Thursday, December 31, 2020

द रुथलॅन्ड | #१

 द रुथलॅन्ड | #१ 


"केयूर...र र र !!" मागून हाक आली त्यामुळे तो थांबला. धीरज धापा टाकत त्याच्या जवळ आला, "मित्रा तिकडे कुठे चाललास?"

केयूर त्याला काही कळलं नाही असं बघतो... "अरे आत चल ना! किती मोठी लाँच पार्टी आहे!!"

"कशाची?" केयूर त्यात काही रुची न दाखवत निघायला लागतो, मग वळून म्हणतो, "हे न्यू इयर पार्टी अँड ऑल मला नाही आवडत!"

"तुला माहित नाही?" धीरज अष्टकर्याने बघतो तर केयूर मान हलवून नाही सांगतो. धीरज त्याला ओढतच स्वतः सोबत नेतो, तो दार ढकलतो, समोर अवाढव्य मोठ्या मैदानात मोठे मोठे बॅनर लावलेले, केयूर ते बॅनर वाचायचा प्रयत्न करतो, "द रूथलँड, म्हणजे?"

"अरे गेम च नाव आहे!!" धीरज तुला काही की  माहित नाही असं बघतो!

"गेम?"

"आज रात्री आपल्या शहरातलं, अरे शहरातलं काय भारतातील सर्वात मोठा गेम लाँच इव्हेंट आहे!! सर्वात मोठं, नवीन आणि भव्य..."

"कळलं.. तू काय त्यांचा मार्केटिंग एक्सिक्युटीव्ह आहेस का?"

"केयूर असं काय करतोस यार, आपण जाऊयात ना त्या पार्टी ला..."

"अरे बोर असतात रे अश्या पार्ट्या वगैरे!"

"अरे फ्री डिनर, डान्स, दारू, मुली आणि बरच काही आहे, आपलं न्यू इयर सेलिब्रेशन हि होऊन जाईल ते हि फुकटात!!" केयूर त्याच्याकडे ब्लॅक बघतो, "तुला माहिती ना ह्या अश्या पार्टीझ  मला नाही आवडत आणि त्यात मुली वगैरे, मला नाही जमत त्यांच्याशी बोलायला."

"बरं बाबा नको बोलूस, पण माझ्या सोबत तर चल, तुझ्या शिवाय मला कोणी मित्र आहे का? मला तर एन्जॉय करू दे!!" केयूर ते ऐकून हसतो आणि त्याला बघून म्हणतो, "मला तर खूप मित्र आहेत ना तुला सोडून!!" त्यावर धीरज हि हसला आणि त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून तो त्याला आपल्या सोबत कॅन्टीन ला घेऊन जातो... सर्व कॉलेज मध्ये गेम चे पोस्टर्स, स्लोगन्स लागले होते, सर्व बघत केयूर धीरज ला म्हणतो, "तयारी तर सॉलिड केली आहे ह्या लोकांनी, बघायला हरकत नाही काय आहे ते!"

धीरज हि दात काढत आनंदानी त्याला सहमती देतो. "संध्याकाळी ६ ला सुरु होणार आहे पार्टी, उशीर करू नकोस हा..." केयूर बरं ठीक आहे असं म्हणून मागवलेल्या बर्गर वर लक्ष देतो. 

"ए... आणि काही तरी मस्त घालून येशील हा!" केयूर धीरज च्या वाढणाऱ्या अपेक्षांना दुर्लक्ष करत सर्व ला ठीक आहे करत आपल्या बर्गर वर लक्ष केंद्रित करतो.


कॉलेज संपवून दोघे आपल्या घरी जातात, संध्याकाळच्या पार्टी साठी तयारी करायची होती, केयूर तर धीरज साठी चालला होता, धीरज आणि केयूर जीवाला जीव लावणारे मित्र, दोघे मुंबई च्या प्रसिद्ध 'हॅरोल्ड' कॉलेज चे विद्यार्थी होते, सेकण्ड इयर ला शिकत, धीरज चा अभ्यासापेक्षा एक्सट्रा करिक्युलर ऍक्टिव्हिटी मधेच जास्ती लक्ष असायचं, त्याला आवडायचं म्हणून केयूर हि त्यात खेचला जायचा, 

आज वर्षाचा शेवटचा दिवस, सर्व प्लॅन करत होते पार्टी साठी, डिस्क ला जायला, पण आता तर कॉलेज नीच त्यांची पार्टी ची सोय केली होती!! द रुथलॅन्ड च्या लाँच पार्टी मार्फत. 


घरी पोचला तसा केयूर शांत झोपला. त्याच्या वयाची मुलांची एव्हाना ३-३ ब्रेकअप झाले होते पण केयूर ला ब्रेकअप चा ब्र हि माहित नव्हता, तसं त्याला प्रेमाचा प्र तरी कुठे माहित होता, मुलींशी बोलायचं म्हंटल कि ह्याचा श्वास अडकायचा, जो पर्यंत बोलणार नाही तो पर्यंत प्रपोज होणार नाही, गाडी त्यामुळे पुढे कशी जाणार? आपण सिंगल बरे असं मत ठामपणे दर्शवणारा केयूर.


केयूर ला जाग आली तेव्हा ६ वाजून गेले होते आणि धीरज त्याला फोन करून करून थकला होता, त्याच्या फोन च्या आवाजानेच केयूर ला जाग आली होती, फोन अजून हि वाजत होता त्या जाणिवेने तो फोन उचलतो, "मी वाट बघतोय केयूर, कुठे आहेस? येत आहेस ना, डिच नको करुस!!"

धीरज च बोलणं ऐकून केयूर ची झोपच उडाली, हा इथे मस्त झोपला होता, तो त्याला आलो आलो करत फोन ठेवतो आणि पटकन तयारी ला लागतो, "काय घालू?" तो डोकं खाजवत कपाटासमोर उभा होता. त्यानी पटकन आपली ब्ल्यू जीन्स आणि व्हाईट टी-शर्ट काढलं, लगेच शॉवर घेऊन आला आणि केस सेट न करताच भरभर कपडे घालून तो निघाला, निघतांना त्याच्या लक्षात आलं, रात्री उशीर होईल तर आपलं लेदर जॅकेट खांद्यावर अडकवत तो धावपळ करतच बाईक जवळ पोचला, 'टर्मिनेटर!!' तो स्वतःशी हसून बाईक कडे बघतो आणि तिची किस घेत तिला सांगतो, "टर्मिनेटर, धीरज वाट बघतोय कॉलेज मध्ये हा माझी.. आता तुला मला वेळेत पोहोचवायचं आहे!!"


रस्त्यावर गाडी धूम पळवत केयूर कॉलेज मध्ये पोहोचतो, ऑडिटोरियम ला धावत जातो, कचाकच गर्दी झाली होती सर्वत्र, धीरज ला कुठे शोधणार हा विचार मनात आलाच होता कि धीरज ची थाप त्याच्या खांद्यावर पडली, "मला माहित होतं तू नाही शोधू शकणार म्हणून मग मी दारात पहारेकरी बनून थांबलो तुझी वाट बघत..." धीरज त्याला किती ओळखतो म्हणून तो स्माईल करतो, दोघे समोर बघतात, डोळे दिपावुन टाकणारे फ्लॅश लाईट्स नि सर्वत्र उजेड केला होता आणि मागे कानठाळ्या बसतील अश्या आवाजात आमिर च गाणं वाजत होतं... 


केयूर आणि धीरज अजून ते वातावरण आत्मसाद करत होते, तेव्हा माईक वर अनाउन्समेंट झाली, 

"कोई कहे केहता रहे... हम लोगों की ठोकर में है यह ज़माना!! राईट गाईज?"

प्रेक्षकांतून होकार गुंजला... "सो गाईज रेडी टू वेकम २१२१?" परत होकार वाऱ्यात गुंजला!!

"अँड हाऊ अबाऊट द फर्स्ट ग्लिम्स ऑफ द रुथलॅन्ड?" तिकडून को होस्ट चा आवाज आला...

"ये... येस...!!" करत सर्वत्र जल्लोष सुरु होता आज हॅरोल्ड ची वास्तू दणाणून टाकली होती सर्वांनी!

"ओके, चला तर मग... " म्हणत दोघांनी ऐक मोठ्या स्क्रिन वरचा परदा काढला, "रुथलॅन्ड ची सैर करू!! आज हा कार्यक्रम अख्या भारत देशात सुरु आहे!! रुथलॅन्ड ला आज सर्व भारतात लाँच करत आहोत, तुमच्या सारखेच प्रत्येक शहरात यंग जनरेशन क्रेझी होतं आहे, तुमचा जास्ती वेळ न घेता मी सांगतो रुथलॅन्ड नक्की आहे काय?"


"सुहास, काय म्हणतोस सांगायचं का मग रुथलॅन्ड बद्दल...??"

"नक्कीच शालिनी, पण त्या आधी मी सॅम्पल किट वाटल्या होत्या त्या सर्वांना मिळाल्या का!!" सुहास ऑडियन्स कडे माईक धरतो आणि सर्व एका सुरत हो म्हणून ओरडतात. 


"काय आहे ह्यात?" केयूर त्याच्या किट कडे बघत म्हणतो.

"श... शांत बस आणि ऐक रे..." धीरज केयूर ला शांत बसवतो.


"आज आपण एक अश्या दिवशी जमलो आहोत जेव्हा २१२० ला बाय करून २१२१ चे स्वागत करणार आहोत!! त्याच सोबत आपण स्वागत करणार आहोत मॅजिक ब्रदर ह्यांनी बनवलेल्या गेम चा म्हणजेच द रुथलॅन्ड चा... तर तुम्हाला सर्वांना प्रश्न पडला असेल काय आहे हे रुथलॅन्ड?"

"नक्कीच सुहास, मी तर खूप उत्सुक आहे जाणून घ्यायला..."

"शालिनी रुथलॅन्ड हा आर्टिफिशिअल इंटीलीजेंस वर आधारित एक गेम आहे!! 

"गेम आहे मग ह्यात एवढे खास काय?" शालिनी सर्वांच्या वतीने प्रश्न मांडते.

"मला हा प्रश्न अपेक्षितच होता! हा गेम तुम्ही फक्त खळणारच नाही तर अनुभवू शकणार आहात, हा साधा सुद्धा विडिओ गेम नाही, हा गेम घेऊन जाईल तुम्हाला रुथलॅन्ड वर जे आपल्या नावाप्रमाणेच रूथलेस आहे, गेम मध्ये एन्ट्री केल्यावर वापस बघणे नाही आहे, रुथलॅन्ड वर तुम्हाला मिळणार आहे आयुष्याचे अनुभव, ब्रेथटेकिंग ऍडव्हेंचर आहेत इथे!! असे मोमेंट्स जे तुमच्या अंगावर शहारे आणतील!"

"वाह!! मला तर राहवत नाही आहे, आत्ता खेळावासा वाटतोय हा गेम!!" शालिनी अति उत्साहात म्हणाली.

"नक्कीच!!" सुहास तिच्या डोळ्यात बघतो आणि मग इतरांना म्हणतो, "पण शालिनी हे इतकं सोप्प नाही!" शालिनी अर्थातच असं त्याला बघते, सुहास थांब मी सांगतोय असं बघत म्हणतो, "हा गेम चालणार आहे १ महिना!!"

"१ महिना!!" सर्व ऑडियन्स मध्ये खुस फूस सुरु झाली...

"हो... १ महिना तुम्ही ह्या जगात नसणार आहात... तुम्ही ट्रासनपोर्ट केले जाणार आहात रुथलॅन्ड वर, तुम्ही तिथे  असणार आहात, नवीन नवीन अनुभव घेत!!" ते ऐकून सर्वत्र शांतता पसरली, सर्वांच्या मनातले प्रश्न ओळखून सुहास पुढे म्हणतो, "गाईज आम्हाला तुमचं शैक्षणिक नुकसान नाही करायचं... रुथलॅन्ड ची ट्रिप हि तुमच्या सुट्ट्या सुरु होतील तेव्हा सुरु होणार आहे!!" सर्व अजून हि खुसफुसत होते, सर्वांना शांत करत सुहास पुढे म्हणतो, "तर मग गाईज तुम्हाला आवडेल का खेळायला? आवडेल का जायला रुथलॅन्ड वर? कुठे आहे हे रुथलॅन्ड? खूप प्रश्न पडले आहेत ना?"

सर्व नक्कीच, हो ना असे म्हणतात तेव्हा सुहास पुढे म्हणतो, "आम्ही तुम्हा सर्वांसाठी एक गोल्डन चान्स घेऊन आलो आहोत, आज रात्री १२ वास्ता संपूर्ण भारतात जिथे जिथे हि लाँच पार्टी सुरु आहे, सर्वांची एक लॉटरी निघणार आहे... " सर्व श्वास रोकुन सुहास काय बोलत आहे ऐकत होते, "लॉटरी मध्ये भाग कसा घ्यायचा हाच प्रश्न आहे ना?" तो स्वतःशी हसून म्हणतो, "मी तुमच्या पर्यंत आता ज्या सॅम्पल किट वाटल्या आहेत त्यात बघा तुमचं हे लॉटरी च तिकीट पण आहे! जस्ट फील इट अँड पुट इट इन द लॉटरी बॉक्स!!" सुहास स्टेज वर ठेवलेला बॉक्स दाखवतो!!

"हे काम तुम्हाला १२ च्या आधी करायचं आहे!! १२ ला भारतभरातील सर्व मिळालेली तिकीट आमचे सर्वर शफल करून २ लकी विनर काढतील!! त्यांना रुथलॅन्ड फ्री खेळायला मिळेल... हा ब्रेथटेकिंग अनुभव फ्री घेता येणार आहे!!" सर्व तोंड वासून बघत होते, कान देऊन ऐकत होते, "मग तुम्हाला व्हयचं ना तो लकी विनर!! कशासाठी थांबलात तर... उघडा आपली किट आणि घ्या ते तिकीट!! पण हा सावध रहा तिकीट जमा करायच्या आधी १० वेळा विचार करा, १ महिना रुथलॅन्ड वर रहावे लागेल! जमेल ना? जमणार असेल तरच नाव द्या... हा गेम कमजोर दिल वाल्यांसाठी नाही आहे! एकदा तुमचं नाव सिलेक्ट झालं तर मग तुम्हाला माघार घेता येणार नाही... कारण तुम्हीच बघा इतके लोक आहेत आतुर, त्यात जर तुमची निवड झाली आणि तुम्ही माघार घेतली तर तुम्ही किती लोकांच्या स्वप्नांवर पाणी घालणार, आणि आम्ही हि लॉटरी परत नाही काढू शकणार!! तेव्हा लॉटरी तिकीट सबमिट करतांना मनाशी दृढ निश्चय करून मगच टाका... हि आमची नम्र विनंती आहे!!"


धीरज मंत्रमुग्ध होऊन सुहास ला ऐकत होता, केयूर नि आपल्या हातातलं किट बघितलं, तो त्यावरचे इंस्ट्रक्शन वाचत होता, धीरज नि घाईत आपल्या किट मधून तिकीट काढून त्यात मागितलेली माहिती भरून पण टाकली, केयूर तिकीट वाचत होता, "एवढी पर्सनल माहिती का हवी आहे ह्यांना... माझा ई-मेल ऍड्रेस पाहिजे ठीक आहे, घरचा ऍड्रेस घेऊन काय करायचं ह्यांना..." केयूर चा अति शहाणपणा बघून धीरज ची चिडचिड वाढत होती, "केयूर... भर ना रे पटकन... ते बघ स्टेज वर किती लाईन लागली आहे!!"

"अरे १२ पर्यंत वेळ आहे!!"

"म्हणून काय आपण १२ ची वाट बघायची आहे का..."

"बरं चिडू नकोस... मी भरतो!!" केयूर जीवावर येऊन आपली माहिती भरत होता, तोपर्यंत धीरज नि आपल्या किट मध्ये अजून काय काय आहे बघायला सुरवात केली, त्यात रुथलॅन्ड च एक टी-शर्ट होतं आणि निऑन च वॉच, धीरच लगेच ते आपल्या मनगटावर चढवतो, रात्रीच्या अंधारात ते चमकत होते, "अरे पण हे कसलं घड्याळ आहे? ह्याला काटे नाहीत, आकडे नाहीत, वेळ कसा कळणार?" धीरज उत्सुकतेने घड्याळी ला बघत होता, केयूर नि आपली सर्व माहिती भरली, तिकीट ला बघतच तो धीरज ला चल म्हणतो. धीरज त्याच्या मागे मागे निघतो, "केयूर... हि घड्याळ बघ ना, किती वाजलेत संग ना..."

केयूर त्याच्या हात धरून मनगटावर बघतो आणि सांगतो, "९:४० झालेत!!"

धीरज डोळे फाडून त्याला बघतो, "कसं कळलं तुला? ह्या घड्याळी ला ना काटे आहेत ना आकडे..."

"पण माझ्या घड्याळी ला आहेत..." केयूर त्याला आपलं घड्याळ दाखवतो आणि मोठ्याने हसतो!! "अरे डंबो, ते काय तुला साधं सुध घड्याळ देणार होते का? काही असेल त्यात हि रुथलॅन्ड शी रिलेटेड गूढ लपलेलं..." धीरज त्याला पॉईंट आहे असं बघतो!! दोघे जाऊन स्टेज पुढे उभे होते, स्टेज वर ठेवलेले पुतळे बघत केयूर च्या मनात प्रश्न सुरु होते... सुहास आणि शालिनी लोकांना काही अडचण आहे का ते बघत होते, सुहास त्यांच्या जवळ येऊन त्यांना विचारतो, "काही अडचण नाही ना..." धीरज मान हलवून नाही सांगतो..

केयूर त्याला म्हणतो, "अडचण नाही एक प्रश्न आहे विचारू का?" सुहास हो असं बघतो, "ते पुतळे कोणाचे आहेत?"  

"ओह्ह... ते तर सांगायचं राहिलंच!!" सुहास काही आठवलं असं बघून सॉरी म्हणत स्टेज वर चढतो आणि परत माईक वर बोलतो, "गाईज तुम्ही गेम मध्ये असाल ना तेव्हा तुम्ही ह्या अवतारात असणार!! तुम्हाला ह्यांना भेटायचं का? आवडेल का?"

शालिनी हि त्याला जॉईन झाली... "हि आहे टिनसले आणि हा आहे एरियन!! तर गेम मधले तुमचे अवतार बघून कसं वाटतंय? कोणाला बनायला मिळेल टिनसले? तिचे डोळे बघा कसे चमकतायेत!!" शालिनी सर्वांना हसून बघते. "बघुयात इथून कोणाची निवड होते का गेम साठी!!" सुहास शालिनी ला बघतो. 


"... एवढेच नाही गाईज!! तुम्हाला सर्वांना आज इथे रुथलॅन्ड चा फील घेता येणार आहे!! मुलींना टिनसले  होऊन बघता येणार आहे तर मुलांना एरियन बनून!!" सर्व कसं असं बघतात, आम्ही इथे सर्वत्र AI स्लॉट इन्स्टॉल केले आहे तुम्हाला तुमच्या मोबाईल वर एक टेम्पररी अँप इन्स्टॉल करायचं आहे, आणि बस... अँप वर पासवर्ड काय टाकायचा हे तुमच्या किट मध्ये दिलेला आहे, प्रत्येकाचा पासवर्ड वेगळा आहे तर आपला आपला पासवर्ड वापरा!! एन्जॉय गाईज!!"


धीरज आणि केयूर आपले तिकीट बॉक्स मध्ये टाकतात. 


धीरज लगेच आपल्या मोबाईल वर अँप इन्स्टॉल करून पासवर्ड टाकून तयार होता, केयूर त्याचं अनुसरण करत आपल्या किट मधला पासवर्ड टाकतो... "अरे हे काय ह्यांनी मला एरियन नाही बनवलं... मी टिनसले झालो आहे!!" केयूर निराश झाला, "चालतं रे चल ना आपण खेळू..."

दोघांनी आपले AI गोगल चढवले आणि दोघे गेम खेळण्यात मग्न झाले, "अरे काय मस्त गेम आहे!!" धीरज खेळतांना मोठ्यांनी ओरडत होता!! सुहास त्याच्या जवळ येऊन म्हणतो, "तुम्हाला गेम आवडला ऐकून खूपच छान वाटले पण खरोखरच गेम खूप वेगळा आहे !! हे तर तुम्ही AI मुळे मोबाईल वर खेळू शकत आहात, कंटाळा आला कि मोबाईल बंद करता येईल....  पण खऱ्या गेम मध्ये कोणतीच पळवाट नाही आहे... " केयूर आपले गॉगल काढून सुहास ला बघतो, तो मी खरं सांगत आहे असं त्याला बघतो आणि केयूर स्मित करायचा प्रयत्न करतो. 


बराच वेळ गेम खेळून होतो, लाईफलाईन संपते तसा गेम संपतो, दोघे अगदी त्यांनी कसली धमाल केली हे एकमेकांना सांगायला आतुर होते ती चर्चा करतच ते तिथून निघतात, वातावरण अजून हि तापलेलं होतं, मागे गाणी सुरु होती! धीरज ची डान्स करायची इच्छा होती केयूर ला माहित होते, त्यामुळे ते सुद्धा सुरु असलेल्या मुलांच्या गोंधळात शामिल होतात, बराच वेळ दोघे डान्स करतात आणि मग भूक लागली आहे हे जाणवायला लागते!! दोघे मग जेवणाकडे वळतात, "किती वाजले रे?" केयूर धीरज ला विचारतो, तो मुद्दाम विचारत आहे हे धीरज ला माहित होते, "अरे घड्याळ बघ ना तुझं!!" केयूर त्याच्या मनगटाकडे बघून परत चिडवत म्हणतो, मग स्वतःच आपलं घड्याळ बघून म्हणतो, "११ वाजले... धीरज... ह्या वर्षाचा शेवटचा तास!!" धीरज ते ऐकून अरे हो रे असं त्याला बघतो! दोघे आपल्या प्लेट्स घेऊन एका निवांत ठिकाणी जाऊन जमिनीवर बसतात. एक मोठा श्वास सोडत केयूर म्हणतो, "काही वेळात हे वर्ष संपणार, २१२१ आपल्या सोबत काय घेऊन येईल?"

"नक्कीच चांगलंच असणार आहे २१२१ आपल्या साठी!!" केयूर कसं काय असं बघतो...

"अरे मग सुरवातच झोंबलास्टीक होणार ना भावा... मग वर्ष पण तसंच जाणार ना..." केयूर त्याला टाळी देत हो ना असं बघून हसतो आणि दोघे आपले ड्रिंक्स आणि जेवण एन्जॉय करत आपले त्या वर्षातले शेवटचे क्षण घालवतात. त्याचवेळी नवीन वर्षाच्या नवीन उमेद मनात जन्म घेत होत्या!


जसा जसा वेळ पुढे सरकत होता १२ कडे सर्वांचे लक्ष होते आज, फक्त नवीन वर्ष सुरु होणार म्हणून नव्हते तर रुथलॅन्ड वर ते लकी २ कोण व्यक्ती जाणार ते हि जाहीर होणार होते, त्यामुळे सर्वांच्या हृदयाची धडधड वाढलेली होती, भारतातला प्रत्येक तरुण हीच आशा लावून होता कि त्याचं नाव निवडून यावं, हा लकी चान्स त्याला मिळावा! नक्की कोणाच्या नशिबात रुथलॅन्ड होते हे कोणाला माहित नव्हते, समोर असेलेले क्षण एन्जॉय करण्यात सर्व मग्न होते!


क्रमश:





तुम्हाला एक वेगळ्या दुनियेच्या सफर वर घेऊन जायला आले आहे, मग तय्यार? २१२१ मधली, हो बरोबर वाचले २१२१ मधलीच आज पासून १०० वर्षानंतर ची हि निराळी दुनिया अनुभवायला? तुमच्यासाठी हि नवीन रोमांच  आणि ऍडव्हेंचर ची आगळी वेगळी कथा घेऊन आले आहे, आशा आहे तुम्हाला आवडेल! खाटा जास्ती मोठी नसणार आहे फक्त १०-१२ भाग असतील आणि मी रोज पोस्ट करणार आहे!!

Sunday, October 4, 2020

दिलं दोस्ती रीलोडेड (DDR)  #२

मीनल फोन वर बोलण्यात मग्न होती, कोणाशी तरी भांडत होती फोन वर, तिचं गरम डोकं लगेच चढलं होतं, ती कोणाशी काही न बोलता खोलीत निघून जाते आणि तयार होऊन कोणाला काहीच न बोलता निघून जाते...
"अशी काय हि काही न सांगता कुठे गेली ह्या वेळी?" रेश्मा काळजी ने म्हणली.
"येईल ग इथेच गेली असेल..." सुजय सांजवतो तिला.
"अरे पण सांगून नको का जायला?" रेश्मा हातवारे करत काळजीने म्हणते, "जेवायचं कसं करायचं?"
"कोणाशी बिनसलं काय माहित हिचं" एना पण काळजीत विचार करत म्हणली.
"अरे एवढं काय तुम्ही लोक..." कैवल्य हि तयार झाला होता, "आली असेल ऑडिशन गेली असेल..."
"ऑडिशन ह्या वेळेला?" रेशीम त्याला लाटणं दाखवत म्हणते, ते बाजूला करतं कैवल्य पाण्याची बाटली फ्रीज मधून काढून तिला पाणी पीत सांगतो, "मी बाहेर जात आहे हा, आणि मी सांगून जात आहे मला ओरडायचं नाही..." तो डोळे मोठे करून तिला बरं का असं बघतो. 
"तू कुठे निघालास?"
"अरे आता टार्गेट मीट नको का करायला, मी तर लागलो कामाला, एका प्रोड्युसर चा फोन होता, त्यांना भेटून येतो!" कैवल्य समजवतो परत, रेश्मा हा, चांगलं आहे असं बघते.

सर्व आपल्या कामात होते... बऱ्याच वेळानी दारावरची घंटी वाजते, रेश्मा किचन मध्ये बिझी असते, सुजय आपल्या लॅपटॉप वर काही करत असतो, आशु आडवा पडला होता मोबाईल वर खेळत, एना तिच्या खोलीत असते. दार उघडायला कोणी स्वतःहून तयार होतं नव्हतं.

बाहेर... 
"माजघर? म्हणजे?" मीनल तो प्रश्न ऐकून त्याच्या कडे रागाने बघत म्हणते, "ह्या घरातली सर्व माणसं माजात असतात म्हणून त्याच तसं नाव आहे..."
"ओह्ह्ह आय एम इम्प्रेसज्ड..." तो पाटीवरून हात फिरवत ते वाचू लागते... "ह्या घरातील सर्व पात्र काल्पनिक आहेत..." मग वरून खाल पर्यंत मीनल ला बघतो... स्वतःशीच ते वाक्य परत बोलून हसतो, "काल्पनिक... ह्ह "
मीनल अस्वस्थ होऊन दोरी परत ओढते, "अरे वाह मस्त!! नवीन कल्पना आहे हि तर ... कोणाची कल्पना?"
"नवीन काय त्यात? मंदिरात घंटी नाही बघितलिस का कधी?" मीनल त्याच्यावर चिडते आणि रागात पुटपुटते, "कुठे गेले हे सर्व... "

एना खोलीतून बाहेर डोकावते, "आशा... दार उघड ना... " ती त्याला ओरडते...
"मी का उघडू?? मी बिझी आहे... ए.. स्कॉलर कोण आलं बघ ना..."
सुजय लॅपटॉप मधून डोकं वर काढत बघतो, "मी?? मी दार उघडू??"
"हा मग??"
"मी कामात आहे..."
"मी पण कामात आहे..." आशु आपल्या मोबाईल मध्ये गेम खेळत म्हणाला.
तिकडून रेश्मा चा आवाज आला, "दार उघडतंय का कोणी? नाही तर मी उघडते, भाजी करपलेली खावी लागली तर कोणी तक्रार करू नाही..."
आशु च्या कानात लगेच करपलेली भाजी ऐकून घंटी वाजली, तो उठून दार उघडायला जातो, समोर मीनल फणफणत होती, "इतका वेळ लागतो दार उघडायला??" त्याच्यावर बरसत ती सरळ खोलीत निघून जाते... तिच्या सोबत कोण आहे काय काही न सांगता... आशु त्याला एक ऑकवर्ड लुक देतो आणि तो आशु ला एक ऑकवर्ड लुक देतो, मग आशु त्याला म्हणतो, "ये ना ये आत ये..."
तसा तो नाही नको करत आत जातो, तिथल्या टायर पासून बनवलेल्या एका खुर्चीत तो बसतो, आशु लगेच गडबड करत सुजय कडे जातो, "स्कॉलर... ए स्कॉलर ..." सुजल काही लक्ष देत नाही...
"स्कॉलर..." आशु जरासा आवाज चढवतो आणि त्याचं शर्ट ओढतो. 
"काय आहे आशु? मी कामात आहे ना... दिसत नाही का तुला?"
"मीनल परत नवीन किरायदार घेऊन आली आहे आपल्या सोबत..."
"काय??" किरायदार शब्दानी सुजय च्या डोक्यात अलार्म झाला तो आश्चर्याने आशु कडे कुठे म्हणून बघतो, आशु त्याला दबक्या आवाजात म्हणतो, "ते बघ तिकडे..." सुजय मान वर करून बघतो, समोर कोणी बसलंय हे बघून तो परत आशु ला म्हणतो, "कशावरून तो किरायदार आहे..."
"अरे बॅग बघ ना त्याच्या..."
सुजय उठून उभा राहतो, "अरे हे कोण आहे, मीनल अशी कशी करू शकते?"
"आणि ह्या वेळेस तिनी मुलगा आणलाय सोबत... म्हणजे आपल्या रूम मध्ये अडचण... आधी ते तरी नव्हतं..."
सुजय तावातावाने कोण आलं आहे ते बघायला जातो, त्याच्या चेहेऱ्यावर नाखुषी स्पष्ट दिसत होती, तो त्याच्या समोर जातो तसं तो उठून उभा होता, सुजय च्या आणि आशु च्या चेहऱ्यावरच्या अस्वस्थता बघून तो आपला हात समोर करत म्हणतो, "हाय!! मी उरवील..."
सुजय त्याचा हात हातात घेत म्हणतो, "हाय, मी सुजय... तुम्ही इथे म्हणजे काय काम आहे ??"
उरवील थोडा संकोच करत त्याला बघतो, "ते ताई सांगेल ना तुम्हाला??"
मीनल ला कोणी तरी इतका मान देत आहे ताई... वगैरे?? सुजय भुवया उंचावून आशु कडे बघतो आणि ते दोघे हा तुम्ही बसा असं त्याला बघून किचन मध्ये जातात, रेश्मा त्यांना असं फुसफुस करतांना बघून म्हणते, "काय सुरु आहे तुमचं?"
"ते आम्हाला वाटतंय, मीनल नी पैश्याची चणचण दूर करायला वेगळाच मार्ग शोधून काढला आहे..."
"काय???"
"ती ह्या वेळेस आपल्या सोबत माजघरात रहायला एका मुलाला घेऊन आली आहे??"
शीळ मारत रेश्मा म्हणते, "ओह हो... नवीन एन्ट्री?"
"काय हे... बघ त्याचा असर आपल्या सभ्य रूममेट लगेच शिट्टी वगैरे ... काय हे शोभत का तुला रेश्मा..." सुजय आपली मान हलवून हे काही ठीक नाही असं तिला बघतो. रेश्मा हसत त्याला म्हणते, "अरे तुम्ही का इतकं टेन्शन घेताय? मीनल ला माहित आहे आपण नाही ठेवून घेणार कोणाला, कोणी नवीन मेंबर नाही ना अड्जस्ट होणार..."
"तेच ना आणि ह्या वेळेस ती मुलाला घेऊन आली आहे चक्क... ह्या आधी मुलींना घेऊन यायची, मुंबईत ह्या नवीन मुली कुठे जाणार असे कारण देऊन... पण हा तर चांगला बॉडी बिल्डर दिसतोय..." आशु त्याच्या बॉडी वर एक नजर टाकतो आणि मग आपल्यावर एक टाकतो त्याची चिडचिड होणं साहजिक होतं... 
रेश्मा ला ह्या दोघांची सुरु असलेली धडपड बघून हसायला होत होतं, "रेश्मा तुला हसायला येतंय ना, अगं पण तुला पण एका मेम्बर च जेवण बनवायचं काम वाढेल ना..."
"आ... हा मी विचारच नाही केला... " रेश्मा हातातलं भांडी पुसायचं कापड ओट्यावर फेकत मी बघते ह्या मीनल ला म्हणत निघते ... 
मीनल ला जाब विचारायला रेश्मा रागारागात निघते खरी पण खोलीत जाताच, एना घाबरलेली रूम च्या एका कोपऱ्यात उभी दिसते, रेश्मा तिला डोळ्यांनीच काय झालं विचारते... एना डोळ्यांनी मीनल कडे इशारा करते आणि घाबरून ती चिडलेली आहे, रागात आहे आणि फार आऊट ऑफ कंट्रोल आहे असं सांगते ... रेश्मा मी बघते असं तिला हाताने इशारा करते. एना हम्म असं डोकं हलवून बघ असं बघते. 
मीनल रागारागात कपाटातून कपडे काढून बेडवर फेकत होती, तिच्या सारख्या बेड ते कपाट फेऱ्या सुरु होत्या, स्वतःशी मोठ्या मोठ्याने बडबड सुरु होती, "समजतात काय? आम्ही कोण? आता काय? का?" ती स्वतःशीच बोलत होती, रेश्मा तिचा राग बघून तिच्या जवळ जाते, एक वेळ वळून एना ला बघते, सुजय आणि आशु हि आले होते, रेश्मा एक आवंढा गिळत मीनल कडे बघते, "मीनल!"

 


"काय आहे?" मीनल तिच्यावर ओरडते रेश्मा दचकून तिला बघते, "ते बाहेर... "
"काय आहे बाहेर?? माहित आहे मला... कोणता मोठा तिर मारला आहे त्यानी?? मुलगा म्हणून जन्माला येणं म्हणजे तो खूप मोठा लागून गेला का??"
रेश्मा नाही तसं नाही मी तसं नाही बोलत आहे असं बघते तिला.. .
"मी मुलगी आहे ह्यात माझा दोष आहे का?? कि मी माझ्या आई बाबांवर कमी प्रेम करते?? कि माझ्या परिवाराची काळजी नाही घेऊ शकतं काय नाही करू शकतं मी मुलगी आहे तर??"
मीनल ची बडबड काय सुरु होती, कशाचा राग करत आहे ती, रेश्मा वळून सर्वांना बघते, सुजय आणि आशु खोलीत आले होते, सुजय मीनल ला शांत करत म्हणतो, "मीनल तू कोणाला घेऊन आली आहेस? आम्ही एवढंच विचारतोय... तुला माहित आहे ना आपल्या घरी अजून एक नवीन मेम्बर नाही अड्जस्ट होऊ शकतं!!"
"मग ते त्याला जाऊन सांगा... "
"आम्ही कसं जाऊन सांगणार.. तू घेऊन आलीस ना, तू जाऊन तसं कळव..." आशु सर्वांना बघून हे कारण ठीक आहे असं बघतो.. 
"का... रेश्मा ला घेऊन आली होती तेव्हा सर्वांनी मिळून विरोध केला होता ना... तसेच त्याला हि सर्व मिळून सांगा ना नाही आहे इथे जागा म्हणून?" मीनल रागारागात आपले अश्रू पुसत हातातले कपडे फेकत म्हणते.
"अगं तो कोण कुठला आम्हाला काही माहित नाही, आम्ही कसं असं डायरेक्ट जाऊन सांगाच, तुला माहित आहे ना आपण नाही कोणाला अड्जस्ट करू शकतं मग तू आणायचंच नाहीस ना..." सुजय समजावण्याचा सूर पकडून म्हणतो.
"मला हौस नाही!! त्याला घेऊन यावे लागले मला...."
"का??" सर्वांनी एकत्र विचारले.
"फोन आला होता तसा मला..." मीनल जरा शांत झाली होती आता, ती नजर खाली रोकुन बघत उत्तर देते..
"कोणाचा??" आशु सर्वांच्या वतीने विचारतो. 
"बाबांचा!!" मीनल अजून हि खाली बघत होती...
"काय?? तुझ्या बाबांचा फोन आला होता मीनल... " मीनल पेक्षा रेश्मा आनंदी होती, "अगं तू अशी चिडचिड का करत आहेस मग? इतक्या वर्षांनी त्यांचा फोन आला, तू खुश नाहीस? तुझे बाबा बोलले मीनल तुझ्याशी?? अगं मलाच किती आनंद होतोय..."
रेश्मा चे शब्द ऐकून मीनल चे डोळे परत पाणावले, "हो... इतके वर्ष मी ज्यांच्या तोंडून बेटा म्हणून घ्यायला तरसले, ज्यांच्यासाठी मी मुलगा बनून स्वतः मी मुलगी असल्याचा विसर पाडला, त्यांचा फोन आला मला... "
"मग??" रेश्मा तिला बिलगते, "खुश हो ना मग..."
"पण तो फोन माझ्या साठी नव्हता... "
"मग??" रेश्मा गंभीर झाली तसे सर्व गंभीर झाले...
"त्याच्या साठीच होता, ज्याच्या साठी त्यांनी मला स्वतः पासून लांब केले... फक्त मी मुलगी म्हणून मला त्यांनी प्रेमानी कधी बाबा म्हणून हाक मारू दिली नाही कि कधी बेटा म्हणून माझ्या डोक्यावर मायेनी हाथ ठेवला नाही... इतके दिवस मी एकटी मुंबई सारख्या शहरात आपला कसां सांभाळ करत असेल ह्याची त्यांना कधी काळजी हि नाही वाटली आणि आज त्यांच्या मुलानी काय मुंबईत यायचे ठरवले ह्यांना लगेच त्याच्या सुरक्षिततेची काळजी वाटली, तो कुठे राहणार? त्याची खाण्यापिण्याची कशी सोय होईल? सर्व प्रश्न पडले त्यांना, पण कधी एक फोन करून मला विचारावंसं हि नाही वाटलं कि मीनल बेटा तू कशी आहेस?"
मीनल ला रेश्मा मिठीत घेते, मीनल खूप रडते, "मी पण त्यांच्या रक्ताची आहे ना ग? माझी का नाही वाटतं त्यांना कधी काळजी? माझ्यासाठी का नाही तुटत त्यांचा जीव? का मी त्यांना आपली नाही वाटतं? का??"
रेश्मा, सुजय आणि आशु कडे बघते आणि त्यांना त्याला बघा असं बघते, ते आपल्या भावनांना आवरत रेश्मा ला मीनल ला सांभाळ असं बघत तिथून निघतात. आशु आपला चष्मा काढून डोळे पुसतो. ते हॉल मध्ये येतात, उरवील भिंतीवर लावलेले त्यांचे फोटो बघत असतो, त्यांची चाहूल लागताच तो वळून त्यांना बघतो आणि स्माईल करतो, "छान आहेत पिक्स, तुम्हाला रेहमान आवडतात वाटतं?" तो समोरचा रेहमान चा मोठा फोटो बघून विचारतो.
"हो ते आमचा अजून एक रूम मेट आहे कैवल्य तो त्या फिल्ड मध्ये आहे ना..." सुजय त्याला स्पष्टीकरण देतो, एक नकोशी शांतता असते तिथे, मग सुजय सोफ्यावर बसत त्याला म्हणतो, "तू मीनल चा भाऊ का?"
उरवील आनंदानी मान हलवतो... "मघाशी नीट ओळख नाही झाली आपली... मी सुजय साठे. मी सॉफ्टवेर इंजिनियर आहे, IT कंपनीत आहे कामाला मी." उरवील वाह छान असं मान हलवून सांगतो.


आशु त्याला आपला हात हातात देतो खरा पण मीनल नी त्याच्या मुळे खूप काही सोसलं त्यामुळे न कळतंच त्याच्या मनात त्याच्या विषयी राग आला होता, "हाय आणि आय एम द मिस्टर आशुतोष शिवलकर!!"


त्याचं वाक्य ऐकून सुजय स्वतःशी बोलतो, "नको तिथे ह्याला इंग्रजीत का बोलायचं असतं?"
उरवील हि गालात ते ऐकून हसतो, उरवील त्या दोघांना बघून हसतो आणि म्हणतो, "आणि मी उरवील, कोल्हापूर वरून आलोय, मला पण ताई सारखं ऍक्टिंग मध्ये कॅरिअर करायचे, म्हणून मुंबईत आलो! अजून तर एवढीच ओळख आहे, लवकरच स्वतःची ओळख बनवेल अशी अशा आहे... तुम्ही सर्व माझी साथ द्याल ना?" उरवील त्या दोघांना बघतो. सुजय हो असं बघतो.
आशु सुजय ला कोपरा मारत त्याला नजरेने बोल त्याला असं बघतो, सुजय काय? असं करतो. 
तो आशु ला कीचन मध्ये घेऊन जातो, कोपऱ्यात येताच आशु त्याच्यावर बरसतो, "तू सांग ना त्याला तो इथे नाही राहू शकतं"
"काय?? मी का सांगू?"
"तू घर मालक आहेस ना?" आशु नी एक्दम बरोबर पॉईंट मांडला होता, पहिल्यांदा सुजय ला त्यानी आपल्या हुशार उत्तरानी चूप केलं.
"अरे तू त्याच्या चेहऱ्यावरची निरागसता बघितलिस? त्याच्या डोळ्यातली स्वप्न बघितलिस?"
"हे बघ स्कॉलर, मला ते काही माहित नाही, मला फक्त एवढं कळतं, त्याच्या मुळे आज मीनल रडली, आपली मीनल यार, चांगल्या चांगल्या मुलांना पाणी पाजणारी मीनल, तीच्या डोळ्यात पाणी आलं.. मी नाही राहणार अश्या मुलासोबत..." आशु हळवा होतं म्हणतो, त्याला समर्थन देत एना तिथे आली, 
"बरोबर बोलतोय आशूटल्या, सुजा जा आणि त्याला बाहेर काढ, ह्या घरात मीनल ला रडवणारी व्यक्ती नाही राहू शकतं"
"हे बघा.. जरा डोकं शांत ठेवा... तो आपल्या मीनल चा भाऊ आहे.. सख्खा!! त्याच्या कडे बघा, तो किती स्वप्न घेऊन आला आहे इथे... कधी आपण हि अशीच स्वप्न घेऊन आलो होतो!!"
"हे बघ सुजा मला काही माहित नाही... तू सांगतो कि मी जाऊन सांगू?" एना त्याला शेवटचं विचारते.
"नाही मी नाही सांगणार, मला त्याच्यात माझी पिहू दिसते, एक मोठा भाऊ म्हणून किंवा बहीण म्हणून आपण नाही आपल्या छोट्या भाऊ बहिणीची स्वप्न चिरडू शकत, मला नाही जमणार त्याला नाही म्हणणे... " सुजय तेवढे बोलून तिथून निघून गेला...
एना मी सांगते असं आशु ला बघून त्याच्या सोबत जाते, तिला बघून उरवील छान स्माईल देतो, "हे किती छान आहे कुठून आणलं?"
"आणलं नाही काही... ते मी बनवलं आहे..." एना आनंदानी त्याला सांगते. हातातलं ते शोपीस निहारत उरवील म्हणतो, "किती सुंदर बनवलं आहेस? मला शिकवशील बनवायला?" एना लगेच डोकं हलवून हो का नाही असं बोलते, तिचे केस हि आनंदानी डोलत होते.
"पण मला तुझं नाव नाही कळलं ..."
"मी एना... "



"तू पण इथे राहते?" एना मान हलवून होकार देते, "म्हणजे तू मीनल ताई ची रूममेट आहेस? मीनल ताई कुठे आहे? तिचा फ्लॅट वेगळा आहे का? आम्ही आलो तेव्हा पासून आलीच नाही परत!!" उरवील च वाक्य ऐकून एना थक्क होती, उरवील मीनल ला ताई ताई करून किती प्रेमानी हाक मारत होता. ती आशु कडे बघते आशु अजून हि त्याच्यावर नाराजच होता. 
एना त्याला म्हणते, "अरे आम्ही सर्व इथे एकत्र राहतो, आम्ही ६ जण आहोत, आत मध्ये आमची मुलींची रूम आहे, तू घर बघितलंस का आमचं??"
उरवील मान हलवून नाही म्हणतो, "चल मी दाखवते...." आशु एना ला हि रागानी बघत होता आता. 
एना त्याला म्हणते, "हॉल तर बघितलाच आहेस तू... हे डिझाईन आयडिया माझ्या आहेत सर्व, आम्ही टायर पासून खुर्च्या बनवल्या आहेत" उरवील हम्म इथे राहणारी लोक इंटरेस्टिंग आहेत हे तर मला बाहेरूनच कळले होते... 
"का रे??" एना प्रश्नार्थी बघते.
"ते दारावर वाचलं ना, सर्व पात्र काल्पनिक आहेत तेव्हाच कळलं..." उरवील खळखळून हसतो तशी त्याच्या गालावर खळी पडते. 
"ए... तुला पण खळी पडते मीनल सारखी सेम... " एना उत्साहात म्हणते तसा उरवील ते ऐकून हा असं बघतो. 
ते समोर जातात तसं कैवल्यचं कीबोर्ड बघून उरवील त्यावरून आपली बोटं फिरवतो. खिडकीतून तो बाहेर डोकावतो... "आणि इकडे आमची मुलींची खोली आहे... " तो परत सर्व निहारत वापस येतो, बाथरूम च्या दारावर राणी चा फोटो बघून तो बघत राहतो, एना त्याच्या मनातला प्रश्न बघून तो राणी चा फोटो पलटवून त्याला बादशाह चा फोटो दाखवते... "आपण युज करतांना बरोबर साइन बाहेर लावून जायचं हा..."
उरवील ओह्ह मस्त आयडिया असं डोळे मोठे करून बघतो... 
एना त्याला कीचन दाखवायला आणते, "तुला हळू हळू घरातले सर्व रुल्स कळतील!! हे आपलं किचन... "
उरवील सर्वत्र नजर टाकत होता, "चहा बनवता येतो?"
उरवील का असं घाबरून बघतो, एना त्याला काही हरकत नाही असं बघते, "शिकशील!!"
दोघे तिथे बडबड करत उभे होते, रेश्मा पाठ करून उभी होती, आणि उरवील च्या चाहूलनीच तिचं डोकं फिरत होतं, त्यानी ह्यांना वयक्तीक काही त्रास दिला नव्हता पण त्याच्या मुळे मीनल नी खूप सहन केलं आहे हे तिच्या हि मनात घर करून होते, एना रेश्मा ला हाक मारते रेश्मा तिच्या कडे न बघतच हा असं बोलते, "रेश्मा.. हा मीनल चा भाऊ आहे..."
"हाय!!" उरवील तिला हि छान स्माईल देण्याचा प्रयत्न करतो, तिची सारखी इकडून तिकडे हे भांड घे ते ठेव चालू होतं, शेवटी तो तिच्या समोर जाऊन उभा होतो, "हाय!! मी उरवील!!"



त्याला समोर बघून रेश्मा त्याच्या कडे न बघताच त्याला म्हणते, "हाय..."
एना उरवील ला म्हणते, "हि रेश्मा... कळलंच आहे ना तुला..."



मीनल कीचन मध्ये येते तशी उरवील ला बघून तिचं डोकं उठतं, ती रेश्मा च्या कानात ओरडते, "हा अजून इथेच आहे??"
रेश्मा हि बघ ना असं बघते. "सुजय नी ह्याला का नाही काढलं अजून?"
"सुजा..." ती रागात सुजय शी बोलायला जाते...
ती तिथून निघते तसा उरवील तिला हाक मारतो तिच्या मागे जातो, "ताई..."
मीनल रागात त्याच्याकडे वळून त्याला बघते, चुटकी वाजवून त्याला म्हणते, "मी तुझी काही ताई वगैरे नाही मला ताई म्हणायचं नाही..."
"ओके... मीनल दि म्हणू?" मीनल त्याला रागानी लुक देते, तो तिच्या मागे मागे सांग न असं फिरतो. 
"सुजा..." मीनल जोऱ्यात ओरडते, मीनल चा आवाज ऐकून उरवील हि शांत होतो.
सुजय काय झालं विचारतो, "तू ह्याला अजून काढलं नाहीस?"
"मीनल तो तुझा भाऊ आहे"
"तर?? मी म्हंटल का तुला ठेव?"
"नाही... पण मला नाही पटत आहे ते..." सुजय खांदे वर करून म्हणतो. 
"म्हणजे तू त्याला जा नाही म्हणणार?"
"सॉरी मीनल, पण खरंच तू शांत डोक्यानी विचार कर, तो तुझा भाऊ आहे, ह्यात त्याची काही चूक आहे का? जसं तू मुलगी म्हणून जन्माला आली ह्यात तुझी चूक नाही, त्याची हि चूक नाही ना? त्यानी तुला कधी त्रास दिला आहे का?"
"हे बघ स्कॉलर, तुझं ज्ञान नको देवूस... तिनी काय विचारलं, तू बाहेर जा म्हणणार आहेस कि नाही?" आशु मीनल च्या बाजूनी येऊन उभा होतं म्हणाला.

तितक्यात दारावरची बेल वाजली... 
उरवील मी बघतो असं म्हणत समोर जातो... उरवील सर्व विसरून आनंदानी उत्साहात दार उघडतो, त्याला समोर बघून समोरची मुलगी डोळे उघड झाप करत त्याला बघते, "हाय..." ती आपल्या केसांची बट बोटात गुंडाळत त्याला वरून खाल पर्यंत स्कॅन करत म्हणते.
"हाय!! मी उरवील..." तो आपला हात तिच्या हातात देत म्हणतो.त्याचा हात हातात घेत ती सेक्सी आवाजात म्हणते... 
"मी प्रगल्भा.."


ते नाव ऐकून घरात आत सुजल आणि आशु चा थरकाप उडतो तर मीनल आणि एना हि एकमेकींना बघून हा गेला असं एकमेकाला बघतात.

क्रमश:

हॅलो फ्रेंड्स,

तुम्ही भरभरून दिलेल्या प्रतिसादा बद्दल खूप खूप आभारी आहे. तुमचे प्रोत्साहन आहे ज्यामुळे मी ह्याला पुढे लिहिण्याचा प्रयत्न सुरु ठेवत आहे. आज चा भाग कसा वाटला नक्की सांगा?
ज्यांनी सिरीयल बघितलं नाही आहे त्यांना पात्रांची ओळख व्हावी म्हणून मी आज च्या भागात फोटो टाकले आहे.
आशा आहे कथा आवडत आहे आणि जशी ती पुढे जाईल तुम्हाला अजून इंटरेस्ट वाटेल. 
बाकी एक नवीन पात्र आलं आहे उरवील... तुम्हाला काय वाटतं, उरवील ला हे रहायला परवाणगी देतील?
काय मीनल आपला राग सोडून त्याला आपल्या सोबत राहू देईल?

आज भारताने इतकी प्रगती केली आहे पण तरी हि मुलगा मुलगी मध्ये भेद भाव होतो, आज असे कोणतेच क्षेत्र नाही जिथे मुली काम नाही करत, पण आज हि वंशाचा दिवा म्हणून प्रत्येकाला मुलगाच पाहिजे.
कधी बदलेल समाजाचा हा विचार? काय गुन्हा केला आहे मुलींनी मुलगी म्हणून जन्म घेऊन? तिच्या ते हातात हि नाही? मग तो तिचा कसा गुन्हा?

निशी 

Sunday, July 19, 2020

करले तू मुहब्बत | तेरे संग यारा | १ एडलैब्स में दिन


 

“अवनी, चलो देर हो रही है; मैं शुरुआत मिस नहीं करना चाहती, तुम्हे तैयार होने में कितना समय लग रहा है? " तनवी ने बाहर आकर अपने झुमके पहनते हुए आवाज लगाई।

"हाँ, बस हो गया, आ रही हूँ, मैं बहुत उत्साहित हूँ चलो चलो हम आगे चलेंगे। ”, अवनी दौड़ते हुए आयी, चाबी उठाकर दोनों चल दी। दोनों ने फ्लैट पर ताला लगा दिया और लिफ्ट के लिए समय बर्बाद नहीं करना चाहटी थी तो सीढ़ियों के माध्यम से भाग गयी।

तन्वी ने अवनी से स्कूटी की चाबी ली और वो एडलैब्स के लिए चल पड़ी।

अवनी एक शर्मीली, घरेलू विशिष्ट महाराष्ट्रीयन लड़की थी, वह अपने माता-पिता पर बहुत अधिक निर्भर थी, जब वह स्कूल में थी, इसीलिए उसके माता-पिता उसे शिक्षा के लिए पुणे भेजने के लिए बहुत तनाव में थे, जहाँ वह छात्रावास में रहने वाली थी।

 

कुछ दिनों की बात थी जब वह तन्वी से मिली, जो केरल से थी, वो एक स्वतंत्र लड़की थी जिसको अपने काम से इस दुनिया में अपने पदचिन्हों को छोड़ने का फैसला किया था, उसके जाने के बाद भी, अवनी ने अपने विचारों को प्रतिबिंबित किया और उन दोनों ने कभी भी जीवन का आनंद लेने का मौका नहीं छोड़ा। तन्वी से मिलने के बाद, अवनी के माता-पिता को सुकून हुआ कि उनकी बेटी को एक अच्छा दोस्त मिल गया है, जो स्वतंत्र था और अपनी देखभाल कर सकती थी। अवनी भावनात्मक रूप से बहुत जल्द तन्वी से जुड़ गई क्योंकि तन्वी ने उन वर्षों में उसके माता-पिता की जगह ले ली थी, अवनी उससे हर बात के लिए सलाह लेती थी। वे धीरे-धीरे एक-दूसरे पर निर्भर होने लगी। 'आज के लिए जियो' ये उनका मंत्र था जिसका उन्होंने पालन किया और वे दोनों जरूरत के समय एक दूसरे के लिए थी। वे इंजीनियरिंग के प्रथम वर्ष से रूममेट थे और वे दोनों ऐसे अद्भुत दोस्त को उपहार देने के लिए कॉलेज के छात्रावास के आभारी थे। तब से वे हमेशा साथ थे। अवनी को अपने परिवार से बहुत लगाव और निर्भरता होने की वजह से शुरुआत में अक्सर घर याद अति थी, लेकिन बाद में तन्वी की कंपनी ने उसे सब कुछ भुला दिया। इंजीनियरिंग पूरी करने के बाद, दोनों कल्याणीनगर में अवनि के फ्लैट में रहने चली गयी; पुणे के शानदार क्षेत्रों में से एक। यद्यपि उनकी धाराएँ भिन्न थीं, वे एक ही कंपनी में नौकरी प्राप्त करने में सक्षम थी और अब वे पुणे में एक बहुराष्ट्रीय कंपनी के लिए काम कर ताहि थी। उनकी दिनचर्या बहुत व्यस्त थी, हर सुबह उन्हें सुबह ६ बजे उठना पड़ता था और ऑफिस की बस के लिए तैयार होना पड़ता था, जो सुबह ७ बजे दरवाजे पर अति थी, वे बस में आराम करती, एक बार जब वे ऑफिस पहुँचती केवल एक चीज जो उन्हें चिंतित करती है वह थी उनकी पहली प्याली कॉफ़ी, अवनी को कॉफ़ी की लत लग गई थी अगर उसे पूरे दिन के लिए कॉफ़ी का वो प्याला नहीं होता तो उसे सिरदर्द होता, तन्वी ने कभी भी उसके साथ कॉफ़ी पीने का मौका नहीं गवाया, जिससे उसे मुस्कुराहट के साथ दिन की शुरुआत करने का मौका मिलता। कुछ और दोस्त थे जो उन्हें कॉफी के लिए शामिल होते; चर्चा का विषय घर के मामलों से वर्तमान मामलों से भिन्न होते, समूह में किसी के पैर खींचने के लिए। इसके बाद वे अपने डेस्क पर वापस चले जाते और काम शुरू कर देते। अवनि और तन्वी अलग-अलग प्रोजेक्ट्स और बिल्डिंग में थे, इसलिए ऑफिस कम्युनिकेटर पर लगातार चैट के अलावा एक ही समय में वे एक साथ चाय और लंच ब्रेक पर साथ होते थे। अवनी में अभी भी मासूमियत थी, तन्वी उसे अपनी छोटी बहन की तरह मानती थी और हर कदम पर उसका मार्गदर्शन करती थी। तन्वी अपने फैसले लेने के लिए काफी परिपक्व हो गई थी और वह अपने माता-पिता के साथ शिक्षा के लिए पुणे आने के लिए लड़ी, वे चाहते थे कि वह शादी कर ले, लेकिन आज वह अपने फैसले से खुश थी। शाम को जब वे घर वापस आते, तो वे इतने थके होते थे कि मैगी अपने स्वाद के कारण कई बार उनका पसंदीदा भोजन था, और थका देने वाले दिन के बाद वे सबसे सरल और सबसे आसान भोजन कर सकते थे। सप्ताहांत पर वे जीवन का आनंद लेने के लिए पूरा लाभ उठती, उनके पास हर सप्ताहांत के लिए एक योजना थी और यह सप्ताहांत बहुत खास था। आज, वे बहुत उत्साहित थी; केवल इसलिए नहीं कि यह उनकी पहली फिल्म थी लेकिन इसलिए भी क्योंकि यह उनके पसंदीदा नायक की वापसी फिल्म थी। आखिरी मिनट की उत्सुकता से बचने के लिए तन्वी ने 3 दिन पहले ही फिल्म के टिकट लाए थे। तन्वी और अवनी यह अनुमान लगाने में व्यस्त थीं कि फिल्म कैसी होगी, इस बात से अनजान कि उनके लिए नियति क्या थी, वे पूरे रास्ते चैट कर रही थी। चूंकि वे हाली में अपने नए फ्लैट में शिफ्ट हुए थे, वे मार्ग से बहुत परिचित नहीं थे। तन्वी अवनी के निर्देशानुसार गाड़ी चला रही थी, जो उसने मार्ग के लिए आसपास के लोगों को रास्ता पूछ कर बना रखी थी, इस बीच अवनी ने लाइव रेडियो कमेंट्री तनवी को सुननी शुरू कर दी।

"हे तन्नु, यह सुनो ... तुम्हारा पसंदीदा ट्रैक रेडियो पर बज रहा है!" और उसने अपने एक ईयरफोन को अनप्लग कर दिया और तन्वी के कान में प्लग कर दिया।

"वाह! सोनू निगम वह बहुत प्यारे हैं ना ... चाहा है तझको ...। तेरा मिलना पल दो पल का मेरी धड़कनें . ला .. ला… ला… ” तनवी ने गीत की ताल पर अपना सिर हिलाते हुए गाया, तभी वे मल्टीप्लेक्स पहुंच गईं।

 

मल्टीप्लेक्स में समृद्ध भीड़ थी, तन्वी ने प्रवेश द्वार पर अवनी को उतार दिया और पार्किंग क्षेत्र में चली गई। उसने स्कूटी खड़ी की और प्रवेश करने के लिए उतावली थी। अवनी वहां उसका इंतजार कर रही थी और अपने पर्स में कुछ खोज रही थी। तन्वी उसके पास गई और हताशा होते हुए बोली, "क्या? मुझे मत कहना अब की टिकट लाना भूल गयी तुम??"

"ओह?" अवनी ने उसे परेशां होकर देखा और फिर से अपनी खोज जारी रखी। कुछ समय बाद, जब तन्वी को लगा कि मूड खराब हो रहा है, उसने अवनी को अपने साथ खींच लिया और दरवाजे पर खड़े आदमी को टिकट दिया। अवनी एक ही समय में हैरान और खुश थी।

“मुझे पता था कि तुम उन्हें साथ लेना भूल जाओगी, इसलिए मैंने उन्हें पहले ही अपने पर्स में रख लिया था। अब मुझे और कुछ स्पष्टीकरण नहीं चाहिए तो तुम खोजना बंद करो...  ... कुछ भी नहीं मिलने वाला ", तन्वी ने मुस्कुराते हुए कहा।

"लेकिन तनु, मैं टिकट नहीं भूली। जब मैं उन्हें लेने गयी, तो वहा नहीं थी इसलिए मुझे यकीन था कि तुमने ली है। "

“ओह हाँ तुम्हें पता था कि टिकट मेरे पास है और इसीलिए तुम उन्हें अपने पर्स में देख रही थी है ना? बराबर ना?" तन्वी ने अपनी भौंहों को ऊपर उठाते हुए और अवनी को थोड़ा चुटकी लेते हुए कहा।

"ओम्म्म… हम्मम… " अवनि हक्काबक्का रह गई और उसने दर्द में रोते हुए अपनी बांह को मला जहाँ तन्वी ने चुटकी ली थी.

"छोड़ो यार. ... ऐसा होता है, समझाने की आवश्यकता नहीं है। मुझे पता है कि तुम भी इस सब से बहुत उत्साहित हैं ”, तन्वी ने कहा।

अवनी को सुकून महसूस हुआ और उसने भी बात को जाने दिया। फिर से हवा उत्तेजित हो गई। एक एस्केलेटर था; अवनि पहले कभी एस्केलेटर पर नहीं गई थी। वह उस पर सवार होने के लिए डर रही थी। तन्वी ने उसका ध्यान भटकाने और उसे खींचने की कोशिश की लेकिन वह अनिच्छुक थी।

 

“वहाँ पहुँचने का कोई और रास्ता नहीं है? नहीं, रुको नहीं, मुझे छोड़ दो मैं गिर जाऊंगा। मैं नहीं आ सकता यार… .तनु नहीं यह इतना आसान नहीं है, तुम हँसो मत यार। ” अवनी एक छोटे से बच्चे की तरह व्यवहार कर रही थी, अपनी मम्मा को सुनने के लिए तैयार नहीं थी। तन्वी ने यह बताने की बहुत कोशिश की कि यह बहुत मुश्किल नहीं है, '' अवनि .. चलो, यह खतरनाक नहीं है, ठीक है .. देखो, मानो यह एक स्थिर सीढ़ी है और तुम्हे केवल एक कदम ही चढ़ना है और फिर वहीं रहना है कुछ समय? क्या कहती हो? कोशिश करते हैं? "

"नहीं ..." अवनी ने अपने चेहरे पर डरा लाते जवाब दिया, घबराक्र उसने कुछ और तरफ  देखा और वो देखकर चकित रह गई क्योंकि सभी लोगों ने उनके पीछे भीड़ लगा दी थी जो केवल उसकी शर्मिंदगी में इजाफा करती थी। किसी ने क्षण भर के लिए एस्केलेटर को रोकने का सुझाव दिया। वह इसके लिए सहमत हो गई और एस्केलेटर को उस समय के लिए रोक दिया गया जब वह उसमें सवार हुई और फिर से शुरू हुआ। अब उसे अच्छा लगने लगा। उसने छोटी सवारी का आनंद लिया, लेकिन फिर ऊपर पहुंचने पर वह विमुख होने से डर रही थी; लेकिन तन्वी उसका ध्यान भटकाने और उसे सही समय पर एस्कलेटर से हटाने में सफल रही।

"हूश ... भगवान का शुक्र है कि मैं सुरक्षित हूं!" जैसे ही वह एस्कलेटर से बाहर आया, अवनि ने आहें भरी।

“जैसे कि तुम ऊपर नहीं पहोचती, हुह? तुम ना एक ऐसी कार्टून हो.. तुम जानती हो ना...। तुम सभी का आकर्षण थी वह। ” तन्वी ने उसे छेड़ते हुए कहा।

"हाँ। मुझे पता है कि लोग मुझे चौड़ी आँखों से घूर रहे थे।

 

लेकिन अगर मेरा पैर उन सीढ़ियों के बीच फंस जाता तो मैं तनु क्या कर सकती था? ” और उसने अपनी आँखें बड़ी कर के देखा जैसे ही उसने परिसर को स्कैन किया, “अरे देखो वहाँ बहुत सारे अच्छे स्टॉल हैं। आओ हम कुछ विंडो शॉपिंग करते है। ” अवनि ने तन्वी को बाहर बुलाया, जो बेकाबू होकर हंस रही थी। अलग-अलग स्टॉल थे। वे दोनों सामग्री की जांच करने के लिए उनमें से हर एक के पास गए।

"क्या लगता है कि ये मेरे नीले सलवार कमीज के साथ जाएंगे?" तन्वी ने अवनि को एक जोड़ी झुमकी दिखाते हुए कहा।

“कल जो सिलाई थी? "हाँ, उसपे ये सुंदर नहीं दिखेंगे?"

“उम्म हाँ वे ठीक लग रहे हैं, लेकिन मुझे ये पसंद आया मुझे लगता है कि ये बेहतर होगा? क्या लगता है?" अवनी ने उसे बाली की एक और जोड़ी दिखाते हुए कहा

“ओह्ह माय; वे बहुत सुंदर हैं और यह कंगन, झुमके, हार, पायल का एक पूरा सेट है और यह बहुत प्यारा है, मुझे यह पसंद आया। मैं इसे खरीदूंगी । ” तन्वी सेट पाकर खुश थी।

अगली दुकान जूते की दुकान थी; वे दोनों वहाँ बैठे और सैंडल की जोड़ी की पहन कर देख रही थी। एक दूसरे से पूछ रही थी कोनसा अच्छा था और जो अधिक अनुकूल था, नवीनतम डिजाइन और सभी विश्लेषण चल रहा था। खरीदारी करने के बाद वे दूसरी दुकान पर चले गए।

 

थोड़ी देर बाद वे एक व्यक्ति को अपनी ओर आते हुए देख रही थी, उसकी साँस फूली थी, वह उनके पास आया और कुछ हांफते हुए नीचे झुक गया, तन्वी और अवनी ने उसे हैरान होकर देखा। वह अपना पेट पकड़े हुए था और फिर थोड़ी देर के बाद उसने अपने हाथों को अवनि की तरफ उठाया, जिसमें एक बटुआ था। अवनी को आश्चर्य हुआ, उसने उसे उससे लिया और उसे धन्यवाद दिया, तन्वी ने उसकी आँखों में सवालों के साथ अपने हैरान होने वाले लुक को दिया, जैसे "तुम इसे कहाँ भूल गयी थी?"

"मैंने इसे दरवाजे पर पाया, इसमें आपकी तस्वीर देखी और संयोग से मैंने आपको पहली मंजिल पर खरीदारी करते देखा .. तो ..." उसने हवा में हांफना बंद कर दिया।

"आह ... तुम इसे तब गिरा सकती हो जब एस्केलेटर के पास हल्ला मचा रही थी" तन्वी ने अपनी आँखें घुमाई।

"नहीं, नहीं ... यह प्रवेश द्वार पर था।" आदमी ने स्पष्ट किया।

"हो सकता है जब मैं अपने हैंडबैग में चाबी खोज रही थी तो मैंने उसे गिरा दिया।" अवनी ने मासूमियत के साथ स्पष्टीकरण दिया।

"हम्म सही", तन्वी ने कहा और उसकी ओर मुड़कर उसने उसे धन्यवाद दिया।

“हाय मेरा नाम अथर्व है…। “ उसने हाथ मिलाने की प्रत्याशा में अपना हाथ उसे दिया। तन्वी ने अपना सिर हिलाया और कहा, "हाय, मैं तन्वी हूँ ..." वह निराश लग रहा था इसलिए अवनि ने उसका हाथ पकड़ लिया, हाथ मिलाया और कहा, "हाय, मैं अवनी हूँ और मुझे पर्स लौटने के लिए आपका धन्यवाद बहुत बहुत ... भूतल से बस इस बटुए को मुझे वापस करने के लिए ... "

उसने प्रसन्न होकर कहा," आपका स्वागत है! "

 

"अवनि, अगली बार कृपया सावधान रहना, यह तुम्हारा सौभाग्य था कि तुम्हे अपना बटुआ वापस मिल गया, धन्यवाद उस अच्छे लड़के का, और मैंने कई बार कहा है कि तुम अपने बटुए में सब कुछ मत रखा करो, तुम्हारे पास सभी क्रेडिट कार्ड, डेबिट कार्ड, पैन कार्ड और तुम्हारे बटुए में क्या क्या कार्ड नहीं हैं, क्या तुम समझती हो कि यह गलती कितनी महंगी पद सकती है?" तन्वी ने अवनी को चेतावनी दी कि वह सावधान हो जाए | वे एक-दूसरे को सबसे छोटा विस्तार दिखाते रहे जिसने उन्हें मल्टीप्लेक्स के बारे में उत्साहित किया और जो उन्हें मिला वह कुछ अनूठा था। मल्टीप्लेक्स की वास्तुकला और वहां के विभिन्न स्टालों की प्रशंसा करने के बाद, उन्होंने खुद के लिए पर्याप्त खरीदारी की थी और उन्होंने ऐसा सोचा क्योंकि अब फिल्म के लिए समय था, बाद में वे कुछ सैंडविच लेकर कुर्सियों पर बैठकर अपने पैरों को थोड़ा आराम करने लगी उस लंबे खरीदारी सत्र के बाद।

"मुझे लगता है कि हमने एक अच्छी बात की है, जल्दी आकर हमें आस-पास देखने को मिल रहा है और खरीदारी भी कर रहे है। मुझे बहुत अच्छा लग रहा है कि मुझे बहुत अच्छी चीजें मिलीं।" मेरे द्वारा खरीदा गया पर्स इतना अनोखा है। ” अवनी के चेहरे पर संतुष्टि दिखाई दी।

"हाँ। मुझे भी वो अच्छा लगा लेकिन उस महिला के पास केवल एक ही था। ” तन्वी निराश हुई।

"है ठीक है तुम इसे कुछ समय के लिए इस्तेमाल कर सकती हो", अवनी ने कहा।

“ओह, मुझे इसके लिए तुम्हारी अनुमति की आवश्यकता नहीं है; वैसे भी मैं इसे कल ऑफिस ले जा रहा हूं। ही ही ... ”अवनि ने भी हंसी में उसका साथ दिया। दरवाजे खुलते ही दोनों भागी, उन्हें दरवाजे पर खड़े आदमी ने अपनी सीट के लिए निर्देशित किया और फिर सबसे प्रतीक्षित क्षण आया ... फिल्म शुरू हुई। पहला दृश्य एक हत्या का था। तन्वी उस दृश्य को नहीं देख पाई। उसने अपनी आँखें बंद कर लीं और अपनी उंगलियों में गैप के माध्यम से एक झलक पाने की कोशिश की, फिर एक गाना आया ... जहां शीर्षक दिखाए गए और उन्होंने अपने पसंदीदा नायक का नाम प्रदर्शित हुवा और इस तरह फिल्म जारी रखी, वे दोनों फिल्म में मग्न हो गयी। कुछ अंतराल में तन्वी ने अपना फोन निकाला और देखा कि ४ मिस्ड कॉल थे, उसने नंबर की तलाश की लेकिन वह एक अज्ञात नंबर था। उसने प्रोफ़ाइल की जाँच की, उसका फ़ोन सायलेंट था, उसने अपना फ़ोन प्रोफ़ाइल बदल कर रिंग कर दिया। अगर उसके माता-पिता कॉल करेंगे और वह कॉल नहीं उठाएगी तो वे अनावश्यक रूप से तनाव में आ जाएंगे, उसने खुद से सोचा। उसने फिर से नंबर की जाँच की, किसी ने उसे ४ बार फोन किया, उसे एहसास नहीं था कि यह कौन हो सकता है, उसने सोचा, फिर उसने सोचा कि जो कोई भी हो, ज़रूरत पड़ने पर उसे फिर से कॉल करेगा, और चूंकि यह अज्ञात नंबर है वह परेशान क्यों हो रही है, इस पर ज्यादा ध्यान न देते हुए उसने अवनि से पॉपकॉर्न लिया, उन्होंने फिल्म के बारे में बातें कीं, जो उन्होंने ट्रेलर और सभी में देखी थी, उससे कितनी अलग थी। तभी तनवी को उसी अनजान नंबर से फोन आया। संकोच के साथ उसने कहा "नमस्ते।"

"क्या रितु वहाँ है?" दूसरी तरफ एक अज्ञात आवाज आयी।

"माफ़ करना?? आप किससे बोलना चाहते हैं? यहाँ कोई रितु नहीं है, गलत नंबर! " तन्वी ने फोन काट दिया।

अवनी उससे कॉल के बारे में पूछने वाली थी लेकिन फिर फिल्म शुरू हो गई। इसलिए वे दोनों कॉल के बारे में भूल गयी और वे फिल्म में मग्न हो गयी। कुछ समय बाद फिर से तन्वी का मोबाइल एक उच्च स्वर में बजने लगा, शर्मिंदगी महसूस करते हुए वह कॉल लेने के लिए हॉल से बाहर चली गई। उसने नंबर को देखा जो उसी अज्ञात नंबर का था, उसने जवाब दिया "हैलो ..."

"नमस्ते, रितु वहाँ है? मुझे उससे बात करने की ज़रूरत है कृपया मुझे पता है कि वह वहाँ है कृपया मुझे उससे कनेक्ट करें", दूसरी तरफ हताश आवाज ने कहा।

"मुझे बहुत खेद है, लेकिन यह रितु का नंबर नहीं है, आप कृपया दोबारा नंबर की जांच कर सकते हैं।" शायद आपने गलत नंबर डायल किया है ”, तन्वी ने विनम्रता से जवाब दिया और वह अनजान इस अनजान आदमी की वजह से को फिल्म को आंशिक रूप से मिस करने के लिए उसे कोसते हुए अपनी सीट पर वापस चली गई।

ऐसा २-३  बार फिर हुआ। तन्वी वास्तव में अब निराश हो गई थी। उसने अब कठोर होने का फैसला किया। आखिर वह हर बार अपनी पसंदीदा हीरो के एक्शन सीन मिस करके अनजान नंबर अटेंड करने के लिए अपनी सीट क्यों छोड़ दे। तन्वी ने फिर से अपने सेल प्रोफाइल को बदलकर सायलेंट कर दिया और इस शख्स को डांटने के लिए उसे अपनी सीट पर वापस गयी, अवनी पहले से अस्वस्थ महसूस कर रही थी।

 "क्या चल रहा है?" उसने उसे संकेत दिया।

"अरे, मैं नहीं जानती कि यह कौन है, यह एक गलत नंबर है, वह कोई रितु के लिए पूछ रहा है, मैंने उसे कई बार बताया है कि रितु का नंबर नहीं है लेकिन वह अभी भी मुझे फोन कर रहा है .."

"क्या सुनिश्चित हैं कि वह तुम्हारा कोई दोस्त नहीं है? कोई प्रैंक खेल सकता है? ” अवनि फुसफुसाई।

 

"नहीं ... मुझे उसकी आवाज सुनकर याद नहीं है।" तन्वी ने उलझन से कहा .. "लेकिन तुम जानती हो क्या ...", अवनी ने उसे अब फिल्म पर ध्यान देने और उसका विवरण बाद में देने के लिए कहा। जैसा कि तन्वी को उम्मीद थी, अज्ञात नंबर फिर से उसके मोबाइल स्क्रीन पर चमक गया। फिल्म अपने चरमोत्कर्ष पर थी और बहुत दिलचस्प होने के कारण वह कॉल कट करने के लिए दृढ़ थी, लेकिन उसने सोचा कि शायद उस लड़की के साथ कुछ जरूरी काम हो। तो अनिच्छा से उसने कॉल का जवाब दिया, इससे पहले कि वह कुछ भी कहे उसने डाटना शुरू कर दिया,

“मिस्टर देखो, मुझे नहीं पता कि तुम कौन हो। मैं आपको विनम्र होकर बताने की कोशिश कर रहा हूं लेकिन आपको बता दूं कि यह रितु का नंबर नहीं है और मैं किसी रितु को नहीं जानती। कृपया आपके द्वारा डायल किए गए नंबर की जांच करें। कृपया मुझे फिर से परेशान न करें। मैं कुछ नहीं कर सकती अगर रितु ने आपको ये नंबर दिया। लेकिन वास्तव में यह रितु का नंबर नहीं है, यह मेरा नंबर है इसलिए मुझे क्षमा करें। " तन्वी ने एक सांस में कहा और वह खुश थी कि उसने आखिरकार को यह कह दिया कि वह परेशान है।

कॉल समाप्त करने ही वाली थी तन्वी जब दूसरे छोर से आवाज ने कहा, "हाय, में माधव हु और वास्तव में मैं आपसे बात करना चाहता था।" तन्वी चौंक गई लेकिन उसने अपने झटके को पचाते हुए कहा, “मैं? क्यों? क्या मैं आपसे परिचित हूं? कौन माधव? ” तन्वी ने यद् करने की कोशिश की, "अगर मैं माधव को जानती हूं तो अम्मा आह्ह्ह मुझे याद नहीं आ रहा"

"क्या आप ५ मिनट दे सकती हैं मैं आपको सभी कुछ बता दूंगा ..." दूसरी तरफ की आवाज ने प्रार्थना की।

“आह .. क्या ?? ५ मिनट ...  ठीक है ... हम बात कर सकते हैं, लेकिन अब कृपया मुझे १५ - २० मिनट के बाद फोन करें। " यह कहते हुए वह अपनी सीट पर जाने के लिए मुड़ी लेकिन बोल्ड अक्षरों में स्क्रीन पर वह केवल लिखा देख सकती थी

 ~~ एक शुरुवात!!~~

Thursday, June 25, 2020

नात तुझं माझं

नात तुझं माझं 

नेहमीच माझी साथ देत आलीस, माझ्या तक्रारी ऐकत आलीस
मला हसवत राहिलीस, मला सहन करत राहिलीस
माझ्या आठवणी गोंजारत राहिलीस
आज वळून बघता, स्वतःच विश्लेषण करता
नाही कधी मी तुला समजलं, मनात येईल ते बोलून गेले
सर्व माफ करून तू नेहमी हसत राहिलीस 
पण आज मला स्वतःचाच राग येतोय
कोणाला सांगू आता कोण ऐकणार तुझ्या इतके मन लावून
कोण हसवेल आता मला रडत असतांना?
तुझ्यात स्वतःला पहायचे मी कधी 
पण तुझ्यात परकेपणा जाणवतो आता मला
मी स्वतःलाच हरवून बसले आता

माफ कर मला नाही निभवू शकले मैत्री, 
नाही आधार देऊ शकले तुला, 
नाही समजू शकले तुला, तुझ्या निस्वार्थ प्रेमाला
तुझी साथ देण्यास मी जन्म पुन्हा घेईल... 
पुन्हा नाही त्या चूक करणार,
नाही तुला स्वतः पासून दुरावणार

माझा तू

सागराला कुठे माहीत असतं
तो किती अथांग पसरला आहे
माझ्या मनातले सारे दुःख तो सामावून घेतो

फुलाला कुठे माहीत असतं
त्याचा सुगंध कीती मोहक आहे
बेधुंद काही क्षणांना मनात जन्म तो देतो

मोराला कुठे माहीत असतं
त्याच्या पंखाचे रंग किती आकर्षक आहे,
परत मनाला एक जगण्याची आस लावून जातो

कोकिळेला ही कुठे माहीत असतं
तिचा आवाज किती मंजुळ आहे
मनाच्या कोपऱ्यात काही आठवणी ती जगवते

पावसाला ही हे माहीत नसतं
त्याच्या प्रत्येक थेंबात किती गारवा आहे
तापून उठलेल्या मनाला क्षणात शांत  करतो

तुला तरी कुठे माहीत आहे
तुझं माझ्या मनावर संपूर्ण राज्य आहे
माझ्या डोळ्यात तुझ्या मनाचे भाव उतरवतो

तुझ्या सोबतीची वाट...

 तुझ्या सोबतीची वाट... भगवद गीता- आपला धर्म ग्रंथ, पण ती कधी वाचावी, शिकावी त्यात भगवंतांनी काय सांगितले आहे हे जाणून घ्यावे मला कधीच ह्याचे...