१० | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का?

ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग १०     

पायावरून मोरपीस फिरवल्यावर होणाऱ्या संवेदनांनी रुपाली शहारून गेलेली ... जसा जसा हाथ वर फिरू लागला हळू हळू त्या संवेदना हि वाढू लागल्या... तिच्यावर होणाऱ्या त्या प्रेमाच्या वर्षावात ती ओली चिंब भिजून गेलेली. जसा त्याचा हाथ तिच्या कमरेवरून पोटाकडे वळला तसं सर्रर्रर्रर्र कण तिच्या अंगावर काटा आला.... तिचा श्वास चढू लागलेला, त्याने जसा तिचा पदर बाजूला केला तिच्या छातीत धडधडायला लागले...
तिच्या कानात तो म्हणाला... "रुपाली मला तू खूप आवाडतेस... !! माझी होशील का...??"
ते एकूण रुपाली स्वतःशीच हस्ते... लाजते... "अजून किती तुझी व्हायची राहिली आहे रे... "
असे म्हणत ती त्याचा चेहरा हातात घेते आणि त्याच्या ओठावर ओठ टेकवणार तेच तिची नजर त्याच्याशी मिळते... तेच डोळे ... रुपाली दचकून त्याला मागे ढकलते... आणि घाबरून उठून बसते...

आज हि तिला दरदरून घाम फुटलेला... हे असे स्वप्न?? कोण होता तो? तिला प्रश्न पडत होते, ती पूर्ण आतून हलून गेली होती. इतकं वास्तववादी स्वप्न होतं, ह्यावर विश्वासच बसेना... पण एकीकडे स्वप्न होतं म्हणून कुठे तरी मनाला बरं सुद्धा वाटत होतं. वास्तवात ती असं काही करेल किंवा तिच्या हातून घडले तर ती स्वतःला कधी माफ करू नाही शकणार, आयुष सोबत दगा करायचा ती विचार हि मनात नव्हती आणू शकत मग हे असलं स्वप्न पडण्याचा काय अर्थ? विचारात असतांनाच ती बाजूला बघते तर आयुष नव्हता... घड्याळ पहिले तर रात्रीचे ३ वाजलेले...
"३!! वाजले... आयुष कुठे आहे?" तिच्या मनात प्रश्न आला... ती उठून त्याला बघू लागली, पण आयुष कुठेही दिसेना... त्याची ऑफिस ची बॅग हि नव्हती. आपल्याला फारच गाढ झोप लागलेली ह्याची जाणीव तिला होते
आणि काही विचार करण्याच्या आत तिच्या हातानी आयुष्य ला फोन लावला होता... पण फोन वाजत असून हि कोणी उचलत नव्हते. ती २-३ दा लावते. हळू हळू काळजी वाटू लागते. काय करायचे तिला काही समजत नाही. आनंद ला सांगावे म्हणून ती जाते...
समोर आरोही ला बघून रुपलाई संकोच करत तिला म्हणते.. "वाहिनी... " रुपाली आरोही ची झोप मोड केली म्हणून सॉरी म्हणते...
"रुपाली... अगं काय झालं?" आरोही डोळे चोळत तिला विचारते.
"वाहिनी, आयुष चा फोन लागत नाही आहे तो अजून घरी आला नाही आहे... मला काही कळत नाही आहे... दादा आहेत का? त्यांना माहित आहे का कुठे गेला आयुष ते?"
"आनंद तर रात्रीच घाई घाईत कुठे निघाले, मला काही बोललेच नाही...  थांब मी फोन करते त्यांना ... " आरोही रुपाली ला बसायला सांगते आणि फोन आणायला जाते.

तिकडे पोलीस स्टेशन मध्ये...
"अहो.. सर तुमचा गैरसमाज झाला आहे काही तरी... प्लिज सोडा त्याला... " आनंद इन्स्पेक्टर ला समजावण्याचा प्रयत्न करत होता...
"हे बघा ते तर आता उद्याच कळले... "
"अहो पण गुन्हा काय आहे ते तरी कळेल का... आणि तुम्ही त्याला असं लॉकअप मध्ये कसं काय टाकू शकता?? काय पुरावा आहे तुमच्याकडे?"
"कोट्यवधी रुपयांचा फ्राड करणारे तुम्ही लोक... आता पुरावे मागता आम्हाला... येतोय हा येतोय... पुरावा पण येतोय.... सकाळ पर्यंत देतो तुमच्या हातात... "
"सर.. मला काय झालं आहे कळेल का??" आनंद जरा आपला सूर नामवंत म्हणला.

तितक्यात आनंद ला आरोही चा फोन आला...
"आनंद कुठे आहात तुम्ही?"
"आरोही मी इथे एका कामात अडकलोय... येतो मी सकाळ पर्यंत सांगतो मग आल्यावर सर्व... फोन वर नाही काही बोलू शकत... "
"बरं ... पण ते भाऊजी बद्दल माहित आहे का काही तुम्हाला?? ते अजून घरी नाही आलेत... आम्हाला खूप काळजी वाटतीय... "
"आम्हाला म्हणजे रुपाली पण आली का तिथे?"
"हो... तिनेच सांगितलं ना... "
"हे बघ... हा... आयुष माझ्या सोबत आहे... काळजी नका करू तुम्ही... " रुपाली आरोही ला आनंद काय बोलतोय विचारात असते ती अधीर होते आणि फोन तिच्या कडून घेते...
"दादा आयुष कुठे आहे माहित आहे का तुम्हला... मला खूप काळजी वाटत आहे... तो ठीक आहे कि नाही माहित नाही... फोन हि उचलत नाही आहे... "
फोन कसा उचलणार... त्याचा फोन तर जप्त आहे... आनंद स्वतःशीच बोलला... रुपाली ला काय उत्तर द्यावे विचार करत तो तिला म्हणाला... "हो हो... आहे आयुष हि माझ्या सोबत आहे... तुम्ही झोपा काळजी नका करू... " आनंद चा आवाज डगमगत होता आणि रुपाली ला त्यामुळे शंका आली...
"दादा सर्व ठीक आहे ना? तुम्ही कुठे आहात?"
"कुठे म्हणजे... हे माझ्या कंपनीत आहॊत आम्ही... "
"का? काय करताय तुम्ही इतक्य रात्रीचे तिथे... ?" तितक्यात त्या इन्स्पेक्टर चा कोणावर ओरडण्याचा आणि त्याला मारण्याचा आवाज होतो जो रुपाली ऐकते, "कोण आहे दादा तिकडे, का ओरडतायेत? मारामारी सुरु आहे का तिकडे? दादा तुम्ही कुठे आहात ना ? आयुष कुठे आहे... मला नीट कळेल का? मला खूप भीती वाटत आहे... प्लिज दादा ... "
"हो हो... हे बघ रुपाली... " आनंद चा नाईलाज होतो आणि त्याला सांगावे लागते
"आम्ही इथे पोलीस स्टेशन ला आलो आहे... ह्यांचा आयुष ला घेऊन काही तरी गैर समाज झाला आहे... मी बघतोय काय आहे ते... तुम्ही काळजी करू नका मी येतो आयुष ला घेऊन सकाळी..."
"पोलीस स्टेशन???" रुपाली स्तब्ध झाली... तिच्या तोंडून पोलीस स्टेशन चे नाव ऐकून आरोही हि घाबरली...
"हॅलो... रुपाली... काळजी करू नका आणि घरी सध्या कोणाला काही सांगू नका... हॅलो... ऐकताय का??"
"दादा... मला आयुष शी बोलायचं... "
आनंद आता काय सांगणार... आयुष लॉकअप मध्ये आहे बोलला तर ती अजूनच काळजी करेल... "तो इन्स्पेक्टर शी बोलतोय... मी आता नाही देऊ शकत त्याला... "
"कुठे आहात तुम्ही मला सांगा... मी आता येते तिकडे..."
"हे बघ रुपाली... मी आहे ना.. तू नको काळजी करू... मी घेऊन येतो त्याला सकाळी घरी..."
"सकाळी का..?? आता का नाही??"
"ते ज्यानी तक्रार केली आहे त्याच्या विरुद्ध ती व्यक्ती सकाळी येत आहे... "
"कसली तक्रार आहे दादा ???"
"मी हि तेच माहिती करायचा प्रयत्न करतोय पण इथे कोणी उत्तर देईल कोणाला तर कळेल ना... तू काळजी नको करू मी सर्व कळवतो तुम्हाला मला कळले कि... आणि घरी तेव्हढं सांभाळा... चल चल ते आले इन्स्पेक्टर मी बोलतो त्यांच्याशी... " असे म्हणत आनंद फोन ठेवतो...

रुपाली ला डोळ्या पुढे अंधारी येणेच बाकी होते... आरोही तिला सांभाळते आणि बेडवर बसायला लावते, ती पाणी देत रुपाली ला म्हणते... "आनंद आहेत ना तिथे... तू काळजी नको करू. नक्कीच काही गैरसमज झाला असेल... " रुपाली आपला चेहरा हातात घेऊन खाली मान घालून बसलेली...
"वाहिनी मला काही कळत नाही आहे... आयुष येईल ना ठीक परत... "
"हो ग... " आरोही तिला जवळ घेत म्हणाली... तिला धीर देत होती पण स्वतःच्या मनात हि शंका होत्याच...

रुपाली आरोही जवळच बसून राहते, मनात सुरु असलेल्या विचारांना शांत करायचा प्रयत्न करत कसा बसा वेळ काढायचा प्रयत्न करत असतात. सकाळ कधी होते आणि कधी आयुष घरी परत येईल असे झाले होते दोघीना ... तो घरी आला कि हे विचारांचे चक्र थांबेल तरी... असं वाटत होत सारखं त्यांना...

सकाळी...
"आई... आज तू सोडणार शाळेला..." क्यू तयार होतांना म्हणाली...
"हो शोना...आज आई सोडणार..." रुपाली आपल्या आवाजात आनंद आण्याचा प्रयत्न करत म्हणाली..
"का बाबा कुठे आहे? रोज तो सोडतो न..."
रुपाली त्या प्रश्नानी दचकली... काही विचार करत म्हणाली... "क्यू बाबा ला ना ऑपरेशन आले अचानक.. मग जावे लागले ना.. म्हणून आज आई सोडणार.. क्यू ला आई  नि सोडलेलं नाही चालणार का?" रुपाली तिची पोनी घालून देत म्हणाली.
क्यू तशी तिच्या कडे वळते आणि म्हणते... "चालेल ... का धावेल ना क्यू ची आई फेव्हरेट आहे ना... " असे म्हणत ती रुपाली ला गालावर किसी देते आणि म्हणते... "आय लव्ह यु टू आई... !!"
रुपाली त्या वाक्य नि भानावर येते... आज तिनी क्यू ला आय लव्ह यु म्हण्टलेच नाही... ती स्वतःला रागावते आणि मग क्यू ला जवळ घेत म्हणते... "आय लव्ह यु बेटा!!"

रुपाली घाई घाई नि क्यू आणि ध्रुव ला शाळेत सोडते. आणि मग तिथून आनंद ला फोन करते... त्यानी सांगितलेल्या पोलीस स्टेशन ला जमेल तितकं लवकर पोचते...

पोलीस स्टेशन ला पोचल्यावर तिथे आनंद, इन्स्पेक्टर आणि ऐक पांढरा कोट घातलेला माणूस गॉगल लावून  बसलेले दिसतात आणि ते काही चर्चा करत होते, आयुष तिला तिथे दिसत नाही... ती पटकन आनंद कडे जाते आणि त्याला विचारते... "दादा आयुष कुठे आहे..."
आनंद ऐक सुस्कारा सोडत तिला लॉक उप कडे दाखवतो... आयुष जमिनीवर आपल्या गुडघ्यावर डोकं ठेवून बसला होता. रुपाली त्याच्या जवळ जाते... "आयुष!! काय हे... काय झाले तू इथे का??? आणि मला का नाही कळवलेस... ??"
"रुप्स... तू इथे कशाला आली...? दादा नि सांगितले ना आम्ही येतो घरी... "
"आधी मला सांग काय झाले आहे... मला खूप काळजी वाटत होती... "
आयुष तिच्या कडे बघतो आणि डोळ्यात डोळे घालून म्हणतो... "रुप्स... मी काहीच केले नाही आहे... आणि हे सांगत हि नाहीत अजून काय झाले ते..."
आयुष चा हात हातात घेत रुपाली म्हणते..."हे बघ... मला तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे... आणि मी कायम तुझ्या सोबत आहे... मग हे तुझ्यावर कसला का आरोप करेनात ... "
तितक्यात ऐक कॉन्स्टेबल येऊन आयुष ला बाहेर यायला सांगतो... आणि मग ते दोघे तिथे सुरु असलेल्या चर्चेत सामील होतात...
आनंद आयुष कडे उदास चेहऱ्याने बघतो... आयुष ला त्यामुळे काय चालू आहे काही कळत नाही... त्याला आनंद पुढे म्हणतो ... "आयुष हे इन्शुरन्स कंपनीतुन आलेत... त्यांची अशी तुझ्या विरुद्ध तक्रार आहे कि काव्य जिवंत असतांना हि तू तिला मृत घोषित केले आणि त्यांच्या कंपनी कडून विम्याचे पैसे लुबाडले..."
"काय!!!" रुपाली आणि आयुष दोघे हि एक्दम रिऍक्ट झाले...
"हॅलो... मिस्टर तुम्ही जे पण आहात... तुम्हाला सत्य माहित तरी आहे का??? आम्ही काही पैसे लुबाडले नाही... " रुपाली रागा रागात त्याला बोलू लागली... रुपाली त्याच्या शी भांड्याच्या सुरात बोलत होती आणि त्याने जणू तो मंत्रमुग्ध संगीत ऐकत असावे असे चेहऱ्यावर हसू ठेवले होते... रुपाली आपले बोलून झाल्यावर त्याला विचारते.. "कळले का??" तसं तो आपला गॉगल काढतो... त्याचा गॉगल उतरताच रुपाली स्तब्ध होते... तेच डोळे... हो हे तेच डोळे होते जे तिला सारखे दिसत होते... तिला छळत होते. दिवस काय रात्र काय त्याच्या डोळ्यात बघून रुपाली च्या मनात वेगळेच विचार सुरु झाले... तिला न कळतच त्याचा राग येऊ लागला... त्याने काहीच केले नव्हते अजून तरी तिला त्याचा तिरस्कार वाटू लागला...
त्याचा चेहरा हि बघावासा वाटेना... तिला त्याच्या समोर उभे राहणे कठीण होऊ लागले... त्यात तिला आज सकाळी पडलेलं स्वप्न आठवून तर स्वतःचीच लाज वाटू लागली...
रुपाली मनात सुरु असलेल्या द्वंद्व शी सामना देत होती तेव्हा आयुष आणि आनंद  त्या माणसाला समजावण्याचा प्रयत्न करत होते...
"हे बघा मिस्टर पीटर... काव्या खरंच सुसाईड करायला गेली होती पण नंतर ती वाचली... म्हणजे हे तेव्हा आम्हाला माहित नव्हते... " आनंद चा पूर्ण गोंधळ उडालेला... त्याला कसं समजवावं...?? पण पीटर च हि त्यांच्या बोलण्याकडे लक्ष नव्हते त्याचे लक्ष होते ते रुपाली कडे...

आनंद आणि आयुष चे बोलणे संपते तेव्हा पीटर त्या इन्स्पेक्टर कडे बघतो आणि म्हणतो... "सर... आमची कंपनी ह्यांना ४८ तासांची मुदत देऊ इच्छित आहे, हे निर्दोष आहेत हे सिद्ध करण्या साठी...  जर ४८ तासात सिद्द करू शकले तर ठीक... नाही तर मी तक्रार लेखी नोंदवेल..." तो रुपाली कडे बघत कुत्सित हसत म्हणाला.
"म्हणजे अजून तुम्ही लेखी तक्रार नोंदवली नव्हती... " आनंद रागाने त्याच्या कडे बघून म्हणाला... मग इन्स्पेक्टर कडे बघून म्हणाला ... "हे तुम्ही ठीक नाही केले सर... माझा भाऊ ह्या शहरातला खूप मोठा नयूरो सुर्जन आहे... त्याचे हि नाव आहे, तुम्ही तक्रार नसतांना त्याला अटक कसे करू शकता... "
पीटर त्याला चुटकी वाजवत आपल्या कडे बघायला लावतो आणि म्हणतो... "काही गोष्टी नवा गावाच्या पलीकडे असतात राजा.... " मग तो रुपाली कडे बघतो... "तुम्हाला ह्या सर्वातून मी बाहेर काढू शकतो... संध्याकाळी भेटा मला... क्लब 'टल्ली ट्विस्ट' मध्ये..." तो त्यांना आपले कार्ड हातात देत म्हणाला मग रुपाली कडे वळून म्हणतो... "तुम्हाला माझ्या कडून स्पेशिअल इन्व्हिटेशन मॅडम... याल ना...??"
रुपाली रागाने फणफणतच त्यांच्या कडे बघते... तो तिथून निघून जातो...
आनंद इन्स्पेक्टर ला रागाने बघत होता... "आम्ही काही नाही करू शकत साहेब... आम्हाला वरून जे करायला सांगतात ते करावे लागते... "
ते तिघे तिथून घरी जायला निघतात... सर्वांच्या डोक्यात आपण काय ऐकले ते घुटमळत होते...
रुपाली आयुष कडे बघते... एकाच दिवसात त्याचा चेहरा उतरला होता "आयुष... मला सांगितले का नाहीस... मी किती काळजीत होते ... "
"काय सांगणार बघ तुला?? मलाच आता कळतंय सर्व... "
"आता काय आयुष?? कसं सिद्ध करणार आपण तू निर्दोष आहेस..."
"हम्म... तसं पाहिलं तर आपल्या कडून फ्राड तर झाला आहे ना... काव्या जिवंत असतांना तिच्या विमा चे पैसे उचलले होते... "
"अरे पण ते तर नंतर कळले ना... तेव्हा तुम्हाला कुठे माहित होते ती जिवंत आहे..."
"हम्म... तेच तर आहे ना... तेच सिद्ध करावे लागेल.. "
"कसं करणार...??"
"बघू काय होते ते... निघेल काही मार्ग... बोलावले आहे ना त्यानी आपल्याला संध्याकाळी..." आयुष त्या पीटर चे कार्ड बघत म्हणाला...
"काय हे नवीन आता... " रुपाली स्वतःशी बोलली आणि मग आयुष च्या खांद्यावर डोकं ठेवून बसते... त्याचा हात हातात घेते आणि म्हणते... "आयुष मला सोडून कुठे जाणार नाहीस ना... "
"नाही ग राणी मी कायम इथेच आहे तुझ्या सोबत..."
"तू काळजी करू नकॊस... सर्व ठीक होईल... मी तुला काही होऊ देणार नाही... " रुपाली त्याला बिलगत म्हणाली...
"माला माहीत आहे ते... " आयुष तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाला.

क्रमश:
----------
फ्रेंड्स,

काही तांत्रिक अडचणी मुळे तुम्हाला मागचा भाग दिसत नसेल तर प्लिज menishigandha .ब्लॉगस्पॉट.कॉम वर वाचा.. मी बऱ्याच दा पुनः प्रकाशित करायचा प्रयत्न केला...
प्रतिलिपी वर हे असे प्रॉब्लेम का सुरु झालेत माहित नाही... माझा काल फोन मध्ये सिस्टिम उपडेट झाला त्यात सर्व अँप उपडेट झालेत त्या मुळे हे होतंय का माहित नाही... तू भेट ना चा ३४ पार्ट च्या वेळेस हि अशीच अडचण आली होती आणि तेव्हा सुद्धा माझा फोन उपडेट झाला होता.
तुम्हाला झालेल्या त्रासबद्दल क्षमस्व आहे... 

आणि हो मी आता २ दिवस नाही आहे. पुढचा भाग आता ४ तारखेला टाकेल...
कशी वाटत आहे कथा?
अभिप्राय नक्की कळवा...
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)
 - निशी

८ | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का?

ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग ८   

आज शिवानी खूप खुश होती... पण मनात एक शंका आली... आनंद नि तिला हे प्रोमोशन त्यांच्या वयक्तिक ओळखी मुळे तर नाही दिले? इतक्या लवकर इतके मोठे प्रोमोशन ती खरंच डीसर्व करते?
ती आनंद च्या केबिन मध्ये जाते... तिला बघून आनंद तिला आनंदाने हाथ समोर करत काँग्रट्स म्हणतो... पण शिवानी च्या चेहऱ्यावर त्याला अपेक्षित आनंद दिसत नाही...
"काय झालं शिवानी तुम्ही खुश नाही का तुमच्या प्रोमोशन नि?"
शिवानी शांत होती... "आनंद मला नाही वाटत मी इतकी मोठी जबाबदारी हॅन्डल करू शकेल..."
"का शिवानी... आत्ता हि सर्व तुम्हीच तर बघताय... हे फक्त कागदावर तुमची पोसिशन ची पुष्टी करत आहे... ह्या आधी तुम्ही तेच काम करत आहात... "
"आनंद मला... नाही वाटत मी करू शकेल..." शिवानी काळजी ने म्हणली.
"तुम्ही काळजी का करताय... मी आहे तुमच्या सोबत... मी काही तुम्हाला एकटं टाकून नाही जात आहे... " आनंद दिला धीर देतो.
"पण हा इतका म्हणत्वाचा प्रोजेक्ट आहे... आपल्या कंपनी साठी खूप म्हणत्वाचा आहे छोटीशी चूक पण खूप भुदंड देऊ शकते..."
"तुम्हाला काय वाटते मी माझ्या कंपनी चा इतका म्हणत्वाचा निर्णय असाच घेईल? मी खूप विचारपूर्वक तुम्हाला हि जबाबदारी देत आहे... "
"पण..."
"तुम्हाला नसेल पण मला आहे तुमच्या वर विश्वास... तुम्ही करू शकता... मी बघितली आहे तुम्ही घेतलेली मेहनत..." आनंद शिवानी ला धीर देत म्हणाला... "मी आज च्या आपल्या पार्टीत हे सर्वां समोर घोषित करणार आहे..."
"पार्टी?" शिवानी आश्चर्याने बघते...
"बघा तुम्ही इतके मग्न आहात कि तुम्हाला दादा च्या यशाची पार्टी हि लक्षात राहिली नाही... " शिवानी ला तो काय बोलतोय काही कळत नव्हते... तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बघून आनंद पुढे म्हणतो...
"वाहिनी... आज आपल्या डायमंड च्या बिझनेस च्या २५ वर्षाच्या अनिव्हर्सरी निमित्य आपण नवीन स्टोर चे उदघाटन करत आहोत आणि हे स्टोर पूर्णपणे दादा च्या नेतृत्व खाली राहणार आहे... दादा चे हे किती मोठे यश आहे... आणि हे तुमचे... खरं म्हणजे आज ची पार्टी तुमच्या दोघांचे यश साजरे करायची पार्टी आहे... " शिवानी सर्व ऐकून शांत होती... तिला हे काही आठवतच नव्हते... ती स्वतःशीच विचारात होती... ती तिथून आपल्या डेस्क वर येते...
"रंजीत माझ्याशी कधी बोलला हे सर्व?? मला आठवत का नाही आहे... नाही हा माझ्या शी बोललाच नाही आहे... " ती रंजीत ला फोन लावते...

"मग... कशी झाली मॅडम मीटिंग?" फोन उचलल्या उचलल्या म्हणाला.
"रंजीत... तू मला काही सांगितले का नाही... " शिवानी ला त्याला एक्दम विचारावेसे वाटले पण ती स्वतःला शांत करत त्याला म्हणली... "रंजीत तुला मला काही सांगायचे आहे का?"
"हम्म... हो... पण आधी तू घरी ये मग बोलणार... " शिवानी चे तो काही एकात नसल्याने ती फोन ठेवते.

शिवानी घरी पोचते... तशी ती रंजीत ला गाठते...
"ह्म्म्म बोल आता ... काय सांगायचे आहे तुला..." शिवानी अधीर झाली होती...
"किती अधीरता... ती... आधी तुझी मीटिंग कशी झाली ते सांग... "
"रंजीत !!! प्लिज... मला सांगशील का?? बरं... चांगली झाली माझी मीटिंग... आता तू सांगशील का...??"
रंजीत तिचे डोळे झाकतो आणि तिला म्हणतो एक मिनिट असंच थांब हा... "काय सुरु आहे रंजीत ... मला ना आधी ऐकायचे आहे तू नंतर दाखव काय ते... तुला वाटते तू नाही सांगितले तर मला काही कळणार नाही ना..." शिवानी चा पारा चढत होता. पण तितक्यात रंजीत ने तिचे मानेवरचा केस एका बाजूला घ्यायला लावले आणि तिला काही कळण्याच्या अगोदर त्याने तिला आरश्या समोर उभे केले... "ह्म्म्म बघ आता, उघड डोळे "
शिवानी डोळे उघडते तर तिच्या गळ्यात निळ्या रंगाचा इमरल्ड चा तिच्या बांधायला शोभेल असा नाजूक सा सेट होता. ती आरशातून रंजीत ला बघते... "काय हे?? कशा साठी??"
"खरं तर काल रात्रीच बोलायचे होते, काही सांगायचे होते पण तू खूप म्हणत्वाच्या मीटिंग च्या तयारीत बिझी होतीस ना... म्हणून थांबलो... "
"अरे पण का?" शिवानी अजून हि धक्क्यातून बाहेर आली नव्हती...
"आज संध्याकाळी म्हणजे आता काही वेळाने... आपल्या कडे एक पार्टी आहे... देसाई काकांच्या मदतीने मी आपले पहिले डायमंड स्टोर खोलतोय... त्यांच्या मार्गदर्शनाखाली... DD ची नवीन ब्रांच आणि त्याचा मालक मी म्हणजे आपण असणार आहोत...!! देसाई काकांचा नवीन पार्टनर"
शिवानी नि तोंडाला हाथ लावून घेतलेला... "काय!!" ती आंनदाने त्याला मिठी मारते, "इतकी मोठी बातमी रंजीत... काल का नाही सांगितली? माझी तयारी झाली तेव्हा तर सांगू शकत होतास ना... "
"मी प्रयत्न केला होता पण तू म्हणालीस सांगायची गरज नाही... " रंजीत डोळे गोल फिरवत म्हणाला...
शिवानी त्याला पोटात कोपऱ्याने मारते तसं तो म्हणतो...
"तुझं लक्ष विचलित नव्हतं करायचं... चल आता पटकन तयार हो!!" रंजीत तिच्या हातात त्याने तिच्या साठी चॉईस करून आणलेला ड्रेस हातात देत म्हणला... शिवानी बघते तर त्या सेट ला मॅच होईल असा त्याचा निळा रंग होता... ती हातात घेऊन बघू लागते आणि डोळे चक्रावून जातात... "रंजीत... तू हा ऑनलाईन बोलावला आहेस का?"
"नाही का... मी दुकानात जाऊन सिलेक्ट करून आणला आहे..."
"रंजीत .... मी हा घालू आज?" शिवानी ला विश्वासच बसत नव्हता...
"हो... आज साठी खास आणला आहे मी... " रंजीत ला ती अशी का विचारतोय हे कळत नव्हते.
"नक्की?? तू बघितल्यास ना ह्या ड्रेस ला??" ती त्याला ड्रेस दाखवत म्हणली...
"काय झालं? इतके का प्रश्न येतात तुला... आवडला नाही का तुला... ?"
"अरे... बॅकलेस आहे ड्रेस रंजीत... मी नाही पार्टीत घालणार... "
"का??" रंजीत आस्चर्यने म्हणाला..
"का म्हणजे..? देसाई काका, काकू आणि बरीच लोक असतील, सर्व असतील पार्टीत... मी त्यांच्या समोर हा ड्रेस घालू... नाही नाही..."
"मी इतक्या आवडीने आणला आहे... आज साठी ...प्लिज .. घाल ना..." रंजीत केविलवाणा बघत होता तिला
"नाही रंजीत... मी तुला घालून दाखवते पण पार्टीत नाही...."
"माझ्या साठी... प्लिज... " रंजीत हट्टाला पेटलेला...
"बघ हा... नंतर तूच पछतावशील... "
"नाही... आणि मी का  पछतावशील...?? मी सांगतोय ना... "
"हम्म... बघ... मी अशी साधी राहते तेच तुझ्या साठी चांगले आहे... कोणाच्या मनात भरले तर?"
"तू मला धमकी देतेस? सांग ना हिंम्मत नाही घालायची... " रंजीत तिला चिडवत म्हणाला
"तू मला चॅलेंज करू नकोस हा... "
"केले चल... आज पार्टीत हा ड्रेस घालून येऊन दाखव... " रंजीत बेत लावत म्हणाला..
"आणि आले तर मला काय ?"
"तू मागशील ते... "
"बघ हा... "
"कधी आपला शब्द माघारी घेतला आहे का..??" रंजीत भुवया उंचावत म्हणाला..
"उम्म्म ठीक आहे... मला हि तुला काही दाखवायचे आहे... " शिवानी आपल्या हॅन्डबॅग मधून इन्व्हलोप काढत म्हणाली, तो इन्व्हलोप त्याच्या हातात देत ती त्याला नजरेने बघ म्हणते... रोबोमाईंड चा इन्व्हलोप बघून रंजीत डोळे मोठे करून बघतो मग त्यातले लेटर काढून वाचू लागतो...
"ओह माय माय... !!! शिवानी... तू आता रोबोमाईंड ची प्रोजेक्ट दिविजन हेड आहेस!!" शिवानी आनंदाने मान हलवते...   रंजीत तिला उचलून घेतो आणि २-३ गोल गिरक्या मारतो... "तुला माहित आहे मला ह्या बातमी नि किती आनंद होतोय!!!" तिला खाली उतरवत तो म्हणतो.
"हो... तुझ्या मुळेच आहे हे सर्व... तूच तर जॉब परत जॉईन करायला प्रोसाहन दिलेस... शिवानी त्याच्या छातीवर डोकं ठेवत म्हणाली... "
"ए... मी विसरलो... काँग्रट्स!!" रंजीत चे बोल एकूण शिवानी त्याच्या कडे बघते ...
"असे... रुके सुके?" रंजीत तिच्या कडे काही कळले नाही असे बघतो... शिवानी आपल्या टाचा उंचावत त्याच्या गळ्याभवती आपले हाथ घालते आणि त्याच्या कपाळाचे चुंबन घेते आणि म्हणते... "थँक यु..." मग दोन्ही गालावर देते आणि ओठांचे चुंबन घेत म्हणते... "काँग्रट्स... अशीच प्रगती करत रहा... १ नाही असे अनेक स्टोर चा तू मालक हो..."
रंजीत तिला स्वतःकडे ओढून घेतो आणि म्हणतो... "प्रत्येक प्रगतीला अशीच शाबासकी मिळणार असेल तर मेहनत करायला अजून हुरूप येईल... " दोघे बराच वेळ एकमेकात गुंतलेले...

"तू नझ्म नझ्म सा मेरे होटोन पे ठहर जा.. में ख्वाब ख्वाब सा तेरी आँखों में जागु रे...
तू इत्र इत्र सा मेरे सासो में बिखर जा...
तू इश्क इश्क सा मेरे रुह में आके बस जा... जिस और तेरी शहनाई ऊस और में भागू रे... "


रात्री पार्टी मध्ये ...
घरचे सर्व मंडळी जमा झाली होती... घरच्या टेरेस वर रूफ टॉप पार्टी ठेवली होती...
रुपाली, आरोही आनंद आणि आयुष नि पार्टी च्या सर्व तयाऱ्या केल्या होत्या. जवळचेच काही नातेवाईक आणि बुझिनेस चे काही महत्वाच्या लोकांना बोलावले होते... त्यात आनंद नि आपल्या कंपनी च्या आज आलेल्या जर्मन क्लायंट ला हि बोलावले होते..

'गोरिया रे... छोरीया रे तेरा जलवा देखा तो दिल हुवा मिल्खा बडी तेज भागे रे... मन मा इमोशन जागे रे...
दिल जगह से हिल गया रे... तुकडो में निकाल दिल का छिलका ... मन मा इमोशन जागे रे ... '

शिवानीने रंजीत च्या आग्रहाखातर त्याने तिच्या साठी आणलेला ड्रेस घातला होता. ती एकाद्या सीताऱ्या सारखीच दिसत होती, त्या लॉन्ग स्लिमफिट निळ्या ड्रेस चा रंग तिच्या चॉकलेटी त्वचा ला अजून तेजोमय करत होते... रंजीत तर तिला बघतच राहतो त्याच्या अपेक्षेपेक्षा शिवानी किती तरी पटीने सुंदर दिसत होती... शिवानी दरवाज्यातून आत आली ते रंजीत च्या नजरेला नजर देत... दोघे एकमेकां पासून नजर हटवत नव्हते... शिवानी भुवया उंचावत त्याला नजरेने कशी दिसते विचारते... रंजीत पापण्या मिटतो आणि 'बेधुंद करणारी' असे साहतो तशी शिवानी स्वतःशी हस्ते... आणि मी जिंकले असे म्हणते तर रंजीत तिच्या जवळ जातो आणि कानात म्हणतो... "मी तर तुझा गुलाम आहे कधी पासून... जे सांगशील ते करायला तयार...तसं मी हारून हि जिंकलोय!!!... "
"हो का... पण मला खूप अवकवर्ड वाटतंय ना... "
"अरे... तू इतकी सुंदर दिसतेस ना... का काळजी करतेस... " रंजीत काही बोलतच होता तेव्हा आनंद तिथे त्यांचे जर्मन क्लायंट घेऊन येतो... आणि तो रंजीत ची ओळख करून देतो आणि सांगतो कि तो नवीन स्टोर चा मालक आहे... रंजीत ला जाम भारी वाटते .. काही वेळ ते रंजीत शी बोलतात पण त्यांची नजर शिवानी वरच असते... सकाळीच ओळख झाली होती पण सकाळी जी प्रोफेशनल शिवानी होती तिचा आता लुक पूर्ण बदलून गेलेला. शिवानी हि त्यांच्या शी मोकळेपणाने बोलते जे रंजीत ला आवडत नाही... ते तिथून गेल्यावर रंजीत गाल फुगवून बसतो... शिवानी त्याचा असा चेहरा पडलेला बघून म्हणते... "काय झालं रे एक्दम चेहरा पडायला...??"
"तू त्यांच्या शी का बोललीस?" रंजीत रागावलेल्या सुरत म्हणला..
"रंजीत मला काम करायचे आहे त्यांच्या सोबत बोलावे तर लागणारच ना आज तर पहिली मीटिंग झाली ... "
"तो कसं बघत होता तुझ्या कडे... पाहिलेस ना...???"
"हे बघ... मी आधीच बोलले ना... मी साधी राहिलेली तुझ्या साठी चांगले आहे... तुलाच हवं होत मी हा ड्रेस घालून यावे पार्टीत....साडी घातली असती ना मी नाही तर ??"
"हम्म... जाऊदे... बघू देत त्याला किती हि... पण तू आहेस तर माझीच ना... " रंजीत तिच्या पाठीवरून हळुवार हाथ फिरवत म्हणाला...
"हम्म..." शिवानी त्याचे गाल गुच्छे घेत म्हणाली... "नेहमी साठी..."
 
रुपाली आनंदात होती सर्व पार्टी ची मज्जा घेत होते...

सर्व केक कट करायला जमतात... जसे सगळे जमतात आनंद सर्वांना लक्ष द्यायला सांगतो आणि म्हणतो ...
"आज चा दिवस खूप खास आहे... खूप काही अर्थांनी खास आहे... आज आई बाबांची ३०वी एनिवर्सरी आहे आणि आजच DD म्हणजे देसाई डायमंड चे २५वे वर्धापन दिवस आहे... तर ह्या सिल्वर जुबली च्या निमित्ताने आम्ही आमच्या पार्टनर रंजीत सोबत नवीन स्टोर ओपन करण्याचे घोषित करत आहोत... "
सर्व जण टाळ्यांनी रंजीत च स्वागत करतात जस आनंद त्याला आपल्या जवळ बोलावतो...

सर्वांना शांत करत आनंद पुढे म्हणतो... "अजून एक बातमी द्याची आहे... तुम्हाला तर माझी कंपनी रोबोमाईंड
 माहित आहे, आज आपल्यात आमचे जर्मन क्लायंट आले आहेत इथे" आणि तो अल्बर्ट ला बोलावतो...
"आत्ताच अल्बर्ट नि मला निश्चित केले आहे कि ते आमच्या कंपनी सोबत मल्टि बिलियन डील करणार आहेत आणि हा प्रोजेक्ट बघणार आहेत आमच्या प्रोजेक्ट डिव्हिजन च्या हेड शिवानी... " आनंद शिवानी ला हि बोलावतो...
शिवानी ला आश्चर्याचा धक्का बसतो... ती रंजीत च्या बाजूनी जाऊन उभी राहते.. सर्व टाळ्यांनी आनंद साजरा करतात. शेवटी आनंद अनंत आणि अंकिता ला बोलावतो... त्यांच्या सोबत त्यांचा अनिव्हर्सरी केक येतो...

केक कट झाल्यावर सगळे गाण्याच्या बिट वर डान्स करू लागतात...
सर्व चिल्लर पार्टी तोंडावर मास्क लावून डान्स करू लागतात... धिंगा मस्ती सुरु होते...
'कमारिया... कमारिया... आज बिजली भी गिरवानी है... कमारिया हिला रे हिला '

जसा जसा रात्री चा अंधार पसरू लागतो पार्टीत हळू हळू  रंग चढू लागतो... 
अचानक रुपाली ची नजर कोणाच्या नजरेशी भिडते... ह्याला कोणी बोलावले? ती स्वतःशी विचार करते
ती नजर तिला टोचते... त्या व्यक्ती नि तोंडावर मास्क लावला होता, पण त्याचे डोळे दिसत होते... त्याची नजर रुपाली ला खटकते... त्या क्षणानंतर तीला काही चैन पडेना...
ती त्या व्यक्तीला शोधू लागते, ती बेचैन झालेली, कुठे पहिले होते मी ह्याला? ती स्वतःशी आठवण्याचा प्रयन्त करत होती...

तितक्यात आयुष तिला काही सांगायला येतो... आयुष ला बघून रुपाली च्या डोळ्या पुढे अंधारी येऊ लागते, तीला चक्कर येते आणि ती बेशुद्ध होते. आयुष तिला धरतो आणि पद्मा पासून वाचवतो... 

'तू अखिया मिलके... इश्क में गल्ला तू मेनू समजणं... बम डीगी डीगी बम बम !!  ' मागे सुरु होते...

आयुष तिला एका खुर्चीत बसवतो पाणी शिंपडून तिला शुद्धीवर आणायचा प्रयत्न करतो ... बाकी कोणाला त्रास नको म्हणून तो रंजीत ला सांगून तिला खाली रूम वर घेऊन जातो....

-------
क्रमश:

हाय फ्रेंड्स,

पहिले तर तुम्हा सर्वांना नवरात्रीच्या खूप खूप शुभेच्छा... दांडिया, रंगे बी रंगे कपडे... मेजवानी ... गाणे डान्स मज्जाच मज्जा.... हो ना... आता संध्याकाळी लागतील जोर दार लाऊड स्पीकर वर दांडिया सॉंग्स!! त्या बिट्स वर वाजतील टिपऱ्या वाजतील ... मज्जा च मज्जा

मला ना एक कल्पना सुचली... सर्वांनी आपल्या मोबाईल वर एकच गाणं लावलं आणि हेडफोन लावून डान्स केला तर??? कसलं मस्त ना...?? म्हणजे दुसऱ्या कोणाला डिस्टर्ब पण नाही आणि तुमचं एन्जॉयमेंट पण फुल्ल!!

माझं जरा डोकं कुठे हि धावते... पण सोसायटी मध्ये ह्या कल्पनेचे विचार करायला हरकत नाही ना हे ऑपशन राबवायला... नॉइज पोल्युशन कमी होईल ना तितकेच!!
थँक यु थँक यु ... !! मी हुशार आहे हो... लहान असतांनापासुनच... गर्व नाही करत पण... साधी सरळ आहे मी!!

हम्म... कसा वाटला आज चा भाग??
हो हो कळेल... ती नजर कोणाची आणि रुपाली त्याला बघून का बेशुद्ध झाली सर्व कळेल...
नेक्स्ट भाग कधी?? गुड question !! लवकरच... गुड आन्सर !!

आज भाग का नाही टाकला?? अजून नाही आला??
अजून भाग का नाही आला... ?
नेक्स्ट भाग कधी?
नेक्स्ट भाग लवकर टाक...
तुमचे असे हक्कानी येणारे प्रश्न आणि टिप्पण्या हि आवडतात अहो... पण प्लिज जरा समजा ना... मला हि घर आहे ओ... नवरात्री आहे तयारी आहे... पर्सनल लाईफ हि आहे... काय करू... मी एक हॉबी म्हणून लिहिते हो... फुल्ल टाइम प्रोफेशिअन नाही ना.. सर्व सांभाळून करावे लागते... मला कळते तुमची अधीरता पण जरा patience हवा ना... मी रोज एक भाग टाकते तरी अजून किती लवकर करू प्रकाशित???

तर एन्जॉय नवरात्री गाईस!!! माझी आठवण काढत रहा... मी उद्या भेटणार आहेच!! पक्का...

अभिप्राय नक्की कळवा...
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)
 - निशी

६ | TLJ ३ | श्वास माझा होशील का?

ती लाजते जेव्हा | पर्व ३ | श्वास माझा होशील का? - भाग ६

रात्र बरीच उलटून गेली होती ... शिवानी अजून हि आपल्या लॅपटॉप वर काम करत बसली होती. उद्या खूप महत्वाची मीटिंग होती आणि त्याच्याच तयारीत ती लागली होती. रंजीत ने येऊन तिला कॉफी आणून दिली... तिला कॉफी देत म्हणाला, "आज खूप काम आहे का?"
"हम्म .." शिवानी त्याच्या कडे न बघता म्हणाली. त्याने परत कॉफी चा मग पुढे केला... "घेते ना... थांब ना आणि तू का जागा आहेस अजून? झोप ना..."
"हम्म... तू नाहीस ना बाजूला... मग झोपच येत नाही मला... " रंजीत तिच्या डोळ्यात बघत म्हणाला...
शिवानी त्याच्या हातातून कॉफी घेत म्हणते ... "प्लिज... नको ना जगूस राज्या ... मला अजून बराच वेळ लागेल... झोप तू... येते मी..."
"इतकं काय काम आहे... मी काही मदत करू का... " रंजीत तिच्या लॅपटॉप मध्ये लक्ष घालत म्हणाला...
"उद्या क्लायंट मीटिंग आहे त्या साठी काही रिपोर्ट तयार करायचे आहेत, नवीन जॉईन झालेल्या ट्रेनी नि काही चुका करून ठेवल्या आहेत त्याच सुधारत आहे... " शिवानी डोक्याला हाथ लावून बसलेली... रंजीत तिचे डोके चेपून देतो...छान चोळून देतो...  "उम्म्म रंजीत मी झोपेल तू असं चोळत राहिलास अजून काही वेळ तर.... मी ठीक आहे... " शिवानी त्याचे हाथ दहरुन त्याला आपल्या समोर यायला लावत म्हणली...
"काय झालं? झोप नाही येत का..??"
रंजीत मान हलवून हो म्हणतो... "मी काही मदत करू का सांग ना... " शिवानी मान हलवून नाही म्हणते आणि परत कमला लागते... रंजीत खाली वाकून तिच्या गाळाचे चुंबन घेतो आणि मग आपल्या साठी खुर्ची घेऊन येतो आणि तिच्या बाजूला बसतो... त्याच्या जवळ थांबण्याने शिवानी ला छान वाटते, तीनि न मागता तो तिच्या साठी थांबून होता. बराच वेळ तो आपल्या मोबाईल मध्ये काही करत बसतो... मग गाणी लावून ऐकत बसतो, बराच वेळ आपले काम केल्यावर सर्व नीट झाले ह्याची शहनिशा करून शेवटी आपला लॅपटॉप बंद करत शिवानी त्याला म्हणते "झाले... चल!!"

रंजीत उठतो आणि मोबाइलला बंद करतो तितक्यात छान गाणे सुरु होते... रंजीत तिला थांबवतो आणि म्हणतो... ऐक ना... आणि स्पीकर ऑन करतो...

केह दु तुम्हे... या चूप रहू... दिल में मेरे आज क्या है... ?

रंजीत कोणत्या डिरेकशन नि चाललेला लक्षात येताच शिवानी त्याच्या कडे बघून हस्ते आणि म्हणते...
"सांगायची काही गरज आहे का... ??" आणि ती झोपायला जाऊ लागते... रंजीत तिला थांबवतो
"न सांगता कळणार आहे का तुला...???" शिवानी त्याच्या डोळ्यात बघते आणि काय असे नजरेनेच म्हणते
रंजीत तिच्या जवळ जातो आणि तिच्या कानावर आलेले केस बाजूला करतो, त्याच्या त्या हलक्या स्पर्शाने शिवानी शहारते, रंजीत पुढे तिच्या कानात म्हणतो.... "उद्या साठी ऑल द बेस्ट !! तू बेस्ट आहेस... तुला कोणाची तोड नाही..."

शिवानी हस्ते  आणि थँक यु म्हणते... "बस... इतकेच सुरु आहे नक्की?"
रंजीत डोळ्यानेच हो म्हणतो...
"हम्म... मला वाटले..."
"काय??" रंजीत डोळे मोठे करून विचारते...
शिवानी स्वतःशीच विचार करून लाजत डोळे गोल फिरवत ... "काही नाही" म्हणते... तास रंजीत तिला स्वतःकडे ओढून मिठीत भरतो... डोळ्यांनी काय?? काय वाटले तुला..?? आणि तिला उचलून घेतो... "अरे... उतरावं मला... रंजीत... काय करतोस..."
रंजीत कुठे आता तीच काही ऐकणार होता...


रुपाली च्या डोळ्यांवर पट्टी बांधली होती... तिचा हाथ धरून त्याने तिला न्यायचे तिथे आणले होते... लोणावळ्याच्या हिरव्यागार दर्यांच्या भवती होते ते, पण रुपाली ला हे सर्व अजून दिसले नव्हते... गाडीत पूर्ण रस्ताभर ती सारखे प्रश्न विचारात होती "कुठे चाललो आहे ते तर सांग... " पण तिला उत्तर काही मिळाले नव्हते... तिला दरीच्या जवळ उभे करून त्याने तिच्या डोळ्यांवरची पट्टी काढली...
रुपाली समोरचे मोकळे आकाश बघून खुश झाली ... गार वारं अंगावर शहारे आणत होता... वाऱ्यावर तिचे केस उडत होते. पावसाळ्याचे दिवस असल्याने सर्वत्र डोळ्यांना नैनरम्य असे हिरवी वृक्षवल्ली दिसत होती. ती आजू बाजू ला बघते पण आयुष्य कुठे दिसत नाही... जवळच कार पार्क केलेली दिसते... काही आणायला गेला असेल असा विचार करत रुपाली आजू बाजू ला निहारात बसते... तितक्यात बाजूला कोणी तिच्या सारखेच वारं आणि निसर्ग निहारात उभे आहे असे वाटते, म्हणून ती बघते ... ती बघते तर आयुष्य बाजूला उभा होता आणि तिच्या कडे मोठी स्माईल देऊन बघत होता.... ती त्याला नजरेनेच काय असे म्हणते... त्याला खूप काही बोलायचे होते बहुदा... त्याच्या डोळ्यात तिला बरेच प्रश्न आणि बरंच काही दिसत होते.... ती त्याला पुढे काही बोलेल तितक्यात त्याच्या मागून एक व्यक्ती आपला चेहरा दाखवतो, त्याला बघून रुपाली घाबरते पण तिला काही कळण्याच्या अगोदरच त्याने आयुष्य ला त्या दरीत ढकलून दिले...
"आयुष्य श श श......" रुपाली ची किंचाळी निघाली....

क्रमश:
------
हाय फ्रेंड्स,

बस बस ... बत्तीशी बंद करा आपली... अहो किती ती मोठी स्माईल... घरचे विचारत नाही का तुम्हाला का हस्ताय असे वेड्या सारखे?? मला तर विचारतात बाबा जेव्हा पण मी तुमच्या कंमेंट्स वाचून एकटीच हसत असते...

मग कसा वाटला आज चा भाग?
अजून हि सध्या किंजल आणि ओंकार डोक्यातून गेले नाहीत ...
काही दिवस वेळ कमी असल्यामुळे कदाचित भाग छोटे असतील.. तर प्लिज तक्रार करू नाही..

काय वाट्ते... कशी वाटली सुरवात?
आज काही जस्ती नाही बोलणार ... एक गाणे ऐकवते ... त्यात माझ्या मनातल्या सर्व भावना आहेत ...
म्हणजे काही दिवस झालेत आपल्याला बोलून पण कधी कधी काही न बोलता बरच काही बोलता येत ना...
तर भावना समजतात का माझ्या बघा...

थोडे हसावे थोडे रुसवे ...नाते रुजावे असे ...
तुझया सुखाचे माझ्या सुखाशी धागे जुळावे जसे ...
तू आणि मी ... मौनातले बोलणे ... !

कथेकडे वळूयात ...
मला खूप जणांनी प्रश्न विचारले तुम्ही थ्रिलर सुस्पेन्स कथा लिहिता का?
तर माझे उत्तर नाही असे होते... का?? कारण मला फक्त प्रेम आणि मैत्री हाच विषय आवडतो लिहायला...
पण परत विचार केला का नाही?? एक वेगळे काही ट्रय कराचे...
तर घेऊन येत आहे तुमच्या साठी... थ्रिलर सुस्पेन्स नि भरलेली हि लव्ह स्टोरी ...  माझ्या ह्या प्रयत्नाला तुमची साथ मिळेल हि आशा...

तुमच्या हि मनात प्रश्न आलेच असतील ना... नसतील आले तर मी कशासाठी आहे...
हे घ्या प्रश्नांची लिस्ट विचार करायला... उद्या पर्यंत मी परत भेट पर्यंत...
१. कोण आहे तो माणूस ज्याने आयुष्य ला ढाककल्ले...??
२. रुपाली का घाबरलेली?
३. आयुष्य ला काय झाले? काय आयुष्य ची ह्या कथेत एन्ट्री च्या आधीच एक्सिट?
४. का निशी का तू असे का केले... का मारलस आयुष्य ला... हो... हो देईल ना निशी उत्तर उद्याच्या भागात...

अभिप्राय नक्की कळवा...
वाचत रहा.. ती लाजते जेव्हा... पर्व ३ (श्वास माझा होशील का...?)