मिस्टर तुम्ही जे पण आहात... तुम्हाला सत्य माहित तरी आहे का??? आम्ही काही पैसे लुबाडले नाही... " रुपाली रागा रागात त्याला बोलू लागली... रुपाली त्याच्या शी भांड्याच्या सुरात बोलत होती आणि त्याने जणू तो मंत्रमुग्ध संगीत ऐकत असावे असे चेहऱ्यावर हसू ठेवले होते... रुपाली आपले बोलून झाल्यावर त्याला विचारते.. "कळले का??" तसं तो आपला गॉगल काढतो... त्याचा गॉगल उतरताच रुपाली स्तब्ध होते... तेच डोळे... हो हे तेच डोळे होते जे तिला सारखे दिसत होते... तिला छळत होते. दिवस काय रात्र काय त्याच्या डोळ्यात बघून रुपाली च्या मनात वेगळेच विचार सुरु झाले... तिला न कळतच त्याचा राग येऊ लागला... त्याने काहीच केले नव्हते अजून तरी तिला त्याचा तिरस्कार वाटू लागला...<br />
त्याचा चेहरा हि बघावासा वाटेना... तिला त्याच्या समोर उभे राहणे कठीण होऊ लागले... त्यात तिला आज सकाळी पडलेलं स्वप्न आठवून तर स्वतःचीच लाज वाटू लागली...<br />
रुपाली मनात सुरु असलेल्या द्वंद्व शी सामना देत होती तेव्हा आयुष आणि आनंद त्या माणसाला समजावण्याचा प्रयत्न करत होते...<br />
"हे बघा मिस्टर पीटर... काव्या खरंच सुसाईड करायला गेली होती पण नंतर ती वाचली... म्हणजे हे तेव्हा आम्हाला माहित नव्हते... " आनंद चा पूर्ण गोंधळ उडालेला... त्याला कसं समजवावं...?? पण पीटर च हि त्यांच्या बोलण्याकडे लक्ष नव्हते त्याचे लक्ष होते ते रुपाली कडे...<br />
<br />
आनंद आणि आयुष चे बोलणे संपते तेव्हा पीटर त्या इन्स्पेक्टर कडे बघतो आणि म्हणतो... "सर... आमची कंपनी ह्यांना ४८ तासांची मुदत देऊ इच्छित आहे, हे निर्दोष आहेत हे सिद्ध करण्या साठी... जर ४८ तासात सिद्द करू शकले तर ठीक... नाही तर मी तक्रार लेखी नोंदवेल..." तो रुपाली कडे बघत कुत्सित हसत म्हणाला.<br />
"म्हणजे अजून तुम्ही लेखी तक्रार नोंदवली नव्हती... " आनंद रागाने त्याच्या कडे बघून म्हणाला... मग इन्स्पेक्टर कडे बघून म्हणाला ... "हे तुम्ही ठीक नाही केले सर... माझा भाऊ ह्या शहरातला खूप मोठा नयूरो सुर्जन आहे... त्याचे हि नाव आहे, तुम्ही तक्रार नसतांना त्याला अटक कसे करू शकता... "<br />
पीटर त्याला चुटकी वाजवत आपल्या कडे बघायला लावतो आणि म्हणतो... "काही गोष्टी नवा गावाच्या पलीकडे असतात राजा.... " मग तो रुपाली कडे बघतो... "तुम्हाला ह्या सर्वातून मी बाहेर काढू शकतो... संध्याकाळी भेटा मला... क्लब 'टल्ली ट्विस्ट' मध्ये..." तो त्यांना आपले कार्ड हातात देत म्हणाला मग रुपाली कडे वळून म्हणतो... "तुम्हाला माझ्या कडून स्पेशिअल इन्व्हिटेशन मॅडम... याल ना...??"<br />
रुपाली रागाने फणफणतच त्यांच्या कडे बघते... तो तिथून निघून जातो...<br />
आनंद इन्स्पेक्टर ला रागाने बघत होता... "आम्ही काही नाही करू शकत साहेब... आम्हाला वरून जे करायला सांगतात ते करावे लागते... "<br />
ते तिघे तिथून घरी जायला निघतात... सर्वांच्या डोक्यात आपण काय ऐकले ते घुटमळत होते...<br />
रुपाली आयुष कडे बघते... एकाच दिवसात त्याचा चेहरा उतरला होता "आयुष... मला सांगितले का नाहीस... मी किती काळजीत होते ... "<br />
"काय सांगणार बघ तुला?? मलाच आता कळतंय सर्व... "<br />
"आता काय आयुष?? कसं सिद्ध करणार आपण तू निर्दोष आहेस..."<br />
"हम्म... तसं पाहिलं तर आपल्या कडून फ्राड तर झाला आहे ना... काव्या जिवंत असतांना तिच्या विमा चे पैसे उचलले होते... "<br />
"अरे पण ते तर नंतर कळले ना... तेव्हा तुम्हाला कुठे माहित होते ती जिवंत आहे..."<br />
"हम्म... तेच तर आहे ना... तेच सिद्ध करावे लागेल.. "<br />
"कसं करणार...??"<br />
"बघू काय होते ते... निघेल काही मार्ग... बोलावले आहे ना त्यानी आपल्याला संध्याकाळी..." आयुष त्या पीटर चे कार्ड बघत म्हणाला...<br />
"काय हे नवीन आता... " रुपाली स्वतःशी बोलली आणि मग आयुष च्या खांद्यावर डोकं ठेवून बसते... त्याचा हात हातात घेते आणि म्हणते... "आयुष मला सोडून कुठे जाणार नाहीस ना... "<br />
"नाही ग राणी मी कायम इथेच आहे तुझ्या सोबत..."<br />
"तू काळजी करू नकॊस... सर्व ठीक होईल... मी तुला काही होऊ देणार नाही... " रुपाली त्याला बिलगत म्हणाली...<br />
"माला माहीत आहे ते... " आयुष तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाला.<br />
<br />
क्रमश:<br />
----------<br />
फ्रेंड्स,<br />
<br />
काही तांत्रिक अडचणी मुळे तुम्हाला मागचा भाग दिसत नसेल तर प्लिज menishigandha .ब्लॉगस्पॉट.कॉम वर वाचा.. मी बऱ्याच दा पुनः प्रकाशित करायचा प्रयत्न केला...<br />
प्रतिलिपी वर हे असे प्रॉब्लेम का सुरु झालेत माहित नाही... माझा काल फोन मध्ये सिस्टिम उपडेट झाला त्यात सर्व अँप उपडेट झालेत त्या मुळे हे होतंय का माहित नाही... तू भेट ना चा ३४ पार्ट च्या वेळेस हि अशीच अडचण आली होती आणि तेव्हा सुद्धा माझा फोन उपडेट झाला होता.<br />
तुम्हाला झालेल्या त्रासबद्दल क्षमस्व आहे... <br />
<br />
आणि हो मी आता २ दिवस नाही आहे. पुढचा भाग आता ४ तारखेला टाकेल...<br />
कशी वाटत आहे कथा?<br />
अभिप्राय नक्की कळवा...<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)<br />
- निशी<br />
<div>
<br /></div>
</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-4671714040390973682019-09-29T02:01:00.000-07:002019-09-29T02:01:28.021-07:00८ | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग ८ <br />
<br />
आज शिवानी खूप खुश होती... पण मनात एक शंका आली... आनंद नि तिला हे प्रोमोशन त्यांच्या वयक्तिक ओळखी मुळे तर नाही दिले? इतक्या लवकर इतके मोठे प्रोमोशन ती खरंच डीसर्व करते?<br />
ती आनंद च्या केबिन मध्ये जाते... तिला बघून आनंद तिला आनंदाने हाथ समोर करत काँग्रट्स म्हणतो... पण शिवानी च्या चेहऱ्यावर त्याला अपेक्षित आनंद दिसत नाही...<br />
"काय झालं शिवानी तुम्ही खुश नाही का तुमच्या प्रोमोशन नि?"<br />
शिवानी शांत होती... "आनंद मला नाही वाटत मी इतकी मोठी जबाबदारी हॅन्डल करू शकेल..."<br />
"का शिवानी... आत्ता हि सर्व तुम्हीच तर बघताय... हे फक्त कागदावर तुमची पोसिशन ची पुष्टी करत आहे... ह्या आधी तुम्ही तेच काम करत आहात... "<br />
"आनंद मला... नाही वाटत मी करू शकेल..." शिवानी काळजी ने म्हणली.<br />
"तुम्ही काळजी का करताय... मी आहे तुमच्या सोबत... मी काही तुम्हाला एकटं टाकून नाही जात आहे... " आनंद दिला धीर देतो.<br />
"पण हा इतका म्हणत्वाचा प्रोजेक्ट आहे... आपल्या कंपनी साठी खूप म्हणत्वाचा आहे छोटीशी चूक पण खूप भुदंड देऊ शकते..."<br />
"तुम्हाला काय वाटते मी माझ्या कंपनी चा इतका म्हणत्वाचा निर्णय असाच घेईल? मी खूप विचारपूर्वक तुम्हाला हि जबाबदारी देत आहे... "<br />
"पण..."<br />
"तुम्हाला नसेल पण मला आहे तुमच्या वर विश्वास... तुम्ही करू शकता... मी बघितली आहे तुम्ही घेतलेली मेहनत..." आनंद शिवानी ला धीर देत म्हणाला... "मी आज च्या आपल्या पार्टीत हे सर्वां समोर घोषित करणार आहे..."<br />
"पार्टी?" शिवानी आश्चर्याने बघते...<br />
"बघा तुम्ही इतके मग्न आहात कि तुम्हाला दादा च्या यशाची पार्टी हि लक्षात राहिली नाही... " शिवानी ला तो काय बोलतोय काही कळत नव्हते... तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बघून आनंद पुढे म्हणतो...<br />
"वाहिनी... आज आपल्या डायमंड च्या बिझनेस च्या २५ वर्षाच्या अनिव्हर्सरी निमित्य आपण नवीन स्टोर चे उदघाटन करत आहोत आणि हे स्टोर पूर्णपणे दादा च्या नेतृत्व खाली राहणार आहे... दादा चे हे किती मोठे यश आहे... आणि हे तुमचे... खरं म्हणजे आज ची पार्टी तुमच्या दोघांचे यश साजरे करायची पार्टी आहे... " शिवानी सर्व ऐकून शांत होती... तिला हे काही आठवतच नव्हते... ती स्वतःशीच विचारात होती... ती तिथून आपल्या डेस्क वर येते...<br />
"रंजीत माझ्याशी कधी बोलला हे सर्व?? मला आठवत का नाही आहे... नाही हा माझ्या शी बोललाच नाही आहे... " ती रंजीत ला फोन लावते...<br />
<br />
"मग... कशी झाली मॅडम मीटिंग?" फोन उचलल्या उचलल्या म्हणाला.<br />
"रंजीत... तू मला काही सांगितले का नाही... " शिवानी ला त्याला एक्दम विचारावेसे वाटले पण ती स्वतःला शांत करत त्याला म्हणली... "रंजीत तुला मला काही सांगायचे आहे का?"<br />
"हम्म... हो... पण आधी तू घरी ये मग बोलणार... " शिवानी चे तो काही एकात नसल्याने ती फोन ठेवते.<br />
<br />
शिवानी घरी पोचते... तशी ती रंजीत ला गाठते...<br />
"ह्म्म्म बोल आता ... काय सांगायचे आहे तुला..." शिवानी अधीर झाली होती...<br />
"किती अधीरता... ती... आधी तुझी मीटिंग कशी झाली ते सांग... "<br />
"रंजीत !!! प्लिज... मला सांगशील का?? बरं... चांगली झाली माझी मीटिंग... आता तू सांगशील का...??"<br />
रंजीत तिचे डोळे झाकतो आणि तिला म्हणतो एक मिनिट असंच थांब हा... "काय सुरु आहे रंजीत ... मला ना आधी ऐकायचे आहे तू नंतर दाखव काय ते... तुला वाटते तू नाही सांगितले तर मला काही कळणार नाही ना..." शिवानी चा पारा चढत होता. पण तितक्यात रंजीत ने तिचे मानेवरचा केस एका बाजूला घ्यायला लावले आणि तिला काही कळण्याच्या अगोदर त्याने तिला आरश्या समोर उभे केले... "ह्म्म्म बघ आता, उघड डोळे "<br />
शिवानी डोळे उघडते तर तिच्या गळ्यात निळ्या रंगाचा इमरल्ड चा तिच्या बांधायला शोभेल असा नाजूक सा सेट होता. ती आरशातून रंजीत ला बघते... "काय हे?? कशा साठी??"<br />
"खरं तर काल रात्रीच बोलायचे होते, काही सांगायचे होते पण तू खूप म्हणत्वाच्या मीटिंग च्या तयारीत बिझी होतीस ना... म्हणून थांबलो... "<br />
"अरे पण का?" शिवानी अजून हि धक्क्यातून बाहेर आली नव्हती...<br />
"आज संध्याकाळी म्हणजे आता काही वेळाने... आपल्या कडे एक पार्टी आहे... देसाई काकांच्या मदतीने मी आपले पहिले डायमंड स्टोर खोलतोय... त्यांच्या मार्गदर्शनाखाली... DD ची नवीन ब्रांच आणि त्याचा मालक मी म्हणजे आपण असणार आहोत...!! देसाई काकांचा नवीन पार्टनर"<br />
शिवानी नि तोंडाला हाथ लावून घेतलेला... "काय!!" ती आंनदाने त्याला मिठी मारते, "इतकी मोठी बातमी रंजीत... काल का नाही सांगितली? माझी तयारी झाली तेव्हा तर सांगू शकत होतास ना... "<br />
"मी प्रयत्न केला होता पण तू म्हणालीस सांगायची गरज नाही... " रंजीत डोळे गोल फिरवत म्हणाला...<br />
शिवानी त्याला पोटात कोपऱ्याने मारते तसं तो म्हणतो...<br />
"तुझं लक्ष विचलित नव्हतं करायचं... चल आता पटकन तयार हो!!" रंजीत तिच्या हातात त्याने तिच्या साठी चॉईस करून आणलेला ड्रेस हातात देत म्हणला... शिवानी बघते तर त्या सेट ला मॅच होईल असा त्याचा निळा रंग होता... ती हातात घेऊन बघू लागते आणि डोळे चक्रावून जातात... "रंजीत... तू हा ऑनलाईन बोलावला आहेस का?"<br />
"नाही का... मी दुकानात जाऊन सिलेक्ट करून आणला आहे..."<br />
"रंजीत .... मी हा घालू आज?" शिवानी ला विश्वासच बसत नव्हता...<br />
"हो... आज साठी खास आणला आहे मी... " रंजीत ला ती अशी का विचारतोय हे कळत नव्हते.<br />
"नक्की?? तू बघितल्यास ना ह्या ड्रेस ला??" ती त्याला ड्रेस दाखवत म्हणली...<br />
"काय झालं? इतके का प्रश्न येतात तुला... आवडला नाही का तुला... ?"<br />
"अरे... बॅकलेस आहे ड्रेस रंजीत... मी नाही पार्टीत घालणार... "<br />
"का??" रंजीत आस्चर्यने म्हणाला..<br />
"का म्हणजे..? देसाई काका, काकू आणि बरीच लोक असतील, सर्व असतील पार्टीत... मी त्यांच्या समोर हा ड्रेस घालू... नाही नाही..."<br />
"मी इतक्या आवडीने आणला आहे... आज साठी ...प्लिज .. घाल ना..." रंजीत केविलवाणा बघत होता तिला<br />
"नाही रंजीत... मी तुला घालून दाखवते पण पार्टीत नाही...."<br />
"माझ्या साठी... प्लिज... " रंजीत हट्टाला पेटलेला...<br />
"बघ हा... नंतर तूच पछतावशील... "<br />
"नाही... आणि मी का पछतावशील...?? मी सांगतोय ना... "<br />
"हम्म... बघ... मी अशी साधी राहते तेच तुझ्या साठी चांगले आहे... कोणाच्या मनात भरले तर?"<br />
"तू मला धमकी देतेस? सांग ना हिंम्मत नाही घालायची... " रंजीत तिला चिडवत म्हणाला<br />
"तू मला चॅलेंज करू नकोस हा... "<br />
"केले चल... आज पार्टीत हा ड्रेस घालून येऊन दाखव... " रंजीत बेत लावत म्हणाला..<br />
"आणि आले तर मला काय ?"<br />
"तू मागशील ते... "<br />
"बघ हा... "<br />
"कधी आपला शब्द माघारी घेतला आहे का..??" रंजीत भुवया उंचावत म्हणाला..<br />
"उम्म्म ठीक आहे... मला हि तुला काही दाखवायचे आहे... " शिवानी आपल्या हॅन्डबॅग मधून इन्व्हलोप काढत म्हणाली, तो इन्व्हलोप त्याच्या हातात देत ती त्याला नजरेने बघ म्हणते... रोबोमाईंड चा इन्व्हलोप बघून रंजीत डोळे मोठे करून बघतो मग त्यातले लेटर काढून वाचू लागतो...<br />
"ओह माय माय... !!! शिवानी... तू आता रोबोमाईंड ची प्रोजेक्ट दिविजन हेड आहेस!!" शिवानी आनंदाने मान हलवते... रंजीत तिला उचलून घेतो आणि २-३ गोल गिरक्या मारतो... "तुला माहित आहे मला ह्या बातमी नि किती आनंद होतोय!!!" तिला खाली उतरवत तो म्हणतो.<br />
"हो... तुझ्या मुळेच आहे हे सर्व... तूच तर जॉब परत जॉईन करायला प्रोसाहन दिलेस... शिवानी त्याच्या छातीवर डोकं ठेवत म्हणाली... "<br />
"ए... मी विसरलो... काँग्रट्स!!" रंजीत चे बोल एकूण शिवानी त्याच्या कडे बघते ...<br />
"असे... रुके सुके?" रंजीत तिच्या कडे काही कळले नाही असे बघतो... शिवानी आपल्या टाचा उंचावत त्याच्या गळ्याभवती आपले हाथ घालते आणि त्याच्या कपाळाचे चुंबन घेते आणि म्हणते... "थँक यु..." मग दोन्ही गालावर देते आणि ओठांचे चुंबन घेत म्हणते... "काँग्रट्स... अशीच प्रगती करत रहा... १ नाही असे अनेक स्टोर चा तू मालक हो..."<br />
रंजीत तिला स्वतःकडे ओढून घेतो आणि म्हणतो... "प्रत्येक प्रगतीला अशीच शाबासकी मिळणार असेल तर मेहनत करायला अजून हुरूप येईल... " दोघे बराच वेळ एकमेकात गुंतलेले...<br />
<br />
"तू नझ्म नझ्म सा मेरे होटोन पे ठहर जा.. में ख्वाब ख्वाब सा तेरी आँखों में जागु रे...<br />
तू इत्र इत्र सा मेरे सासो में बिखर जा...<br />
तू इश्क इश्क सा मेरे रुह में आके बस जा... जिस और तेरी शहनाई ऊस और में भागू रे... "<br />
<br />
<br />
रात्री पार्टी मध्ये ...<br />
घरचे सर्व मंडळी जमा झाली होती... घरच्या टेरेस वर रूफ टॉप पार्टी ठेवली होती...<br />
रुपाली, आरोही आनंद आणि आयुष नि पार्टी च्या सर्व तयाऱ्या केल्या होत्या. जवळचेच काही नातेवाईक आणि बुझिनेस चे काही महत्वाच्या लोकांना बोलावले होते... त्यात आनंद नि आपल्या कंपनी च्या आज आलेल्या जर्मन क्लायंट ला हि बोलावले होते..<br />
<br />
'गोरिया रे... छोरीया रे तेरा जलवा देखा तो दिल हुवा मिल्खा बडी तेज भागे रे... मन मा इमोशन जागे रे...<br />
दिल जगह से हिल गया रे... तुकडो में निकाल दिल का छिलका ... मन मा इमोशन जागे रे ... '<br />
<br />
शिवानीने रंजीत च्या आग्रहाखातर त्याने तिच्या साठी आणलेला ड्रेस घातला होता. ती एकाद्या सीताऱ्या सारखीच दिसत होती, त्या लॉन्ग स्लिमफिट निळ्या ड्रेस चा रंग तिच्या चॉकलेटी त्वचा ला अजून तेजोमय करत होते... रंजीत तर तिला बघतच राहतो त्याच्या अपेक्षेपेक्षा शिवानी किती तरी पटीने सुंदर दिसत होती... शिवानी दरवाज्यातून आत आली ते रंजीत च्या नजरेला नजर देत... दोघे एकमेकां पासून नजर हटवत नव्हते... शिवानी भुवया उंचावत त्याला नजरेने कशी दिसते विचारते... रंजीत पापण्या मिटतो आणि 'बेधुंद करणारी' असे साहतो तशी शिवानी स्वतःशी हस्ते... आणि मी जिंकले असे म्हणते तर रंजीत तिच्या जवळ जातो आणि कानात म्हणतो... "मी तर तुझा गुलाम आहे कधी पासून... जे सांगशील ते करायला तयार...तसं मी हारून हि जिंकलोय!!!... "<br />
"हो का... पण मला खूप अवकवर्ड वाटतंय ना... "<br />
"अरे... तू इतकी सुंदर दिसतेस ना... का काळजी करतेस... " रंजीत काही बोलतच होता तेव्हा आनंद तिथे त्यांचे जर्मन क्लायंट घेऊन येतो... आणि तो रंजीत ची ओळख करून देतो आणि सांगतो कि तो नवीन स्टोर चा मालक आहे... रंजीत ला जाम भारी वाटते .. काही वेळ ते रंजीत शी बोलतात पण त्यांची नजर शिवानी वरच असते... सकाळीच ओळख झाली होती पण सकाळी जी प्रोफेशनल शिवानी होती तिचा आता लुक पूर्ण बदलून गेलेला. शिवानी हि त्यांच्या शी मोकळेपणाने बोलते जे रंजीत ला आवडत नाही... ते तिथून गेल्यावर रंजीत गाल फुगवून बसतो... शिवानी त्याचा असा चेहरा पडलेला बघून म्हणते... "काय झालं रे एक्दम चेहरा पडायला...??"<br />
"तू त्यांच्या शी का बोललीस?" रंजीत रागावलेल्या सुरत म्हणला..<br />
"रंजीत मला काम करायचे आहे त्यांच्या सोबत बोलावे तर लागणारच ना आज तर पहिली मीटिंग झाली ... "<br />
"तो कसं बघत होता तुझ्या कडे... पाहिलेस ना...???"<br />
"हे बघ... मी आधीच बोलले ना... मी साधी राहिलेली तुझ्या साठी चांगले आहे... तुलाच हवं होत मी हा ड्रेस घालून यावे पार्टीत....साडी घातली असती ना मी नाही तर ??"<br />
"हम्म... जाऊदे... बघू देत त्याला किती हि... पण तू आहेस तर माझीच ना... " रंजीत तिच्या पाठीवरून हळुवार हाथ फिरवत म्हणाला...<br />
"हम्म..." शिवानी त्याचे गाल गुच्छे घेत म्हणाली... "नेहमी साठी..."<br />
<br />
रुपाली आनंदात होती सर्व पार्टी ची मज्जा घेत होते...<br />
<br />
सर्व केक कट करायला जमतात... जसे सगळे जमतात आनंद सर्वांना लक्ष द्यायला सांगतो आणि म्हणतो ...<br />
"आज चा दिवस खूप खास आहे... खूप काही अर्थांनी खास आहे... आज आई बाबांची ३०वी एनिवर्सरी आहे आणि आजच DD म्हणजे देसाई डायमंड चे २५वे वर्धापन दिवस आहे... तर ह्या सिल्वर जुबली च्या निमित्ताने आम्ही आमच्या पार्टनर रंजीत सोबत नवीन स्टोर ओपन करण्याचे घोषित करत आहोत... "<br />
सर्व जण टाळ्यांनी रंजीत च स्वागत करतात जस आनंद त्याला आपल्या जवळ बोलावतो...<br />
<br />
सर्वांना शांत करत आनंद पुढे म्हणतो... "अजून एक बातमी द्याची आहे... तुम्हाला तर माझी कंपनी रोबोमाईंड<br />
माहित आहे, आज आपल्यात आमचे जर्मन क्लायंट आले आहेत इथे" आणि तो अल्बर्ट ला बोलावतो...<br />
"आत्ताच अल्बर्ट नि मला निश्चित केले आहे कि ते आमच्या कंपनी सोबत मल्टि बिलियन डील करणार आहेत आणि हा प्रोजेक्ट बघणार आहेत आमच्या प्रोजेक्ट डिव्हिजन च्या हेड शिवानी... " आनंद शिवानी ला हि बोलावतो...<br />
शिवानी ला आश्चर्याचा धक्का बसतो... ती रंजीत च्या बाजूनी जाऊन उभी राहते.. सर्व टाळ्यांनी आनंद साजरा करतात. शेवटी आनंद अनंत आणि अंकिता ला बोलावतो... त्यांच्या सोबत त्यांचा अनिव्हर्सरी केक येतो...<br />
<br />
केक कट झाल्यावर सगळे गाण्याच्या बिट वर डान्स करू लागतात...<br />
सर्व चिल्लर पार्टी तोंडावर मास्क लावून डान्स करू लागतात... धिंगा मस्ती सुरु होते...<br />
'कमारिया... कमारिया... आज बिजली भी गिरवानी है... कमारिया हिला रे हिला '<br />
<br />
जसा जसा रात्री चा अंधार पसरू लागतो पार्टीत हळू हळू रंग चढू लागतो... <br />
अचानक रुपाली ची नजर कोणाच्या नजरेशी भिडते... ह्याला कोणी बोलावले? ती स्वतःशी विचार करते<br />
ती नजर तिला टोचते... त्या व्यक्ती नि तोंडावर मास्क लावला होता, पण त्याचे डोळे दिसत होते... त्याची नजर रुपाली ला खटकते... त्या क्षणानंतर तीला काही चैन पडेना...<br />
ती त्या व्यक्तीला शोधू लागते, ती बेचैन झालेली, कुठे पहिले होते मी ह्याला? ती स्वतःशी आठवण्याचा प्रयन्त करत होती...<br />
<br />
तितक्यात आयुष तिला काही सांगायला येतो... आयुष ला बघून रुपाली च्या डोळ्या पुढे अंधारी येऊ लागते, तीला चक्कर येते आणि ती बेशुद्ध होते. आयुष तिला धरतो आणि पद्मा पासून वाचवतो... <br />
<br />
'तू अखिया मिलके... इश्क में गल्ला तू मेनू समजणं... बम डीगी डीगी बम बम !! ' मागे सुरु होते...<br />
<br />
आयुष तिला एका खुर्चीत बसवतो पाणी शिंपडून तिला शुद्धीवर आणायचा प्रयत्न करतो ... बाकी कोणाला त्रास नको म्हणून तो रंजीत ला सांगून तिला खाली रूम वर घेऊन जातो....<br />
<br />
-------<br />
क्रमश:<br />
<br />
हाय फ्रेंड्स,<br />
<br />
पहिले तर तुम्हा सर्वांना नवरात्रीच्या खूप खूप शुभेच्छा... दांडिया, रंगे बी रंगे कपडे... मेजवानी ... गाणे डान्स मज्जाच मज्जा.... हो ना... आता संध्याकाळी लागतील जोर दार लाऊड स्पीकर वर दांडिया सॉंग्स!! त्या बिट्स वर वाजतील टिपऱ्या वाजतील ... मज्जा च मज्जा<br />
<br />
मला ना एक कल्पना सुचली... सर्वांनी आपल्या मोबाईल वर एकच गाणं लावलं आणि हेडफोन लावून डान्स केला तर??? कसलं मस्त ना...?? म्हणजे दुसऱ्या कोणाला डिस्टर्ब पण नाही आणि तुमचं एन्जॉयमेंट पण फुल्ल!!<br />
<br />
माझं जरा डोकं कुठे हि धावते... पण सोसायटी मध्ये ह्या कल्पनेचे विचार करायला हरकत नाही ना हे ऑपशन राबवायला... नॉइज पोल्युशन कमी होईल ना तितकेच!!<br />
थँक यु थँक यु ... !! मी हुशार आहे हो... लहान असतांनापासुनच... गर्व नाही करत पण... साधी सरळ आहे मी!!<br />
<br />
हम्म... कसा वाटला आज चा भाग??<br />
हो हो कळेल... ती नजर कोणाची आणि रुपाली त्याला बघून का बेशुद्ध झाली सर्व कळेल...<br />
नेक्स्ट भाग कधी?? गुड question !! लवकरच... गुड आन्सर !!<br />
<br />
आज भाग का नाही टाकला?? अजून नाही आला??<br />
अजून भाग का नाही आला... ?<br />
नेक्स्ट भाग कधी?<br />
नेक्स्ट भाग लवकर टाक...<br />
तुमचे असे हक्कानी येणारे प्रश्न आणि टिप्पण्या हि आवडतात अहो... पण प्लिज जरा समजा ना... मला हि घर आहे ओ... नवरात्री आहे तयारी आहे... पर्सनल लाईफ हि आहे... काय करू... मी एक हॉबी म्हणून लिहिते हो... फुल्ल टाइम प्रोफेशिअन नाही ना.. सर्व सांभाळून करावे लागते... मला कळते तुमची अधीरता पण जरा patience हवा ना... मी रोज एक भाग टाकते तरी अजून किती लवकर करू प्रकाशित???<br />
<br />
तर एन्जॉय नवरात्री गाईस!!! माझी आठवण काढत रहा... मी उद्या भेटणार आहेच!! पक्का...<br />
<br />
अभिप्राय नक्की कळवा...<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)<br />
- निशी<br />
<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-81127875943615574492019-09-27T20:30:00.003-07:002019-09-27T20:34:36.651-07:00६ | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग ६<br />
<br />
रात्र बरीच उलटून गेली होती ... शिवानी अजून हि आपल्या लॅपटॉप वर काम करत बसली होती. उद्या खूप महत्वाची मीटिंग होती आणि त्याच्याच तयारीत ती लागली होती. रंजीत ने येऊन तिला कॉफी आणून दिली... तिला कॉफी देत म्हणाला, "आज खूप काम आहे का?"<br />
"हम्म .." शिवानी त्याच्या कडे न बघता म्हणाली. त्याने परत कॉफी चा मग पुढे केला... "घेते ना... थांब ना आणि तू का जागा आहेस अजून? झोप ना..."<br />
"हम्म... तू नाहीस ना बाजूला... मग झोपच येत नाही मला... " रंजीत तिच्या डोळ्यात बघत म्हणाला...<br />
शिवानी त्याच्या हातातून कॉफी घेत म्हणते ... "प्लिज... नको ना जगूस राज्या ... मला अजून बराच वेळ लागेल... झोप तू... येते मी..."<br />
"इतकं काय काम आहे... मी काही मदत करू का... " रंजीत तिच्या लॅपटॉप मध्ये लक्ष घालत म्हणाला...<br />
"उद्या क्लायंट मीटिंग आहे त्या साठी काही रिपोर्ट तयार करायचे आहेत, नवीन जॉईन झालेल्या ट्रेनी नि काही चुका करून ठेवल्या आहेत त्याच सुधारत आहे... " शिवानी डोक्याला हाथ लावून बसलेली... रंजीत तिचे डोके चेपून देतो...छान चोळून देतो... "उम्म्म रंजीत मी झोपेल तू असं चोळत राहिलास अजून काही वेळ तर.... मी ठीक आहे... " शिवानी त्याचे हाथ दहरुन त्याला आपल्या समोर यायला लावत म्हणली...<br />
"काय झालं? झोप नाही येत का..??"<br />
रंजीत मान हलवून हो म्हणतो... "मी काही मदत करू का सांग ना... " शिवानी मान हलवून नाही म्हणते आणि परत कमला लागते... रंजीत खाली वाकून तिच्या गाळाचे चुंबन घेतो आणि मग आपल्या साठी खुर्ची घेऊन येतो आणि तिच्या बाजूला बसतो... त्याच्या जवळ थांबण्याने शिवानी ला छान वाटते, तीनि न मागता तो तिच्या साठी थांबून होता. बराच वेळ तो आपल्या मोबाईल मध्ये काही करत बसतो... मग गाणी लावून ऐकत बसतो, बराच वेळ आपले काम केल्यावर सर्व नीट झाले ह्याची शहनिशा करून शेवटी आपला लॅपटॉप बंद करत शिवानी त्याला म्हणते "झाले... चल!!"<br />
<br />
रंजीत उठतो आणि मोबाइलला बंद करतो तितक्यात छान गाणे सुरु होते... रंजीत तिला थांबवतो आणि म्हणतो... ऐक ना... आणि स्पीकर ऑन करतो...<br />
<br />
केह दु तुम्हे... या चूप रहू... दिल में मेरे आज क्या है... ?<br />
<br />
रंजीत कोणत्या डिरेकशन नि चाललेला लक्षात येताच शिवानी त्याच्या कडे बघून हस्ते आणि म्हणते...<br />
"सांगायची काही गरज आहे का... ??" आणि ती झोपायला जाऊ लागते... रंजीत तिला थांबवतो<br />
"न सांगता कळणार आहे का तुला...???" शिवानी त्याच्या डोळ्यात बघते आणि काय असे नजरेनेच म्हणते<br />
रंजीत तिच्या जवळ जातो आणि तिच्या कानावर आलेले केस बाजूला करतो, त्याच्या त्या हलक्या स्पर्शाने शिवानी शहारते, रंजीत पुढे तिच्या कानात म्हणतो.... "उद्या साठी ऑल द बेस्ट !! तू बेस्ट आहेस... तुला कोणाची तोड नाही..."<br />
<br />
शिवानी हस्ते आणि थँक यु म्हणते... "बस... इतकेच सुरु आहे नक्की?"<br />
रंजीत डोळ्यानेच हो म्हणतो...<br />
"हम्म... मला वाटले..."<br />
"काय??" रंजीत डोळे मोठे करून विचारते...<br />
शिवानी स्वतःशीच विचार करून लाजत डोळे गोल फिरवत ... "काही नाही" म्हणते... तास रंजीत तिला स्वतःकडे ओढून मिठीत भरतो... डोळ्यांनी काय?? काय वाटले तुला..?? आणि तिला उचलून घेतो... "अरे... उतरावं मला... रंजीत... काय करतोस..."<br />
रंजीत कुठे आता तीच काही ऐकणार होता...<br />
<br />
<br />
रुपाली च्या डोळ्यांवर पट्टी बांधली होती... तिचा हाथ धरून त्याने तिला न्यायचे तिथे आणले होते... लोणावळ्याच्या हिरव्यागार दर्यांच्या भवती होते ते, पण रुपाली ला हे सर्व अजून दिसले नव्हते... गाडीत पूर्ण रस्ताभर ती सारखे प्रश्न विचारात होती "कुठे चाललो आहे ते तर सांग... " पण तिला उत्तर काही मिळाले नव्हते... तिला दरीच्या जवळ उभे करून त्याने तिच्या डोळ्यांवरची पट्टी काढली...<br />
रुपाली समोरचे मोकळे आकाश बघून खुश झाली ... गार वारं अंगावर शहारे आणत होता... वाऱ्यावर तिचे केस उडत होते. पावसाळ्याचे दिवस असल्याने सर्वत्र डोळ्यांना नैनरम्य असे हिरवी वृक्षवल्ली दिसत होती. ती आजू बाजू ला बघते पण आयुष्य कुठे दिसत नाही... जवळच कार पार्क केलेली दिसते... काही आणायला गेला असेल असा विचार करत रुपाली आजू बाजू ला निहारात बसते... तितक्यात बाजूला कोणी तिच्या सारखेच वारं आणि निसर्ग निहारात उभे आहे असे वाटते, म्हणून ती बघते ... ती बघते तर आयुष्य बाजूला उभा होता आणि तिच्या कडे मोठी स्माईल देऊन बघत होता.... ती त्याला नजरेनेच काय असे म्हणते... त्याला खूप काही बोलायचे होते बहुदा... त्याच्या डोळ्यात तिला बरेच प्रश्न आणि बरंच काही दिसत होते.... ती त्याला पुढे काही बोलेल तितक्यात त्याच्या मागून एक व्यक्ती आपला चेहरा दाखवतो, त्याला बघून रुपाली घाबरते पण तिला काही कळण्याच्या अगोदरच त्याने आयुष्य ला त्या दरीत ढकलून दिले...<br />
"आयुष्य श श श......" रुपाली ची किंचाळी निघाली....<br />
<br />
क्रमश:<br />
------<br />
हाय फ्रेंड्स,<br />
<br />
बस बस ... बत्तीशी बंद करा आपली... अहो किती ती मोठी स्माईल... घरचे विचारत नाही का तुम्हाला का हस्ताय असे वेड्या सारखे?? मला तर विचारतात बाबा जेव्हा पण मी तुमच्या कंमेंट्स वाचून एकटीच हसत असते...<br />
<br />
मग कसा वाटला आज चा भाग?<br />
अजून हि सध्या किंजल आणि ओंकार डोक्यातून गेले नाहीत ...<br />
काही दिवस वेळ कमी असल्यामुळे कदाचित भाग छोटे असतील.. तर प्लिज तक्रार करू नाही..<br />
<br />
काय वाट्ते... कशी वाटली सुरवात?<br />
आज काही जस्ती नाही बोलणार ... एक गाणे ऐकवते ... त्यात माझ्या मनातल्या सर्व भावना आहेत ...<br />
म्हणजे काही दिवस झालेत आपल्याला बोलून पण कधी कधी काही न बोलता बरच काही बोलता येत ना...<br />
तर भावना समजतात का माझ्या बघा...<br />
<br />
थोडे हसावे थोडे रुसवे ...नाते रुजावे असे ...<br />
तुझया सुखाचे माझ्या सुखाशी धागे जुळावे जसे ...<br />
तू आणि मी ... मौनातले बोलणे ... !<br />
<br />
कथेकडे वळूयात ...<br />
मला खूप जणांनी प्रश्न विचारले तुम्ही थ्रिलर सुस्पेन्स कथा लिहिता का?<br />
तर माझे उत्तर नाही असे होते... का?? कारण मला फक्त प्रेम आणि मैत्री हाच विषय आवडतो लिहायला...<br />
पण परत विचार केला का नाही?? एक वेगळे काही ट्रय कराचे...<br />
तर घेऊन येत आहे तुमच्या साठी... थ्रिलर सुस्पेन्स नि भरलेली हि लव्ह स्टोरी ... माझ्या ह्या प्रयत्नाला तुमची साथ मिळेल हि आशा...<br />
<br />
तुमच्या हि मनात प्रश्न आलेच असतील ना... नसतील आले तर मी कशासाठी आहे...<br />
हे घ्या प्रश्नांची लिस्ट विचार करायला... उद्या पर्यंत मी परत भेट पर्यंत...<br />
१. कोण आहे तो माणूस ज्याने आयुष्य ला ढाककल्ले...??<br />
२. रुपाली का घाबरलेली?<br />
३. आयुष्य ला काय झाले? काय आयुष्य ची ह्या कथेत एन्ट्री च्या आधीच एक्सिट?<br />
४. का निशी का तू असे का केले... का मारलस आयुष्य ला... हो... हो देईल ना निशी उत्तर उद्याच्या भागात...<br />
<br />
अभिप्राय नक्की कळवा...<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)<br />
<div>
<br /></div>
</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-64479797477489309502019-07-12T02:47:00.002-07:002019-07-12T02:47:48.900-07:00क्षितिजा पलीकडचे<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
"आदी... आज कुठला दिवस आहे आठवते का तुला... चल लवकर उठ" तिचा आवाज ऐकून आदी नि स्वतःला पांघरुणात झाकून घेतले.. त्याला त्या २ मिनिटात भरपूर मनसोक्त झोप घ्याची होती. त्याला माहित होते ती लगेच नेहमीप्रमाणे तिथे येईल, त्याचे पांघरून काढून त्याची सकाळची गोड किस घेईल... आणि त्याच्या दिवसाची गोड सुरवात होईल, त्याला जाणीव होत होती कि ती रूम मध्ये आली आहे आणि साऱ्या वस्तू आवारात आहे... कधी कधी तर तो त्या सकाळच्या किस साठी झोपायचे नाटक करत रहायचा.<br />
<br />
"आदी... शोना उठ ना.. आज कोणता दिवस आहे? कुठे जायचे .. आहे आठवते का... " त्याला फ़ुटबाँल रॅक मध्ये ठेवत तिने आवाज दिला, त्याच्या बेडशेजारी येऊन बसली आणि त्याच्या तोंडावरून पांघरून काढले, तिच्या सुगंधाने आदी चा श्वास भरून गेला, मनभरून त्याला बघितल्यावर तिने त्याला त्याची इतक्या वेळ वाट पाहत असलेली किस दिली. पण आदी चे कसले पोट भरते... तो घट्ट डोळे बंद करून परत झोपण्याचे नाटक करू लागला... त्याचे ते नाटक बघून ती थोडं आपला स्वर वाढवत म्हणाली, "मला माहित आहे आदी तू जागा आहेस... लवकर उठलास तर बरं होईल.. उठ आणि ...."<br />
<br />
तिचे वाक्य पूर्ण होण्या आधी आदी उठून बसला आणि म्हणाला, "आई... तुला कसे कळते ग आधीच सगळे... " आदी पांघरून बाजूला करत म्हणाला.<br />
<br />
"कारण मी तुझी आई आहे... " असे म्हणतात सायली नि त्याला कडेवर उचलून घेतले आणि बाथरूम मध्ये घेऊन गेली.. त्याला तयार करून देत त्याच्या मनातल्या साऱ्या प्रश्नांचे जमेल तसे उत्तर देते. सायली त्याला पटपट भरवून तयार ठेवते. तितक्यात आर्यन येतो.. "मग चॅम्प तयार का आजच्या मोठ्या दिवसासाठी..."<br />
<br />
"हो!! " आदी त्याला टाळी देत म्हणाला. "तू पण येणार आहेस पप्पा..."<br />
<br />
"बिलकुल... माझ्या शोन्याचा आज शाळेचा पहिला दिवस आणि मी नाही येणार!!" असे म्हणत ते सर्व कार मध्ये बसतात आणि शाळेला जायला निघतात.<br />
<br />
<br />
<br />
आर्यन आणि सायली नुकतेच बदली होऊन दिल्ली ला आले होते. त्यांनी आपल्या ५ वर्षाच्या मुलाचे म्हणजे आदी चा दाखला एका नामांकित शाळेत करून घेतला होता आणि आज त्याचा शाळेचा पहिला दिवस होता.... आदी नि आपल्या शिक्षिकेला दह्याला बागेतले एक गुलाबाचे फुल घेतले असते.त्याला शाळेत सोडून आर्यन आणि सायली निघून जातात. आर्यन शाळेत आपल्या शिक्षिकेला गुलाबाचे फुल देण्याकरिता त्यांची वाट पाहत बाहेर थांबला असतो,... त्याच्या बाजूला एक मुलगी उभी असते, टपोरे डोळे, दोन वेण्या घातलेली, नाजूक बांधा तिच्या हि हातात गुलाबाचे फुल असते... त्याचं हातातले फुल बघून ती गोड हस्ते आणि विचारते "तू हे रिया मॅम ला द्यायला आणले आहे.." आदी मान हलवून हो म्हणतो. "मी पण..." तीच पुढे म्हणते.<br />
<br />
तितक्यात रिया मॅम येतात त्या दोघांकडून फुल घेऊन त्या दोघांना धन्यवाद देतात. वर्ग सुरु होतो... आदी न कळतच जाऊन त्या मुलीच्या शेजारी बसतो... ती त्याला आपला हाथ देत म्हणते, "हाय, मी विराली ..."<br />
<br />
"हाय... माझे नाव आदी..." ती परत त्याला छान गोड स्माईल देते.<br />
<br />
<br />
<br />
त्यांच्या मैत्रीची सुरवात होते, रोज दोघे एकमेकांशेजारी बसायचे... दोघे हि हुशार, कोणता हि प्रश्न विचारला कि वर्गात पहिले उत्तर त्यांच्या कडूनच मिळणार... खेळ असो कि अभ्यास साऱ्या शाळेत दोनच नाव असायचे आदी नि विराली. दोघांना हि जिंकायची जितकी सवय झाली असते तितकीच एकमेकांची सवय झाली असते. हळू हळू दोघे मोठे होतात... १०... १२.. दोघे उत्तम गुण घेऊन पास होतात... दोघांच्या हि मनात त्यांना माहित होते आपण एकमेकांवर प्रेम करतो पण ते प्रेम अव्यक्त होते. शेवटी एक दिवस येतो जेव्हा आदी आपल्या मनातले विरली ला एका कागद वर लिहून देतो आणि घरी जाऊन वाचून उत्तर सांगायला सांगतो... त्या दिवशी आदी पहिल्यांदा तिची ती झुकलेली नजर बघतो... नाही तर विराली नेहमी तोर्यातच असायची... कदाचित आज तिला वाचण्याआधीच माहित होते त्या चिट्ठीत काय लिहिले होते... घरी जाऊन कधी वाचते असे तिला झालेलले... घरी पोचल्या क्षणी ती आपल्या खोलीत धावून जाते आणि दार लावून घेते... हृदयाची धडधड वाढलेली... हातात गुंडाळून ठेवलेली ती चिट्ठी तिने नीट बघितली थरथरत्या हाताने तिने ती उघडली, डोळ्यां पुढे अक्षर होते पण काही समजेना...<br />
<br />
थोडं स्वतःला सावरत मग ती वाचू लागली,<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b>पुन्हा एकदा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटते... </b></i><br />
<i><b>कोण ग तो तुझा म्हटल्यावर गुलाबी झालेले गाल बघून </b></i><br />
<i><b>पुन्हा एकदा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटते.... </b></i><br />
<i><b>रोज निरोप घेताना पुन्हा कधी भेटशील म्हणताना पाणावलेले डोळे आणि कपकपनारा कंठ बघून </b></i><br />
<i><b>पुन्हा एकदा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटते.... </b></i><br />
<i><b>कारण नसताना तासभर फोनवर भांडायच स्वतः राग करून फोनही ठेवायचं फोन ठेवल्यानंतर मिनिटात आलेला मँसेज बघून </b></i><br />
<i><b>पुन्हा एकदा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटते.... </b></i><br />
<i><b>नकळत स्पर्श झाल्यावर तुझ्या हृदयाचा चुकणार ठोका आणि थरथरणारे ओठ बघून </b></i><br />
<i><b>पुन्हा एकदा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटत....</b></i><br />
<i><b>मला पुन्हा पुन्हा तुझ्या प्रेमात पडावेसे वाटते... तुला??</b></i><br />
<br />
<br />
<br />
मनात कारंजे... प्रेमाची जादू परत परत ती ते शब्ध वाचते, खूप विचार करून आपले उत्तर लिहिते..<br />
<br />
<br />
<br />
माझे तुझ्यावरचे प्रेम हे एका कागदा सारखे आहे, एक असा कागद ज्यावर तू तुझी भावनालिहू शकतेस , तुझा राग खरडू शकतेस ,तुझे आश्रू पुसण्यासाठी मला वापरू शकतेस , फक्त वापरून झाल्यावर मला फेकून देऊ नकोस, कारण मला सदैव तुझ्याबरोबर राहायचे आहे. पण हो, जर तुला खूप थंडी वाजून आली तर मात्र उब मिळविण्यासाठी तू मला जाळू शकतेस.....<br />
<br />
<br />
<br />
.... दोघांची मैत्री आता प्रेमाचे रूप घेते... दोघांच्या घरी सांगण्याचे ठरवतात. दोघांचे घरचे त्यांच्या मर्जी खातर लग्नाला तयार होतात आणि भेटायला तयार असतात. दोघांच्या आनंदाचे पारे नसते. भेटण्याची वेळ आणि दिवस ठरतो तसे विराली आपल्या आई बाबांना घेऊन कॅफे शॉप मध्ये येऊन बसली असते. ती आपल्या आई बाबांना आनंदाने आदी बद्दल सांगत असते कसा तो तिला समजून घेतो आणि ते दोघे किती एकसारखे आहेत... त्यांची जोडी तर वरून देवानेच बनवून पाठवली आहे. विरालीचे गोड कौतुक अजून संपलेच नसते जेव्हा तिला समोरून आदी आपल्या आई बाबा सोबत येताना दिसतो... ती आपल्या आई बाबांना त्याची आणि त्याच्या आई बाबा शी ओळख करून देते...<br />
<br />
"सायली??"<br />
<br />
"पायल!!" दोघी एकमेकीला बघून प्रश्नार्थी नजरेने बघतात. आणि लगेच दोघी म्हणतात... "नाही नाही... हे लग्न शक्य नाही... "<br />
<br />
"हो मुळीच नाही... हे लग्न शक्य नाही..."<br />
<br />
एवढे म्हणून दोघी आप आपल्या नवऱ्याला घेऊन तिथून निघून जातात... विराली आणि आदी ला काही समजण्याच्या आत त्यांनी पाहिलेली स्वप्न तुटली असतात...<br />
<br />
"अरे पण का शक्य नाही हे लग्न... काही कारण तर हवे ना..." विराली रागारागाने म्हणाली...<br />
<br />
"तेच ना... काही न सांगता निघून गेल्या... मला वाटते त्या आधीपासून ओळखतात एकमेकीला..." आदी आपली शंका व्यक्त करत म्हणाला... दोघांचे डोके चालू लागते... "हम्म... ह्या एकमिकीच्या शत्रू असतील...."<br />
<br />
"नाही.. रे... सांगितले असते ना मग त्यांनी ... मला काही तरी घोळ वाटतोय..." विराली गहण विचार करत म्हणाली...<br />
<br />
बरेच दिवस दोघे कारण जाणून घेण्याचे प्रयन्त करू लागतात पण सर्व व्यर्थ... विराली साठी स्थळ येऊ लागतात पण तीने स्पष्ट केले असते लग्न करेन तर आदी शी नाही तर लग्न नाही करणार...<br />
<br />
विराली च्या हट्टापायी पायल ला हार मानावी लागते...<br />
<br />
"ठीक आहे.. तयार राहा... उद्या तुला कुठे न्याचे आहे... "<br />
<br />
"मी कुठेच येणार नाही..." विराली उर्मटपणे उतर देते...<br />
<br />
"आदी ला हि घेऊन ये... त्याच्या आई बाबा सोबत... तुला कारण हवे ना मी का ह्या लग्नाला नाही म्हणत आहे... उद्या कळेल.." ते एकूण विराली डोळ्यातले अश्रू पुसत म्हणाली... "खरं?? ठीक आहे..."<br />
<br />
<br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी आदी आपल्या आई बाबांना घेऊन विराली च्या घरी येतो...<br />
<br />
सायली पायल च्या कानात काही कुजबुजत... "तुला नक्की खात्री आहे तुला ह्यांना सर्व काही सत्य सांगायचे आहे??" तिचे वाक्य ऐकून पायल म्हणते, "त्या शिवाय हि मुलगी काही लग्न करणार नाही..."<br />
<br />
<br />
<br />
सर्व आपल्या गाड्या काढतात आणि निघतात... "आपण कुठे चाललोय आई.. एवढा काय सस्पेन्स?"<br />
<br />
"पुण्याला..."<br />
<br />
"काय?? पुण्याला... का पण... "<br />
<br />
"कळेल म्हणले ना... तिथे "<br />
<br />
सगळे विमानाने पुण्याला येतात, पुण्याला पोचल्यावर पायल सगळ्यांना एका प्रयोग शाळेत घेऊन जाते, संशोधन लॅब खूप मोठी असते आणि आधुनिक उपकरणांनी पूर्ण असते, पायल तिथल्या रिसेप्टिनिस्ट ला सांगते, "डॉक्टर आचार्य आहेत का? त्यांना सांगा पायल सिन्हा त्यांना भेटायला आल्या आहते."<br />
<br />
"मॅडम सर खूप बिझी असतात त्यांची आधी अपॉइंटमेंट घ्यावी लागेल..."<br />
<br />
"मी त्यांना फोन वर बोलले होते त्यांनीच आज यायला सांगितले होते.." पायल स्पष्टीकरण देत म्हणाली.<br />
<br />
ती एक कॉल करते आणि मग त्यांना आत जायला सांगते... त्यांच्या सोबत तिथला एक कर्मचारी येतो त्यांना तो आपल्या मागे यायला सांगतो... विराली आणि आदी इतकी आधुनिक लॅब बघून दंग राहतात, त्यांची उत्सुकता पूर्ण ताणली गेली असते कि त्यांच्या लग्नाचा आणि ह्या माणसाचा काय संबंध आहे...<br />
<br />
एका केबिन मध्ये आणून त्यांना बसायला सांगून तो कर्मचारी निघून जातो. सर्व काही एकाद्या इंग्रजी चित्रपटात दाखवतात तसे सुरु असते त्या वातावरणात विराली घाबरलेली असते ती आदी च्या शेजारी उभी असते. तितक्यात आचार्य सर येतात, एक वृद्ध पुरुष डोळ्यावर भिंगाचा चष्मा, आपल्या पांढऱ्या केसांना मॅटचिंग असा पंधरा कोट घालून येतात, "अरे पायल... बऱ्याच दिवसांनी आलीस... बोल... काय झाले.. .काय म्हणत्वाचे बोलायचे होते तुला कि दिल्ली वरून पाहिलं विमान घेऊन आलीस इथे... " त्यांचे लक्ष केबिन मध्ये बसलेल्या बाकी लोकांकडे जाते... ते सायली ला बघून काही आठवण्याचा प्रयत्न करतात ... "उम्म्म ... मी आपल्याला कधी भेटलो आहे का... आज काळ काही लक्षात राहत नाही... "<br />
<br />
"सर तुम्ही मला ओळखले नाही... मी सायली, पायल सोबत एक्सपिरिमेंट साठी यायचे..."<br />
<br />
"अरे हो... तेच म्हणतो मी कुठे बघितले... कशे आहेत तुम्ही..."<br />
<br />
"मी ठीक आहे सर... हे माझे मिस्टर आणि हा मुलगा आदी..."<br />
<br />
"आदी... हम्म किती मोठा झाला... " तिच्या कानात काही खुसफुस करत ते म्हणतात ... "काही प्रॉब्लेम झाला का... ??"<br />
<br />
सायली मान हलवून नाही असे सांगते.. ."मग तुम्ही सगळे इथे कसे काय..."<br />
<br />
"सर... हि माझी मुलगी विराली..." पायल पुढे बोलत म्हणाली..<br />
<br />
"विराली... आठवते मला ह्या दोघांना जन्मल्या जन्मल्या हातात घेतलेले.. " आचार्य सर जरा भारावून जात म्हणले...<br />
<br />
"सर... हे दोघे आता लग्न करायचे म्हणतात ..."<br />
<br />
"काही हि काय... ते शक्य नाही... " प्रश्न पूर्ण होण्या आधीच ते शक्यता लाथाडून लावतात...<br />
<br />
"एक मिनिट... " विराली सगळ्यांना मध्ये थांबवत म्हणाली... "आम्हाला कोणी सांगेल का काय चाललेय? आपण इथे माझ्या आणि आदी च्या भविष्य बद्दल बोलतोय... "<br />
<br />
तिला शांत करत आचार्य सर म्हणाले... "हो हो... सर्व काही सांगतो बेटा ... मला सांग तू कधी आजारी पडलीस का?"<br />
<br />
खूप विचार करून विराली आठवायचा प्रयत्न करते पण आपण कधी आजारी पडलोय हे तिला आठवत नाही... ती सर्व काही आठवून संकोच व्यक्त करत नाही म्हणाली... आचार्य सर मग आदी कडे वळतात आणि त्याला हि तोच प्रश्न विचारात..."आदी तू??? कधी आजारी पडलास का??"<br />
<br />
आदी नि आपले उत्तर विराली ला प्रश्न विचारला तेव्हाच तयार ठेवला होता पण त्याच्या मनात आता वेगळेच चक्र सुरु झाले... "आम्ही कधी आजारी पडलो नाही म्हणजे आम्ही माणूस नाही?? आम्ही मशीन किंवा रोबोट आहोत का?? म्हणजे तुम्ही आमच्यावर एक्सपिरिमेंट करत आहेत..."<br />
<br />
"ह्म्म्म... बरोबर... तुझे हे जे विचार चक्र सुरु झाले ना.. तुझ्या बाबांना तरी हा विचार आला का कधी? आपली मुले आजारी पडत नाही... का ?? कधी विचार केला का त्यांनी?"<br />
<br />
"मी एक रोबोट आहे?? शक्यच नाही... नाही नाही... मी हे मान्य करूच शकत नाही..." आदी स्वतः कडे निरखून बघू लागला...<br />
<br />
"नाही नाही... तुम्ही रोबोट नाहीत बाळा... तुम्ही डिझायनर बेबी आहेत... ह्या जगातले पहिले वहिले..."<br />
<br />
"काय??" आदी विराली दोघे एक्दम म्हणाले..<br />
<br />
"आज पासून २५ वर्ष आधी ... " आचार्य सर त्यांना हकीकत सांगू लागले... " मी तरुण हुशार आणि ह्या जगावर आपली छाप सोडण्याच्या ठाम निश्चयाचा होतो... मला मानव जाती साठी खूप काही करायचे होते.. खूप कष्टानी मी असा उपाय शोधून काढला ज्याने मनुष्य स्वतः मध्ये रोगप्रतिकारक शक्ती निर्माण करू शकतील.. मी माझ्या वरिष्ठांशी बोललो त्यांना माझे संशोधन दाखवले... पण त्यांना ते नाही पटले.. पण मला स्वतःला सिद्ध करायचे होते मी पेपरात जाहिरात दिली, मला बराच चांगला प्रतिसाद मिळाला, अश्या बऱ्याच स्त्रिया होत्या ज्यांना मूल हवे होते पण काही ना काही कारणांनी त्या ह्या सुखाला मुकल्या होत्या मी सगळ्यांचे काही टेस्ट केले आणि त्यातल्या १० जणींची निवड केलेली... त्यात तुमच्या आई ची निवड झाली होती... "<br />
<br />
आदी आणि विराली एकमेकांकडे आश्चर्याने पाहत होते आपण काय ऐकतोय ह्या सर्व गोष्टींवर कसा विश्वास ठेवावा हेच कळेना...<br />
<br />
सर पुढे बोलू लागले... "डिझायनर बेबी म्हणजे काय? आपल्या बाळाचे जिन्स आपण बदलून आपल्याला पाहिजे तश्या निवडायच्या, अश्या काही जिन्स ज्या अनुवांशिक आजार पुढच्या पिढीला देतात त्या बदलून टाकायच्या ज्याने पुढच्या पिढीला तो आजार होणारच नाही... थोडक्यात सांगायचे तर आपल्या बाळाचे डोळे कोणत्या रंगाचे व्हावेत, केस कसे असावेत, त्याचा रंग कसा हवा हे सर्व आपण ठरवू शकतो... त्याने आजी चे डोळे घ्यावे, आई चे ओठ, अत्याचा बोलकेपणा, बाबांचा मोकळेपणा... हे सर्व आपण त्याच्या जन्माच्या अगोदरच ठरवू शकतो... तुम्ही कधी कोणत्या स्पर्धेत भाग घेतलात आणि हरलात?" परत आदी आणि विराली आठवू लागतात पण त्यांना अशी कोणतीच स्पर्धा आठवत नाही... ते दोघे नकारार्थी मान हलवतात...<br />
<br />
"कारण... मी सांगतो... तुमच्या मेंदूची ठेवण ह्या बाकी मुलांपेक्षा वेगळा आहे... तुमची आकलन शक्ती वेगळी आहे... तुम्ही म्हातारे झालात तरी तुमची मेंदूची आकलन शक्ती १६ वर्षाच्या व्यक्ती सारखी असेल... "<br />
<br />
<br />
<br />
स्वतःच्या कानावर विश्वास बसे नासा झाला, आदी आणि विराली ला खुश व्हावे कि दुखी कळत नव्हते... "म्हणजे आज पर्यंत मी जे यश मिळवले आहे ते माझ्या मेहनतीच्या बळावर नाही तर मी बाकी मुलांच्या तुलनेने वेगळी रचना घेऊन जन्म घेतला म्हणून...?? बरोबर ना??"<br />
<br />
"हो.. पण ह्या साठी तुम्ही आपल्या आई ला धन्यवाद दिला पाहिजे त्या जर माझे बोलणे समजावून घेऊन तयार झाल्या नसत्या तर हे शक्य नव्हते.. . म्हणजे आज च्या कळत आपण जिन्स, टेस्ट ट्यूब बेबी हे सर्व सर्वसाधारणपने ऐकतो पण आज पासून २५ वर्षे आधी हे सर्व काही नवीन होत कोणी आपल्या बाळा साठी इतके मोठे पाऊल उचलेल का ह्याची मला खात्री हि नव्हती... माझा प्रयोग यशस्वी झाला पण मी हे सर्व कायद्याने केले नसल्याने मी हे कोणाला सांगू शकलो नाही... पण माझ्या प्रयोगाचे यश हे तुमच्या यशात आहे..."<br />
<br />
<br />
<br />
एक मोठा श्वास घेत सर शांत झाले...<br />
<br />
विराली त्यांना म्हणली, "ठीक आहे आम्ही डिझायनर बेबी आहोत पण त्याचा अर्थ असा तर नाही ना कि तुम्ही आमच्या कडून आमचे हक्क हिरावून घ्याल... आम्ही दोघे हि बलिग आहोत आणि लग्न करायचा आम्हाला हक्क आहे... "<br />
<br />
"विराली... मी कुठे लग्न करू नका म्हणालो... ?? तुमचे आई बाबा तयार नाहीत... " ते सायली आणि पायल कडे बघतात...<br />
<br />
<br />
<br />
आदी अजून हि गोंधळलेला असतो... "म्हणजे सर तुम्हाला असे म्हणायचे आहे कि डिझायनर बेबी ला जन्म द्यायला शारीरिक संबंध येण्याची गरज नाही... "<br />
<br />
"हम्म ... बरोबर... पण ते तुमच्या हातात आहे... त्या काळात हि नैसार्गिग गर्भधारणा होऊन प्रसूती होऊ शकेल..." त्यांनी मान होकारार्थी हलवली...<br />
<br />
<br />
"कोण नैसार्गिग रित्या जन्म देईल? कोणाला हवे असेल कि आपले मूल आजारी पडावे अश्या जगात जिथे बाकी सगळे रोग प्रतिकारक शक्ती घेऊन जन्माला येतील? नाही... कोणालाच नाही वाटणार... पण मग अश्या प्रयोगाचा काय उपयोग ज्याने जगातून प्रेम संपून जाईल.. ?? मी मान्य करतो तुमच्या ह्या प्रयोग मुले आपण माणुसकीची खूप मदत करू शकू... पण काय तुम्ही हा विचार केला कि प्रेमाशिवाय ह्या जगाचे काय होईल..??? आपण श्रुष्टि च्या नियम विरुद्ध वागतोय?"<br />
<br />
"हम्म... अगदी बरोबर म्हणतोस तू... कदाचित मी जेव्हा हा प्रयोग हातात घेतला तेव्हा मी इतका प्रौढ विचार करत नव्हतो... म्हणूनच माझ्या वरिष्ठानी ह्याला सहमती दिली नाही..." ते जरा शांत बसतात आचार्य सरांच्या डोक्यात एक भन्नाट कल्पना येते ... ते पुढे म्हणतात, ".. पण तुम्ही आता दोन्ही ध्येय सद्य करू शकता... "<br />
<br />
<br />
<br />
"काय कसे??"<br />
<br />
"तुम्ही दोघे एकमेकांवर प्रेम करता... बरोबर??"<br />
<br />
"हो..." दोघे ठामपणे सांगतात ...<br />
<br />
"म्हणजे तुमची संतती तुमच्या प्रेमातून उत्पन्न होईल??"<br />
<br />
"अर्थात... पण त्या साठी आधी लग्न करावे लागेल..." विराली व्यंग्यात्मक म्हणाली...<br />
<br />
"काळजी करू नका... मी देतो लावून तुमचे लग्न... " त्यांचे बोलणे ऐकून दोघांचा चेहरा खुलला...<br />
<br />
"कसे... तयार कसे कराल ह्यांना..." आदी त्यांच्या कानात फुसफुसला...<br />
<br />
थोडा विचार करत ते पुढे म्हणले... "आपण एक प्रयोग करू... " त्यांचे ते वाक्य ऐकून सायली आणि पायल दोघी काळजी नि एकमेकींना बघतात...<br />
<br />
"हे बघा.. .तुम्ही काळजी करायचे काहीच कारण नाही... आता धोका पत्करायची तयारी ह्या दोघांची हवी..."<br />
<br />
"धोका?? कसला धोका..." विराली घाबरून म्हणाली<br />
<br />
"धोका नाही खरं तर ... मज्जा मज्जा आहे... "<br />
<br />
"सर... प्लिज नीट सांगा... काहीच कळत नाहीय..." आदी काळजीने म्हणाला.<br />
<br />
आपल्या डोक्यातली भारी कल्पना सगळयांना ते सांगू लागतात त्यांच्या चेहऱ्यावर वेगळेच तेज असते..."बघा... तुमची संतती प्रेमानी जन्म घेईल... आणि त्या संततीत तुमचे जिन्स येतील ह्याचा अर्थ तुमच्या मधले गुण सर्व त्यांच्या येतील... रोग प्रतिकारक शक्ती.. बुद्धी, शक्ती सर्व काही .. म्हणजे... तुमच्या पासून जे सुरु होईल ती एक अशी दुनिया असेल ज्यांना आजार होणारच नाही आणि त्यांचा जन्म सुद्धा नैसर्गिक रित्या होईल... म्हणजेच त्यांना बेस्ट ऑफ बोथ वर्ल्ड मिळेल... तुम्ही त्या नवीन जगाचे ऍडम अन इव्ह असाल...."<br />
<br />
<br />
<br />
सर्व ते ऐकून जणू मोहूनच जातात आदी आणि विराली तर आधीपासूनच तयार असतात आणि आता हे सर्व कळल्यावर तर ठामपणे एकमेकांसाठी उभे राहतात.<br />
<br />
त्यांचे आई बाबा हि तयार होतात...थाटामाटात त्यांचे लग्न लावून देतात ...<br />
<br />
दोघांना आपल्या पहिल्या रात्रीचे वेध लागले असतात ...<br />
<br />
<br />
<br />
<b><i>"ये चंद्राला या जागवू या जरा... ये रातीला या चातुया जरा.. संगतीने खेळू खेळ हा... सर सर मावळतो वेळ हा... घे जवळ तू मला मी तुला पांघरू मधाहुनी मधुर मेल हा... सर सर मावळतो वेळ हा... "</i></b><br />
<br />
<br />
<br />
आणि... ती वेळ येते जेव्हा विराली सगळ्यांना ती गोड बातमी ... काही दिवसांनी ती एका गोंडस मुलीला जन्म देते आणि अश्या प्रकारे सुरवात होते एका अश्या विश्वाचे जिथे रोग नाहीत... रोगी नाहीत... 1000<br />
<br />
<br />
<br />
कदाचित असे हे जग ह्या <b><i>क्षितिजा पलीकडे</i></b> कुठेतरी आहे...<br />
<br />
आज पासून १००० वर्षानंतर आपल्या सगळीकडे सगळे असेच जिन्स बदललेली माणसे असतील...</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-74154545862155231952019-07-12T02:47:00.001-07:002019-07-12T02:47:31.016-07:00ताऱ्यांच्या बेटावर <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ताऱ्यांच्या बेटावर<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2GcVT_G6OfH-h-PeHxOuLhNPG5opEGW2LRz3g-3AP_YsaPg3RFIY6OMUQ4dthgXzb6eJXcm7U1UI7y2vsVY3lU5oCtVWdlfkoLKIe7lij_vnsn-gS27BPKNx45nYWmSIeQdKl_t72_4hg/s1600/BeyondHorizon.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="681" data-original-width="986" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2GcVT_G6OfH-h-PeHxOuLhNPG5opEGW2LRz3g-3AP_YsaPg3RFIY6OMUQ4dthgXzb6eJXcm7U1UI7y2vsVY3lU5oCtVWdlfkoLKIe7lij_vnsn-gS27BPKNx45nYWmSIeQdKl_t72_4hg/s320/BeyondHorizon.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
"सर ओमिक्रोन वर जाणारे आपले यान तयार आहे. विश्वनाथ सर ठरल्या वेळी निघू शकतात."<br />
"हम्म, ठीक आहे... विश्वा शी मला काही बोलायचे आहे त्याला पाठव... " असे आदेश देत विवेक परत आपल्या कामात व्यस्त झाले.<br />
<br />
काही वेळाने विश्वनाथ तिथे पोचतो,<br />
"आपण मला बोलावले सर?"<br />
"विश्वा ये, मला काही बोलायचे होते महत्वाचे..." त्यांनी खुर्ची समोर करत त्याला बसायला सांगितले, विश्वा बसतो आणि त्यांच्या कडे आता निघायच्या या वेळी त्यांना काय बोलायचे आहे अश्या प्रश्नार्थी नजरेने त्यांच्या कडे बघू लागतो. ते खूप विचार करून पुढे बोलतात, "विश्वा मी कधीच तुला आपल्याहून परके नाही समजलो उलट तुला माझ्या मुलाप्रमाणे प्रेम केले, तुझ्या हट्टापायी मी ह्या कामगिरीवर तुला पाठवायला तयार झालो, तुला हि माहित आहे आणि मला हि बहुतेक हे एकमार्गी तिकीट असणार आहे. ओमिक्रोन वर जीवन जगण्यासाठी उपयुक्त गोष्टी आहेत कि नाही, तिथे काय आहे आपण नीट काहीच प्रमाणित करू शकलो नाही आहोत. खरं म्हणजे असे तुलाच काय कोणाला हि तिथे पाठवणे खूप धोक्याचे आहे, तुझ्या सोबत आम्ही प्राणवायू चे जास्तीचे सिलेंडर पाठवत आहोत ज्याने तुला तिथे १ आठवडा तरी घालवता येईल. पृथ्वी पासून ११ प्रकाश वर्ष लांब आहे हा तारा. तुला बाकी सर्व काही माहित आहे, तू जाण्या अगोदर चांगला अभ्यास केला अशील.. मी अशा करतो... "<br />
"नाही सर... मला माफ करा... मी ह्या अभियानास जायला तयार झालो त्या मागचे कारण वेगळे आहे.. आई बाबा जाऊन २ वर्ष झालेत पण अजून हि त्यांच्या शिवाय रात्री झोप लागत नाही. बाकी कोणाकडे बघून जगावे असे कोणी नाही, जसे तुम्ही म्हणालात होऊ शकते हे माझ्यासाठी एकमार्गी तिकीट आहे आणि मी तिथून परत नाही येऊ शकणार... पण त्याने मला काहीच फरक नाही पडणार सर, दुसरे कोणी आपल्या परिवाराला सोडून जाईल, त्यांच्या डोक्यावर टांगती तलवार ठेवून.. माझे इथे वाट पाहणारे कोणी नाही... त्यामुळे तुम्ही काही काळजी करू नका... "<br />
"काळजी करू नको??? अरे तू माझ्या मुलासारखा आहेस.... " विवेक हळवे होत म्हणले.<br />
"माफ करा सर... मुलासारखा आहे ना... नका जास्ती काही अपेक्षा ठेवू...." विशवनाथ ठाम होता आपल्या बोलण्यात.<br />
विवेक जरा नाराज झाले त्याच्या त्या बोलण्याने... मग काही वीचार कात म्हणाला, "ठीक आहे मी या अभियानाचा प्रमुख म्हणून तुला सांगतोय... हे मिशन यशस्वी व्हायला हवे... अजून नासा ला सुद्धा माहित नाही आहे कि आपण तुला आत्ता नवीन शोधलेल्या ताऱ्यावर म्हणजे ओमिक्रोन वर पाठवतोय.. आत्ता पर्यंतच्या अंतरिक्ष अभियानातले हे खूप म्हणत्वाचे अभियान आहे पहिल्यांदा कोणी एका ताऱ्यावर जाणार आहे... "<br />
विश्वा आपली मान होकारार्थी हलवतो आणि म्हणतो, "मला अभिमान आहे सर या गोष्टीचा, मी तुम्हाला निराश नाही करणार... मी परत येईल ते खुशखबर घेऊन...!! "<br />
"आपल्या नावा प्रमाणेच... या विश्वालाच काय तर या ओमिक्रोन वर विजय मिळवून काम फत्ते करून ये..."<br />
विवेक त्याला निघण्या अगोदरचे शेवटचे गळे भेटतो. दोघांचे हि डोळे न कळत पाणावतात. विश्वा त्यांना सलामी देऊन तिथून निघून जातो, तो आपल्या यान कडे वळतो त्याचा पूर्ण तपशील करून घेतो... सर्व काही व्यवस्थित आहे कि नाही ह्याची स्वतः खात्री करून घेतो...<br />
<br />
थोड्याच वेळात ती वेळ आली असते जेव्हा यानाला भरारी घ्यायची असते, विश्वनाथ आपले स्पेससूट घालून तयार असतो.त्याने आपली जागा घेतली असते... सर्व पहिली ताऱ्यावर घेणाऱ्या यानाची भरारी बघायला स्पेससेंटर वर तयार असतात आणि गिनती सुरु होते... १०...९...८.... ३...२...१..०.... एका झटक्या सोबत ते यान विश्वा ला घेऊन निघते... सर्वांच्या काळजात तीर सोडून.... विश्वा यानात बेफिकीर बसला असतो, पहिली वेळ होती त्याची अंतरिक्षात जायची आणि ते हि एकटा, डेरिंग लागते पण विश्वा काही कमी नव्हता, आजू बाजू ला काय दिसते म्हणून डोकावून बघू लागला तर अंधारच अंधार, पृथ्वीच्या वातावरणाच्या बाहेर पडलोय हे त्याच्या लक्षात आले, आता हे अंधार काय बघत राहायचे म्हणून त्याने झोप काढून घ्यावी असे ठरवले...म्हणून तो डोळे बंद करतो... आपले सारे आयुष्य त्याच्या डोळ्या पुढून सर्रर्र निघून गेले... २ वर्ष पूर्वी आई बाबा एका कार ऍक्सीडेन्ट मध्ये वारले, विश्वा तेव्हा ट्रेनिंग ला हैदराबाद ला होता, त्याला ट्रेनिंग सोडून त्यांचे अंतिम दर्शन हि घेता आले नव्हते. तेव्हा पासून रोज स्वप्नात आई बाबांना बघायचा, तो जणू या कामगिरीवर त्यांनाच शोधायला निघाला होता, ओमिक्रोन कसे असेल काय असेल, जगू शकू कि नाही, वापस जात येईल कि नाही ह्या सर्व प्रश्नाचे त्याला जणू काही फिकीरच नव्हती. एक थ्रिल अनुभवायला म्हणून तो तयार झालेला, त्याचे वय हि जास्ती नव्हते २५ वर्ष होते त्यामुळे अल्लडपणा काही अजून पूर्ण गेला नव्हता. काही करून दाखवण्याची इच्छा मात्र होती.<br />
"विश्वा... स्टेटस काय आहे... कॉपी विश्वा.. तू ऐकू शकतोस का आम्हाला... स्टेटस काय आहे..." सेंटर वरून आलेल्या आवाजाने त्याची तंद्री तुटते... "Y389 कॉपी सर... सर्व काही ठीक चालले आहे... यान निर्धारित गतीने व्यवस्थित चालले आहे..."<br />
विश्वा जरा पाय मोकळे करावे म्हणून आपल्या जागे वरून उठतो, गुरुत्वाकर्षण नसल्या मुळे तो यानात उडूच लागतो...<br />
अश्या बऱ्याच काही क्षणानंतर त्याचे यान ओमिक्रोन वर येऊन पोचते. विश्वा ची छाती गर्वाने भरून जाते, जसा तो यानातून बाहेर पडू लागतो त्याच्या कानात लोकांचे ओरडणे गुंजू लागते... "विश्वा विश्वा... !!! विश्वा...!!!" एका ताऱ्यावर जाणारा तो पहिला मानव होणार होता. मेल्यावर लोक तारा होतात असे त्याने ऐकले होते... आज तो एका तार्याची सैर करणार होता. तो क्षण आपल्या आठवणीत रुजू करत त्याने पहिले पाऊल ठेवले, त्याला आश्चर्य वाटले, पृथ्वी सारखेच आपले वजन जाणवू लागले, "चला फेरफटका तर मारता येईल" असा विचार करत त्याने दुसरे पाऊल ठेवले... पहिली नजर चौफेर ठेवतो आणि त्याला एक मिनिटाला शंका येऊन जाते... नक्की आपण ओमिक्रोन वर आलोय कि वापस पृथ्वीवर आलोय? सगळी कडे पहाड, अवकाश , हिरवळ असते, पण माती मात्र वेगळी असते काळी चमकणारी... आजू बाजू चे मातीचे खडकाचे नमुने तो गोळा करतो. पृथ्वीवर नेवून त्याला संशोधन करण्यात मदत होईल असा विचार असतो, तोंडावर मास्क आणि पाठीवर प्राणवायू चे सिलेंडर असल्या मुळे जरा कठीण जाते वाकणे. फेर फटका मारत मारत तो आपल्या यानापासून बराच लांब निघून येतो... त्याला तिथे एक तळे सारखी लँडस्केप दिसते, कोणते द्रव्य आहे ते तपासायला तो तिथले द्रव्य आणलेल्या बॉटल मध्ये भरत असतो, तो वाकून बॉटल भारत असतो तितक्यात त्याला त्या द्रव्यात काही हलताना दिसल्याचा भास होतो, तो सावध होतो, इथे काही हि असू शकते ह्याची जाणीव त्याला होते, जलपरी दिसल्या सारखे वाटते, उत्सुक होऊन तो मागे मागे जाऊ लागतो, थोड्या वेळाने तिचे हि लक्ष त्याच्या कडे जाते... ती त्या द्रव्यातच एक उंच उडी मारून त्याला दर्शन देते... तिला बघून जणू विश्वा चा श्वासच थांबतो... लांबसडक सोनेरी केस, सोनेरी अंग त्या क्षणात त्याला तिला आपल्या ताब्यात घेण्याचा मोह होतो, तो तिच्या मागे पळत जातो, बरेच प्रयत्न करून तो तिला पकडून बाहेर काढतो... तिला तिथे बांधून ठेवून तो मनात विचार करतो इथे अजून हि अश्या जलपर्या असतील... तो अजून शोधू लागतो... ह्या धावपळीत त्याला वेळेचे भान राहत नाही, त्याच्या सिलेंडर मधील प्राणवायू संपत होता, त्याच्या हाताला बांधलेले प्राणवायू सिलेंडर चे घड्याळ वाजू लागते ते बघून त्याच्या लक्षात येते कि सिलेंडर लवकरच संपणार आहे आणि त्याला ते बदलावे लागेल, आपल्या यानापासून तो बराच लांब आला असतो त्या मुळे तो पटकन परत निघू लागतो... तो अर्ध्या रस्त्यात पोचला असतो तेव्हा त्याचे सिलेंडर संपते, प्राणवायू चा सोत्र संपल्यामुळे त्याला त्रास होऊ लागतो हळू हळू चालणे कठीण होऊ लागते, त्याचे शरीर त्याची साथ सोडू लागते, तिथेच पडतो, न राहून शेवटी तो आपले तोंडावरचे मास्क काढतो आणि मोठ मोठ्याने खोकलू लागतो, त्याच्या आश्चर्याने तो अजून हि जिवंत असतो... त्याच्या आनंदाचा पारा राहत नाही... तो लगेच ते सर्व जड सिलेंडर, मास्क, बूट, कपडे सर्व काढून टाकतो... हवेत मोकळा श्वास घेतो... "व्वा, म्हणजे इथल्या वातावरणात सुद्धा प्राणवायू असला पाहिजे... " तो स्वतःशी पुटपुटतो, म्हणजे इथे मनुष्य जगू शकतो... हम्म पण खाण्या पिण्याचे काय... त्याला ती जलपरी आठवते... मासे हि असतील.. जलपरी आहे म्हणजे...??? स्वतःशी विचार करत तो परत त्या तळ्यापाशी जायला निघतो. तिथे पोचल्यावर तो त्या ठिकाणी बघायला जातो जिथे त्याने जलपरी ला बांधून ठेवले होते तिथे जाऊन बघतो तर जलपरी नसते... त्याला आश्चर्याचा धक्का बसतो.. तिथे एक तरुणी असते... आपल्या डोळ्यावर त्याचा विश्वासच बसत नाही, तो डोळे मोठे करून तिला बघत असतो, तेच सोनेरी केस आणि तेच टपोरे मत्स्य सारखे डोळे, तिचे तो चमकणारे अंग, ती त्याला काही म्हणू लागते... खुणावत असते पण त्याला काही तिची भाषा कळत नाही. तो मग तिला आपल्या जवळचा एक अनुवाद करणारे यंत्र कानात लावून देतो आणि तसेच यंत्र स्वतः हि लावतो... काही वेळ ते दोन्ही यंत्र स्वतःला प्रोग्रॅम करतात आणि मग त्याच्या हातावरच्या घड्याळीवर एक लाईट जाळतो ज्याने त्याला कळते कि यंत्राचे एकमेकांशी प्रोग्रॅम यशस्वी झाले... आता तो जे काही बोलेल ते तिच्या कानाला लावलेले यंत्र तिच्या भाषेत अनुवाद करून तिला ऐकवेल... आणि ती जे बोलेल ते विश्वाच्या कानातले यंत्र त्याच्या भाषेत अनुवाद करून देईल... विश्वा तिला विचारतो, "तुझे नाव काय?"<br />
"तुहिरा!!" ती कळवळत सांगते<br />
"तू इथे कशी आलीस...?? तू इथेच राहतेस का?"<br />
"आधी मला सोडव मग मी सर्व प्रश्नाचे उत्तर देईल..." तिचे ते बोलणे ऐकून विश्वा स्वतःला सावध करतो, जी जलपरीतून स्वतःला मुलीत रूपांतर करू शकली ती अजून खूप काही करू शकेल मला स्वतःलाच सावध राहावे लागेल. स्वतःशी असा विचार करून तो तिला म्हणतो, "तू माझ्या कैदीत आहेस त्यांमुळे मी सांगेल तसे होईल... आधी तू इथे काय करतेस ते सांग... "<br />
"मी... मी त्या तळ्यात अडकले होते... मी इथे खूप लांबून आले आहे, मी वेगळ्या ग्रहावर राहते... माझ्या ग्रहाचे नाव ह्यूगो आहे... "<br />
"ह्युगो.. .??? कुठे येते हे... "<br />
"हे बघ... मी तुला काहीच हानी नाही पोहचवणार ... मला खूप यातना होत आहे, तू मला सोडल असते तर मी तुला इथल्या अजून काही गोष्टी दाखवीन ज्या तू कल्पना हि नाही करू शकत... "<br />
विश्वा ला वाटते हिने आपल्या आधी इथे बरंच काही बघून ठेवले आहे हिची आपल्याला मदत होईल, त्यामुळे तो तिला सोडतो... "तू त्या द्रव्यात जलपरी कशी झालेलीस?"<br />
"मी नाही झाली... ते जादुई द्रव्य आहे... इथे तुला ज्या वेळी ज्या गोष्टी ची गरज असते ते तुला आपोआप मिळते... तसे मला त्या द्रव्यात पोहता येत नव्हते म्हणून मी मासा झालेले, म्हणजे मी ते द्रव्य तपासले आहे ते H2o आहे... आपण तो प्यायला वापरू शकतो, खूप सौम्य आहे..."<br />
"H2O... काय?? ते पाणी आहे..." विश्वा आनंदाने उद्गारला... "म्हणजे खरेच इथे मानवी जीवन ..."<br />
त्याचे वाक्य पूर्ण होण्या आधीच ती त्याला म्हणते... "चल मी तुला इथली सर्व श्रुष्टि दाखवते..."<br />
ते दोघे निघतात... विश्वा ला आपण पृथ्वीवरच फिरत आहोत असा भास होत असतो, मोठे मोठे डोंगर.. सर्वत्र हिरवळ, नजर जाईल तिथवर मोकळे आकाश आणि जमिनीला हिरवा शालू नेसवलेला ... समोर एक मोठे पहाड असते.. "तिकडे.. त्या पहाडावर काय आहे? गेलीस का कधी इतक्या लांब?" विश्वा तुहिरा ला उत्सुकतेने विचारतो..<br />
"जायचे तुला?" ती भुवया उंचावत विचारते... विश्वा मान हलवत हो म्हणतो...<br />
तुहिरा आपले हाथ पसरवते आणि त्याला म्हणते "धावत ये तिथून आणि उडी मर ..."<br />
"काय? इतक्या उंचावरून उडी मारू... ?? वेड लागलंय कि काय?"<br />
"बघ तुला काय ठीक वाटते... " असे म्हणतात ती आपले हाथ पसरवते आणि धावत पहाडाच्या चोटीवरून उडी मारते... विश्वा धावत जाऊन तिला थांबवण्याचा प्रयत्न करतो पण उशीर झाला असतो तिने उडी मारली असते... ती परत वर गिरक्या घेत झेप घेते ... विश्वा चा आपल्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नाही... तुहिरा एका पक्षी सारखी उडत असते... तिला पंख आले असतात... तो ओरडून तिला विचारतो... "तू पंख कुठून आणलेस..."<br />
"माझ्यावर विश्वास ठेव... उडी मार...." तुहिरा आनंदाने सांगते<br />
विश्वा धावत येऊन हाथ पसरवून उडी मारतो... तसे त्याचे हाथ पंखात बदलतात... "उह्ह हू ..... व्वा व...." तो जोऱ्यात किंचाळतो... "तुहिरा मला खूप मज्जा वाटतीय!!!"<br />
ते दोघे उडत उडत त्या समोरच्या पहाडावर पोचतात... "म्हणजे... इथे काय आहे??" आपण आत्ताच अनुभवलेल्या जादूचे संशोधन करू इच्छित विश्वा म्हणाला म्हणजे जसे मी कल्पवृक्ष बद्दल ऐकले होते, तसे इथे आपल्या मनातल्या सर्व इच्छा पूर्ण होतात...<br />
तुहिरा त्याला म्हणाली, "सर्व इच्छा... पण साफ मानाने मागितलेल्या ..."<br />
मग काही संकोच करत विश्वा म्हणाला, "मग तू त्या तळ्यात का अडकून होतीस? बाहेर येण्याची इच्छा नव्हती झाली तुला??"<br />
"झाली होती ना... म्हणून तर तू आलास इथे ...." तुहिरा चे बोलणे ऐकून विश्वाचे डोळे चमकतात... तिच्या बोलण्यात तथ्य हि असेल... तो स्वतःशी विचार करू लागला..<br />
पाण्याचा एक मोठा झरा हि असतो तिथे...त्याचा खळखळ पाणी पडतानाचा आवाज ऐकून तो दोघे त्या दिशेनी जातात, समोर बघतात तर मोठा पांढरा शुभ्र पाण्याचा झरा होता आणि झऱ्याच्या खाली मोठे तलाव.... विश्वा त्यात जाऊन मनसोक्त डुबकी मारतो, त्याच्या पाठोपाठ तुहिरा हि पाण्यांत उडी मारते मत्स्य सारखे जलतरंग क्रीडा करून येतात... दोघे पकडा पकडी खेळतात...<br />
<br />
"मत्स्य सारखे पोहून झाले, पक्ष्यासारखे उडून झाले... मला ना ह्या वाऱ्या सोबत धावायची इच्छा आहे... घोड्या सारखी? पूर्ण होईल?" विश्वा तिच्या कडे बघत म्हणाला...<br />
"धावून बघ... " ती खांदे वर करत होऊ हि शकते असे भाव देत त्याला म्हणाली.<br />
"पण हे सर्व कसे शक्य आहे.. इथे काय रहस्य आहे... कोणती शक्ती आहे.."<br />
"वैज्ञानिक साहेब... कधी कधी मनसोक्त काही अनुभव हि घ्याचे असतात ...." तुहिरा त्याला निहारात म्हणते...<br />
विश्वा हळू हळू धावायला सुरु करतो आणि जसा जसा तो वेग घेऊ लागतो त्याला कळते कि त्याचे पाय घोड्या सारखे वाऱ्याच्या वेगाने धाव घेतायेत... तो परत जुन्या तळ्या पाशी येतो... तिथली माती हातात घेतो त्यात काही तुकडे चमकत असतात.. तितक्यात तुहिरा तिथे उडत येते, त्याला माती निरखून बघताना पाहून विचारते "काय झाले..."<br />
"हे चमकणारे कोणते पदार्थ आहे?" विश्वा चे संशोधक मेंदू सारखे त्याला प्रश्न विचारात असते<br />
"तें कार्बन आहे..."<br />
"कार्बन... म्हणजे हे हिरा आहे ??? " विश्वा आपल्या हातातली माती झटकत त्या हिर्या कडे बघत म्हणाला... इथल्या मातीत हिरे आहेत ... मी इथून ५-६ जरी घरी परत घेऊन गेलो तर पृथ्वी वरचा सर्वात श्रीमंत व्यक्ती होईल...<br />
तुहिरा त्याच्या मनातले विचार ओळखते..."तुला अजून हि परत जायचे आहे?"<br />
"अर्थात.. मी इथे फक्त ७ दिवसांसाठी आलो आहे... माझी लोक माझी वाट पाहत आहेत... "<br />
"तुझी लोक? खरंच? कोणी वाट पाहत आहे तुझी?? ७ दिवस? ७ दिवस कधी ची होऊन गेलीत तुझ्या पृथ्वीवरची...."<br />
"काय?? कसे काय...तें शक्य नाही... रात्र तर झालीच नाही..."<br />
"तू ओमिक्रोन वर आहेस... हा तारा आहे... ह्याला स्वतःचा प्रकाश आहे... इथे रात्र कशी होईल... " तुहिरा त्याला स्पष्टीकरण देत म्हणाली...<br />
विश्वा ला धक्का बसतो... आपण इतके म्हणत्वाचे कसे काय विसरलो कसे झाले..हे ... "पण मला माझ्या टीम ला सांगावे लागेल... इथले हे जादुई जग त्यांना दाखवावे लागेल... "<br />
"खरंच? म्हणजे या सुंदर विश्वाची सुद्धा तुला पृथ्वी सारखी दयनीय अवस्था बघायची आहे.. ?"<br />
विश्वा तुहिरा कडे अविश्वासाने बघतो... आणि विचार करतो, "हिला कसे हे सर्व माहित... पृथ्वी वर तर हि कधी आली नाही.. मग दयनीय अवस्था आहे पृथ्वीची का म्हणतीय??" तो मनात विचार करतो...<br />
"ह्युगो वर आम्ही मनातले ओळखू शकतो..." तुहिरा त्याचे चलबिचल मनस्थिती पाहून आपल्या रहस्याचा खुलासा करते...<br />
"काय?" विश्वा चा परत विश्वास बसेना.....<br />
"तुझे डोळे पापण्या तुझ्या मनात चाललेल्या भावनां प्रमाणे हालचाल करतात मला त्या वाचता येतात... त्या मुळे तू काही बोलला नाहीस तरी मी तुझ्या मनातले ओळखू शकते... तू जेव्हा त्या हिरव्या पहाडात इथल्या हिरवळीत व्यस्त स्वच्छंद वावरत होतास... तेव्हा तुझ्या मनात चाललेले विचार हि मला कळलेले, तुला हि असेच वाटते ना कि पृथ्वी वर जेव्हा जीवनाची सुरवात झाली असेल पृथ्वी पण इतकीच सुंदर असणार...."<br />
विचार करत तो हे काबुल करतो कि हो त्याच्या मनात हे सर्व विचार येऊन गेले..."पण हे मस्त आहे मनातले ओळखणे खरंच... व्वा मला शिकवशील..."<br />
"नक्की... पण एका अटीवर... "<br />
"अट?? कसली?" शंकेने विश्वा म्हणतो..<br />
"तू ह्या जागा बद्दल अजून कोणालाच काही नाही सांगायचे...." तुहिरा आपली अट सांगते<br />
"मी भले नाही सांगणार पण तुझ्या ग्रहावरचे इथे आले म्हणजे...?"<br />
"माझ्या ग्रहावरचे लोक हे समजून शांत आहेत कि मी इथे मेली, मी ह्या पाण्यांत अडकली असल्याने त्यांना इथले काही सांगू नाही शकले..."<br />
विश्वा स्वतःशीच हसला... आपण एका अश्या जागी आलो आहोत जिथे आपल्याला पाहिजे ते सर्व काही आहे.. तो विचारात मग्न असतो तेव्हा तुहिरा म्हणते... "हो... नक्की..."<br />
"काय??" विश्वा गोंधळून विचारतो... कारण तो काही बोललाच नसतो...<br />
"आपण ह्या जगाचे सौंदर्य असेच जपून ठेवुयात... इथे कोणते संशोधन नाही काही नाही होणार... " विश्वा तिच्या कडे बघत राहतो... आणि त्याच्या लक्षात येते हिला मनातले विचार कळतात ... ते लक्षात येताच तो विचार करतो "मला आता मनात विचार करताना सावध रहावे लागेल... "<br />
तुहिरा तें कळून हस्ते.. विश्वा परत गोंधळतो... "अगं, एक सांग.. तू तें यंत्र का घेतलेस माझ्याकडून.. तुला न बोलताच कळते सर्व... "<br />
"मला कळते पण तुला थोडीच कळते... तुला तर त्याची गरज लागली असती ना... "<br />
"हम्म.. " विश्वा विचार करत म्हणाला... "पण हे डेंजर आहे.. म्हणजे मी मनात कोणता विचार नाही करू शकत...??"<br />
"हम्म... करू शकतोस पण मी नाही सांगणार कसे ... मला तुझ्या मनातले सर्व काही कळायला हवे..."<br />
"उम्म..." विश्वा नाराज झाला...<br />
"अरे मी तुला विचार ओळखता येतात सांगितले तेव्हाच उपाय हि सांगितलं... मी डोळे वाचून मनातले ओळखते... तू डोळे बंद करून काही विचार केलास तर मग कसे ओळखता येईल मला?"<br />
"अरे हो..." विश्वा आनंदला... "लोक एकांत शोधतात पण आपण तर एकांतातच आहोत... आपण बोर होऊन जाऊ..."<br />
"आपण आपले छोटेसे विश्व् इथेच निर्माण केले तर?" तुहिरा आपला विचार मांडत म्हणाली जे विश्वा ला हि पटते. तो तिच्या विचारांशी आपली सहमती दर्शवतो...<br />
विश्वा चे यान हे त्यांचे घर बनते, तिथल्या वनस्पती खाऊन ते आपला उदर निर्वाह करू लागतात ....<br />
<br />
तिकडे पृथ्वीवर<br />
विश्वा चा बरेच दिवस काही संपर्क होत नसल्याने पृथ्वी वर ओमिक्रोन ला निषेध क्षेत्र घोषित केले जाते. विश्वा इतिहासात शामिल झाला असतो...त्याच्या बहादुरी चे किस्से सर्व एका दुसर्या सांगतात कसा तो एकटा त्या ताऱ्यावर संशोधन करायला गेला... नासा सुद्धा ओमिक्रोन ला जीवन जगण्या योग्यतेच्या शक्यतेच्या यादीतून काढून टाकते.<br />
<br />
ओमिकॉर्न वर ...<br />
"तुहिरा मी तुला या आकाश गंगेच्या सर्व ताऱ्यांच्या साक्षी ने जन्मो जन्मासाठी स्वीकारतो... " ते वाक्य ऐकून तुहिरा त्याच्या कुशीत शिरते... दोघे असे विश्व् निर्माण करायचा निर्णय घेतात ज्याने पुढची १०००० वर्षे त्या बेटावरचे निसर्ग सौंदर्य टिकून राहीन. आपल्या येणाऱ्या पिढीला निसर्गाची जाणीव राहावी म्हणून ते पृथ्वीवरच्या संशोधनाच्या कहाण्या बनवतात, त्यांनी मानव जाती ला झालेल्या कष्ट आणि कसे मानवाने स्वतःच स्वतःचा काळ निवल्डला हे दर्शवतो... त्या कहाण्या तिथे प्रचलित करतात ज्याने पुढची पिढी आपल्या जवळ असलेल्या निसर्गाच्या संपत्ती चा मान ठेवेल...<br />
<br />
विश्वा जेव्हा या मिशनवर आला होता त्याला त्याच्या साठी इतके सुंदर विश्व् वाट पाहतंय हे माहीतच नव्हते...<br />
विश्वा आणि तुहिरा त्या ताऱ्याच्या बेटाला आपल्या प्रेमाने प्रेमाचे बेट बनवतात ...<br />
<br />
समाप्त<br />
<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-76799064931160602282019-07-12T02:47:00.000-07:002019-07-12T02:47:05.176-07:00शुश..!! कोणी आहे... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
रात्रीचा अंधार पसरलेला त्यात पावसाने भर घातलेली, धो धो पाऊस पडत होता आणि थांबायचं नाव घेत नव्हता. साऱ्या रेटली वीज गेलेली, कुठे तरी शॉर्ट सर्किट झालेले संता आणि बंता आपली रात्रपाळी देत होते, अचानक संता ला काही जाणवले आणि तो एका दिशेने धावत गेला त्याच्या मागे मागे बंता हि गेला..<br />
"काय झाले?" बंता ने त्याला विचारले... काही न बोलता तो असा धावत का निघाला हे बंता ला कळले नाही.<br />
"मी तिथे काही तरी हलताना पहिले... " संता त्या दिशेने बोट दाखवत म्हणाला...<br />
"अरे भास झाला असेल तुला... इतक्या रात्री अंधारात कोण जाणार आहे त्या नाल्याकडे..."<br />
"थांब बघून येतो ... " संता पुढे होत म्हणाला...<br />
"अरे कुत्रा वगैरे असेल काही... नको जाऊस मला भिति वाटते ... तू इथेच थांब" बंता आजू बाजू ला बघत घाबरून म्हणाला.. सगळीकडे अंधार आणि शुकशुकाट पसरलेला फक्त पावसाचा आणि वाऱ्याचा आवाज येत होता..<br />
"अरे आता इतक्या जोऱ्यात वीज कडकली... मला त्या विजेच्या उजेडातच इथे काही तरी हलताना दिसले... खूप मोठे होते, त्या विजे बरोबर आकाशातून तर नाही पडले? कोणाला काही झाले असेल तर.. मदत हवी असेल टॉर्च बघू.." संता चिडून म्हणाला..<br />
बंता त्याच्या हातात टॉर्च न देता त्याला म्हणाला, "संभाळून... अंधार आहे ना.." टॉर्च चा लाईट दाखवत तिथे काही न दिसल्याने तो म्हणाला "बघ काही नाही आहे तिथे.." आपल्या हातातली काठी बंता ने संता ला दिली, संता ने तिथे पडलेल्या त्या हिरव्या वस्तूला डिवचण्याचा प्रयन्त केला... काही हालचाल नाही झाली...<br />
"बघ मी म्हणालो ना काही नाही आहे तिथे... " बंता वळत म्हणाला.. "चल आता"<br />
"पण काठीला हा पदार्थ चिटकला आहे... " संता काठीवरून काढण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला. संता जितकी वर काठी करून बघायचा प्रयन्त करी तो पदार्थ तितका लांब होई आणि परत काठी जमिनी ला टेकवली कि परत एक छोटासा बॉल बनून जाई.<br />
"अरे चल... काही नाही आहे... मुलांनी चुईंग गम खाऊन टाकले असेल... " वळून बंता संता कडे बघतो तर संता गायब... टॉर्च इकडे तिकडे करून बघू लागला तर त्याचे डोळेच पांढरे पडले, समोर एक मोठे हिरवे सरपटणारे प्राणी उभे होते, हो सरपटणारा प्राणी उभे होते... त्याच्या शेपटी वर, त्याला ३ तोंड होती आणि प्रत्येक तोंडाला ४ डोळे! आणि त्याच्या बाजूला संता च्या हातातली ती काठी... त्याच्या तोंडून लाळ टपकत होती आणि काही कळण्याच्या आत त्याने बंता वर ताव मारली आणि तो त्याचे भक्ष बनला होता.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPOJKyreSxY1Ms2srmEvt9Zvy5BwxpoiSBmXyu_RViIkZ_aR3TWhuxGd3rO4ERii45U7NCTsXSSf81JDeZPfYPmtneZ4sCgXZhCzqLEwV1QUG5PzBtwitsPExdetgnb-ED_Yd1TiTrX9y8/s1600/shh.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="898" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPOJKyreSxY1Ms2srmEvt9Zvy5BwxpoiSBmXyu_RViIkZ_aR3TWhuxGd3rO4ERii45U7NCTsXSSf81JDeZPfYPmtneZ4sCgXZhCzqLEwV1QUG5PzBtwitsPExdetgnb-ED_Yd1TiTrX9y8/s320/shh.JPG" width="320" /></a><br />
परत सर्व वातावरण शांत... तोच शुकशुकाट... येणाऱ्या जाणाऱ्याला फक्त पावसाचा आणि वाऱ्याचा आवाज ऐकू येत होता...<br />
<br />
तिथून काही वेळाने दुसरी २ मुले जात असतात ...<br />
"ए तिकडे काही तरी हल्ले... " बबली घाबरून बंटी चा हाथ धरत म्हणाली...<br />
"कुठे??"<br />
"तिकडे..." बबली बोट दाखवत म्हणाली... ते दोघे तिकडे जातात<br />
"ए हे काय आहे...किती गुळगुळीत बॉल आहे... घेऊन जायचा?!!!" बंटी बबली ला तो हिरवा पदार्थ हातात घेऊन दाखवत म्हणाला..<br />
<br />
<br />
... म्हणून मुलांनो जी वस्तू आपली नाही त्याला हाथ लावू नाही... </div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-62124930055792092092019-07-12T02:46:00.000-07:002019-07-12T02:46:55.482-07:00तुझे माझे एका नाव<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
"कायरा!!!" मागून विशाखा ची हाक ऐकून कायरा थांबते... आणि हाकेच्या दिशेने वळून बघते, विशाखा तिच्या दिशेने आपली बॅग आणि ओढणी सांभाळत धावत पळत येते,<br />
"हळू हळू.. श्वास घे जरा.. काय झाले...?" कायरा आपल्या नम्र आवाजात तिला विचारते.. विशाखा आपली बॅग बाजूच्या बाकावर ठेवत आपला हाथ पुढे करते, "हैप्पी बर्थडे!! मला कॉलेज मध्ये सर्वात प्रथम तुला विष करायचे होते.. "<br />
कायरा गालात हसली आणि म्हणाली, "थँक यु!! पण त्या साठी इतकं धावत पळत यायची काय गरज होती... "<br />
"गरज?? अरे मी अजून २ सेकंड उशीर केला असता तर बहुतेक साऱ्या कॉलेज चे विष करून झाले असते तुला.. "<br />
"चल... काही तरीच ..." असे म्हणत दोघी लेक्चर ला बसतात.<br />
<br />
कायरा ... जणू एक अप्सरा, निळे डोळे, काळे केस, चॉकलेटी त्वचा. हसली कि गालावर एक खोल खळी पडायची. सहसा केस लांब असल्यामुळे वेणीत बांधून असायचे पण आज बर्थडे असल्यामुळे तिने केस मोकळे सोडले होते आणि त्या केसांच्या तालावर सारे कॉलेज दिवाने होत होते. पण कायरा कोणाला भाव नाही द्याची .. तिचे विश्व् वेगळेच होते. कॉलेज तर तिच्या मागे दिवाने होते पण कायरा ची एकमात्र जीवष्ट मैत्रीण कॉलेज मध्ये आणि ती म्हणजे विशाखा. मुंबईच्या प्रसिद्ध वाणिज्य कॉलेजात CA चा अभ्यास करत होती.<br />
<br />
"मग आज किती वास्ता आहे पार्टी घरी?"<br />
"पार्टी ?? कसली पार्टी..." कायरा आश्चर्याने म्हणाली<br />
"बस का... बोलवायचे नाही तर तसे सांग.. आज बर्थडे आहे मग पार्टी तर असणारच ना..." विशाखा डोळे मिचकावत म्हणाली... पण तिच्या त्या वाक्याने जणू कायराच्या चेहऱ्याचे हसू हिरावून घेतले..<br />
"विशाखा तुला माहित आहे ना... माझ्या बाबांना मी अजिबात नाही आवडत, मी काय गुन्हा केलाय मला नाही माहित पण आज पर्यंत त्यांनी मला प्रेमानी जवळ घेतलेले मला आठवत नाही, नेहमी शाळेत पालकांना बोलवायचे पण नेहमी आईच यायची.. कधी बाबांनी मला त्यांच्या मुलीचा दर्जा दिलाच नाही... असे असताना ते माझ्या जन्माचा आनंद का मानवतील?" तिचे वाक्य ऐकून विशाखाला खूप वाईट वाटले ... तिला काय बोलावे आता असा मनात विचार करत असते तेव्हा कायरा तिला पुढे म्हणते.. "तू नको काळजी करुस... मला सवय झाली आहे ह्याची आता... "<br />
विशाखा तिला गालातल्या कोपऱ्यातून एक स्माईल देण्याचा प्रयत्न करते... कॉलेज संपल्यावर कायरा आपल्या सकूटीवर घरी जायला निघते. रस्त्यात बरीच गर्दी जमलेली दिसते म्हणून ती गाडी बाजूला लावून बघायला जाते, तिथे एक २०-२२ वर्षाचा तरुण रक्तबंबाळ होऊन पडला असतो, कायरा चा जीव काही राहत नाही ती सगळ्या गर्दीला चिरत त्याच्या जवळ जाते, "कोणी ऍम्ब्युलन्स ला फोन करा..." ती विंनती करते पण सर्व लोक फक्त उभे राहून तमाशा बघतात. कायराच शेवटी धावून एक ऑटो बोलावते आणि त्याला घेऊन हॉस्पिटल ला जाते, हॉस्पिटल मध्ये इमर्जन्सी केस म्हणून त्याला लगेच ऑपेरेशन करायला घेऊन जातात, बऱ्याच वेळानी डॉक्टर बाहेर येतात ते पेशंट चे नातेवाईक शोधात असतात तेव्हा कायरा त्यांच्या पुढे जाते, तिचा पिवळ्या रंगाचा बांधणीचा नावा ड्रेस लाल झाला असतो, "तुम्ही कोण पेशंट च्या?"<br />
"कोणी नाही डॉक्टर, मला रस्त्यात त्यांचा एक्सीडेंट झालेला दिसला, रहावले नाही म्हणून एका चांगल्या नागरिकाचे कर्तव्य म्हणून मी हॉस्पिटल ला घेऊन आले.. मला घरी जायला उशीर होत आहे, पण सिस्टर मला जाऊ देता नाहीत पोलीस आल्यावर साक्ष देऊन जा म्हणतात ..."<br />
डॉक्टर तिला शांत व्हायला सांगतात " ठीक आहे तुम्ही जाऊ शकता मी सांगेन पोलिसांना.. तुम्ही घाबरू नका... "<br />
कायरा त्यांचे आभार मानून निघू लागते तेच मनात प्रश्न येऊन ती थांबते वळून त्यांना विचारते, "पेशंट कसे आहेत..."<br />
डॉक्टर एक उसकारा सोडत डोके नकारार्थी हलवून म्हणतात, "त्यांच्या यकृत ला खूप नुकसान झाले आहे. आम्ही त्यांना कोणी यकृत दाता मिळाला तरच वाचवू शकू आणि इतक्या लवकर यकृत मिळणे म्हणजे चमत्कारच होईल... आम्ही आमच्या परी ने पूर्ण प्रयत्न करत आहोत... तुम्ही काही काळजी नका करू, निघा तुम्ही.." ते तिच्या खांद्यावर थोपटत सांगतात... ते ऐकून कायरा निशब्ध होऊन जाते.. सुन्न त्या हॉस्पिटल च्या बेंच वर बसते मग काही विचार करत ती डॉक्टर ला हाक मारते ते वळून बघतात, ती धावत त्यांच्या कडे जाते आणि विचारते "माझे यकृत चालेल?"<br />
"बेटा तू आणखीन लहान आहेस, बरंच आयुष्य पडलं आहे तुझ्या पुढे आम्ही बघतो काय करायचे ते..."<br />
"नाही डॉक्टर... तुम्ही माझे एक यकृत त्यांना देऊन टाका.. तसंहि मी एकावर जगू शकते ना..." तिचे ते वाक्य ऐकून डॉक्टर उडालेच...<br />
"बेटा माणसाला एकच यकृत असते... "<br />
"नाही डॉक्टर... २ असतात " ती त्यांच्याशी वाद घालू लागते... डॉक्टर हि गोंधळतात कि हिला कसे समजवावे...<br />
"माझे ऐक, २ किडनी असते यकृत एकच असते... " किडनी म्हंटल्यावर कायराच्या डोक्यात प्रकाश पडतो... "ओह सॉरी डॉक्टर ते काय माझे ससान्स विषय नाही ना.. माझा जरा गोंधळ उडाला.. पण मग यकृत एकच असते तर कोणी का देईल आपले यकृत?? " कायरा ला प्रश्न पडतो..<br />
"म्हणूनच शक्यतो मृत लोक ज्यांनी आपले यकृत दान केले असते आम्ही त्यांच्या शी मॅच करून बघतो... पण खूप मोठी लाईन असते... आता जिवंत लोकांचे यकृत प्रत्यारोपण पण करता येते!!" ते ऐकून कायरा दचकते... "म्हणजे ऐक जीव वाचवण्यासाठी तुम्ही दुसऱ्याचा जीव घेता?"<br />
"नाही नाही... मानवी शरीरात यकृत हा एकच असा अवयव आहे जो कि परत स्वतः वाढू शकतो म्हणून दात्या कडून आम्ही ६०% यकृत काढून रुग्णात प्रत्यारोपण करतो... "<br />
"अच्छा ... आता कळले.. मग माझे यकृत घ्या पण त्यांना वाचवा... " कायरा विनंती करत म्हणते<br />
"असे इतके सोपे नसते... आम्हाला टेस्ट करावे लागतात आणि मॅच झाले तरच करू शकतो प्रत्यारोपण "<br />
"हो मग चला करू यात ना टेस्ट..." कायरा अधीर होती म्हणते<br />
"त्या साठी तू १८ वर्षाच्या वर हवीस ... "<br />
"काय योगायोग आहे डॉक्टर... माझा आज १८वा वाढदिवस आहे... प्लिज लवकर चला कोणाचा जीव धोक्यात आहे..." डॉक्टर तिचे ते बोलणे ऐकून टेस्ट करायला तयार होतात. टेस्ट चे निकाल यायला वेळ असतो.<br />
कायरा हॉस्पिटल मधेच बसून असते. तिला विशाखाचा फोन येतो, "कायरा... संध्याकाळी ६ वास्ता CCD ला भेटू..."<br />
"मला शक्य नाही विशाखा.. "<br />
"ए काय भाव खातेस ग.. तुझा १८वा वाढदिवस साजरा करू आपण..." ते एकूण कायरा च्या डोळ्यात पाणीच येते आणि तिचा आवाज हि रडवेला होतो...<br />
"काय झाले कायरा?? तू रडत का आहेस? कुठे आहेस तू?" कायरा तिला झाला प्रकार सांगते... आणि कळवते कि अजून ती हॉस्पिटल ला आहे. विशाखा तिला ती तिथे पोचते म्हणून सांगते.<br />
<br />
टेस्ट चे निकाल सकारात्मक येतात ज्याने डॉक्टरांना हि नवीन उमेद मिळते... ते कायरा जवळ येतात आणि सांगतात, "अभिनंदन तुमचे टेस्ट सकारात्मक आलेत, आपण तुमचे यकृत घेऊ शकतो प्रत्यारोपण ला...फक्त ऐक अडचण आहे तुम्हाला १ लाख ऍडव्हान्स जमा करावा लागेल हॉस्पिटल ला तेव्हाच आम्ही केस पुढे घेऊ शकतो..."<br />
कायरा विचारात पडते १ लाख कुठून आणायचे... विशाखा हि आली असते दोघी एकमेकींच्या तोंडाकडे बघतात, कायरा रिसेप्शन ला जाऊन आपल्या गळ्यातली सोन्याची चैन जमा करत त्यांना म्हणते, "सध्या आमच्या कडे पैसे नाहीत... मी उद्या पर्यंत पैसे जमा करते तो पर्यंत हि चैन ठेवा पण ऑपेरेशन सुरु करा..."<br />
"आजच आई नि दिली आहे ना तुला ती चैन बर्थडे गिफ्ट?" विशाखा आश्चर्यचकित होऊन म्हणाली..<br />
"चैन काय कधी हि मिळेल परत जीव गेला तर थोडीच मिळवता येईल परत..." कायरा विना संकोच त्यांना आपली चैन देत म्हणाली.<br />
<br />
डॉक्टर तिचे हे वागणे पाहून खूप प्रभावी होतात... ऑपरेशन यशस्वी रित्या पार पडते. कायरा ला हि स्टिचेस लागले असतात डॉक्टर तिला ऐक दिवस हॉस्पिटल मध्ये थांबायला सांगतात पण ती काही करणे देऊन घरी निघून येते. रस्त्यात विशाखा तिला म्हणते, "कायरा तुझा १८वा बर्थडे तर जगावेगळा झाला... कोणाचातरी जीव वाचवलास तू आज.. "<br />
"हो ना.. मला खूप भारी वाटतंय!! आपण एखाद्याचा जीव वाचवू शकतो..." ती गोड हस्ते आणि तिच्या गालावरची खळी अजूनच उठून दिसते.. विशाखा तिला घेऊन तिची गाडी घरी सोडते. घरी तिची आई तिची वाट पाहत असते, तिला असा रक्तबंबाळ ड्रेस मध्ये बघून त्या घाबरून जातात, "कायरा बाळा काय झाले... ?? तू ठीक आहेस ना.."<br />
"आई मी ठीक आहे.. काही नाही झाले..."<br />
"मग विशाखा का अली तुला सोडायला तू का नाही चालवली गाडी..." बोलता बोलता त्यांचा हात तिच्या स्टिचेस ला लागतो ज्याने ती कळवळते... "काय झाले कायरा?" त्यांना काही राहवेना...<br />
विशाखा शेवटी त्यांना सर्व हकीकत सांगते, तिचे बाबा हि तिथे आले असतात तोवर सर्व ऐकून ते कपाळाला हाथ मारून बसतात "झाले ... ह्या मुलीला आम्हाला कळवावेसे पण नाही वाटले... इतका मोठा निर्णय स्वतःच घेऊन टाकला? आता कोण लग्न करणार हिच्याशी? मालती तुझ्या शी बोलतोय मी..." कोणीच उत्तर देता नाही हे बघून ते आपल्या बायको कडे नजर रोखून रागारागाने बघत राहतात ...<br />
"आज पर्यंत मी मेली कि जिवंत आहे ह्याची कोणाला पडली नव्हती... आज लग्नाची काळजी कुठून आली..." कायरा झटक्यात उठून तिथून निघून जाते... विशाखाला काय करावे कळत नाही, ती मालती कडे बघते आणि मी निघते असे इशार्यानेच सांगते..<br />
सर्व काही शांत झाल्यावर मालती कायरा च्या खोलीत जाते, "कायरा चल जेवून घे बघू... " कायरा मुसमुसत भिंतीकडे तोंड करून झोपली असते त्या तिला आपल्याकडे वळायला लावतात ज्याने परत तिच्या टाक्यांना ताण पडतो आणि ती कळवळते.. "आई ग... सॉरी बेटा माझ्या लक्षातच नाही राहिले... चल जेवण करून घे... नाहीतर थांब मी इथेच घेऊन येते तुझे जेवण..." असे म्हणत त्या ताट आणायला निघून जातात. लगबगीने ते गरम जेवणाचा ताट घेऊन येतात आणि तिला उठवून बसवतात, "२ घास पोटात गेले म्हणजे बरं वाटेल, सकाळ पासून काही खाल्लंस कि नाही..." त्या तिला हसवण्याचा प्रयत्न करतात हळू हळू ती त्यांना प्रतिसाद देऊ लागते, "कसलं ग धाडस केलंस एवढं... एकटी नि त्याला नेलस काय... आपली चैन हि देऊन आलीस, चैन चे जाऊ दे पण यकृत हि देऊन आलीस... "<br />
"माहित नाही आई त्या क्षणी जे ठीक वाटले ते केले... मी ठीक केले ना.."<br />
"तुझा निर्णय बरोबर होता बेटा पण सोबतीला कोणी मोठे हवे होते, मला ऐक फोन तर करायचास... त्या विशाखाला काय समजते.. ती हि तुझ्या एवढीच ना..."<br />
"मी विशाखाला नाही बोलावले.. तिचा फोन आला होता तेव्हा मी तिला सर्व सांगितले..."<br />
"मी किती काळजीत होते, तुझा फोन हि लागत नव्हता... ह्या पुढे काही हि असले तर आई ला सांगायचे कळले?" कायरा होकारार्थी मान हलवते त्या तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाल्या, "झोप आता!! हैप्पी बर्थडे परत एकदा... १८ व लागलं आणि तू आपले निर्णय स्वतः स्वतः घेऊ लागलीस...!!" त्या जाता जाता दार लोटून घेत म्हणाल्या..<br />
<br />
तिकडे डॉक्टर आदिश च्या घरी...<br />
राहून राहून त्यांना कायरा चा विचार येत होता, आपल्या खोलीत टेबलं लॅम्प जवळ सिगारेट फुकत ते दिवसभर झालेल्या घटनेचा विचार करत बसले होते... "कोणी इतकं निस्वार्थी कसे असू शकते... चांगले नागरिक तर बरेच असतात जे रुग्णाला हॉस्पिटल ला घेऊन येतात, पण त्याच्या साठी आपले यकृत हि दिले तिने... आणि पैसे नाहीत म्हणून स्वतःची नवीन आई ने गिफ्ट केलेली सोन्याची चैन हि दिली... मानायला पाहिजे ह्या मुलीच्या धाडसाला.. खरी जिगरबाज आहे ती.." आदिश स्वतःशीच विचार करण्यात मग्न होता. त्याला अचानक मनात ऐक विचार येतो, "मी हिच्यावर अभ्यास केला पाहिजे माझ्या संशोधनात खूप मदत होईल... हिचा DNA चा नमुना मिळवला पाहिजे" खूप मोठे युद्ध जिंकल्याचा आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर येतो..<br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी हॉस्पिटल मध्ये ...<br />
डॉक्टर ला कायरा भेटते, "आता कशी आहे त्यांची तब्येत?"<br />
"हो शुद्धीवर आलाय तो.. त्याचे आई वडील हि काल आलेत, जाऊन भेटू शकते तू त्याला... चल मी भेटवतो. " असे म्हणत ते तिला घेऊन त्याच्या रूम मध्ये येतात, डॉक्टर ला बघून तो उठायचा प्रयत्न करू लागतो...<br />
"नाही नाही.. झोपून रहा मिस्टर करण.. .मी तुम्हाला तुमच्या प्राणदात्यांशी भेटवायला आलोय .." असे म्हणत ते कायरा ला समोर करतात. त्यांचे ते शब्ध ऐकून कायरा कावरी बावरी होते... "मी फक्त माझे कर्तव्य केले डॉक्टर... "<br />
करण चे आई बाबा कायरा चे आभार मानतात. कायरा सगळ्यांची अनुमती घेऊन निघू लागते, तिला आदिश बाजूला घेऊन म्हणतात, "कायरा काल १-२ टेस्ट करायच्या राहून गेल्या.. "<br />
ते ऐकून कायरा घाबरते "म्हणजे??"<br />
"घाबरायचे काही करण नाही... ह्या टेस्ट ऑपेरेशन नंतरच करायच्या असतात मला तुझे रक्ताचा नमुना घ्यायचा आहे" आदिश तिला घेऊन जातो.<br />
<br />
असेच काही दिवस निघून जातात करण हि पूर्णपणे बारा होतो, कायरा रोज त्याला भेटायला जायची ज्याने दोघांची घनिष्ट मैत्री होते कायरा च्या लक्षात येते कि त्याला पैंटिंग करायला आवडते आणि त्यातच तो आपले करिअर करू इच्छित आहे. तो वेगवेगळ्या वयोगटातील मुलांसाठी क्लास घेतो. कॉलेज संपल्यावर दोघे भेटायचे आणि हळू हळू मैत्री प्रेमात बदलू लागली...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMXbLr53NL81SE6YKibEkUjG-xsnHdqP1xGDm0GgbXr2gqXVfpjH5KuDBkYld_7jtF-CSBQgxBBmsBQ9iIYQUu7UvZvwlXKkpUZVoDNsqiFIzfF-N3EWMXchJcTCcbaCA2KkvMUInrXo0S/s1600/TMEN.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="697" data-original-width="1294" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMXbLr53NL81SE6YKibEkUjG-xsnHdqP1xGDm0GgbXr2gqXVfpjH5KuDBkYld_7jtF-CSBQgxBBmsBQ9iIYQUu7UvZvwlXKkpUZVoDNsqiFIzfF-N3EWMXchJcTCcbaCA2KkvMUInrXo0S/s320/TMEN.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<b><i>दोघे एकमेकांना खुप प्रेम होते करत.. येता जाता नयनांनी भावनांना होते जपत... ती त्याला पाहुन गोड हसायची .. तो ह्रदयावर हात ठेवून होता म्हणत.. देवा हीला नेहमी असेचं हसतमुख ठेव, जो पर्यंत मी नाही मरत.. </i></b><br />
<br />
आदिश च्या सिगारेट च्या व्यसनामुळे त्याचे यकृत बिघडायला लागते, त्याला हि यकृत प्रत्यारोपण ची गरज पडते, डॉक्टर असल्यामुळे त्याला माहित असते कि यकृत दाता मिळणे किती कठीण आहे... अश्या वेळी त्याला कायरा ची आठवण येते आणि त्याच्या लक्षात येते त्याने तिचे रक्ताचे नमुने हि ठेवून घेतले होते आपल्या संशोधनासाठी, दुसऱ्या दिवशी तो त्याचे आणि कायरा चे रक्त टेस्ट साठी पाठवतो आणि आपल्या संशोधन साठी कायरा चा DNA टेस्ट हि करायला सांगतो आणि घरी लवकर निघून जातो..<br />
त्याने ज्या सिस्टर ला टेस्ट कायला सांगितले असते तिला वाटते DNA मॅच करायचा आहे, दुसऱ्या दिवशी टेस्ट चे निकाल येतात आणि आदिश ला धक्का बसतो करण त्याचे आणि कायरा चे DNA मॅच झाले असतात. "कायरा माझी मुलगी आहे?" २ क्षण त्यांना काही कळेना... अशी धाडसी जिगरबाज मुलगी आपली मुलगी आहे हे कळून त्यांना आनंद होतो, मनात काही नसतांना हे सत्य कळल्यावर ते तिचा पत्ता शोधून काढतात काही ना काही कारणाने तिला फोन करून बोलू लागतात कायरा हि त्यांची मदत व्हावी म्हणून होईल ते मदत करायची. असे बरेच दिवस सुरु राहते, आदिश तिला रोज न विसरता फोन करायचा ! करण कधी हि कायरा शी बोलायचं तर ती आदिश बद्दल बोलायची.. ऐक दिवस करण ला राहवत नाही आणि तो आदिश च्या घरी जातो, आदिश आरामखुर्चीत अराम करत बसला असतो... सिगारेट काही सोडली नसते... करण ला बघून तो बिचकतो, करण रागातच असतो..."डॉक्टर तुमचे खूप उपकार आहेत माझ्यावर.. तुम्ही मला जीवन दान दिले आहे.. पण ह्याचा अर्थ हा नाही कि मी कायरा ला माझ्या पासून दूर होताना बघू शकेन..." करण रागाने लाल झालेला असतो, "तुमचे वय काय? तुम्ही तिच्या वडलांच्या वयाचे आहेत... काय चालले तुमचे? का फोन करता तिला रोज?"<br />
करण चे बोलणे ऐकून आदिश च्या डोळ्यात पाणी येते पण तो काहीच उलट बोलत नाही... "अहो आता का शांत आहेत... "<br />
आदिश ची काळजी घेणारी नर्स तिथे येते, "तुम्ही काही हि आरोप लावणार आणि सर ऐकून घेणार का? "<br />
"काही हि नाही... विचारा त्यांना कायरा ला का रोज फोन करतात?"<br />
"कायरा त्यांची मुलगी आहे..." ती नर्स खुलासा करते...<br />
"काय??" ते ऐकून करण सुन्न पडतो... आदिश त्याला टेस्ट चे रिपोर्ट दाखवतो...<br />
"काय बोलणार मी आता...पण तुम्ही हे टेस्ट केलेच कसे...?"<br />
"सरांचे यकृत निकामी झालं आहे त्यांना यकृत प्रत्यारोपण करावे लागणार आहे... तेव्हा त्यांना कायरा ची आठवण झाली म्हणून त्यांनी टेस्ट केले... तेव्हा त्यांना हे कळले..."<br />
"काय? यकृत निकामी झाले... " कारण ला धक्का बसतो<br />
"आपल्या मुलीला आता धोक्यात टाकायची त्यांची इच्छा नाही म्हणून ते स्वतः आता स्वइच्छेने मरण स्वीकारत आहेत.. "<br />
"अहो काय बोलताय तुम्ही... कोणी दुसरे दाता मिळेल ना..." करण हळवा होत म्हणाला...<br />
"आदिश सर... अहो माझं यकृत हि कायरा नेच दिले आहे... तुम्हाला ते हि चालेल... हो ना... मी देतो तुम्हला माझे यकृत माझे घ्या यकृत... " असे म्हणत तो त्या नर्स ला आपले रक्ताचे नमुने घायला लावतो आणि सांगतो मी उद्या येतो आपण प्रत्यारोपण करून टाकू... तुम्हाला नावासाठी काय टेस्ट करायच्या त्या तुम्ही करून घ्या. दुसऱ्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे करण हॉस्पिटल ला जातो... आणि यकृत प्रत्यारोपण चे ऑपेरेशन यशस्वी हि होते. कायरा ला जेव्हा कळते कि करण हॉस्पिटल ला आहे ती त्याला भेटायला जाते आणि तिला तेव्हा कळते कि त्याने आदिश ला आपले यकृत दिले आहे.. तिचा पूर्ण गोंधळ उडाला असतो, आदिश तिच्याशीं रोज बोलायचं पण त्याने तिला का नाही सांगितले कि तो आजारी आहे आणि त्याने करण ला सांगितले.. करण कडे हि तिचे यकृत होते मग मला का नाही सांगितले... करण तिला आपल्या जवळ बोलावतो, तो तिला सर्व हकीकत सांगतो... कायरा चे डोके गरगरायला लागते... ती पाणी पिते.. "म्हणजे आदिश माझे बाब आहेत!! खरे बाबा !!"<br />
"हो..."<br />
<br />
कायरा च्या तेव्हा लक्षात येते कि का तिचे बाबा तिच्यावर कधी प्रेम नाही करू शकले... त्यांना तिला पहिले कि आपल्या पत्नीने केलेला विश्वासघात आठवत असेल.. तरी त्यांनी आपल्याला त्यांच्या घरी ठेवले.. लाड नाही केले पण घराबाहेर हि नाही काढले... न कळत तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागतात आणि तिचे पाऊल घराकडे वळतात. आज ती आपल्या बाबांना वेगळ्याच नजरेने बघत होती... ती जाऊन त्यांना बिलगते, ते तिला आपल्या पासून दूर करतात पण आज कायरा त्यांचे हे वागणे समजू शकत होती...<br />
<br />
आदिश ला हॉस्पिटल मधून घरी घेऊन जातात, कायरा त्याची दिवस रात्र काळजी घेते.ती त्यांना तिच्या आणि करण बद्दल सर्व सांगते..<br />
"तू त्याला सांगितलेस का तू त्याच्या वर प्रेम करतेस म्हणून?"<br />
"सांगायची काय गरज आहे? त्याला कळत नाही का? माझ्या डोळ्यात दिसत नाही त्याला त्याच्या साठी चे प्रेम?"<br />
"हम्म.. पण काही गोष्टी बोलून व्यक्त करणे चांगले असते.. कधी कधी धोकादायक ठरू शकतो..."<br />
"ठीक आहे सांगेन त्याला... "<br />
"कधी??"<br />
"तुम्ही तर असे अधीर होताय बाबा जणू ... " कायरा लाजत तिथून निघून जाते. आदिश हि प्रसन्न असतो. त्याच्या मनात येते दोघे लग्न करणारच आहेत तर ह्यांच्या सर्व टेस्ट करून घेतो, कायरा चे रक्ताचा नमुना तर त्याच्या कडे असतोच आणि त्या दिवशी करण ने हि आपल्या रक्ताचे नमुने दिले होते, तो दोन्ही लॅब मध्ये पाठवतो...<br />
<br />
जेव्हा टेस्ट चे रिपोर्ट येतात, आदिश ला ते पाहून डोळ्या पुढे गिरकी येते... त्याला आपण काय बघतोय ह्या वर विश्वासच बसत नाही... तो परत परत रिपोर्ट वाचतो, लॅब ला फोन लावतो त्यांच्या कडून काही चूक झाली आहे का त्याची खात्री करून घेतो पण कुठेच घोळ झाल्याचा लव लेश हि नसतो... तो लगबगीने करण ला फोन लावतो..."हॅलो करण.. अरे मला तुला खूप महत्वाचे बोलायचे आहे..."<br />
"बोला ना डॉक्टर साहेब काय झाले... "<br />
"अरे कायरा भेटली का तुला..??"<br />
"नाही काल पासून आम्ही नाही भेटलो... आज भेटणार आहोत संध्याकाळी... काही काम होते का तिच्याशी...??"<br />
"हे बघ... आज एखाद्यावेळी ती तुला आपल्या मनातल्या भावना सांगेल..."<br />
"मनातल्या भावना..??"<br />
"अरे वेड्या प्रपोस करेल..."<br />
"काय बोलताय काका!! म्हणजे मी सुद्धा छान तयारी करायला पाहिजे... "<br />
"नाही... तयारी नाही... तयारी करायची आहे तर तिचे प्रपोसलं नाकारायची कर..."<br />
"काय?? काय बोलताय काका तुम्ही??" करण चा गोंधळ उडालेला होता... पण त्याला जेव्हा सत्य कळते त्याच्या हृदयाचे दोन तुकडे होऊन जातात.<br />
<br />
ठरल्या प्रमाणे दोघे संध्याकाळी CCD मध्ये भेटतात, करण पहिले पासून तिथे आला असतो कोपर्यतली जागा घेतो... कायरा येते तेव्हा तिच्या हातात ऐक मोठी भेटवस्तू असते आणि पिवळ्या गुलाबाच्या फुलांचा गुलदस्ता असतो..."मला ना आज तुला ऐक खूप महत्वाचे बोलायचे आहे... " कायरा अधीर होत म्हणते... त्याला आपल्या हातातली भेटवस्तू देते, "काय आहे हे?" करण काही माहित नसल्याचा आव अनंत म्हणाला.<br />
"उघड तर आधी..." करण ते उघडतो तर कायरा नि त्याचे कॅनवास वर स्केच रंगवले असते आणि त्याच्या बाजूला ऐक कविता लिहिली असते...<br />
<br />
<i><b>आयुष्यभर हसवेन तुला पण मला कधी रडवून जाऊ नकोस , </b></i><br />
<i><b>काळजी घेईन तुझी जीवापाड पण मला वाऱ्यावर सोडून कधी जाऊ नकोस , </b></i><br />
<i><b>शेवटच्या श्वासापर्यंत साथ देईल तुझी पण मला अर्ध्यात सोडून जाऊ नकोस , </b></i><br />
<i><b>तुझ्यासाठी आयुष्य देऊन टाकेल पण प्लिज मरण्या अगोदर मरण देऊन जाऊ नकोस...</b></i><br />
<br />
करण चे वाचून संपायच्या आत कायरा त्याला म्हणते... "तुझे उत्तर काय आहे मला माहित आहे तरी मी दोन्ही ची तयारी करून आली आहे... तुझा जर होकार असेल तर हे कॅनवस आज घरी घेऊन जा आणि नकार असेल तर मला आपली मैत्री अशीच जपायची आहे.. हे पिवळे गुलाब आणलेत मी तुझ्यासाठी ...आपापल्या मैत्री साठी... "<br />
<br />
करण २ मिनिट स्तब्ध राहतो त्याला काय बोलावे कळेना... तो हाताला कॅनवस खाली ठेवतो आणि पिवळे गुलाब हातात घेऊन तिथून निघू लागतो... कायरा त्याचा हात धरते आणि त्याला थांबते... "खरंच? तू माझ्यावर प्रेम नाही करत? का? का नाही आवडत मी तुला...."<br />
डबडबलेल्या डोळ्यांनी करण म्हणतो.. "मी तुझ्यावर जीवापाड प्रेम करतो.. पण आपल्या नात्याला आपण नाव नाही देऊ शकत कायरा ... आपल्या नात्याचा शेवट हि पायरी... ह्या पुढे नाही जाऊ शकत... "<br />
"प्रेम करतोस पण स्वीकारू नाही शकत... मला काहीच कळत नाही आहे... का नाही नाव देऊ शकत आपण आपल्या नात्याला?" कायरा त्याच्या नजरेत नजर देऊन रोखून बघत म्हणाली...<br />
"करण आपल्या नात्याला आधीच ऐक नाव आहे... मी तुझा..." करण अडखळू लागतो... परत हिम्मत एकत्रित करून म्हणतो.."<i>भाऊ</i> आहे..."<br />
"काय!! गंमत करायची हि ऐक लिमिट असते..." कायरा चिडून म्हणाली...<br />
"मी खरं बोलतोय..."करण चे डोळे रडून लाल झालेले.. "विश्वास नाही बसत तर विचार तुझ्या बाबा ला.. नाही<br />
आपल्या बाबा ला...सख्या बाबा ला.. आदेश ला... डॉक्टर आदेश ला..." करण तिथून तेवढे बोलून निघून जातो...<br />
<br />
<br />
कायरा तिथेच स्तब्ध बसून असते.. "काय ऐकले आपण? खरं ऐकले मी हे सर्व? काय हे खरं घडतंय?"<br />
स्वतःला सावरून ती रागारागाने सकूटी काढून घरी जायला निघाली... घरी जाऊन आपल्या रूम मध्ये जाते सरळ आणि उशीत डोके कोंबून रडू लागते. तिला असे तावातावत घरी आलेले बघून मालती तिच्या मागे जाते... काय झाले खोदून खोदून विचारते... कायरा काहीच बोलत नाही... "अगं मला सांगणार नाही तर कसं कळणार काय झाले..." मालती तिच्या केसांवरून हात फिरवत म्हणाली...<br />
कायरा ला स्वतःचा राग आला होता... ती चिडून उठून बसते रागात आपले केस बांधते, "आई... मला माहित आहे बाबा माझ्याशी परक्या सारखे का वागतात... मला माहित आहे ते माझे खरे बाबा नाही... पण तू ठीक नाही केलंस... मला नाही माहित का तू असे केले तू मला घरी आणलेस मग करण ला का नाही आणलेस?"<br />
"करण? कोण करण?" मालती ला कायरा काय बोलते काही उमजेना<br />
"तुझा मुलगा.. करण... हो तुला त्याचे नाव कसे माहित असणार... तू तर त्याला टाकून दिला अशील कुठल्या कचरेच्या कुंडीत...."<br />
"कायरा काय बोलतेस? मनाला येईल ते बरळू नकोस... "<br />
"बोलू नको तर काय आई? आज तुझ्या मुळे... तुझ्या मुळे मी आणि करण लग्न नाही करू शकत.. तू ... जा ना... मला नाही बोलायचे काही तुझ्याशी... बाबा बरोबरच आहेत... मी नाहीच कोणाच्या प्रेमाच्या लायकीची... का असे केले..." कायरा परत रडू लागते.<br />
मालती ला ती काय बोलते काही कळत नाही... "कायरा बेटा प्लिज मला नीट सांग काय झाले... का इतका अकांड तांडव करतेस?" ती समजण्याच्या स्वरात तिला विचारते.<br />
कायरा आदेश ला फोन लावते आणि त्याला ताबडतोब घरी यायला सांगते... फोन ठेवत म्हणते..."सांगते.. सर्व काही सांगते.. एकदाचा सर्व सोक्ष मोक्ष लावते..." असे म्हणत ती करण ला हि घरी बोलावून घेते...<br />
आदेश आणि करण दोघे घरी आपल्यावर ती आपल्या आई ला संबोधून म्हणते.. "आई.. ह्यांना तर तू ओळखतेच... " ती आदेश कडे बोट दाखवून म्हणते..."आणि हा तुझा मुलगा... करण..."<br />
"मी का ओळखते ह्यांना कायरा? मी नाही ओळखत ह्यांना आणि हा माझा मुलगा कसा काय?"<br />
"आई... हे माझे खरे बाबा ... माझेच नाही तर करण चे सुद्धा.. आणि तू ह्यांना ओळखत नाहीस?" कायरा प्रश्नचिन्ह भरल्या नजरेने तिच्या कडे बघत असते...<br />
आदेश आपल्या खुर्चीतून उठतो आणि कायरा ला ऐक मुस्काटात मारतो... "हि पद्धत आहे का आपल्या आई शी बोलायची? मी तुला समजूतदार, धाडसी समजत होतो...." आदेश आपल्या रागावर नियंत्रण करत म्हणाला, "तू माझी मुलगी आहे करण माझा मुलगा आहे ह्यात ना तुझ्या आई ची चूक आहे ना दुसऱ्या कोणाची... तुम्ही माझे मुलं आहात !! हो हे सत्य आहे पण तुमच्या आई ने तोंड काळ केलं म्हणून नाही तर तुम्ही टेस्ट ट्यूब बेबी आहात म्हणून ... " कायरा आणि करण तोंड उघडून आदेश चे बोलणे ऐकत होते..<br />
"मी माझ्या तारुण्यात ऐक शुक्राणू दाता होतो... शिक्षणाचा खर्च भागवण्या साठी, घरखर्च मिळावा म्हणून मी हे करायचो, पण मला माझे शुक्राणू कोणाला दिलेत हे माहित नव्हते... तुम्ही माझे मुलं आहात हे ज्या क्षणी तुम्हाला कळले त्याच क्षणी मला हि कळले...!! "<br />
सगळा गोंधळ मालतीच्या लक्षात आला... ती पुढे कायरा ला म्हणाली..."बेटा मी आणि तुझे बाबा दोघे मुलं व्हावं म्हणून खूप प्रयत्न करत होतो पण काही यश नाही आले मग काही टेस्ट केल्यावर लक्षात आले कि तुझ्या बाबांचे शुक्राणू खूप कमजोर आहेत ज्यामुळे मी कधीच आई नाही होऊ शकणार तेव्हा आम्ही खूप निराश झालो होतो... मी तर पार खचून गेली होती, मला निराश बघणे तुझ्या बाबांना सहन नाही झालं... त्यांनी डॉक्टरांना काही तरी उपाय सांगायला सांगितले... ते म्हणले कि मी आई होऊ शकते पण परपुरषाच्या शुक्राणू नि.. हि बातमी जितकी तुझ्या बाबांसाठी धक्कादायक होती ती त्याहून अधिक माझ्यासाठी होती... पण माझ्या प्रेमाखातर तुझे बाबा तयार झाले आणि त्यांनी मला हि तयार केले, खूप प्रयत्नांनी IVF द्वारे तू आमच्या जीवनात आली, तुझे बाबा हि आधी खुश होते पण समाजाने त्यांना टोमणे मारणे नाही थांबवले ज्याने ते खचून गेले आणि कधी त्यांचे तुझ्यासाठीच प्रेम तिरस्कारात रूपांतर झाले त्यांना हि नाही कळले... " मालती च्या डोळ्यात पाणी आले...<br />
सर्व सत्य कळल्यानंतर सर्व शांत होते... कायरा आई जवळ जात तिचा हात आपल्या हातात घेते आणि म्हणते, "आई मला माफ कर... तू मला या जगात आण्यासाठी, माझ्यावर प्रेम करण्यासाठी इतके कष्ट घेतले आणि मी... मी तुला समजूच नाही शकले... रागात येऊन मी काय नाही तो विचार करून बसले आणि तुला काय काय अभद्र बोलून बसले... " मालती तिला आपल्या कुशीत घेते आणि दोघी आपलं मन मोकळं करतात...<br />
<br />
मन भरून रडून झाल्यावर कायरा करण कडे वळते, "आपल्या नशिबात ऐक व्हायचे नव्हते लिहिले वाटते करण... आपल्या नशिबात होते <b>तुझे माझे ऐक नाव</b> बाबा चे !!"<br />
करण तिच्या कडे बघतो, "हम्म ... " असे म्हणत निघून जातो...<br />
<br />
समाप्त<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-79258312353732866362019-06-16T03:13:00.000-07:002019-06-20T03:14:00.633-07:00वटपौर्णिमा स्पेशिअल <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
सावित्रीने आपली परीक्षा दिली... १०० मार्कानी पास हि झाली... यमदेवांना हि माघार घ्यावा लागला...<br />
दरवर्षी त्याच्या आठवणीत निरंकार उपवास हि केले, सत्यवानाला दीर्घ आयुष्य लाभो म्हणून उपास तपस प्रार्थना हि केले... मग एक दिवस सावित्रीने विचार केला आता सत्यवानाची बारी परीक्षा देण्याची... आज त्यांच्या लग्नाचा वाढदिवस... म्हणाली बघुयात तरी लक्षात आहे का सत्यवानाच्या?<br />
<br />
पण काय बिचार्या सावित्रीचे नशीब सत्यवान चा पुळका भरपूर लोकांना होता... सकाळ पासून गूगल फोटो, फेसबुक, व्हाट्स अँप ग्रुप वर मेसेज... रिमाइंडर वर रिमाइंडर येत होते, बँक वाले पोलिसी वाले मेसेज वर मेसेज पाठवून शुभेच्छा देत होते, आज च्या सोसिअल मीडिया ने भरपूर मदत केली सत्यवान ला लक्षात ठेवायला कि आज त्याचा लग्नाचा वाढदिवस आहे पण सत्यवान हि कलयुगातला नव्हता ना...<br />
<br />
त्याने हे कोणतेच नोटिफिकेशन वगैरे ... काहीच पहिले नव्हते, म्हणजे मोबाइलला ला होताच लावला नाही... त्या मुळे साहेब विसरले होते ते विसरलेच ना...आज त्यांच्या लग्नाचा वाढदिवस आहे ते... शेवटी जे व्हायचे तेच झाले... सावित्रीला चान्स मिळाला... आता काय सोडेल ती हातातली शिकार..!! :) <br />
<div>
<br /></div>
</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-63228146543437148542019-05-16T05:26:00.000-07:002019-05-16T05:26:07.930-07:00TLJ भाग १० <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
=====ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग १० =============<br />
<br />
बघता बघता वेळ पळू लागला... तो दिवस हि उगवला... हो आज आहे रुपाली आणि आयुष चे लग्न...<br />
लग्न साधच होत रेजिस्टारऑफिस मधे सकाळी ९च्या टोल्यावर दोघांनी एकमेकांना हार घातले आणि सर्वांच्या साक्षी ने दोघांनी एकमेकांचा स्वीकार केला...<br />
<br />
ठरल्याप्रमाणे लग्नाचा होणार खर्च आयुष नि रुपालीच्या नावाने त्याच्या हॉस्पिटल मधे दान करायचे ठरवले असते, तो आणि रुपाली सोबतच हॉस्पिटल ला निघतात आणि घरच्यांना पुढे घरी जायला सांगतात, आयुष आणि रुपाली हॉस्पिटल ला येतात, रुपाली कार च्या बाहेर पडून बघते तर भले मोठे हॉस्पिटल तिच्या समोर असते, "इतके मोठे हॉस्पिटल?"<br />
"हम्म.. हे multispeciality हॉस्पिटल आहे, आपल्या शरीराच्या प्रत्येक अवयवांसाठी इथे एक डिपार्टमेंट आहे... " रुपाली थक्क होऊन बघत असते..."मी neurosurgeon आहे, नेओरोलॉजि डिपार्मेंट मधे आहे चल तुला माझं केबिन दाखवतो..."<br />
हॉस्पिटल मधे गेल्यावर रुपाली सगळीकडे बघत चालत असते, स्वछ, नीट नेटके सगळीकडे शांत वातावरण आयुष च्या मागे मागे चालत ते नयूरॉलॉजि डिपार्टमेंट ला येतात तिथे आयुष कोणाला बोलावतो आणि त्याला काही समजावून सांगतो... रुपाली त्याच्या केबिन मधे खिडकी शेजारी उभी राहते, तिला तिथून समोरचे जनरल वॉर्ड दिसतो, सर्व मेंटल आजार असलेले लोक दिसतात ज्यांना आपल्या आजू बाजू ला काय चाले हे हि लक्षात येत नव्हते, रुपाली जरा शी घाबरलेली, ती त्यांना बघत राहते त्यांचे वागणे निरखून बघते.. आयुष तिला चल म्हणतो... घाबरलेली रुपाली आयुष च्या बाजू ला धरून त्याच्या मागून चालते... सर्व सोपस्कार पूर्ण करून ते जेव्हा बाहेर पडले तेव्हा रुपाली च्या लक्षात आले कि तिने आयुष चा हात किती घट्ट धरून ठेवला होता, आपला हाथ मागे घेत ती त्याला सॉरी म्हणते, आयुष तिच्याकडे बघून गोड स्माईल देतो आणि कार चे दार उघडतो, "इतकं काय घाबरायला झालं?"<br />
"माहित नाही त्या लोकांच्या नजरा... वेड्यांना तरी... म्हणजे... काय सांगू... तुम्ही कसे काम करता या लोकांमध्ये, कसे ह्यांच्यावर उपचार करता.. ?? म्हणजे मला ना एक प्रश्न पडलाय विचारू?"<br />
"विचार ना..."<br />
"आपण कोण आहोत काय करतो, कोणाबरोबर वावरतो, कोण आपले नातेवाईक कोण मित्र , कोण वैरी या वर तर आपले सर्व आयुष्य असते.... आपण जर तेच विसरलो... तर कसं होईल... मी त्यांच्या प्रियजनांच्या डोळ्यात वेदना पाहिल्यात... त्यांच्यावर किती प्रहार करत असेल हे सत्य... आपण ज्याच्यावर कधी इतकं प्रेम केलं, ज्याने आपल्यावर इतका जीव लावला, ती.. ती व्यक्ती .. ती व्यक्ती आज आपल्याला विसरली... ओळखत नाही...?? आपल्या स्मृती किती महत्वाच्या आहेत ना... म्हणजे मला वाटत होत आज पर्यंत कि हृदय सगळ्यात महत्वाचे अव्यय आहे, ते बंद पडले तर झाले आपण गेलो... पण आज वाटतंय नाही... डोकं महत्वाचे आहे... डोकं नीट नसेल, आपल्या स्मृती आपल्या सोबत नसतील तर त्या जगण्याला काय महत्व? प्रेम असून हि नसेल... आपण कोणावर प्रेम करतो हेच विसरलो तर जगणार कसं?"<br />
आयुष तिला फक्त हूं असे उत्तर देतो आणि कार चालवत राहतो... रुपाली हि आपल्या विचारात मग्न होते...<br />
<br />
दोघे घरी पोचतात, रुपाली पहिल्यांदा आपल्या घरी येत असते ती सर्व निरक्षण करत असते... सोसायटी, लिफ्ट, प्रत्येक क्षण नवीन आयुष्याचे नवीन उमेद देऊन जात असतात. लिफ्ट चे दार उघडते, दोघे बाहेर येतात शिवानी दारावर बघते <b><i>"किलबिल"</i></b> ची पाटी लागली असते... तिला ते नाव खूप आवडते ती स्वतःशीच विचार करत राहते, किती छान घरात नेहमी किलबिल सुरु राहिली पाहिजे... मोठ्यांची छोट्यांची... तेवढ्यात दार उघडते... सर्व त्यांची वाट बघत असतात... रुपाली चा रीतसर गृहप्रवेश होतो.... आपले नवीन घर नवीन परिवार बघून रुपाली चे डोळे भरून येतात... शिवानी तिला जवळ घेत... चला थोडा अराम करून घ्या सगळे परत मग संध्याकाळी रिसेप्शन ची तयारी करायची आहे... सगळे हो हो म्हणत आपल्या आपल्या खोल्यां मधे जातात.<br />
<br />
संध्याकाळी....<br />
रिसेपशन किलबिल च्या रुफटॉप वर असते...<br />
"मस्त आहे ना वाहिनी... पेंट हाऊस ... आपला प्रायव्हेट टेरेस!!"<br />
"हो ना.. चल तयार हो पटकन..." शिवानी तिला सांगते..<br />
<br />
रुपाली तयार झाली असते सगळे अतिथी मंडळी हि आले असतात, अंकिता शिवानी ला रुपाली ला घेऊन यायला सांगते, आयुष तिची वाट बघत असतो... आयुष नि सोनेरी रंगाची शेरवानी घातली असते, रुपाली नि मरून रंगाचा ग्राउंड टच गाउन घातला असतो जो तिच्या गोऱ्या रंगला अजून खुलवतो, मोकळे केस कंबरेवर खेळात असतात, आयुष तिला आपला हाथ देतो... त्याच्या हातात हाथ देऊन ते दोघे टेरेस च्या पायऱ्या चढू लागतात...<br />
<br />
फोटोग्राफर आणि व्हिडिओग्राफर नि अगदी बरोबर गाणे निवडले होते....<br />
<br />
<i>हा तुझा ग रंग रागिणी कणा कणा ने खुलू लागला... आज तुझ्या ग सौंदर्याचा श्रुष्टि ला ग साज नवा...</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVS5LyrYf_SekI8zMDfmkMhSL1vSCkrMnAYX2RpvI-Y5a7413tp5v-xRLJXH-oJ3tk5P3AuA5r-LdCZo9X700yXf6rmgLLsizI9pY1qWIwwubpmBRUizbnRXyLlPlvvwJOCiYthw8lJ3FE/s1600/wedding.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="783" data-original-width="751" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVS5LyrYf_SekI8zMDfmkMhSL1vSCkrMnAYX2RpvI-Y5a7413tp5v-xRLJXH-oJ3tk5P3AuA5r-LdCZo9X700yXf6rmgLLsizI9pY1qWIwwubpmBRUizbnRXyLlPlvvwJOCiYthw8lJ3FE/s320/wedding.JPG" width="306" /></a></div>
<br />
प्रसंगाला साजेशे असे सगळे टेरेस सजवले असते... त्यांच्या साठी तिथे एक स्टेज असतो ज्यावर छान बैठक केली असते... सगळे आलेले अतिथी त्यांना येऊन भेटतात, अभिनंदन करतात, सगळ्यांची ओळख करून घेण्यात रुपाली मग्न असते... मागे मंद आवाजात वाद्य संगीत वाजत असते, मंद मंद वारा हि चालू असतो जो रुपाली च्या केसांशी खेळत असतो, सर्व कार्यक्रम संपायला खूप उशीर होतो... भुकेची वेळ हि निघून गेली असते तरी आयुष आणि रुपाली सोबत जेवण करतात.<br />
हळू हळू सर्व लोक निघून जातात, फक्त घरची मंडळी राहतात, आरोही रुपाली ला बोलावते आणि खाली आपल्या घरात घेऊन जाते, "रुपाली कशी वाटली आज ची पार्टी?"<br />
"छानच होती वाहिनी.. मी तर पहिल्यांदा इतके लोक एकत्र पहिले..." रुपाली हसत म्हणते...<br />
"ये इकडे बस... " ती एका खुर्ची कडे दाखवत म्हणते रुपाली जाऊन बसते..<br />
"गोड दिसतेस... " असे म्हणत ती स्वतःचे बोट मोडते आणि रुपालीचे केस विंचरू लागते...<br />
"वाहिनी मी करते.. तुम्ही कशाला त्रास.. कर.... " रुपाली अडखळत म्हणते<br />
"असू देत... आज स्पेशिअल दिवस आहे ना... मी तयार करते तुला..."<br />
ते वाक्य ऐकून रुपाली लाजते... पुढे काय बोलावे तिला काही कळत नाही...<br />
"रुपाली... आज तुझ्या नवीन आयुष्याची सुरुवात आहे.. भाऊजी खूप हळवे आहेत... हळू हळू जसे तुम्ही वेळ घालवाल एक मेकाला ओळखालच ... " आरोही तिला समजावू लागते.. रुपाली चे अर्धे लक्ष तिच्या बोलण्या कडे असते आणि अर्धे पुढचे क्षण कसे असतील ह्या कडे... तिच्या लक्षात येते कि ती तर विसरलीच होती या सर्व तयारी मधे... आरोही तिचा मेकअप, केस व्यवस्तीत करून देते आणि तिला आयुष च्या घरी नेते... "आपले.. स्वतःचे हक्काचे घर बघून घ्या जाऊ बाई... " आरोही चिडवत म्हणते...<br />
रुपाली फक्त हम्म करत सगळीकडे नजर फिरवते...<br />
आरोही तिला सर्व घर दाखवते... "... आणि हि आज ची स्पेशिअल खोली... " म्हणत ती बेडरूम चा दरवाजा उघडते... रुपाली बघते तर मंद दिव्यांच्या उजेडाने खोली मंदावली असते, गुलाबाची फुलांची सजावट, खोली ला वेगळंच आकर्षण देत होते, रुपाली ची नजर खोलीत लावलेल्या एका फोटो फ्रेम वर पडते... तिच्या मनातले प्रश्न ओळखून आरोही पुढे बोलते.. "फोटो मधे आयुष आणि काव्य आहेत.. काव्य जरी आयुष च्या आयुष्यातून गेली असली तरी... "<br />
"काही हरकत नाही वाहिनी... मी समजू शकते.."रुपाली समजून घेत म्हणते.<br />
तितक्यात आनंद तिथे येतो, "आरोही.. झाली का तयारी??"<br />
"हो.. तुमची?" आरोही त्याला विचारते, रुपाली गोंधळून तिला विचारते, "ह्यांची कसली तयारी?"<br />
"कळेल तुम्हाला... " आरोही आणि आनंद एकमेकाला डोळा मारत म्हणतात आणि खोलीतून बाहेर जातात ...आरोही वळून परत येते आणि म्हणते, "तू इथेच थांब आम्ही भाऊजींना पाठवतो... "<br />
रुपाली ला कुठे तोंड लपवू असे होते, काय बोलू... ती फक्त होकारार्थी मान हलवते...<br />
<br />
टेरेस वर...<br />
"अरे चला सगळे, खाली नाही जायचे का आज?" आयुष सगळ्यांना म्हणतो...<br />
"आयुष आज आम्ही सगळे तर खाली जाऊ शकतो पण तुला खाली जायचे असेल तर टॅक्स लागणार आहे... "<br />
"कसला टॅक्स? ते हि आपल्या घरी जायला... "<br />
"अरे वाह वाह... ह्या टेरेस ची हद्द पार करायचा टॅक्स बच्चू..." अर्चिता त्याचा कान पिळत म्हणते..<br />
"ताई अगं हळू... दुखतोय ना... " कान चोळत आयुष म्हणतो..<br />
सगळे त्याला घेरून उभे राहतात "बऱ्या बोलाने ऐकणार आहेस कि..."<br />
"कि..?? दादा तू? मी तुझी साथ दिली होती ना... आणि तू??"<br />
"मला काही माहित नाही आज मी ह्यांच्या पार्टीत आहे..." आनंद त्याला हिदायत देत म्हणाला<br />
खूप विचार करून आयुष शेवटी विचारतो, "काय पाहिजे?"<br />
"भावजी तुम्ही काय पाहिजे विचारलं तर सगळ्यांची फर्माईश पुरवता पुरवताच रात्र संपेल... त्या पेक्षा किती पाहिजे विचारा..." आरोही हसत म्हणाली...<br />
"ओके, किती पाहिजे... " सगळे आपला आपला आकडा बोलू लागतात... "एक मिनिट शांत व्हा सगळे... "<br />
"दादा तू बघ काय ते आणि मला फायनल सांग...."<br />
"प्रत्येकाच्या नावाचे २००० ठीक राहतील... " आनंद सगळ्यांना डोळा मिचकावत इशारा करतो आणि आयुष ला बोलतो...<br />
"काय?? प्रत्येकाच्या नावाचे?? नाही नाही... मी नाही देणार.. ठीक आहे... आज मी इथेच झोपतो... " आयुष जाऊन स्टेज वरच्या खुर्ची वर जाऊन बसतो...<br />
बराच वेळ घास घिस सुरु राहते... पण आयुष काही ऐकायला तयार नसतो... शेवटी सगळे त्याला ठीक आहे म्हणतात आणि जा म्हणतात ...<br />
<br />
रुपाली त्याची वाट बघून थकून गेली असते... तिला झोप येऊ लागते...<br />
थोड्या वेळाने आयुष येतो... त्याला दरवाजा उघडून आत येताना बघून रुपालीच्या हृदयाची धड धड वाढते...<br />
<br />
क्रमश:<br />
------------------<br />
<br />
फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा? काय वाटते तुम्हाला?<br />
<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व २<br />
आपली प्रतिक्रिया नक्की कळवा...<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-33462976380290368262019-05-13T00:29:00.002-07:002019-05-13T00:29:25.411-07:00TLJ भाग ९<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
=====ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ९ =============<br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी सगळेच लवकर उठतात, ध्रुव तयार होताना बेड वर उड्या मारत असतो, "ये!! आज आपण एस्सेल वर्ल्ड ला जाणार... ये... ये...!!!"<br />
शिवानी त्याला तयार करत असते, "हो, हो.. जाणार... पण मावशी ला त्रास नाही द्याचा आणि ती सांगेल ते ऐकायचं... तरच पाठवणार ठीक आहे?"<br />
"हो.. ठीक आहे... "<br />
ठरल्याप्रमाणे शिवानी आणि रंजीत रुपाली आणि ध्रुव ला एस्सेल वर्ल्ड ला सोडतात, "दोघे खूप मज्जा करा, संध्याकाळी येतो आम्ही " असे म्हणून ते तिथून पुढे वरळी ला निघतात, शिवानी रस्ताभर खूप शांत असते, "काय झाले? आग रुपाली आहे ना त्याच्या सोबत... मज्जा करतील ते तिथे.. आणि तिथे वॉटर पार्क पण आहे ध्रुव ला छान वाटेल.." शिवानी त्याला हं ... असं उत्तर देते फक्त...<br />
"काय झाले?" रंजीत तिला वारंवार विचारतो...<br />
"काही नाही रे, जरा काळजी वाटतीय, काय समोर येईल ह्याची..."<br />
दोघे वरळी ला पोहचतात, रंजीत आजू बाजू ला देसाई मंडळींची चौकशी करतो,<br />
चहा प्यायला म्हणून एका दुकानावर थांबतात तिथे ४-५ लोक जमलेली असतात त्यांना रंजीत विचारतो, "हे देसाई कुठे राहतात माहित आहे का.. "<br />
"हो हि बघा हि बाजूची बिल्डिंग आहे त्याच्या टॉप फ्लोर वर आहे त्यांचं घर..." रंजीत त्या बिल्डिंग च्या दिशेने बघतो, ऊन डोळ्यावर पडू लागते तर हाथ ठेवून बघतो इतकी उंच इमारत ... उगाच संभाषण वाढवायला म्हणतो, "या बिल्डिंग मध्ये... अरे देवा.. इतक्या मोठ्या बिल्डिंग मध्ये?"<br />
"हो.. का काय झाले?" त्यांच्यातील दुसरा विचारतो...<br />
"अहो मला काम लागलय तिथे पण ... मला काही ठीक नाही वाटत आहे माणसं"<br />
रंजीत च्या या वाक्यावर सगळेच चिडता, "भाऊ काय बोलताय? देसाई साहेब म्हणजे देव माणूस... मदत मागेल त्याला मदत करतात..."<br />
"असं, पण इतका पैसे कुठून आला त्यांच्या कडे इतक्या मोठ्या पॉश बिल्डिंग मध्ये रहायला...."<br />
ते लोक त्याला वेडा आहेस का? असे बघतात, "अहो त्यांना कशाची कमी आहे? इतका मोठा बिझिनेस आहे, सोन्या सारखी मुलं आहेत सगळे तर चांगले आहे..."<br />
"पण मी ऐकलं त्यांची मुलं काही ठीक नाहीत?"<br />
"अहो कोण असलं भलतं सलत सांगत तुम्हाला? बापाच्या एका हुकूमावर मोठ्या मुलाने सगळा बिझिनेस सांभाळला.. स्वतःचा ते काय म्हणतात आज काल निघालाय ना... नवीन..."<br />
"स्टार्ट अप... त्यांनी स्वतःची स्टार्ट अप कंपनी काढलेली दुसऱ्या पार्टनर ला देऊन ते आपल्या बाबांचा बिझनेस बघतात" दुसर्याने त्याला साथ देत माहिती दिली...<br />
"हा... "<br />
"पण मग ..." रंजीत जरा अडखळला<br />
"काय झाले भाऊ.. तुम्हाला जी हि माहिती मिळाली आहे ना ती खोटी आहे... अहो इथे देसाई परिवार आहे ज्यांनी आपली संस्कृती जपली आहे .. "<br />
"पण त्यांच्या छोट्या सुनेने आत्महत्या का केली?"<br />
रंजीत ने प्रश्न विचारला तेच सगळे शांत झाले... सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर दुःख आले... "तेच कळलं नाही बघा साहेब... देव चंगल्या लोकांना दुःख का देतो... ??"<br />
<br />
त्यांच्या गप्पा चालू असतात तेव्हा तिथे आनंद येतो... "अरे रंजीत तुम्ही इथे? सांगितले नाही तुम्ही मुंबई ला येणार आहेत ते... आम्ही घ्यायला आलो असतो ना... " आनंद ला तिथे बघून रंजीत गोंधळून जातो...<br />
"हो हे काय तुम्हाला भेटायलाच येत होतो... पत्ताच विचारात होतो... " रणजित आपली बाजू सांभाळून घेतो...<br />
"चला या माझ्या सोबत" असे म्हणत आनंद त्यांना आपल्या सोबत यायला सांगतो... "आल्यावर तरी फोन करायचा ना, गाडी पाठवली असती तुमच्या साठी, मुंबई मध्ये बिना गाडीचे नवीन माणसाला खूप त्रास होतो... कशी वाटली मग मुंबई? फिरले का कुठे?"<br />
"नाही अजून ... जाऊ नंतर" रंजीत हसण्याचा प्रयत्न करत शिवानी कडे बघतो, ते सगळे लिफ्ट मध्ये जातात, रंजीत लिफ्ट मध्ये सारखा अस्वस्थ होऊन कोणता फ्लोर आला त्याकडे बघत असतो... लिफ्ट मधून बाहेर पडल्यावर आनंद दार उघडतो, समोर महालाच असल्याचा भास होतो त्यांना...<br />
ते तिथेच स्तब्ध उभे असतात, "दादा आत या ना... " आनंद त्याला आत बोलवत म्हणतो, "आम्ही सगळे एकत्र राहतो ना... आणि मुंबईत जागा मिळणे इतके कठीण आहे शेवटी आम्ही हि युक्ती लढवली, हि बिल्डिंग बनताना आम्ही हिचा वरचा मजला पूर्ण बुक केलेला.. इथे प्रत्येक फ्लोर वर ६ फ्लॅट आहते इथे पेन्टहाऊस असे म्हणतात आणि मग आम्ही सर्व आपल्या मनानी एकत्र करून घेतले आहेत. एका फ्लॅट मध्ये ताई जीजू राहतात, एकात आई बाबा, एकात आम्ही , एकात आयुष्य, एक गेस्ट साठी ठेवली आहे आणि एकात आधी आजी आजोबा राहायचे पण आता त्यांना आई बाबांच्या कडे शिफ्ट केले आहे तर सध्या रिकामा आहे... ह्याने कसे एकत्र राहतो हि आणि प्रायव्हसी हि राहते प्रत्येकाला आपली आपली... म्हणजे तुम्ही एकत्र विभक्त कुटुंब म्हणू शकता..."<br />
<br />
शिवानी आणि रंजीत थक्क होऊन ऐकत होते... रंजीत ला आपण किती चुकीचा विचार करत होतो ह्याची जाणीव झाली, जेव्हा त्याला कळलेले कि देसाई ह्या बिल्डिंग च्या टॉप फ्लोर ला राहतात त्याला वाटलेले 2BHK मध्ये एवढा परिवार कसा राहत असेल... आपली शंका दूर झाली ह्याचा त्याला आनंद होता.तो प्रसन्न मुद्रेने शिवानी कडे बघतो.<br />
आनंद त्यांना सांगतो, "आई आता मंदिरात गेली असेल... मी बघतो बाबा आहेत का तुम्ही आरामात बसा आपले घर समजा... " असे म्हणून आनंद निघायला जातो...<br />
"मंदिरात या वेळेला? सकाळी सकाळी कीर्तन असते का?" शिवानी विचारते<br />
"कीर्तनाला नाही आई तिथे मुलांना शिकवते, सकाळी ८ ते १२ गरीब होतकरू विद्यार्थयांसाठी, तिचे हि मन रमून राहते आणि त्या मुलांना हि शिकायला मिळते... " आनंद छान हसतो आणि जायला निघतो..."आलोच मी..."<br />
थोड्या वेळात देसाई काका येतात, "काय रंजीत आम्हाला एक्दम चकित केले तू... आधी कळवायचे ना... येतोस ते..."<br />
"अचानकच ठरले काका.. म्हणून नाही सांगितले..." रणजित हसण्याचा प्रयत्न करत म्हणतो...<br />
"चल लबाड... मला माहित आहे का नाही सांगितलेस ते..." त्यांचे ते बोलणे ऐकून शिवानी आणि रंजीत गंभीर होतात, "मुलाचे घर बघायचे होते ना...?? अ अ... बरोबर कि नाही..."<br />
<br />
त्यांचे वाक्य ऐकून दोघे सुटकेचा श्वास सोडतात स्वतःशीच पुटपुटतात, "बरं आहे तुमची हेरगिरी करायला आलो असे नाही म्हणाले..."<br />
"कधी आलात तुम्ही मुंबईत ? कशी वाटली मुंबई?"<br />
"चांगली आहे मुंबई... फक्त धावपळ होते खूप इथे... घाम काढते मुंबई माणसाचा..."<br />
"हा हा हा... ते अगदी बरोबर म्हणालास... काय घेणार तुम्ही? चहा, कॉफी, ड्रिंक?"<br />
"नाही काका आम्ही ड्रिंक नाही करत..."<br />
"अरे कोल्ड ड्रिंक म्हणायचे होते मला... घाम गाळलास ना खूप... " देसाई काका हसत म्हणाले... या वेळी रंजीत आणि शिवानी हि त्यांच्या सोबत हसतात.<br />
सगळ्यांच्या गप्पा संपेपर्यंत संद्याकाळ होते... शिवानी रंजीत ला आठवण करून देते रुपाली आणि ध्रुव ची तेव्हा रंजीत निघायचे म्हणतो... "अरे थांब थोडा वेळ आयुष्य येईलच थोड्या वेळात, त्याला भेटून जा... "<br />
"गेलो असतो काका पण रुपाली आणि ध्रुव गोधळतील, आम्ही त्यांना घ्यायला येणार सांगितले आहे... "<br />
"म्हणजे? रुपाली हि आली आहे मुंबईत? तिला का नाही आणलेस?"<br />
"ध्रुव नि आम्हाला बसू दिले नसते इतका वेळ..." शिवानी वेळ मारून नेत म्हणाली...<br />
"बरं मग कुठे आहेत ती दोघे?"<br />
"त्यांना आम्ही एस्सेल वर्ल्ड ला सोडून आलोय... "<br />
"अरे... जा बाबा लवकर... तुम्ही आले नाहीत म्हणून बिचारी पोरं घाबरून जातील... निघा निघा लवकर.. आणि उद्या सगळे जेवायला या संध्याकाळी"<br />
"नको काका... आज झालेच ना.. ठरवून नसले तरी.. आज मी एकल ना तुमचं.. रोज रोज नको तुम्हाला त्रास... आणि आम्ही आहोत ना आता इथेच २ महिने.. परत येऊ कधी..." रंजीत त्यांचा निरोप घेत म्हणाला.<br />
दोघे लगबगीने निघतात "खूप उशीर झालाय रंजीत... रुपाली ला फोने तरी लावून बघ..."<br />
"मी आधीच नास्ता का फोन करून कळवलं.. तिनी फोने घेतला नाही आहे स्वतःचा..."<br />
"का?" शिवानी आश्चर्याने म्हणाली...<br />
"तिला rides एन्जॉय करता नाही येणार म्हणून सकाळीच मला दिला तिने तिचा फोन... आणि मला कुठे वाटलेले आपल्याला इतका उशीर होईल..."<br />
"ठीक आहे... चल लवकर... " शिवानी घाईने बोलावलेल्या कॅब मध्ये बसली, "भैया लवकर चला एस्सेल वर्ल्ड" ती ड्राइवर ला म्हणाली तो तिच्याकडे गोंधळून बघू लागला, "मॅडम एस्सेल वर्ल्ड तर आता बंद झाले असणार... "<br />
"काय?? तरी चला लवकर तुम्ही..." शिवानी त्याला म्हणते आणि रंजीत कडे घाबरून कसे असतील दोघे असे बघते...<br />
"अहो एस्सेल वर्ल्ड ला सकाळीच जायचे ना... तिथे पूर्ण दिवस जातो... असं संध्याकाळी निघून नाही होत ताई ... "<br />
"हो हो.. दादा माहित आहे आम्हाला.. तुम्ही प्लिज जरा लवकर घ्या.. "<br />
"अहो मुंबईत नवीन आलात का? आता ऑफिस सुटलेत सगळे... हे बघा रोड वर किती ट्रॅफिक आहे लवकर कशी नेणार..."<br />
शिवानी ला खूप राग येतो स्वतःचा... रडकुंडीला येते, ती रंजीत चा घट्ट हाथ धरून बसली असते... "दादा जितकं जमेल तितकं लवकर चला.. आम्ही नवीन आहोत मुंबई आणि आमची मुलं तिकडे आमची वाट बघत आहेत..." रंजीत ड्राइवर ला आपली परिस्थिती समजावत सांगतो...<br />
"अहो काय साहेब.. मुलांना एकटे ठेवले तिकडे..." ड्राइवर त्यालाच ओरडू लागला... ज्याने शिवानी आणखीनच घाबरून जाते...<br />
"तुला फोने घेऊन यायची काय गरज होती रंजीत... रुपाली कॅब वगैरे करून सरळ हॉटेल वर गेली असती... कुठे आहे काय ते विचारपूस करता आली असती... आता काय... दोघे जेवलेत कि नाही कसे आहेत काय माहित... नवीन गाव आहे.. असं कसा रे तू... " शिवानी सगळी चिडचिड रंजीत वर करू लागली...<br />
"शिवानी शांत हो... रुपाली हुशार आहे.. थांबतील ते... सांगितले ना त्यांना आपण येऊ"<br />
"हम्म" शिवानी आपल्या हाताची पकड घट्ट करत म्हणते...<br />
"घाबरू नका साहेब... मुंबई खूप सुरक्षित जागा आहे... आणि इथली लोक हि खूप चांगली आहेत... काळजी नका करू... " ड्राइवर त्यांना शांत करत म्हणाला... "इथे रात्री ३ वस्त हि लोकांची वर्दळ असते... २४ * ७ लोक इथे काम करत असतात.. ठीक आतील मुलं..."<br />
<br />
जशी जशी घडी ठोके देत होती त्यांच्या हृदयाचे ठोके वाढत होते... शेवटी तास भर असाच घालवल्यावर ते येऊन पोहचले, त्यांना दोघे कुठेच दिसत नव्हते.. रंजीत आणि शिवानी त्यांना शोधू लागले.. सगळीकडे काळोख पसरलेला आणि कुणीच दिसत नव्हते... ड्राइवर पण त्यांच्या सोबत निघाला रंजीत त्याला तुम्ही जा म्हणतो पण ते म्हणता, "अहो साहेब, तुम्ही नवीन आहेत मुंबईत.. आम्हाला काही माणुसकी नाही कि काय... पोरं एकटे कुठे थांबले असतील ? मी हि मदत करतो शोधायला... आधीच तुम्ही घाबरलेले आहेत... अश्या वेळी शांत डोकं पाहिजे..."<br />
ते इकडे तिकडे बघतच असतात जेव्हा धावत येऊन ध्रुव रंजीत ला मागून घेरतो, "बाबा... किती उशीर, मी आणि मावशी थकलो वाट बघून..." त्याचे गराने सुरु होते...<br />
त्याच्या मागे पळत रुपाली हि येते आणि ती शिवानी ला मिठी मारते.. "वाहिनी खूप घाबरलेले मी... माझ्या कडे फोन... " शिवानी तिला कडकडून मिठी मारते आणि म्हणते, "हो... माहित आहे मला... आलोय ना आता आम्ही... सगळं ठीक आहे" शिवानी तिचे अश्रू पुसत म्हणते... ते सगळे ड्राइवर ला थँक यु म्हणतात आणि आपल्या हॉटेल वर सोडायला सांगतात..<br />
<br />
ध्रुव दिवस भाराची त्यांनी केलेली मज्जा सांगण्यात व्यस्त होतो...<br />
"तिथे मी वॉटर पार्कमध्ये खूप खेळलो.. कप बशी मध्ये हि बसलो... खूप मज्जा आली बाबा आपण उद्या सगळे जाऊ... मग मी तुम्हाला दाखवीन किती छान छान आहे सगळे तिथे... खूप सारे पक्षी आहेत...उद्या जायचे ना मग आपण सगळ्यांनी?" शिवानी त्याला हो म्हणते आणि आता झोप म्हणते.<br />
या सर्व गोंधळात रुपाली त्यांना देसाईंच्या घरी काय झाले विचारायचे विसरून जाते...<br />
<br />
रात्री शिवानी आणि रणजित गप्पा मारत बसतात, "मी आज खूप खुश आहे... आपल्याला जी भीती होती तसे काही नाही आहे... देसाई कडचे सगळेच खूप चांगले आहेत, मी आता निश्चित होऊन रुपाली चा हाथ आयुष च्या हातात देऊ शकतो... "<br />
"हम्म हो ना... चौकशीत त्यांना सर्व चांगलेच म्हणाले.. आणि आपण दिसल्याबरोबर आनंद नि हि किती आग्रहाने घरी नेले... मी हि निवांत आहे आता..."<br />
शिवानी त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवून हॉटेलरूम च्या गॅलरी मधून धावणारी मुंबई बघत बसते...<br />
<br />
क्रमश:<br />
-</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-17218493292052351212019-05-06T21:36:00.002-07:002019-05-06T21:36:38.159-07:00TLJ भाग ८<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
=====ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ८ =============<br />
<br />
देसाई मंडळी जाता जाता घरात वादळ निर्माण करून गेले.<br />
<br />
मनात प्रश्न आणि त्याचे असंख्य भावी उत्तरं, एखादी व्यक्ती आत्महत्या का करेन? तिचे आयुष्य मनासारखे .. नाही त्या पेक्षा निरस झाले तर? तिला सासुरवास होता का खूप? नक्की हुंडा मागितला असेल.... वर वर दाखववतात पैसे, खर्च आम्ही करू... पण आज हि मानसिकता तशीच, किती तरी मुली हुंडाबळी पडतात... आपली रुपाली ... नाही नाही... शिवानी ताडकण उठली, झोपच लागत नव्हती तिला. रणजित ला हलवून उठवावे म्हणून बघितले तर तो जागेवर नव्हताच... कुठे गेला म्हणून ती त्याला शोधू लागली, खोलीतून आपले केस बांधत ती बाहेर आली, अमावस्या असल्याने काळोख पसरलेला, हाताला हाथ दिसत नव्हता पण उन्हाळ्यात हि थंडगार वारं सुटलेलं, ती हाताची घडी घालून रंजीत ला बघू लागली... <br />
<br />
तिला व्हरांड्यात रंजीत बसलेला दिसला, ती त्याच्या जवळ गेली तर थक्क राहिली, तो सिगारेट ओढत बसला होता... ती त्याच्या वर चिडून त्याच्या हातातली सिगारेट हिसकावून बुजवत म्हणाली, "काय करतोयस? कुठून आली हि?" शिवानी प्रश्न विचारत होती पण रंजीत चे तिच्याकडे लक्ष नव्हते. ती त्याला हलवते ज्याने त्याची तंद्री तुटते, "मी काय विचारत आहे रंजीत? तुला कुठून मिळाली हि सिगारेट?"<br />
"मला माफ कर शिवानी, अगं ते खूपच डोकं गरगरायला लागलं होत, रमेश म्हणाला ऐक ओढ बरं वाटेल म्हणून... "<br />
"तू.. म्हणून सिगारेट? बोल ना माझ्याशी... काय वाटतंय ते... असं मनात दडून ठेवशील तर डोकं गरगरेलच... "<br />
"काय बोलू मी शिवानी? आज असे वाटतंय मोठे काही सांगून गेलेत ते खरंच आहे... दिसते तसे नसते म्हणून तर जग फसते... मी चुकलो शिवानी... मी शहनिशा करायला हवी होती होकार कळवन्या आधी..."<br />
"रंजीत मला ठाऊक आहे, आपण जे काही सत्य ऐकले ते भयानक आहे पण आपण त्यांच्या बाजूने हि विचार करायला हवा..." शिवानी त्याला समजूत घालवू पाहू लागली...<br />
"तूच विचार कर शिवानी... आज च्या काळात कोण इतक्या मोठ्या कुटुंबात राहते..?? ते हि मुंबईत? सगळे किती खुश वाटत होते, त्यांच्यात प्रेम होते. मोठ्यांसाठी आदर होता... मला तर आता सर्व ऐक भयानक फसवी वाटत आहे, ते लग्नच खर्च त्यांना देणे... कोणाची ट्रीटमेंट करणार? कि स्वतः गिळणार?" रंजीत चा आवाज चढत होता, त्याला स्वतःचीच चीड येत होती...<br />
"श..श ... शांत हो... मला माहित आहे आता तुझ्या मनात काय वादळ उठलंय... पण आपण आहोत ना अजून रुपाली ला काही हि होऊ देणार नाही आपण... देव आहे आपल्या पाठीशी..."<br />
"आपण विचारले नसते तर त्यांनी सांगितले हि नसते... " रंजीत चे डोळे पाणावलेले.. शिवानी नि ओळखले कि त्याचा बांध कोणत्याही क्षणी फुटेल..<br />
"हे बघ रंजीत मला काय वाटते, आपण एक्दम टोकाची भूमिका नको घ्यायला... "<br />
"... टोकाची भूमिका?? तुला आठवते आपण तो ऐक एपिसोड पहिला होता त्यात ऐक मुलगा आणि त्याचा परिवार असच गरजू मुलींशी लग्न करतात त्यांचे पैसे लुबाडतात आणि तिला मारून मग दुसऱ्या मुलीशी लग्न करतात... हि तशीच टोळी असली तर?? माझं मन अशांत होत आहे गं... नाही नाही... वाचवले आज देवानी..."<br />
रंजीत ला असे बघून त्याला सावरायला शिवानी विचार करू लागली, "हे बघ रंजीत असं काही असतं तर त्यांनी खरं सांगितलं असत का? त्यांनी काही हि करणं सांगितलं असते उलट त्यांनी विचार पूर्वक सगळं ठरवून सांगितलं असतं, नाही का?"<br />
रंजीत ला तिच्या बोलण्यात सत्यता वाटली, "हम्म, ते आहे!" तो गहाण विचार करून म्हणाला."पण नाही मला मुंबई ला जावे लागेल... "<br />
"हो आपण सर्व जाऊ, २ महिने तिकडेच जाऊ"<br />
"२ महिने... नाही नाही.. आधी मी जाऊन बघून येतो... सर्व ठीक असेल तर मी तुम्हाला बोलवेल, काही गडबड असेल तर लग्न तर होणारच नाही आहे ..."<br />
"मी तुला एकट्याला नाही जाऊ देणार, तू बघ किती काळजी करतोस आणि टेन्शन घेतोस...आणि तिथे मुंबई मध्ये कस राहशील...नाही मी पण येणार" शिवानी हट्ट धरते.. रणजित ठीक आहे म्हणतो...<br />
रंजीत मुंबई चे तीन तिकीट घेऊन येतो... "तीन? का? आपण दोघेच जाणार आहोत ना..."<br />
"आपण जाणार तर रुपाली इथे काय करणार.. तिला हि घेऊन जाऊ... " रणजित आज फ्रेश वाटत होता... "ईकडले सर्व आवरा आवारी करून कामाचे ठाव ठिकाणे लावून मग निघावे लागेल. तिकीट मिळत नव्हते... त्या मोरे ला सांगून त्याच्या मागे लागून मिळवावे लागले तिकीट. १५ दिवस आहेत."<br />
<br />
..... तिघे मुंबईत येऊन पोहचले... रुपाली आणि रणजित पहिल्यांदाच मुंबईत आले होते. त्यांनी स्टेशन च्या जवळच ऐक छान स्वस्त हॉटेल २ दिवस साठी घेतले.<br />
"देसाई काकांना फोन कर आणि सांग आपण आलोय ते... " शिवानी रंजीत ला म्हणाली...<br />
"त्यांना कळवायचे असते तर तिकीट काढले तेव्हाच कळवले असते ना... त्यांना कळू न देता मला सर्व माहिती काढायची आहे... " रंजीत आपली हेरगिरी दाखवत म्हणाला. शिवानी मान हलवत ठीक आहे म्हणाली.. .<br />
"तुम्ही दोघी आराम करा तो पर्यंत मी जरा खाली फेर फटका मारून येतो... " शिवानी किंवा रुपाली काही बोलेल त्या आधी रंजीत निघालेला हि असतो.<br />
थोड्याच वेळात तो परत येतो... जरा निराश दिसतो शिवानी त्याला काय झाले विचारते, "काय लोक आहेत यार इथली, कोणाला भावच नाही देत... मी ऐक आवाज दिला कि आपल्या गावात लोकांची लाईन लागायची... आणि इथे माझा आवाज तर कोणाच्या कानावर हि नाही पडत..."<br />
"नीट सांगशील का काय झाले ते?" शिवानी ला काही कळले नाही तो काय बोलतोय...<br />
"अजून काय सांगू... मी लोकांना पत्ता विचारतोय कोणी सांगायला तयार नाही... "<br />
"अरे दादा लोकांना विचारायला जायची काय गरज आहे... गूगल आहे ना.. " असे म्हणत रुपाली मॅप्स लावते आणि आण इकडे दे पत्ता म्हणते... ती त्यावर सर्व शोधून त्याला सांगते, "हे बघ इथून २२ क.मी. आले हे आणि कधी निघायचे आहे ते सांग मी कॅब बुक करते..." रंजीत आश्चर्याने तिच्याकडे बघत राहतो... "रुपाली.. तुला हे सर्व कसं माहित?"<br />
"सोपं आहे दादा नवीन नवीन टेकनॉलॉजि सोबत आपण जोडून राहील पाहिजे नवीन गोष्टी अनुभवत राहिल्या पाहिजेत... "<br />
"बरं बरं ठीक आहे... चला तुम्ही तयार व्हा मग आपण निघू...."<br />
"कुठे?" रुपाली विचारते...<br />
"जायचे नाही का देसाईंकडे?"<br />
"कशाला?"<br />
"कशाला म्हणजे? त्यांची चौकशी नको का करायला?" रंजीत गोंधळून म्हणाला...<br />
"हे बघ मी सगळी माहिती काढली आहे... हे सर्व त्यांचे फोटोस... ते त्याचे परिवार चेच लोक आहेत... म्हणजे त्याचा खरंच इतका भला मोठा परिवार आहे... आणि ते सर्व एकत्र राहतात"<br />
"आता हे सगळे फोटो तुला कुठून मिळाले..."<br />
"सोपं आहे रणजित फेसबुक !!" शिवानी रुपाली ची साथ देत म्हणाली...<br />
"म्हणजे तुम्ही तर हि माहिती सगळी आधीच काढून ठेवली होती... मग आपण मुंबई ला कशा साठी आलोय? हे सर्व तुम्ही मला घरी नव्हते सांगू शकत का?" रंजीत जरा चिडला...<br />
"घरी सांगितलं असतं तर तू आम्हाला मुंबई ला अणलच नसतं... सारखा ते आपलं काम काम ... हो ना रे ध्रुव??"<br />
ध्रुव पण मान हलवून हो म्हणतो... "चला आज आपण समुद्रावर जाऊ... " रुपाली ध्रुव ला म्हणते...<br />
"समुद्र?? म्हणजे बीच वर?? ते टीव्ही वर दाखवतात तसं?" ध्रुव आनंदाने म्हणाला...<br />
"हो सोन्या...." शिवानी त्याला तयार करायला घेत म्हणते..<br />
"अगं पण या वरून काय... देसाई... जाऊन..." रणजित ला काही बोलू न देता शिवानी त्याला डोळ्याने इशारा करते शांत रहायला... "मी सर्व बघेन... तू काळजी नको करू.."<br />
<br />
संध्याकाळी सर्व चौपाटी वर जातात तिथे रेतीत रुपाली आणि ध्रुव मिळून घर बनवतात शिवानी आणि रंजीत त्यांना मदत करतात, भेळ, पाणी पुरी खाऊन मग ध्रुव आणि रुपाली समुद्रात खेळायला जातात,<br />
"माऊ समुद्र किती मोठा आहे... किती लांब आहे..." ध्रुव आपल्या हात लांब करून त्याला मोजण्याचा प्रयत्न करत म्हणतो... रुपाली त्याला हो रे हो रे करत उत्तरं देते आणि दोघे पाण्यात खेळतात...<br />
<br />
शिवानी बीच वर रंजीत सोबत रेतीचे खोपे करत बसली असते... "शिवानी तू आज जायला का नाही म्हटले...?"<br />
"तू रुपाली च्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहिलास? मला तो हिरावून नव्हता घ्याचा... तू आणि मी जितका भयानक विचार करतोय त्या विचाराने तिला अजून शिवले हि नाही ... आपण चूक हि असू शकतो नाही का... मग आधीच का तिचे मन तिच्या सासरच्यांबद्दल आपण कालवायचे... ??"<br />
"बरोबर म्हणतेस... म्हणून तर मी एकटा पुढे येणार होतो ना... मग आता आपण काय करायचं?"<br />
"उद्या असच ह्या दोघांना कोणत्या तरी स्पॉट वर पाठवू आणि आपण जाऊ वरली ला देसाईंचे घर बघायला... ठीक आहे?"<br />
<br />
आता कुठे रंजीत च्या चेहऱ्यावर हसू आले... आणि तो रुपाली आणि ध्रुव च्या मागे धावून पाण्यात खेळू लागला... शिवानी सर्वांना आनंदाने खेळताना बघून स्वतः आनंद अनुभवत होती...<br />
<br />
.. उद्या त्यांच्या समोर काय सत्य उलगडेल या भीती ला वाऱ्यावर ठेवून सर्व जण आज च्या क्षणात रमलेले.. .<br />
<br />
क्रमश:<br />
------------------<br />
<br />
फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा? काय वाटते तुम्हाला?<br />
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-1647747861005997182019-05-03T00:11:00.001-07:002019-06-03T07:23:21.897-07:00TLJ भाग ७<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
=====ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ७ =============<br />
<br />
"रंजीत आता तुम्ही या मुंबई ला ... " देसाई काका निघताना म्हणतात "आपण व्याही होऊ नाही तर नाही.. मला माणूस म्हणून तुम्ही आवडलात जेव्हा कधी जमेल मुंबई ला नक्की या... "<br />
"तुमच्या सारख्या मोठ्यांच्या तोंडून स्वतःची स्तुती ऐकून काम करण्याचा वेगळाच हुरूप येतो..."<br />
"तुमच्या पिढीचे असे विचार आहेत हे ऐकून खूप बरे वाटले... आम्ही अजून २ दिवस थांबणार आहोत, आलोच आहोत तर सर्वांचा ऐक टूर होऊन जाईल नाही तर सगळ्यांचं असं एकत्र जुळून बाहेर पडण्याची वेळ खूप क्वचित येतो... मी मनमोकळं बोलणारा माणूस आहे रंजीत, आम्हाला तुमची रुपाली आवडली आहे आमच्याकडून होकार आहे. मी लगेच होकार कळवळा म्हणून तुम्ही हि तसे करावे ह्याचे तुमच्यावर काहीच बंधन नाही, तुम्ही आपसात चर्चा करा आणि आम्हाला सांगा. आम्ही २-४ दिवस तसे हि आहोत इथे तो पर्यंत निर्णय घेता आला तर बघ... "<br />
रंजीत ला त्यांचे समजूतदार बोलण्याने भरून आले, तो त्यांना आश्वासन देतो कि मी नक्की कळवतो.. सगळे जायला निघतात. रंजीत चे तेव्हा लक्ष जाते बाहेर दोन स्कोडा kodiaq गाड्या उभ्या असतात, त्याला आश्चर्य वाटते दोन्ही गाड्यांच्या मागे "A A Desai " असे लिहिले असते न राहून तो विचारतो, "काका हे A A Desai कोण आहे?"<br />
<br />
सगळे खुद्कन एकमेकांना बघून हसायला लागतात तरी रंजीत ला काही कळत नाही... शेवटी काका म्हणतात "नाही आले का लक्षात तुमच्या? अहो आम्ही सगळे... आमचे सगळ्यांचे initial A A आहेत ना.. "<br />
"अरे हो.. काय मस्त आयडिया केलीत ओ तुम्ही कोणाला राग नाही लोभ नाही... पण तुम्ही मुंबई हुन गाडीत आलात इतक्या लांब?"<br />
"नाही नाही.. आई बाबांना इतक्या लांब गाडीने कसे आणणार, आमची इथे दिल्ली ला शाखा आहे, आम्ही विमानाने दिल्ली ला आलो आणि मग तिथून गाडी ने आलो..."<br />
"छान छान... " रंजीत शिवानी कडे बघत म्हणाला..<br />
"चला निघतो मग आम्ही आता, खूप वेळ झाला.. " देसाई काका गाडीचे दार ओढून घेत म्हणाले...<br />
"आम्हाला रुपालीचा नंबर मिळेल का दादा?" अर्चिता निघता निघता विचारते.<br />
"हो हो, का नाही... " रंजीत त्यांना रुपाली चा नंबर देतो.<br />
<br />
देसाई मंडळींना निरोप देऊन रंजीत आणि शिवानी सुटकेचा श्वास घेतात... ऐक मोठी जबाबदारी पार पडल्यासारखे वाटते, "किती मोठा परिवार आहे ह्यांचा... " शिवानी सोफ्यावर बसून पाणी पीत म्हणते. "आज तर नाक कापल्याच जाणार होत"<br />
"हो ना.. मी हि आधी गोंधळलो इतके लोक बघून, मला वाटलेला येतील ३-४ लोक."<br />
गप्पा मारत घर आवरत वेळ निघून जातो...<br />
......<br />
...<br />
..<br />
.<br />
<br />
असेच २ दिवस निघून जातात ...<br />
रुपाली खूप विचार करते, अयुष बद्दल तिच्या मनात फक्त आकर्षण आहे कि तिला खरंच तो आवडायला लागला हेच तिला कळत नाही, तिला जाणीव फक्त या गोष्टीची असते कि त्याच्या विचारातून स्वतःला ती बाहेर काढू शकत नाही आहे ... त्याचे चालणे, बोलणे ज्याचे तिने त्या छोट्याशा वेळेत निरीक्षण केले होते ते क्षण वारंवार तिला आठवायचे आणि सातवायचे... आपण आपल्या नशिबाची का परीक्षा घ्याची म्हणून ती अयुष ला होकार द्याचे ठरवते, नशिबात नसेल तर होणारच नाही लग्न आणि असेल तर मी अयुष आणि त्याच्या परिवाराला गमावणार नाही म्हणून... असा विचार करून ती मनाशी निश्चय करते रंजीत ला आपला निर्णय कळवण्याचा...<br />
रणजित आणि शिवानी रुपाली चा होकार ऐकून खूप खुश होतात, "तू एक्दम बरोबर निर्णय घेतलायेस रुपाली, मला तुझ्यावर कोणतेच दडपण आणायचे नव्हते, तुझा तुझा निर्णय घेऊ द्याचा होता... मला आज किती आनंद होतोय म्हणून सांगू... आज खरंच तू मोठी झाल्याचा विश्वास बसतोय" रंजीत तिला जवळ घेत म्हणाला..<br />
"हो ना.. देसाई मंडळी खूप चांगली आहेत... मला त्यांचा संपूर्ण परिवार आवडला..." शिवानी रंजीत शी सहमत होत म्हणाली..."त्यांना कळव ना आपला होकार... "<br />
"हो लगेच कळवतो..." रंजीत फोन लावत म्हणाला. रांजेते चा फोन लागला तसं तो उत्साहात बोल्ला...<br />
"हॅलो देसाई काका, रंजीत बोलतोय, रुपाली नि लग्नाला होकार दिलाय..."<br />
"काय सांगताय... तुम्ही सकाळी सकाळी खूपच चांगली बातमी दिलीत... मग आता पुढे कसं करायचं?"<br />
"तुम्ही जसं म्हणाल काका.. आता आम्हाला तर या सगळ्याचा अनुभव नाही त्यामुळे तुम्ही म्हणाल तसे..." रंजीत थोडा अडखळत म्हणाला...<br />
"हो.. ते ठीक आहे.. मग मुंबई ला कधी येताय तुम्ही?"<br />
"मुंबई ला? कशाला?" रंजीत ला काही कळले नाही मुंबई ला का जायचे.<br />
"अहो मुलाचे घर बघायला नाही येणार का?" देसाई काका स्पष्टीकरण देत म्हणाले..."तुमची बहीण कुठे राहणार, घर ठीक आहे कि नाही, सुविधा आहेत कि नाही वगैरे वगैरे?"<br />
"काका.. तुमचा पूर्ण परिवार बघितला, घर काय हो २*२ ची खोली हि पुरे होते पण घर माणसांनी बनते... त्याला घरपण माणसातल्या आपुलकीने येतो, आम्हाला पूर्ण विश्वास आहे तुम्ही आमच्या रुपाली ची चांगली काळजी घ्याल आणि रुपाली खूप खुश राहील तुमच्या परिवारात...."<br />
"असं म्हणताय... मग साखरपुडा आटपून घ्यायचा का? आम्ही अजून २ दिवस आहोत इथे... कामात काम होऊन जाईल..." थोडा विचार करून ते म्हणाले.<br />
"पण तयारी करायला वेळ तर हवा ना काका... "<br />
"अरे साखरपुड्याची तयारी ला काय वेळ लागतो... तू काही काळजी करू नकोस... आम्ही सर्व तयारी करतो... " देसाई काकांना आनंदाने फोन वर बोलताना काकू ऐकत होत्या सर्व, त्या त्यांना म्हणतात उद्या शॉपिंग ला जाऊ सांगा त्यांना...<br />
<br />
ठरल्या प्रमाणे सर्व जण दुसऱ्या दिवशी साखरपुड्याची खरेदी करायला जातात, अयुष रुपाली साठी कपडे, अंगठी वगैरे वगैरे अख्खा दिवस जातो. थाटात त्यांचा साखरपुडा उरोकतो दुसऱ्या दिवशी... पंडितजी लग्नाची तारीख २ महिन्यांनी काढतात.<br />
<br />
देसाई मंडळी मुंबई ला जायला निघतात काका रंजीत ला म्हणतात, "लग्नात आमची ऐक अट आहे.. लग्न मुंबई ला होईल... आमची सगळे पाहुणे तिकडेच आहेत.. " त्यांना मधेच थांबवत अयुष म्हणतो... लग्न मोठे करायची काय गरज आहे बाबा, रजिस्टर लग्न करूयात?"<br />
"अयुष आमच्या रुपाली च्या हि लग्नला घेऊन काही अपेक्षा आहेत, रुपाली च्या स्वतःच्या हि काही आकांक्षा आहेत... प्लिज लग्न होऊ द्या... "<br />
"तसं नाही दादा, लग्नाला येणारा इतका खर्च आपण गोर गरिबांना देऊ शकतो.. मी रोज इतक्या लोकांना बघतो, पैसे नसल्यामुळे आपला इलाज करू शकत नाहीत, ह्या लग्नात होणार वायफळ खर्च आपण काही लोकांच्या ट्रीटमेंट वर खर्च करू शकतो... पैसे कारणी लागले पाहिजे...."<br />
"तुमचे सर्व ठीक आहे... पण..." रंजीत पुढे काही बोललेलं तेच रुपाली त्याचा हाथ धरते आणि डोळ्यांनी आपली सहमती दर्शवते...<br />
"अयुष बरोबर बोलतात दादा, मला काहीच हरकत नाही, करूयात रजिस्टर लग्न..."<br />
"दादा मला तुमचा हुरूप हि नष्ट नाही करायचा लोकांसाठी आपण रेसेपशन ठेवुयात, म्हणजे तुम्हाला पाहुण्यांना जेवण दिल्याचा हि आनंद होईल आणि लग्नाचा वायफळ खर्च हि मार्गी लागेल..."<br />
"हे ऐक नंबर सुचवलंत तुम्ही अयुष..." रंजीत आंनदाने म्हणाला...<br />
"ठरलं तर मग, आम्ही मुंबई ला ठरलेल्या तारखेच रेजिस्टर कडे अपॉइंटमेंट घेऊन ठेवतो... तुम्ही सगळे मुंबई ला या बाकी सगळी तयारी आम्ही बघू रेसेपशन ची...."<br />
"रेसेपशन तर आमच्या कडून आहे काका..." रंजीत गोंधळा<br />
"नाही... ते मुलाकडून असेल रंजीत साहेब... तुम्ही लग्नाचा खर्च बघा..."<br />
लग्नच खर्च? दोन हार आणि मुलं मुलीचे कपडे? रंजीत स्वतःशीच विचार करत होता ज्या काळात लोक खर्च मुली कडच्यांनी करायचा या विषयावरून भांडतात तिथे देसाई साहेब आम्ही खर्च करणार सांगून मोकळे झाले, रंजीत ला फार बरे वाटले कि रुपाली ला इतके चांगले कुटुंब मिळाले...<br />
<br />
"आपली भेट आता मुंबईतच होईल... तुम्ही महिना भर तर आधी या मुंबई ला, मुंबई दर्शन पण होईल आणि बाकी तयारी पण होईल.. आम्हाला हि तुमचा सहवास लाभेल..." देसाई काका रंजीत ला निघताना म्हणाले... तितक्यात तिथे क्यू आली आणि आजोबांचा हाथ ओढून त्यांना खाली वाकायला लावते, रुपाली कडे हाथ दाखवून म्हणते "मला बोलायचं आहे..."<br />
तोंडाला हाथ लावून ते म्हणतात, "सगळ्यात मोड्या सदस्याचे मत तर आपण विचारलेच नाही रंजीत साहेब...." सगळे जण हसायला लागतात... "जा बेटा जा..."<br />
क्यू ला आपल्या कडे येताना बघून शिवानी च्या मनात प्रश्नांची चल बिचल सुरु होते, ती मला स्वीकारेल ना? मी तिची चांगली आई होईल ना? तीला काय बोलायचे आहे वगैरे वगैरे...<br />
रुपाली सोफ्यावर बसली असते तिथे तिच्या बाजूला येऊन क्यू बसते काही वेळ काहीच नाही बोलत आणि फक्त तिला निहारात बसते, रुपाली हि तिच्या कडे बघत बसते, आपल्या पर्स मधून ती ऐक चॉकलेटे काढते आणि तिला देते पण ती घेत नाही ज्याने रुपाली ला अजून टेन्शन येत, "आई म्हणायची चॉकलेटे खाल्याने दात किडतात" तिचे ते निरागस वाक्य ऐकून रुपाली चे डोळे पाणवतात. "काय तुम्ही माझी फ्रेंड बनाल?"<br />
रुपाली हो म्हणते... आणि तिला सांगते नक्की होईल पण त्यासाठी मला ऐक गोड गोड पापा पाहिजे... क्यू लगेच तिच्या जवळ जाते आणि तिला गालावर किसी देते.<br />
ती परत शांत तिच्या समोर उभी राहते.. तिला अजून काही प्रश्न विचारायचे आहेत अशी जाणीव होऊन रुपाली म्हणते, "काय झाले बेटा? चॉकलेटे पाहिजे?" मन हलवून ती नाही म्हणते तिच्या डोळ्यात बघत ती विचारते, "मी तुम्हाला काय म्हणू?"<br />
"थोडा विचार करून रुपाली म्हणते तुला जे म्हणावे वाटेल ते म्हण, ओके?" तिच्या चेहऱ्यावर हसू पसरते "मी तुम्हाला नवीन आई म्हणू?" रुपाली च्या काळजात ऐक तीर घुसल्याची वेदना होते "नवीन आई..." ती आपले अश्रू लपवत तिला होकार देते... क्यू आनंदाने तिला बाय करत सगळ्यांसोबत जाऊन गाडीत बसते.<br />
<br />
रुपाली ला क्यू चे निरागस बोल लक्षात राहतात, "आई म्हणायची.... फ्रँड होणार? नवीन आई!!" ती अयुष च्या आई जवळ जाऊन विचारते, "आई, ऐक विचारू?" त्या विचार म्हणतात तेव्हा रुपाली पुढे विचारते "क्यू च्या आई ला काय झाले होते?"<br />
त्या प्रश्नांनी सगळे देसाई मंडळी शांत होतात, जणू आज च्या आनंदाला विरझण घातले त्या प्रश्नाने "तिने आत्महत्या केली होती...." शांतता मोडत अयुष म्हणाला आणि गाडी सुरु करून तो गाडी काढतो.... तीला पुढे काही बोलायचे असेल किंवा काही हि न बोलता निघून जातात.<br />
<br />
<b>आत्महत्या?</b>क्यू च्या आई नि आत्महत्या केलेली...? का? रुपाली ला हे सत्य पाचटाचा नाही इतक्या लहान मुलीचा विचार तरी करायला हवा होता... ऐक आई आपल्या ३ वर्षाच्या लहान मुलीचा विचार हि नाही करणार आत्महत्या करण्याआधी?<br />
रुपाली चे मन सैर वैर धावत होते, प्रश्नांनी कल्लोळ केलेला तिच्या मनात ..... तिच्याच नाही तर रंजीत आणि शिवणीच्या हि मनात ह्या प्रश्नांनी घर केलेले... आपले काही चुकले तर नाही असे दोघांच्या हि चेहऱ्यावर लिहिले होते!<br />
<br />
क्रमश:<br />
------------------<br />
<br />
फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा? काय वाटते तुम्हाला?<br />
<br />
१. काय करणं असेल क्यू च्या आई चे आत्महत्येचे?<br />
२. काय देसाई मंडळी तितकेच चांगले आहेत जितके दाखवतायेत?<br />
३. रुपलाई ने लग्नाला होकार देऊन चूक तर नाही केली?<br />
४. काय रंजीत ने मुंबई ला जाऊन त्यांचे घर बघायला हवे होते?<br />
<br />
तुम्हाला ह्या प्रश्नांची काय उत्तरं वाटते ते सांगा... बाकी सर्व प्रश्नांचे उत्तर लवकरच मिळतील वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व २<br />
<br />
आपली प्रतिक्रिया नक्की कळवा...</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-82879466307481313082019-04-26T01:59:00.002-07:002019-04-26T04:07:40.870-07:00TLJ भाग ६ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
================ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ६ ==================<br />
<br />
<br />
आज वाड्यात धावपळ सुरु होती, रंजीत नि सगळ्यांना कमला लावले होते, सगळा वाडा स्वछ करायचा होता. शिवानी सगळी धावपळ बघून रंजीत कडे चौकशी करू लागली, "काय चाललंय हे सगळं?"<br />
"अगं वेळ नाही ना जास्ती, ते लोक येतील, आपल्याला तयारी नको का करून ठेवायला...??"<br />
"कोण लोक येणार आहे आज आत्ता?" शिवानी ला काही उमजेना..<br />
"मी बोललो ना तुला पुढच्या आठवड्यात देसाई मंडळी येणार आहेत... मग तयारी नको का करायला..."<br />
"रंजीत ते पुढच्या आठवड्यात येणार आहेत आणि तू असा वागतोयेस जणू पुढच्या आठवड्यात लग्न आहे रुपाली चे..." शिवानी ला हसू आले<br />
"हसतेस काय? मला ना या वेळेस १% हि चान्स सोडायचा नाही आहे... त्यांना सगळे आवडलंच पाहिजे , आपला वाडा राहणीमान, त्यांनी न बघता क्षणी पसंती दिली पाहिजे.."<br />
"हो मान्य आहे पण म्हणत्वाचे म्हणजे त्यांना रुपाली ला आणि रुपाली ला ते आवडायला नको का?"<br />
"हो... ते तर होईलच... मला ना आतून असं फीलिंग येतेय कि या वेळेस सगळं नीट होईल आणि आपल्या रुपालीचे लग्न जमणार.."<br />
"तुझ्या तोंडात साखर... तू म्हणतोय तसंच घडो... " शिवानी आनंदानी म्हणते त्याचा उतसह बघून ती काही त्याला थांबवत नाही फक्त बजावते कि सगळं काळजी नि कर.<br />
रुपाली रंजीत ला विचारते, "कधी येणार आहेत रे ते?"<br />
"सांगितलं ना पुढच्या आठवड्यात" रंजीत पंखा पुसत म्हणतो...<br />
"आठवड्यात ७ दिवस असतात, मग पूर्ण आठवडा सुरु झाला कि आपण वाट बघत बसायची का त्यांची?" रुपाली त्याला त्याच्या बावळटपणा वर चिडवतो...<br />
स्टूल वरून खाली उतरून रंजीत तिच्या खांद्यावर हात ठेवतो आणि म्हणतो, "का वाट बघवत नाही आहे का? खूपच अधीर झालंय कोणीतरी कोणाला भेटायला...."<br />
"अधीर काय? तुम्हालाच सोपं जाईल तयारी करायला..." रुपाली आपली बाजू सांभाळत बोल्ली...<br />
"हम्म ते आहे, त्याच काय त्यांना मुंबई वरून यायचे आहे ना मग त्यांना तिकीट वगैरे काढून यावे लागेल, कधीचे तिकीट मिळतील ते बघून ते सांगतील... मी त्यांना सक्ती तर नाही करू शकत आत्ताच सांगा म्हणून..."<br />
नाक मुरडत रुपाली तिथून निघून गेली... तिच्या पाठमोऱ्या आकृती कडे बघत रंजीत म्हणतो... "तुझी झाली का तयारी...???"<br />
हातवारे करत रुपाली त्याला मला गरज नाही तयारी ची असा इशारा करत अंगठा दाखवून निघून जाते...स्वतःशी हसत रंजीत परत आपल्या कमला लागतो...<br />
<br />
तितक्यात त्याला देसाईंचा फोन येतो ते सांगतात कि ते मंगळवारी येतील... रंजीत त्यांना घरचा पूर्ण पत्ता सांगतो आणि काही अडचण अली तर कळवण्यास सांगतो, फोन ठेवल्यावर तो विचार करतो, कसलं भारी कनेक्शन आहे रुपाली च तिला जे पाहिजे ते त्यांनी लगेच कळवलं... खूपच छान चालय सगळं असं स्वतःला समजावत तो कमला लागतो.<br />
<br />
मंगळवार ची सकाळ आपल्यासोबत सगळ्यांसाठी नवीन उमेद आणि हुरूप घेऊन येते. शिवानी नि रुपाली ला आदल्या दिवशीच कोणती साडी घालायची ह्याची आणि त्यावर मॅचिंग बांगड्या, गळ्यातले सर्व काढून दिले होते सगळी तयारी करून दिली होती ज्याने सकाळी तिचा वेळ जाणार नाही.<br />
सकाळी शिवानी रुपाली ला उठवायला तिच्या खोलीत जाते तर काय बघते, रुपाली तर कधीची उठलेली... "अरे आज स्वारी लवकर उठलेली दिसतीय... "<br />
शिवानी च्या आवाजाने रुपाली ला तिच्या चिडवण्याच्या मूड चा अंदाज आलेलाच त्यामुळे ती स्वतःशीच बोलते, "झोपच नाही लागली तर उठायचा प्रश्न येतोच कुठे... पण कोणाला सांगणार..."<br />
"काय बर्ळतेस ?? मोठ्यांनी बोल ना..." शिवानी तिचे पुटपुटणे ऐकून म्हणते..<br />
"काही नाही वाहिनी मी असच... तू कशी काय आलीस?"<br />
"कशी काय म्हणजे? तू उठली कि नाही बघायला... नाही तर रोज प्रमाणे झोपत राहिली असतीस ना... " शिवानी हसते...<br />
"नाही गं.. होते मी तयार आता थोड्या वेळात... तुला काही मदत हवी आहे का?"<br />
"मी बघून घेईल ते बाकीचे, तू छान तयार हो" शिवानी तिला आवरायला सांगून निघते, "... आणि खोली हि आवार... ते घर पाहायला आत आले तर?"<br />
माझी खोली बघून काय करणार आहेत ते... रुपाली स्वतःशी पुटपुटली तरी ती खोली आवरायला घेते.<br />
<br />
शिवानी ला काही मदत हवी का बघायला रंजीत स्वयंपाकघरात येतो, "रंजीत किती चा वेळ दिला आहे त्यांनी?" शिवानी त्याला विचारते.<br />
"सकाळीच येऊ म्हणाले, मला वाटते ते काल रात्रीच आले असतील.. " रंजीत शंका व्यक्त करत म्हणाला<br />
"ते येतच असतील... सगळी तयारी झाली ना?"<br />
"हो रे... पोहे करायला किती वेळ लागतो आणि तू जामून आणलेस ना ते हि मी ठेवलेत फ्रिज मध्ये"<br />
शिवानी फ्रिज उघडून दाखवू लागली.<br />
"आणि सरबत तयार आहे ना.. ते हि फ्रिज मध्ये ठेव.. उन्हाळा सुरु आहे ना ते आले कि आधी सरबत दे... छान वाटेल त्यांना"<br />
"बरं ठेके आहे अजून काही?" शिवानी हसत म्हणाली, "कुठपर्यंत आलेत ते बघ ना..."<br />
"येतील ग.. उगाच आपण अधीर वाटायला नको अजून वेळ हि नाही झाली, येतील... " रंजीत सरबत ची चव चाखत म्हणतो, "आह... मस्त झालंय सरबत..."<br />
"चला माझी ऐक काळजी मिटली... आता जरा हे पोहे हि चाखून बघ..."<br />
"पोहे बिघडायला का तू पहिल्यन्दा कारतीयेस, मस्तच असणार... "<br />
"तरी एकदा सांग ना ठीक झालेत का.."<br />
"नाही माझ्या तोंडाची सरबताची चव जाईल... नको.. त्यापेक्षा तूच बघ ना पोह्याची चव... " असं म्हणत तो तिथून निघून गेला.<br />
हम्म आता ह्याला कोण सांगणार कि नवऱ्यानी पुष्टी दिली कि वेगळाच आनंद मिळतो बायकोला... आपल्या हातचे किती हि चांगले झाले असले तरी नवऱ्याला आवडले पाहिजे... शिवानी स्वतःशी बोलत पोहे झाकून ठेवते आणि आपल्या खोली कडे निघते...<br />
ती ध्रुव ला उठवते आणि त्याला लवकर लवकर तयार हो सांगते...<br />
"मी रुपाली मावशी च्या हातून तयार होणार.. मावशी कुठे आहे?? " डोळे चोळत ध्रुव उठतो<br />
"ध्रुव, ऐकत जा ना आई चं... आज रुपाली मावशी ला खूप काम आहेत, आज ती नाही मी तयार करून देणार आहे तुला..." शिवानी त्याला समजावत म्हणते.<br />
"का आई... आज काही आहे का??"<br />
"हो आज ना आपल्याकडे पाहुणे येणार आहेत, मग ध्रुव छान तयार होणार ना... गुड बॉय सारखा?"<br />
ध्रुव लगेच ऐकतो आणि तयार व्हयला लागतो, ब्रश घेतो "कोण येणार आहे आई?"<br />
"मुंबई वरून काका येणार आहेत रुपाली मावशी ला भेटायला... तू मस्ती नाही करायची हं, मी सांगेन ते ऐकायचं मग मी संध्याकाळी ध्रुव ला गम्मत देणार..."<br />
"खरंच? ठीक आहे... " ध्रुव खुश होऊन आई ला आवरायला मदत करतो अजिबात त्रास देत नाही...<br />
शिवानी ध्रुव च आवरून रुपाली ला काही हवंय का बघायला जाते, रुपाली नि आपली खोली छान आवरून ठेवली असते, रेडिओ वर मागे<br />
<br />
<b><i>फुलपाखरू... छान किती दिसते फुलपाखरू... या वेलीवर, फुलांबरोबर गोड किती हसते फुलपाखरू....</i></b><br />
<b><i>चालू असते...</i></b><br />
<br />
शिवानी रुपाली शेजारी जाते आणि म्हणते.... "छान किती दिसते फुलपाखरू... " रुपाली ला शिवानी खोलीत आल्याची चाहूलच लागत नाही... ती दचकते आणि स्वतःची स्तुती ऐकून लाजते, "वाहिनी तू कधी आलीस..."<br />
"तुझी तंद्री लागलेली तेव्हा... पाहायला आलेले कि काही हवंय का तुला... तू तर छान तयार झाली आहे... एकाच गोष्टी ची कमी आहे.." ती आपल्या डोळ्यातलं काजळ बोटाला घेते आणि तिच्या कानामागे लावते, "कोणाची नजर नको लागायला ... ते येतीलच आता मी व्हरांड्यात बघते काही राहिले का... " असे म्हणत शिवानी व्हरांड्यात पोहचते, रंजीत नि सर्व तयारी करून ठेवली असते, ती बघून चकित राहते... बघतच राहते, त्यांनी तीन बाजूनी सोफा ची बैठक मंडळी असते आणि मध्ये टेबलं ठेवला असतो. रंजीत ला बघून ती म्हणते, "आज भारतीय बैठक नाही का?"<br />
"मुंबईचे पाहुणे आहेत ना... माहित नाही त्यांना काय आवडले म्हणून म्हंटल... मॉडर्न लुक बारा राहील... कशी झाली आहे तयारी??" रंजीत विचारतो...<br />
"तू केली आहेस म्हंटल्यावर काय बघावं लागणार... " शिवानी रंजीत चा बदला घेत काहीच नीट सांगत नाही...<br />
"अगं पण तुला कशी वाटली... "<br />
"हम्म आता कसं.. काय वाटतंय? का मी सांगावेसे वाटतंय?"<br />
"शिवानी.. तू प्रशंसा केली म्हणजे माझ्या कष्टाचे सार्थक होईल ना..."<br />
"हो मग हे मघाशी का नाही लक्षात आले जेव्हा मी पोहे कसे झाले ते सांग म्हंटले..."<br />
"अगं तू अजून तेच घेऊन बसलीस... बरं नाही लक्षात आलं मला.. खरंच सॉरी... सांग ना सगळं ठीक आहे का?"<br />
"एक्दम मस्तच.. " शिवानी सांगते आणि तिच्या लक्षात येते, "अरे तू त्यांना फोन लावलास का किती वेळ झाला आता.. अजून कसे आले नाहीत?"<br />
"अरे मी विसरलो सांगायचे, त्यांचा फोन आलेला.. त्यांची ना गाडी खराब झाली रस्त्यात, त्यांना यायला थोडा उशीर होईल... "<br />
"अरे अजून किती उशीर... बघ आता तास भरात जेवायची वेळ होईल... मग जेवायच्या वेळेला पोहे खाऊ घालणार का आपण त्यांना..." शिवानी गंभीर होत म्हणाली..<br />
"हम्म अरे हे तर माझ्या लक्षातच नाही आलं... शिवानी तू ऐक काम करतेस का, जेवायची तयारी सुरु कर मला वाटते आपण तयांना जेवायलाच आग्रह करावा... इतक्या लांबून येणार आहेत ते फक्त आपल्या रुपाली ला बघायला आणि आता उशीर पण झालाय... नुसते पोहे नको..."<br />
शिवानी ठीक आहे म्हणते तितक्यात देसाई मंडळी दरवाज्यात उभी असतात, त्यांना बघून रंजीत आणि शिवानी चाट पडतात, शिवानी रंजीत तात्यांचे स्वागत करतात तोंडावर हसू ठेवून, शिवानी रंजीत ला त्याची कुर्त्याची भाई खेचत विचारते, "तू कोना कोना ला आमंत्रण दिले आहेस घरी यायला..."<br />
रंजीत पण गोंधळलेला असतो... "सह परिवार या म्हणालो होतो, मला काय माहित ते अख्या वस्तीलाच घेऊन येतील... "<br />
"अरे रमेश त्या खुर्च्या लाव जरा..." रंजीत आपली व्यवस्था कमी पडेल ह्याचा आडाखा घेत रमेश ला आवाज देत सांगतो. रमेश आणि अजून काही त्याचे मित्र ४-५ खुर्च्या आणून लावतात, तो पर्यंत सगळे बसून घेतात. शिवानी स्वयंपाक खोलीत जाते, पार गोंधळलेली असते. तिला मदत करायला रंजीत हि येतो,<br />
स्वतःची झालेली चिडचिड ती रंजीत वर काढते... "कितीदा सांगितले आहे मी किती लोक येणार ते विचारत जा... बघ आता... पोहे पण कमी पडणार .... जेवण तर लांबची गोष्ट राहिली.."<br />
<br />
"अगं हो... आता मला काय माहित... ते इतके लोक येतील... तू काळजी नको करुस, मी करतो काही प्रबंध, सरबत पुरेल ना?"<br />
"मी सरबत अख्खा उन्हाळा आपल्याला पुरावे असे केले म्हणून पुरेल..."<br />
रंजीत सुटकेचा श्वास सोडतो, "चल.. ठीक आहे... ते आण मग... मी बघतो काय करायचे ते तू नको काळजी करू... "<br />
शिवानी रंजीत नि सांगितल्याप्रमाणे सरबत बनवते आणि सर्वाना नेवून देते. रंजीत तिला तिथे दिसत नाही म्हणून त्याला शोधू लागते तर तो तिकडे रमेश ला त्यांच्या खोलीत बोलावून काही तरी सांगताना दिसतो... रमेश लगबगीने रंजीत ने सांगितल्या प्रमाणे निघतो शिवानी ला फक्त इतकेच ऐकायला येते, "मागच्या दारानी आणशील... "<br />
शिवानी तेथे बसून त्यांची विचारपूस करते, "घर शोधायला काही त्रास तर नाही ना झाला... "<br />
"नाही नाही, तुमचे नाव सांगितले तर २-३ लोक इतपर्यंत सोडायला आले आम्हाला... खूपच चांगले आहेत इथले लोक... " रंजीत ला आलेला बघून देसाई म्हणतात, "गावाची खूपच सुधारणा झाली आहे." रंजीत हसतो आणि म्हणतो, "मी ओळख करून देतो, हि माझी बायको शिवानी आणि हा मुलगा ध्रुव"<br />
"रुपाली दिसत नाही, बोलवा ना तिला" त्यांच्यातल्या ऐक ताई म्हणतात.<br />
रंजीत शिवानी ला इशारा करतो, शिवानी म्हणते "हो बोलावते मी तिला... "<br />
<br />
रुपाली ला घेऊन शिवानी येते, रुपाली अगदी लक्ष्मी सारखी सजली असते, तिच्या साडीचा गडद आकाशी रंग तिच्या सौंदर्याला आणखीनच खुलवत असतो, घट्ट बांधलेली वेणी आणि तरी त्यातून सुटलेली ऐक वाऱ्याच्या तालावर नाचणारी बट. तिचे टपोरे डोळे सलग खाली बघत असतात पण ते अयुष ला शोधत असतात. तिला बघून देसाई काका म्हणत, "रुपाली ला बघितलं आणि सगळा थकवा निघून गेला... ये बेटा बस" ते आपल्या शेजारच्या खुर्ची कडे हाथ दाखवत तिला बसायला सांगतात, शिवानी हि तिला जा बस म्हणते, "त्या आधी मी तुझी सगळ्यांशी ओळख करून देतो.. मी अनंत अयुष चा बाबा" रुपाली त्यांच्या पाय पडते. "हि माझी बायको अंकिता" ते आपल्या बायको कडे हाथ दाखवून सांगतात, रुपाली त्यांच्या हि पाया पडते,<br />
"हे माझे बाबा म्हणजे अयुष चे आजोबा, आणि हि आजी, हा माझा मोठा मुलगा आनंद, आणि हि त्याची बायको आरोही, हि माझी मुलगी अर्चिता आणि ह्या तिच्या दोन मुली रिद्धी सिद्धी जुळ्या आहेत" रुपाली त्यांच्या हि पाया पडायला जाते तेव्हा सगळे हसायला लागतात... रुपाली ला हि स्वतःचे हसू येते...<br />
"... आणि हा माझा लहान मुलगा आयुष.... " रुपालीच्या जणू हृदयाचा ऐक ठोकाच चुकतो, ती त्याच्या कडे बघतच आपल्या खुर्चीत जाऊन बसते, त्याच्या शेजारीच ठेवली असते तिची खुर्ची. चोरून चोरून रुपाली तिरक्या नजरेने अयुष ला नीट बघायचा प्रयत्न करत असते.. पण अयुष च तिच्याकडे लक्षच नसते, रुपाली ला हे खूप वेगळं वाटत, ती स्वतःची समजूत घालत म्हणते, लाजाळू असेल, ओळख झाल्यावर बोलेल, तिला धडधडायला लागते...<br />
प्रियकरू ... प्रियकरम .. प्रियकरू....प्रथमं.... . गाणं रुपाली च्या मनात वाजत राहते...<br />
<br />
सगळ्यांच्या गप्पा गोष्टी होतात, सगळे रुपाली ला प्रश्न विचारतात शिवानी बघते तर रंजीत स्वयंपाकघरात काही तरी उचापती करत असतो... ती हि त्याच्या मागे जाते..<br />
"काय चाललंय?" तिथे सर्व जेवणाची तयारी झालेली असते. शिवानी आश्चर्याने विचारते... "हे कसं काय झालं? कोणी केलं?"<br />
"When Ranjeet is here don 't fear !!" रंजीत असे म्हणता तिला पुढे सांगतो, "रमेश ला पाठवून बोलावला सगळा मेनू राजभोग मधून"<br />
सगळी तयारी बघून शिवानी खुश होते, ती रंजीत च्या हातून प्लेट घेते आणि म्हणते, "मी करते जा तू त्यांच्याशी बोल... "<br />
रंजीत जाऊन त्यांच्याशी गप्पा मारत बसतो, शिवानी रंजीत ला जेवण तयार आहे सांगते, तेव्हा रंजीत सगळ्यांना जेवायला चला म्हणतो, देसाई मंडळी जेवण नको असं म्हणतात पण रंजीत च्या अग्रहः खातर तयार होतात. सगळ्यांचे जेवण होते.<br />
"ताई जेवण खूप छान झालं... आता तर खूप झोप येणार आहे... " अर्चिता म्हणते आणि सगळे तिच्या मताला आपली संमती देतात.<br />
"छान वाटले तुम्हाला आवडले ते." सगळे व्हरांड्यात जमतात. रुपाली ची बैचैनी शिवानी च्या लक्षात येते, "काकू तुम्हाला हरकत नसेल तर अयुष आणि रुपाली ला एकांतात बोलू द्यावं का?" शिवानी अंकिता ला विचारते...<br />
"अगं त्यात काय विचारायचं आहे? थांब मी अयुष ला सांगते... " त्या अयुष जवळ जातात आणि म्हणतात, "बेटा तुम्ही दोघे हि एकमेकांशी बोलून घ्या जा..."<br />
रुपाली अयुष ला आपली खोली दाखवायला नेते, ते तिथे बसून असतात, रुपाली ला खूप प्रश्न पडतात खूप काही...अयुष काय विचारेल ते हि आणि आपण काय विचारावे ते हि... अयुष शांत बसला असतो.. शांतता मोडत रुपाली त्याला म्हणते, "तुम्ही जास्ती बोलत नाही वाटतं?"<br />
"नाही तास काही नाही... " अयुष तिच्याकडे बघत म्हणाला आणि शेवटी रुपाली ची नजर त्याच्या नजरे शी मिळाली. ते घरे डोळे... त्याच्या पेक्षा त्याचे डोळेच जास्त बोलत होते... तिला सांगत होते त्यांना किती प्रश्न विचारायचे आहेत, "तुम्हाला काही विचारायचे असेल तर विचारू शकता... " रुपाली त्याला बोलायला चान्स देत म्हणाली... "नाही मला काही नाही विचारायचे..."<br />
"तुम्ही सर्जन आहात असे कळले, खूप काठीन काम आहे ना.. "<br />
"हम्म " अयुष नि एवढेच उत्तर दिले...<br />
इकडचे तिकडचे कुठले हि प्रश्न विचारले तरी अयुष चे उत्तर हम्म, हो, नाही एवढेच... शेवटी रुपाली त्याला म्हणते, "तुम्हाला काही सांगायचे पण नाही का..."<br />
"नाही... " अयुष तिच्या कडे न बघताच म्हणाला, मग काही तरी आठवल्यासारखे करून पुढे बोल्ला, "रुपाली, मी हे लग्न माझ्या आई बाबांच्या मर्जी खातर करतोय... " असे म्हणत तो निघायला उठतो, "तुम्हाला अजून काही विचारायचं?" रुपाली मान हलवून नाही सांगते, आणि तो तिच्या खोलीतून निघून जातो...<br />
<br />
रुपाली एकटीच आपल्या खोलीत विचारात म्हणजे अयुष च्या विचारात मग्न असते, सारखे तिच्या मनात तेच ते गाणं येत असत... राधा...<br />
<br />
<i><b>वृंदावनी सारंग हा का लावी घोर जीवाला... झाली अशी वेडी पिशी कोणी जाऊन सांगा त्याला... हा मंद गंध भवताली राधे ला वाट गवसली...</b></i><br />
<br />
ती अयुष सोबत घालवलेला प्रत्येक क्षण परत जगत असते... त्याचे ते वाक्य लक्षात येत ती थोडी गंभीर होते, आई बाबांच्या मर्जी खातर म्हणजे? आयुष खुश नाही का या लग्नाने? त्यांच्या मर्जी विरुद्ध आहे का? असे अनेक प्रश्न येत असतात तितक्यात तिथे ध्रुव येतो त्याच्या सोबत ऐक छोटी मुलगी हि असते, रुपाली ध्रुव ला बघून लाडाने विचारते, "कुठे फिरताय साहेब, आज मावशी ची आठवण नाही आलाय ना.. हि कोण नवीन मैत्रीण.. "<br />
ध्रुव तिचा हाथ धरून सांगतो, "हि कियारा आहे हिला सगळे लाडानी क्यू म्हणतात आणि क्यू हि माझी मावशी"<br />
रुपाली क्यू ला जवळ बोलावते आणि तिला विचारते, "तू जेवण केलंस का बाळ?" ती मान हलवूनच हो सांगते ध्रुव पुढे म्हणतो, "मी आणि क्यू नि आज एकत्र जेवण केलं मला तिच्या आजी नि खाऊ घातलं.. "<br />
"आजी नि... ?? कुठे आहे तिची आजी... " ध्रुव अंकिता कडे बोट दाखवत सांगतो.. तेव्हा रुपाली च्या लक्षात येते कि ती देसाई मंडळी सोबत आली आहे. ती त्या दोघांशी गप्पा मारत असते तेव्हा तिथे अयुष येतो, "क्यू चला बेटा निघायचं आहे आपल्याला.." रुपाली आपल्याला अयुष ला परत बघायला मिळालं म्हणून खुश होते.<br />
"ओके पप्पा" म्हणत क्यू अयुष चा हाथ धरून निघते....<br />
त्या दोघांना जाताना रुपाली आपल्या खिडकीतून बघते ४००० वाट चा शॉक बसल्या सारखा तिला झटका बसतो... "पप्पा ??? "<br />
<br />
क्रमश:<br />
------------------<br />
<br />
फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा?<br />
<br />
१. काय होईल आता रुपाली चे? ती हे सत्य कसे स्वीकारेल कि अयुष विधुरच नाही तर त्याला मुलगी पण आहे? क्यू? काय ती अयुष ला क्यू सोबत स्वीकारेल?<br />
२. काय रुपाली सावत्र आई होणे स्वीकारेल?<br />
३. काय आयुष तिच्या स्वप्नाचा राजकुमार आहे?<br />
४.अयुष ची मर्जी आहे ह्या लग्नाला?<br />
<br />
आपली प्रतिक्रिया नक्की कळवा...<br />
<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व २</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-12978210892474262222019-04-26T00:15:00.002-07:002019-04-26T00:15:33.566-07:00TLJ भाग ५ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ५<br />
<br />
<br />
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">रुपाली ध्रुव ला घेऊन खेळवत बसली होती. ती त्याला खेळवत होती पण मनात वेगळेच
विचारांचे वादळ चालू होते. आपल्या आयुष्यात खुश तर होती पण मनात शंका हि होत्या, तिने
जे आपल्या राजकुमाराचे स्वप्न बघितले होते ते पूर्ण होईल कि नाही? कोण आहे कि नाही?
असला तर तिच्या समोर कधी येईल? आता तिने हि सत्य मान्य केलेले कि तिचा राजकुमार काही
घोड्यावर स्वार होऊन नाही येणार. मनात विचित्र विचार यायचे, देवानी आपल्या साठी कोणी
बनवलाच नसेल तर?<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">उस रब ने जब दिल दिये दिल के दो तुकडे किये, दोनो पे ऐक नाम लिखा ऐक राधा ऐक
श्याम लिखा, अब ये दिल धडकते है, मिळते और बिछाडते है... ऐक दुजे के वास्ते....<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">शिवानी तेथे येते आणि रुपाली ला अश्या चलबिचल अवस्थेतेत बघून तिला सर्व लक्षात
येते, जवळ जाऊन तिच्या डोक्यावरून हाथ फिरवते, शिवानी ला तिथे बघून रुपाली चा भावनांचा
बांध फुटतो, आपल्या भावना आवरत ती ध्रुव ला जवळ घेऊन त्याला काही समजावण्याचा आव आणते.
शिवानी तिला काहीच बोलत नाही, तिला काय बोलावे काय सांगावे शिवानीला हि समजत नाही,
अश्या परिस्थिती मध्ये तिला अयुष बद्दल काही बोलावे कि नाही हे हि तिला समजत नव्हते,
सध्या रंजीत ला निर्णय घेऊ द्यावा आणि मग आपण रुपाली शी काही बोलणे उचित राहील असे
मनाशी ठरवून ती शांत राहण्याचा निर्णय घेते.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">ती रुपाली च्या आणि ध्रुव च्या हसण्यात खेळण्यात सामील होते, शिवानी ला ते लपायला
सांगतात आणि ध्रुव तिला शोधतो, जेव्हा ध्रुव ची लपायची वेळ येते तो आपल्या मावशीच्या
मागे लपतो. रुपाली जाईल तिथे तिच्या मागे मागे जातो आणि शिवानी ला हैराण करतो, शिवानी
ला तो सापडतच नाही शेवटी तिला हार मानवी लागते.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">खेळ खेळता खेळता कधी संध्याकाळ होते त्यांना कळत नाही, रंजीत ला आलेले बघून
ध्रुव धावत त्याच्या जवळ जातो आणि दिवसा भाराचा रिपोर्ट देतो त्याने काय काय मस्ती
केली आणि आई ला कसे हरवले सर्व सांगतो.. रंजीत मन लावून त्याचे बोलणे ऐकत असतो..<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">"ध्रुव, बाबांना फ्रेश तर होऊ दे, आत्ताच आले ना ते?" रुपाली त्याला
आठवण करून देत सांगते...<br />
"असू देत गं त्याच्यामुळे तर मला मी तुमच्यासोबतचे क्षण मिस केले तरी परत जगल्यासारखे
वाटते!!"<br />
गप्पा गोष्टी करता सगळ्यांचे जेवण संपते...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">शिवानी ध्रुव ला झोपवते आणि शतपावली करत असलेल्या रंजीत जवळ जाते, ती हि त्याच्या
सोबत फिरते, व्हरांड्यात छान वारं वाहत असत पूर्णिमेचं चांदणं छतावर डोकावत असते, चंद्राचा
लाख प्रकाश वाड्याला भरभरून टाकतो... काही वेळ रंजीत सोबत शांत चालल्यावर शिवानी त्याला
विचारते, "काय ठरवलेस मग?"<br />
आपल्या विचारांतून बाहेर येत रंजीत विचारतो, "कशाचे?"<br />
"अयुष चे अजून कशाचे?"<br />
"हम्म ते ना.. मला असे वाटतंय कि भेटायला काही हरकत नाही, तसे हि ते काका बोलण्यावरून
तर खूप सज्जन वाटले.. " त्याचे वाक्य ऐकल्यावर शिवानी ला खूप आनंद होतो.<br />
"मग मी रुपाली शी बोलू?"<br />
"म्हणजे तू अजून रुपाली शी बोलली नाहीस?" रंजीत ला आश्चर्य वाटते...<br />
"तेच अपेक्षित आहे ना.. आधी तुझा निर्णय काय ते कळल्यावर मी तिच्याशी विचार विनिमय
करणार ना?"<br />
बरोबर आहे असे रंजीत मन हलवून सांगतो... "बरं मग तिचं हि काय विचार आहे ते बघुयात,
तिला ठीक वाटले तर मग उद्या मी सांगतो फोन करून त्या काकांना परत"<br />
शिवानी त्याच्या मताला होकार देत तिथून निघायला जाते तो रंजीत तिचा हाथ धरून थांबवतो,
"थँक यू"<br />
आश्चर्य वाटून शिवानी म्हणते, "कशासाठी?"<br />
तिला जवळ ओढत रंजीत पुढे म्हणतो, "माझ्या आयुष्यात आल्याबद्दल... मला योग्य दिशा
दाखवण्याबद्दल ... मला समजून घेण्याबद्दल.. आमची सगळ्यांची इतकी काळजी घेण्याबद्दल...
अजून किती करणं सांगू? "<br />
शिवानीला भरून येते, "वेडा आहेस का? त्यासाठी थँक यू काय?? मी तर फक्त आपले कर्तव्य
करतीय तू पण ना.. " ती त्याचा हात सोडवण्याचा प्रयत्न करू लागते रंजीत आणखीनच
घट्ट करतो, "रंजीत जाऊ देत ना.. रुपाली शी बोलायचं ना.."<br />
"आधी मला नीट थँक यू तर म्हणू दे... " रंजीत तिच्या आणखीन जवळ जात म्हणतो...<br />
"ध्रुव उठेल.. बघेल... रंजीत अरे सोड ना... " काही यश येत नसतानाही ती स्वतःला
सोडवण्याचा प्रयत्न करत राहते...<br />
"ध्रुव ना खोलीत झोपलाय... तो इथे नाही येणार..." रंजीत तिच्या कानात सांगतो,
ज्याने तिला गुदगुल्या होतात आणि ती नको नको करत हसत राहते... "रंजीत...तत.. नको
ना..." रंजीत ला चांगल्या प्रकारे माहित असतात तिचे वीक पँट्स "आपण व्हरांड्यात
आहोत... तुला काही भान आहे कि नाही..."<br />
"असं का... अरेच्या हो कि ... चल मग... "<br />
"कुठे.." शिवानी त्याला प्रश्न विचारत राहते, तो पर्यंत तर रंजीत ने तिला
उचलून घेतले असते, तिला घेऊन तो आपल्या खोलीत जातो... "रंजीत मला रुपाली शी बोलायचं
आहे... जाऊ देत ना.. मी लवकर येते..."<br />
रंजीत तिचे काही ऐकत नाही... "रुपाली झोपली आहे आता उद्या बोल तिच्याशी..."
असे म्हणत तो तिला गादी वर झोपवतो आणि तिला सोडून उठताना तिच्या मानेवर फुंकर मारून
अलगद चुंबन घेतो. .. त्याच्या त्या स्पर्शाने शिवानी बेभान होते आणि त्याला आपल्या
कडे ओढून घट्ट मिठीत घेते...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">सकाळी लवकरच आवरून शिवानी तयार होते, ती स्वयंपाक घरात नाष्ट्याची तयारी करत
असते, तितक्यात रुपाली हि आवरून तिला मदत करायला येते, "काय बनवतेस वाहिनी...
?"<br />
तिचा फ्रेशआवाज बघून शिवानी ला हायसं वाटते मनातल्या मनात ती तिच्याशी बोलायचं निश्चय
करते "स्वारी आज खुश दिसतीय... झोप छान झाली वाटते.. "<br />
"वाहिनी... आपण खुश असलो कि जग खुश वाटते... " रुपाली पाण्याचा ग्लास घेऊन
पाणी घेत म्हणाली<br />
ती काय बोलतीय न कळून शिवानी तिला काय हाताने खुणावून विचारते... "मला माहित आहे
काल संध्याकाळी काय चाललेलं... दादा... आणि तुझं ...."<br />
शिवानी लाजून काय बोलावे काय करावे काही न समजून फक्त खाली बघत राहते ... तिचे गाल
लाजून लाल झालेले, आपल्या हातातल्या ग्लास मधले पाणी संपवत रुपाली शिवानी ची मज्जा
घेत होती... "वाहिनी.. अजून हि नव्या नावरीसारखेच लाजतेस दादा वरून चिडवलं कि..."<br />
शिवानी गालातल्या गालात हसते, "पण मला ऐक सांग... तू झोपलेलीस ना... "<br />
"हम्म.. जागा साठी... पण झोपच नव्हती येत... म्हणून व्हरांड्यात येऊन बसलेली...
मग तुमची चेष्टा मस्करी बघत बसले... मला भेटेल ना गं वाहिनी असं जीव लावणारा कोणी राजकुमार?"<br />
"हो गं राणी... बघ आपण शोध सुरु केलाय ना... " शिवानी तिला समजावत म्हणते
"...आणि मला तुला ऐक गम्मत दाखवायची आहे... जरा लॅपटॉप घेऊन येतेस?" रुपाली
जाऊन लॅपटॉप घेऊन येते, "तू मला तो पर्यंत कांदा चिरून दे..." शिवानी लॅपटॉप
घेऊन टेबलं वर बसते, ती रंजीत ने दाखवलेली साईट उघडते, पण तिला अयुष चा आयडी आठवत नव्हता,
रंजीत ला उठल्यावर विचारावे लागेल असा विचार करताच असते कि साईट लोड होते आणि तिला
तिच्या मागील बघितलेलले प्रोफाइल तिथे दिसतात, ती खुश होते... ती अयुष चा फोटो रुपाली
ला दाखवते, "रुप्स, हा फोटो बघ कसा आहे मुलगा?"<br />
ती अयुष चा फोटो बघत रुपाली ला विचारते, बघते तर काय रुपाली च्या डोळ्यातून घळा घळा
अश्रू वाहत असतात... शिवानी घाबरून जाते..."अगं रडायला काय झालं? असं काय करते...
नाही आवडला का तुला मुलगा.. ठीक आहे आपण दुसरा बघू... तू रडू नकोस ना.."<br />
"अगं हो हो वाहिनी... ऐक मिनिट थांबशील का...? मला काहीच दिसत नाही आहे आणि मी
रडत नाही आहे, कांदा चिरत असल्यामुळे माझ्या डोळ्यातून पाणी येतेय... ठीक आहे? ओक???"
रुपाली हातवारे करत तिला शांत राहायला सांगते... आपले डोळे ड्रेस च्या बाही नि पुसत
ती लॅपटॉप कडे बघते.. पाण्यानी डोळे डबडबल्यामुळे सुरवातीला तिला पुसटशी आकृती दिसते
आणि हळू हळू अयुष चा फोटो नीट दिसू लागतो... त्याचा फोटो बघून ती त्याच्या घाऱ्या डोळ्यात
जणू डुबून जाते, ती क्षणभर सारं विसरून जाते...<br />
अधीर होऊन शिवानी तिला विचारते, "कसा वाटला??"<br />
रुपाली ला काय बोलावे काही कळत नाही, "कोणी तरी इतकं तल्लीन होऊन फोटो बघत आहे...
आम्ही होकार समजावा का??"<br />
शिवानी चे चिडवणे लक्षात येताच रुपाली, "वाहिनी... " म्हणत तिच्या गळ्यात
पडते, "मला न... असं वाटलंच नाही कि मी फोटो बघतीय... आता बोलेल माझ्याशी असं
वाटलं.... इतके बोलके डोळे आहेत त्याचे.. म्हणजे... त्यांचे..."<br />
"हो ना... तू कस संभाळशील गं स्वतःला तो पुढे आल्यावर?" शिवानी तिला चिडवत
म्हणाली...<br />
"म्हणजे...?? " रुपाली काही समजले नाही असे दाखवत म्हणते...<br />
"म्हणजे .. म्हणजे वाघाचे पंजे..." शिवानी तिला चिडवत उठते.. आणि रंजीत ला
तिचा होकार कळवायला निघते तितक्यात तिला आठवते अरे आपण मुद्याची गोष्ट तर सांगितलीच
नाही, ती वळते आणि बघते रुपाली अजून हि स्वतः मध्ये लीन असते... ती जवळ जाऊन तिला म्हणते,
"ते रुपाली... ऐक महत्वाचे सांगायचे राहून गेले..." शिवानी विचार करतच असते
सांगावा कि नाही..??? त्यात रुपाली म्हणते, "काय झाले ?" परिस्थिती सांभाळत
शिवानी म्हणते, "ते मुलगा ना मुंबई चा आहे... "<br />
"मुंबई??" रुपाली थोडं घाबरते...<br />
"आणि... "<br />
"आणि काय??" रुपाली गंभीर होत म्हणाली...<br />
"... आणि तो ना.. "<br />
"लवकर बोल ना वाहिनी... अशी काय?" अधीर होत रुपाली म्हणाली...<br />
"तो ना... सर्जन आहे... डोक्याचा... मेंदूचा .... कळले का... म्हणजे तशी हि चांगली
गोष्ट आहे, तुझा बावळटपणा, वेडेपणा तो ठीक करेल.." आणि ती तिथून पळाली...<br />
"वाहिनी... काय हे... " रुपाली पाय आपटत म्हणाली ...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">शिवानी रंजीत च्या खोलीत जाते, "अजून हि झोपले आहेत साहेब ... " ती
स्वतःशी पुट्पुटते ती त्याच्या जवळ जाऊन त्याला त्रास द्याच्या हेतूने त्याच्या कानात
फुंकर मारते, रंजीत झोपेतच आळे पीळे घेऊन वळून झोपतो...<br />
"रंजीत ऐक ना... " शिवानी त्याच्या कानात बोलते...<br />
"उम्म काय? काय झाले?" तो झोपेतच महतो.... "झोपू दे ना थोड्या वेळ..
रात्रभर झोपू नाही दिलंस..."<br />
"उठ ना... मला तुला ऐक गुड न्युज द्याची... " गुड न्युज ऐकताच रंजीत आनंदाने
उठतो...<br />
"खरंच...??? मला लगेच उठवायचं ना...?? या वेळेस मला परी पाहिजे हा... " रंजीत
आपला आपल्याशीच बडबड करत असतो आणि शिवानी त्याला वेड लागले असे त्याच्याकडे बघत बसली
असते...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">रंजीत शांत झाल्यावर शिवानी त्याला म्हणते, "झाले? बोलू का पुढे??"<br />
"नाही थांब... आधी माझा ऐक प्रश्न आहे... इतक्या लवकर कसे काय कळले तुला...काल
तर आपण... कन्फर्म आहे?? "<br />
"हो मग रुपाली शी बोलून तिची संमती घ्यायला किती वेळ लागणार आहे मला?" शिवानी
चा पूर्ण गोंधळ उडालेला...<br />
"अच्छा,अच्छा ती गुड न्युज, मला वाटले... "<br />
शिवानी त्याच्या कडे आश्चर्याने बघताच राहते, "काय, तुला काय वाटले.."<br />
"नाही मी हि तोच विचार करत होतो... काल तर झाले... इतक्यात गुड न्युज कशी..."<br />
त्याचे बोलणे ऐकून शिवानी आ वासून बघताच राहते... "रंजीत तू ना..." ती त्याला
मारत सुटते... तिच्या त्या नाजूक हातांचा मार आवडीने खात असतो रंजीत, मग तिचे दोन्ही
हाथ धरून तिला शांत करतो, "तू खरंच खूप मोठी न्युज दिलीस... आता फोन लावतो त्या
देसाई काकांना" रंजीत फोन घेत म्हणतो..<br />
"आधी तयार तर हो... अंघोळ वगैरे कर..."<br />
"का? मी काही विडिओ कॉल नाही करत आहे त्यांना कळायला कि मी अजून अंथरुणातच बसलोय...
" रंजीत शिवानी वर हसत फोन लावतो...<br />
"हॅलो"<br />
"हॅलो देसाई काका मी रंजीत बोलतोय, ओळखलंत का..."<br />
"हो हो बोला, कसं काय फोन केलात...."<br />
"ते आम्ही पुनःविचार केला, आम्हाला अयुष आवडला आहे आणि आम्ही पुढे बोलणी करायला
उत्सुक आहोत"<br />
......<br />
...<br />
..<br />
.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">रंजीत त्यांच्या बोलून झाल्यावर शिवानी ला बोलावतो आणि सांगतो कि सगळे पुढच्या
आठवड्यात येणार आहे.शिवानी ला फार आनंद होतो आणि तिला आठवते ती रंजीत ला गंभीर होत
म्हणते, "फक्त ऐक सांगायचं होत..."<br />
"काय झालं?" तिच्या चेहऱ्यावर उमटलेली काळजी बघून तो विचारतो<br />
"मी रुपाली ला अजून नाही सांगितलं कि अयुष च हि हे दुसरं लग्न आहे...आणि तो विधुर
आहे..."<br />
"का??तेच तर महत्वाचे आहे ना..." रंजीत आश्चर्याचा धक्का बसून म्हणतो...<br />
"हो... माहित आहे मला... पण जर बोलणी पुढे गेली तर आपण सांगू ना तिला.. मला नाही
तिच्या स्वप्नांना आत्ताच चिरडून टाकावेसे वाटले... ती इतकी मग्न झालेलले अयुष चा फोटो
बघून, तिच्या चेहऱ्यावर मी वेगळाच तेज पहिला, सांगूया निवांत सगळं जुळून आल्यावर तोवर
जगू देत तिला तिच्या स्वप्नाच्या जगात...."<br />
"ते सर्व ठीक आहे.. पण... सर्व कळल्यावर ती नाही म्हणाली तर?? आपण काय तोंडानी
त्यांना नकार कालवायचा...??" रंजीत पुढचा विचार करत पुढे येणाऱ्या संकटाबद्दल
शिवानी ला बजावत म्हणाला...<br />
"पुढची पुढे बघू... पुढच्या भीती मुळे आत्ताच्या आनंदाला विरझण नको..." शिवानी
असे म्हणत निघून गेली....<br />
"अगं तू क्षणभंगुर आनंदात अडकतीयेस शिवानी..." रंजीत चे ऐकायला शिवानी नव्हतीच
खोलीत...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">क्रमश:<br />
------------------<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा?<br />
आपली प्रतिक्रिया नक्की कळवा...<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; margin-bottom: 5.25pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: "Nirmala UI",sans-serif; font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व २<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br /></div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-210992636548155898.post-77236120119977181262019-04-22T01:14:00.003-07:002019-04-22T01:14:50.076-07:00TLJ भाग ४<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ती लाजते जेव्हा... पर्व २, भाग ४ <br />
==================<br />
<br />
<br />
पाटील साहिबांचा वाईट अनुभव आल्यामुळे रंजीत ने कानाला खडा लावलेला या पुढे पाहुण्यांना घरी बोलवणार त्याच्या आधी रुपालीचे सत्य सांगणार, शिवानी नि सांगितल्याप्रमाणे रंजीत ने रुपाली चा लग्नाच्या संकेतस्थळी नाव सुद्धा नोंदवले. <br />
दिवसा मागून दिवस निघून गेले, रंजीत च्या हि लक्षात आले कि शिवानी चे म्हणणे बरोबर होते. कोणत्याच स्थळ ची बोलणी पुढे जात नव्हती. रंजीत ला आश्चर्य वाटत होते कि आज च्या जगात हि अशी लोक आहेत. आपल्या विचारात मग्न रंजीत व्हरांड्यात बसला असताना शिवानी तिथे आली, त्याला गंभीर बघून ती म्हणाली, "काय झाले, एवढा कसला गहाण विचार करतोस?"<br />
रंजीतने दचकून तिच्याकडे बघितले आणि मान हलवून म्हणाला, "काही नाही असच..."<br />
"असच कसं काय? काही नाही... सांग ना.."<br />
"अगं खरंच काही नाही यार, मी फक्त रुपाली च्या लग्नाची काळजी करत होतो... मला आता थोडी काळजी वाटू लागली आहे.. "<br />
शिवानी त्याला धीर देत म्हणते, "काळजी करून काय होणार आहे, त्याने ना हि रुपाली चे लग्न लवकर जमणार आहे ना हि लोकांची वृत्ती बदलणार आहे... "<br />
तिच्या मताशी सहमत होत तो पुढे म्हणाला, "हो ते सर्व ठीक आहे पण काळजी वाटण हि स्वाभाविक आहे ना..."<br />
शिवानी त्याच्या शेजारी बसते आणि त्याचा हात आपल्या हातात घेऊन म्हणते, "हे बघ, जसे ह्या जगात अशी लोक आहेत जे रुपाली च दुसरं लग्न आहे हे ऐकताच पळ काढतात, कुठेतरी रुपाली साठी कोणी तरी वाट हि बघत आहे. आपल्याला फक्त धीर धरावा लागणार आहे. आणि तसं हि रुपाली च वय आहेच किती आता.. तू त्यामुळे वाट बघ त्या व्यक्तीची ज्याला रुपाली साठी बनवले आहे..."<br />
<br />
"ते सर्व ठीक आहे... पण बघता बघता आता वर्ष होईल अशीच दिवस गेली तर?? आपल्याला लवकरच काही करावे लागणार आहे..." रंजीत च्या चेहऱ्यावर काळजी दिसत होती...<br />
<br />
इतक्या लोकांचा नकार आलेला बघून रुपाली चा लग्नाचा हुरूप हि उडून गेलेला... तिला या सर्व गोष्टींचा कंटाळा आला होतो...<br />
<br />
एक दिवस रंजीत बागेत झाडांची काम करत बसला होता, त्याला एक फोन आला हाथ खराब असल्यामुळे त्याला फोन उचलायला वेळ लागतो, खिशातला फोन कसा बसा काढून तो त्यावरचा नंबर बघतो, landline चा नंबर असतो आश्चर्य वाटून तो स्वतःशी बोलतो, "मुंबई वरून कोण आठवण काढत आहे माझी?" शंका करताच तो फोन उचलतो आणि कानाला लावतो, "हॅलो"<br />
"रंजीत बोलताय का?"<br />
"हो, आपण कोण?"<br />
"मी देसाई बोलतोय, मी तुमच्या मुलीचा प्रोफाइल बघितला मॅट्रिमोनी साईटवर"<br />
समोरच्याचे ते वाक्य एकूण रंजीत ला इतका आनंद होतो, कोणी तरी फोन केला ह्याचाच त्याला आनंद जास्ती... तो धावत शिवानी कडे जातो... "शिवानी शिवानी.... " तिला हाक मारतो, ती स्वयंपाकघरात काम करत असते, तो लगेच फोन च स्पीकर चालू करतो... "ऐक... रुपाली साठी स्थळ आलंय..."<br />
<br />
शिवानी हि आंनदाने ऐकते.. "हॅलो... तुम्ही आहेत का?? हॅलो...."<br />
"हो हो.. बोला ना देसाई साहेब..." रंजीत आपण ऐकत असल्याचे आश्वासन देतो.<br />
"तर मी तुमच्या मुलीचा प्रोफाइल बघितला, आम्हाला पुढे बोलणी करायची आहे... तर पुढे जाण्या अगोदर तुम्ही पण आमच्या मुलाचा प्रोफाइल बघून घ्या"<br />
<br />
"हो चालेल" रंजीत आनंदाने सांगतो... शिवानी त्याला त्यांच्या मुलाचं नाव वगैरे विचार म्हणून आठवण करून देते..<br />
"माझ्या मुलाचे नाव आयुष देसाई आणि त्याचा प्रोफाइल id ५६७३४२ आहे."<br />
"ठीक आहे मी बघतो आणि कळवतो.... "<br />
ठीक आहे म्हणत ते फोन ठेवणार इतक्यात रंजीत ला लक्षात आले फोने मुंबई वरून आलाय... "देसाई जी... ऐक ऐक मिनिट, तुम्ही मुंबई ला असता का?"<br />
"हो, आम्ही मुंबई ला आहोत... काही अडचण आहे का.."<br />
"नाही .. मी सहजच विचारलं, कळवतो मी तुम्हाला... " फोन ठेवल्या बरोबर शिवानी त्याला लॅपटॉप घेऊन ये सांगते...<br />
"अगं हो मला जरा हाथ धुवून घेऊ दे " तो तिला आपले माती नि भरलेले हाथ दाखवत म्हणतो... लगबगीने जाऊन तो हाथ धुवून लॅपटॉप घेऊन येतो... साईट लोड होईपर्यंत दोघांनाही दम निघत नाही... "शी बाई... किती वेळ... "<br />
"अगं हो ना... मला ऐक प्रश्न आहे... आज कोण landline वापरत गं"<br />
"का.. आज हि कंपन्यांमध्ये दुकानांमध्ये landline वापरतात ना..." शिवानी स्पष्टीकरण देत म्हणाली<br />
"इतक्या सकाळी कोण दुकानातून फोन करेन... म्हणजे त्यांच्या कडे स्वतःचा मोबाईल हि नाही... गरीब असतील का गं ते?? रुपाली खुश राहील ना..."<br />
<br />
शिवानी त्याच्या प्रश्नांना आश्चर्याने डोळे मोठे करून बघते... "रंजीत... आता फक्त स्थळ आले आहे.. तू तर तिच्या सासरी जाऊन आलास मला वाटतंय... इतकी काय घाई.. आणि आपण हो सगळं व्यवस्तीत असल्यावरच म्हणायचे आहे... " शिवानी त्याला बजावते...त्याचा उतावीळ पणा तिला खटकतो...तितक्यात साईट लोड झाली असते.<br />
<br />
"अरे टाक ना त्याचा आयडी... " शिवानी अधीर होत म्हणते. रंजीत त्यांनी लिहून घेतलेला आयडी टाकतो, ते दोघेही त्याचा प्रोफाइल वाचण्यात व्यस्त होतात. राहणार मुंबई... उंची ५.१०" रंग गोरा, आवडी मध्ये क्रिकेट ... शिवानी मोठयाने वाचत असते... अचानक ती थबकतो... ती रंजीत कडे आणि रंजीत तिच्याकडे बघतो... त्यांचा सर्व उत्साह स्वः होतो... रंजीत ला खूप राग येतो.. "अगं विधुर आहे हा... "<br />
"हो ना... मी हि तेच वाचतीय... माझा माझ्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नाही आहे... " शिवानी हि धक्यातून सावरत म्हणाली...<br />
"ह्या लोकांची हिंमतच कशी झाली रुपाली ला मागणी घालायची...." रंजीत चिडून राग राग करत होता...<br />
शिवानी त्याला सावरत पुढे म्हणाली, "रंजीत अरे थोडं शांत डोक्यानी विचार कर... त्यांच्या साठी रुपाली चे हि हे दुसरे लग्न आहे ना.. म्हणून त्यांना वाटले असेल..."<br />
रंजीत शांत होतो, "हो तरी काय झालं... "<br />
"ऐक काम कर ना.. तू त्यांना फोन कर आणि कळव आम्ही विधुर नाही बघत आहोत म्हणून..."<br />
"हो... तेच ठीक राहील... अगं पण फोन कुठे करू... त्यांनी तर मला दुकानातून केला होता..."<br />
"थांब, इथे त्याच्या प्रोफाइल मध्ये असेल नंबर दिलेला..." शिवानी नंबर बघू लागली... त्यात तोच नंबर नोंदवलेला असतो ज्यावरून फोन आला असतो..."त्यांचे स्वतःचे दुकान असेल अरे... तू लाव फोन"<br />
<br />
रंजीत फोन लावतो... तिकडे फोन वाजतो आणि देसाई साहेब फोन उचलतात, "हॅलो"<br />
"हॅलो देसाई जी मी रांजेते बोलतोय... तुम्ही तोड्या वेळ पूर्वी फोन लावला होता बघा..."<br />
"हो हो... रुपाली चे बाबा ना..."<br />
"ते आणि ऐक.. त्याचे काय आहे कि रुपाली माझी मुलगी नाही आहे.. मी भाऊ आहे तिचा..."<br />
"ओह ! असं आहे का.. माफ करा मला वाटले तुमची मुलगी आहे... " त्यांचा बोलण्याने रंजीत चा राग पळाला... तो शांत होईन बोलू लागला.. इकडे साईट वर तितक्यात आयुष्य चा फोटो लोड झालेला, शिवानी च त्याकडे लक्ष गेले ... तो फोटो बघून ती जणू मंत्रमुगध झालेली, इतके बोलके डोळे... गोरा, कुरळे केस, पिळदार मिशा. ती रंजीत ला फोटो दाखवण्यास वेळो वेळी लक्ष वेधून घ्याचा प्रयत्न करते पण तो बोलण्यात व्यस्त असतो...<br />
<br />
"देसाई साहेब आम्ही आयुष चे प्रोफाइल बघितले, पण आम्ही रुपाली साठी विधुर बघत नाही आहोत.. मला माफ करा पण आम्ही या स्थळ सोबत पुढे नाही जाऊ शकत"<br />
"अहो पण हे रुपाली चे सुद्धा दुसरे लग्न आहे... डिवोर्स नंतर कोणता मुलगा तिला स्वीकारेल..."<br />
"नाही नाही.. तिचा डिवोर्स नाही झालेला.. त्याच कसं आहे तिचं लग्न झालेलं पण ते लीगल नव्हतं..."<br />
"म्हणजे? मला नाही कळले काय म्हणायचे ते तुम्हाला..."<br />
"अहो तिचं ते बाल विवाह झालेला... आणि बाल विवाह तर भारतात कायद्याने गुन्हा आहे ना... तर खरं तर तीच लग्न झाल्यात जमाच नाही... म्हणजे लग्न झाले... पण नाही झाले ... आम्हला काही लपवून ठेवायचे नव्हते म्हणून आम्ही सर्व सत्य लिहिले..."<br />
"ओह ! बिचारी... पण तुम्ही असं कसं आपल्या लहान बहिणीचा बाल विवाह लावून दिलात... लाज नाही वाटली तुम्हाला..."<br />
"अहो तुम्ही माझ्यावर काय ओरडताय.... "<br />
"मग द्या फोन तुमच्या पिताश्री ना... त्यांना ओरडतो.. मुलगी इतकी काय जड झाली होती त्यांना कि त्यांनी तिचा बाल विवाह लावून दिला... "<br />
"नाही नाही... माझ्या बाबांनी नाही तिचा बाल विवाह लावून दिला.. म्हणजे आम्ही सक्खे बहीण भाऊ नाही... "<br />
"म्हणजे सावत्र आहेत... तुमच्या बाबांनी दुसरे लग्न केलेले का?"<br />
"नाही सावत्र हि नाही आहोत जाऊ द्या ना.. तुम्हाला काय करायचे काका... तुम्हाला निरोप मिळाला ना..." रंजीत ची चीड चीड होत होती... इतका मोठा इतिहास होता त्याच्या आणि रुपाली च्या नात्याचा तो कोणाला फोन वर कसा समजावणार...त्याने रागा रागा ने फोन ठेवला.<br />
<br />
शिवानी त्याचे सर्व बोलणे ऐकत होती... तो जरा शांत झाला तेव्हा तिने त्याला लॅपटॉप दाखवला आणि त्यावरचा आयुष्य चा फोटो दाखवला. आयुष्य ला बघून रंजीत आनंदी झाला... " याला बघून असे नाही का वाटत कि हा रुपाली साठीच बनला आहे.."<br />
"हो ना.. मला हि अगदी असेच वाटले... " शिवानी त्याच्या मताला संमती देत म्हणाली...<br />
"कोण आहे हा?"<br />
"कोण काय.. हा आयुष्य आहे..."<br />
"अगं... पण..." रंजीत जरा निराश झाला... "देव असं का करतो किती निरागस वाटतोय तो.. का त्याला आपल्या बायको ची साथ अशी मधेच सोडावी लागली..." रंजीत हळवा झालेला..."त्याला बघून मला ना... इन्स्टंट काँनेकशन वाटतंय पण मी रुपाली साठी विधुर नवरा नाही बघत आहे... she deserves better यार, ऐक भाऊ म्हणून मला तर माझं मन परवानगीच देत नाही आहे"<br />
शिवाणी ला काय बोलावे ते कळत नव्हते, तिचे मान सध्या दामाडोल होते.. तिच्या लक्षात त्या काकांनी विनम्रतेणे केलेली चौकशी हि होती...<br />
"हे बघ रंजीत आपण इतके दिवस पहिले ना कोणते तरी स्थळ चालून आले का... बाल विवाह झालेला हे कळल्यावर हि कोणी पुढाकार घेतला का... देवाची काय इच्छा आहे काय माहित आणि आयुष्य रुपाली च्या आयुष्यात येणे असेल तर आपण कितीही विरोध केला तरी ते होणार... "<br />
"माझं सध्या डोकं तापलंय मला काही नाही बोलायचं... मी नंतर निवांत ..." रंजीत निघून गेला..<br />
<br />
शिवानी नि आयुष्य ला FB वर शोधले... तिथे तिने त्याचे पूर्ण प्रोफाइल बघितले... त्याचे मित्र परिवार कोण कोण आहेत त्याच्या आवडी निवडी सर्व बघितल्या... तिला तो खरंच आवडला, ज्या प्रमाणे बाल विवावीत असणे ह्यात रुपाली चा दोष नव्हता तसाच विधुर असण्यात आयुष्य चा दोष नव्हता... पण रंजीत ला कोण समजावणार? ती स्वतःशीच बोलली..<br />
<br />
संध्याकाळी रंजीत घरी आला तेव्हा ती वाट बघत होती कधी त्याच्याशी या विषयावर बोलावे..<br />
संधी साधून तिने विषयाला हाथ घातला, " रंजीत मला वाटते आपण आयुष्य बद्दल विचार करायला हवा. तो चांगला मुलगा वाटला मला. आपण रुपाली बद्दल लोकांना नाव ठेवतो, ते ओपन माईंडेड नाहीत वगैरे पण आज तू काय करतोयस? आयुष्य ची बायको नाही ह्यात त्याचा काही दोष आहे का? आपण आता विचार करायला हवा... तू निवांत विचार कर, वेळ घे पण त्याला संधी दे." शिवानी तेवढे बोलून उठली..<br />
<br />
क्रमश:<br />
------------------<br />
<br />
फ्रेंड्स कशी वाटली आता पर्यंत ची कथा?<br />
आपली प्रतिक्रिया नक्की कळवा...<br />
<br />
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व २</div>
N!$hihttp://www.blogger.com/profile/08658227487055118623noreply@blogger.com0