तुझे माझे एका नाव

"कायरा!!!" मागून विशाखा ची हाक ऐकून कायरा थांबते... आणि हाकेच्या दिशेने वळून बघते, विशाखा तिच्या दिशेने आपली बॅग आणि ओढणी सांभाळत धावत पळत येते,
"हळू हळू.. श्वास घे जरा.. काय झाले...?" कायरा आपल्या नम्र आवाजात तिला विचारते.. विशाखा आपली बॅग बाजूच्या बाकावर ठेवत आपला हाथ पुढे करते, "हैप्पी बर्थडे!! मला कॉलेज मध्ये सर्वात प्रथम तुला विष करायचे होते.. "
कायरा गालात हसली आणि म्हणाली, "थँक यु!! पण त्या साठी इतकं धावत पळत यायची काय गरज होती... "
"गरज?? अरे मी अजून २ सेकंड उशीर केला असता तर बहुतेक साऱ्या कॉलेज चे विष करून झाले असते तुला.. "
"चल... काही तरीच ..." असे म्हणत दोघी लेक्चर ला बसतात.

कायरा ... जणू एक अप्सरा, निळे डोळे, काळे केस, चॉकलेटी त्वचा. हसली कि गालावर एक खोल खळी पडायची. सहसा केस लांब असल्यामुळे वेणीत बांधून असायचे पण आज बर्थडे असल्यामुळे तिने केस मोकळे सोडले होते आणि त्या केसांच्या तालावर सारे कॉलेज दिवाने होत होते. पण कायरा कोणाला भाव नाही द्याची  .. तिचे विश्व् वेगळेच होते. कॉलेज तर तिच्या मागे दिवाने होते पण कायरा ची एकमात्र जीवष्ट मैत्रीण कॉलेज मध्ये आणि ती म्हणजे विशाखा. मुंबईच्या प्रसिद्ध वाणिज्य कॉलेजात CA चा अभ्यास करत होती.

"मग आज किती वास्ता आहे पार्टी घरी?"
"पार्टी ?? कसली पार्टी..." कायरा आश्चर्याने म्हणाली
"बस का... बोलवायचे नाही तर तसे सांग.. आज बर्थडे आहे मग पार्टी तर असणारच ना..." विशाखा डोळे मिचकावत म्हणाली... पण तिच्या त्या वाक्याने जणू कायराच्या चेहऱ्याचे हसू हिरावून घेतले..
"विशाखा तुला माहित आहे ना... माझ्या बाबांना मी अजिबात नाही आवडत, मी काय गुन्हा केलाय मला नाही माहित पण आज पर्यंत त्यांनी मला प्रेमानी जवळ घेतलेले मला आठवत नाही, नेहमी शाळेत पालकांना बोलवायचे पण नेहमी आईच यायची.. कधी बाबांनी मला त्यांच्या मुलीचा दर्जा दिलाच नाही... असे असताना ते माझ्या जन्माचा आनंद का मानवतील?" तिचे वाक्य ऐकून विशाखाला खूप वाईट वाटले ... तिला काय बोलावे आता असा मनात विचार करत असते तेव्हा कायरा तिला पुढे म्हणते.. "तू नको काळजी करुस... मला सवय झाली आहे ह्याची आता... "
विशाखा तिला गालातल्या कोपऱ्यातून एक स्माईल देण्याचा प्रयत्न करते... कॉलेज संपल्यावर कायरा आपल्या सकूटीवर घरी जायला निघते. रस्त्यात बरीच गर्दी जमलेली दिसते म्हणून ती गाडी बाजूला लावून  बघायला जाते, तिथे एक २०-२२ वर्षाचा तरुण रक्तबंबाळ होऊन पडला असतो, कायरा चा जीव काही राहत नाही ती सगळ्या गर्दीला चिरत त्याच्या जवळ जाते, "कोणी ऍम्ब्युलन्स ला फोन करा..." ती विंनती करते पण सर्व लोक फक्त उभे राहून तमाशा बघतात. कायराच शेवटी धावून एक ऑटो बोलावते आणि त्याला घेऊन हॉस्पिटल ला जाते, हॉस्पिटल मध्ये इमर्जन्सी केस म्हणून त्याला लगेच ऑपेरेशन करायला घेऊन जातात, बऱ्याच वेळानी डॉक्टर बाहेर येतात ते पेशंट चे नातेवाईक शोधात असतात तेव्हा कायरा त्यांच्या पुढे जाते, तिचा पिवळ्या रंगाचा बांधणीचा नावा ड्रेस लाल झाला असतो, "तुम्ही कोण पेशंट च्या?"
"कोणी नाही डॉक्टर, मला रस्त्यात त्यांचा एक्सीडेंट झालेला दिसला, रहावले नाही म्हणून एका चांगल्या नागरिकाचे कर्तव्य म्हणून मी हॉस्पिटल ला घेऊन आले.. मला घरी जायला उशीर होत आहे, पण सिस्टर मला जाऊ देता नाहीत पोलीस आल्यावर साक्ष देऊन जा म्हणतात ..."
डॉक्टर तिला शांत व्हायला सांगतात " ठीक आहे तुम्ही जाऊ शकता मी सांगेन पोलिसांना.. तुम्ही घाबरू नका... "
कायरा त्यांचे आभार मानून निघू लागते तेच मनात प्रश्न येऊन ती थांबते वळून त्यांना विचारते, "पेशंट कसे आहेत..."
डॉक्टर एक उसकारा सोडत डोके नकारार्थी हलवून म्हणतात, "त्यांच्या यकृत ला खूप नुकसान झाले आहे. आम्ही त्यांना कोणी यकृत दाता मिळाला तरच वाचवू शकू आणि इतक्या लवकर यकृत मिळणे म्हणजे चमत्कारच होईल... आम्ही आमच्या परी ने पूर्ण प्रयत्न करत आहोत... तुम्ही काही काळजी नका करू, निघा तुम्ही.." ते तिच्या खांद्यावर थोपटत सांगतात... ते ऐकून कायरा निशब्ध होऊन जाते.. सुन्न त्या हॉस्पिटल च्या बेंच वर बसते मग काही विचार करत ती डॉक्टर ला हाक मारते ते वळून बघतात, ती धावत त्यांच्या कडे जाते आणि विचारते  "माझे यकृत चालेल?"
"बेटा तू आणखीन लहान आहेस, बरंच आयुष्य पडलं आहे तुझ्या पुढे आम्ही बघतो काय करायचे ते..."
"नाही डॉक्टर... तुम्ही माझे एक यकृत त्यांना देऊन टाका.. तसंहि मी एकावर जगू शकते ना..." तिचे ते वाक्य ऐकून डॉक्टर उडालेच...
"बेटा माणसाला एकच यकृत असते... "
"नाही डॉक्टर... २ असतात " ती त्यांच्याशी वाद घालू लागते... डॉक्टर हि गोंधळतात कि हिला कसे समजवावे...
"माझे ऐक, २ किडनी असते यकृत एकच असते... " किडनी म्हंटल्यावर कायराच्या डोक्यात प्रकाश पडतो... "ओह सॉरी डॉक्टर ते काय माझे ससान्स विषय नाही ना.. माझा जरा गोंधळ उडाला.. पण मग यकृत एकच असते तर कोणी का देईल आपले यकृत?? " कायरा ला प्रश्न पडतो..
"म्हणूनच शक्यतो मृत लोक ज्यांनी आपले यकृत दान केले असते आम्ही त्यांच्या शी मॅच करून बघतो... पण खूप मोठी लाईन असते... आता जिवंत लोकांचे यकृत प्रत्यारोपण पण करता येते!!" ते ऐकून कायरा दचकते... "म्हणजे ऐक जीव वाचवण्यासाठी तुम्ही दुसऱ्याचा जीव घेता?"
"नाही नाही... मानवी शरीरात यकृत हा एकच असा अवयव आहे जो कि परत स्वतः वाढू शकतो म्हणून दात्या कडून आम्ही ६०% यकृत काढून रुग्णात प्रत्यारोपण करतो...  "
"अच्छा ... आता कळले.. मग माझे यकृत घ्या पण त्यांना वाचवा... " कायरा विनंती करत म्हणते
"असे इतके सोपे नसते... आम्हाला टेस्ट करावे लागतात आणि मॅच झाले तरच करू शकतो प्रत्यारोपण "
"हो मग चला करू यात ना टेस्ट..." कायरा अधीर होती म्हणते
"त्या साठी तू १८ वर्षाच्या वर हवीस ... "
"काय योगायोग आहे डॉक्टर... माझा आज १८वा वाढदिवस आहे... प्लिज लवकर चला कोणाचा जीव धोक्यात आहे..." डॉक्टर तिचे ते बोलणे ऐकून टेस्ट करायला तयार होतात. टेस्ट चे निकाल यायला वेळ असतो.
कायरा हॉस्पिटल मधेच बसून असते. तिला विशाखाचा फोन येतो, "कायरा... संध्याकाळी ६ वास्ता CCD ला भेटू..."
"मला शक्य नाही विशाखा.. "
"ए काय भाव खातेस ग.. तुझा १८वा वाढदिवस साजरा करू आपण..." ते एकूण कायरा च्या डोळ्यात पाणीच येते आणि तिचा आवाज हि रडवेला होतो...
"काय झाले कायरा?? तू रडत का आहेस? कुठे आहेस तू?" कायरा तिला झाला प्रकार सांगते... आणि कळवते कि अजून ती हॉस्पिटल ला आहे. विशाखा तिला ती तिथे पोचते म्हणून सांगते.

टेस्ट चे निकाल सकारात्मक येतात ज्याने डॉक्टरांना हि नवीन उमेद मिळते... ते कायरा जवळ येतात आणि सांगतात, "अभिनंदन तुमचे टेस्ट सकारात्मक आलेत, आपण तुमचे यकृत घेऊ शकतो प्रत्यारोपण ला...फक्त ऐक अडचण आहे तुम्हाला १ लाख ऍडव्हान्स जमा करावा लागेल हॉस्पिटल ला तेव्हाच आम्ही केस पुढे घेऊ शकतो..."
कायरा विचारात पडते १ लाख कुठून आणायचे... विशाखा हि आली असते दोघी एकमेकींच्या तोंडाकडे बघतात, कायरा रिसेप्शन ला जाऊन आपल्या गळ्यातली सोन्याची चैन जमा करत त्यांना म्हणते, "सध्या आमच्या कडे पैसे नाहीत... मी उद्या पर्यंत पैसे जमा करते तो पर्यंत हि चैन ठेवा पण ऑपेरेशन सुरु करा..."
"आजच आई नि दिली आहे ना तुला ती चैन बर्थडे गिफ्ट?" विशाखा आश्चर्यचकित होऊन म्हणाली..
"चैन काय कधी हि मिळेल परत जीव गेला तर थोडीच मिळवता येईल परत..." कायरा विना संकोच त्यांना आपली चैन देत म्हणाली.

डॉक्टर तिचे हे वागणे पाहून खूप प्रभावी होतात... ऑपरेशन यशस्वी रित्या पार पडते. कायरा ला हि स्टिचेस लागले असतात डॉक्टर तिला ऐक दिवस हॉस्पिटल मध्ये थांबायला सांगतात पण ती काही करणे देऊन घरी निघून येते. रस्त्यात विशाखा तिला म्हणते, "कायरा तुझा १८वा बर्थडे तर जगावेगळा झाला... कोणाचातरी  जीव वाचवलास तू आज.. "
"हो ना.. मला खूप भारी वाटतंय!! आपण एखाद्याचा जीव वाचवू शकतो..." ती गोड हस्ते आणि तिच्या गालावरची खळी अजूनच उठून दिसते.. विशाखा तिला घेऊन तिची गाडी घरी सोडते. घरी तिची आई तिची वाट पाहत असते, तिला असा रक्तबंबाळ ड्रेस मध्ये बघून त्या घाबरून जातात, "कायरा बाळा काय झाले... ?? तू ठीक आहेस ना.."
"आई मी ठीक आहे.. काही नाही झाले..."
"मग विशाखा का अली तुला सोडायला तू का नाही चालवली गाडी..." बोलता बोलता त्यांचा हात तिच्या  स्टिचेस ला लागतो ज्याने ती कळवळते... "काय झाले कायरा?" त्यांना काही राहवेना...
विशाखा शेवटी त्यांना सर्व हकीकत सांगते, तिचे बाबा हि तिथे आले असतात तोवर सर्व ऐकून ते कपाळाला हाथ मारून बसतात "झाले ... ह्या मुलीला आम्हाला कळवावेसे पण नाही वाटले... इतका मोठा निर्णय स्वतःच घेऊन टाकला? आता कोण लग्न करणार हिच्याशी? मालती तुझ्या शी बोलतोय मी..." कोणीच उत्तर देता नाही हे बघून ते आपल्या बायको कडे नजर रोखून रागारागाने बघत राहतात ...
"आज पर्यंत मी मेली कि जिवंत आहे ह्याची कोणाला पडली नव्हती... आज लग्नाची काळजी कुठून आली..." कायरा झटक्यात उठून तिथून निघून जाते... विशाखाला काय करावे कळत नाही, ती मालती कडे बघते आणि मी निघते असे इशार्यानेच सांगते..
सर्व काही शांत झाल्यावर मालती कायरा च्या खोलीत जाते, "कायरा चल जेवून घे बघू... " कायरा मुसमुसत भिंतीकडे तोंड करून झोपली असते त्या तिला आपल्याकडे वळायला लावतात ज्याने परत तिच्या टाक्यांना ताण पडतो आणि ती कळवळते.. "आई ग... सॉरी बेटा माझ्या लक्षातच नाही राहिले... चल जेवण करून घे... नाहीतर थांब मी इथेच घेऊन येते तुझे जेवण..." असे म्हणत त्या ताट आणायला निघून जातात. लगबगीने ते गरम जेवणाचा ताट घेऊन येतात आणि तिला उठवून बसवतात, "२ घास पोटात गेले म्हणजे बरं वाटेल, सकाळ पासून काही खाल्लंस कि नाही..." त्या तिला हसवण्याचा प्रयत्न करतात हळू हळू ती त्यांना प्रतिसाद देऊ लागते, "कसलं ग धाडस केलंस एवढं... एकटी नि त्याला नेलस काय... आपली चैन हि देऊन आलीस, चैन चे जाऊ दे पण यकृत हि देऊन आलीस... "
"माहित नाही आई त्या क्षणी जे ठीक वाटले ते केले... मी ठीक केले ना.."
"तुझा निर्णय बरोबर होता बेटा पण सोबतीला कोणी मोठे हवे होते, मला ऐक फोन तर करायचास... त्या विशाखाला काय समजते.. ती हि तुझ्या एवढीच ना..."
"मी विशाखाला नाही बोलावले.. तिचा फोन आला होता तेव्हा मी तिला सर्व सांगितले..."
"मी किती काळजीत होते, तुझा फोन हि लागत नव्हता... ह्या पुढे काही हि असले तर आई ला सांगायचे कळले?" कायरा होकारार्थी मान हलवते त्या तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाल्या, "झोप आता!! हैप्पी बर्थडे परत एकदा... १८ व लागलं आणि तू आपले निर्णय स्वतः स्वतः घेऊ लागलीस...!!" त्या जाता जाता दार लोटून घेत म्हणाल्या..

तिकडे डॉक्टर आदिश च्या घरी...
राहून राहून त्यांना कायरा चा विचार येत होता, आपल्या खोलीत टेबलं लॅम्प जवळ सिगारेट फुकत ते दिवसभर झालेल्या घटनेचा विचार करत बसले होते... "कोणी इतकं निस्वार्थी कसे असू शकते...  चांगले नागरिक तर बरेच असतात जे रुग्णाला हॉस्पिटल ला घेऊन येतात, पण त्याच्या साठी आपले यकृत हि दिले तिने... आणि पैसे नाहीत म्हणून स्वतःची नवीन आई ने गिफ्ट केलेली सोन्याची चैन हि दिली... मानायला पाहिजे ह्या मुलीच्या धाडसाला.. खरी जिगरबाज आहे ती.." आदिश स्वतःशीच विचार करण्यात मग्न होता. त्याला अचानक मनात ऐक विचार येतो, "मी हिच्यावर अभ्यास केला पाहिजे माझ्या संशोधनात खूप मदत होईल... हिचा DNA चा नमुना मिळवला पाहिजे" खूप मोठे युद्ध जिंकल्याचा आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर येतो..

दुसऱ्या दिवशी हॉस्पिटल मध्ये ...
डॉक्टर ला कायरा भेटते, "आता कशी आहे त्यांची तब्येत?"
"हो शुद्धीवर आलाय तो.. त्याचे आई वडील हि काल आलेत, जाऊन भेटू शकते तू त्याला... चल मी भेटवतो. " असे म्हणत ते तिला घेऊन त्याच्या रूम मध्ये येतात, डॉक्टर ला बघून तो उठायचा प्रयत्न करू लागतो...
"नाही नाही.. झोपून रहा मिस्टर करण.. .मी तुम्हाला तुमच्या प्राणदात्यांशी भेटवायला आलोय .." असे म्हणत ते कायरा ला समोर करतात. त्यांचे ते शब्ध ऐकून कायरा कावरी बावरी होते... "मी फक्त माझे कर्तव्य केले डॉक्टर... "
करण चे आई बाबा कायरा चे आभार मानतात. कायरा सगळ्यांची अनुमती घेऊन निघू लागते, तिला आदिश बाजूला घेऊन म्हणतात, "कायरा काल १-२ टेस्ट करायच्या राहून गेल्या.. "
ते ऐकून कायरा घाबरते "म्हणजे??"
"घाबरायचे काही करण नाही... ह्या टेस्ट ऑपेरेशन नंतरच करायच्या असतात मला तुझे रक्ताचा नमुना घ्यायचा आहे" आदिश तिला घेऊन जातो.

असेच काही दिवस निघून जातात करण हि पूर्णपणे बारा होतो, कायरा रोज त्याला भेटायला जायची ज्याने दोघांची घनिष्ट मैत्री होते कायरा च्या लक्षात येते कि त्याला पैंटिंग करायला आवडते आणि त्यातच तो आपले करिअर करू इच्छित आहे. तो वेगवेगळ्या वयोगटातील मुलांसाठी क्लास घेतो. कॉलेज संपल्यावर दोघे भेटायचे आणि हळू हळू मैत्री प्रेमात बदलू लागली...

दोघे एकमेकांना खुप प्रेम होते करत.. येता जाता नयनांनी भावनांना होते जपत... ती त्याला पाहुन गोड हसायची .. तो ह्रदयावर हात ठेवून होता म्हणत.. देवा हीला नेहमी असेचं हसतमुख ठेव, जो पर्यंत मी नाही मरत.. 

आदिश च्या सिगारेट च्या व्यसनामुळे त्याचे यकृत बिघडायला लागते, त्याला हि यकृत प्रत्यारोपण ची गरज पडते, डॉक्टर असल्यामुळे त्याला माहित असते कि यकृत दाता मिळणे किती कठीण आहे... अश्या वेळी त्याला कायरा ची आठवण येते आणि त्याच्या लक्षात येते त्याने तिचे रक्ताचे नमुने हि ठेवून घेतले होते आपल्या संशोधनासाठी, दुसऱ्या दिवशी तो त्याचे आणि कायरा चे रक्त टेस्ट साठी पाठवतो आणि आपल्या संशोधन साठी कायरा चा DNA टेस्ट हि करायला सांगतो आणि घरी लवकर निघून जातो..
त्याने ज्या सिस्टर ला टेस्ट कायला सांगितले असते तिला वाटते DNA मॅच करायचा आहे, दुसऱ्या दिवशी टेस्ट चे निकाल येतात आणि आदिश ला धक्का बसतो करण त्याचे आणि कायरा चे DNA मॅच झाले असतात. "कायरा माझी मुलगी आहे?" २ क्षण त्यांना काही कळेना... अशी धाडसी जिगरबाज मुलगी आपली मुलगी आहे हे कळून त्यांना आनंद होतो, मनात काही नसतांना हे सत्य कळल्यावर ते तिचा पत्ता शोधून काढतात काही ना काही कारणाने तिला फोन करून बोलू लागतात कायरा हि त्यांची मदत व्हावी म्हणून होईल ते मदत करायची. असे बरेच दिवस सुरु राहते, आदिश तिला रोज न विसरता फोन करायचा ! करण कधी हि कायरा शी बोलायचं तर ती आदिश बद्दल बोलायची.. ऐक दिवस करण ला राहवत नाही आणि तो आदिश च्या घरी जातो, आदिश आरामखुर्चीत अराम करत बसला असतो... सिगारेट काही सोडली नसते... करण ला बघून तो बिचकतो, करण रागातच असतो..."डॉक्टर तुमचे खूप उपकार आहेत माझ्यावर.. तुम्ही मला जीवन दान दिले आहे.. पण ह्याचा अर्थ हा नाही कि मी कायरा ला माझ्या पासून दूर होताना बघू शकेन..." करण रागाने लाल झालेला असतो, "तुमचे वय काय? तुम्ही तिच्या वडलांच्या वयाचे आहेत... काय चालले तुमचे? का फोन करता तिला रोज?"
करण चे बोलणे ऐकून आदिश च्या डोळ्यात पाणी येते पण तो काहीच उलट बोलत नाही... "अहो आता का शांत आहेत... "
आदिश ची काळजी घेणारी नर्स तिथे येते, "तुम्ही काही हि आरोप लावणार आणि सर ऐकून घेणार का? "
"काही हि नाही... विचारा त्यांना कायरा ला का रोज फोन करतात?"
"कायरा त्यांची मुलगी आहे..." ती नर्स खुलासा करते...
"काय??" ते ऐकून करण सुन्न पडतो... आदिश त्याला टेस्ट चे रिपोर्ट दाखवतो...
"काय बोलणार मी आता...पण तुम्ही हे टेस्ट केलेच कसे...?"
"सरांचे यकृत निकामी झालं आहे त्यांना यकृत प्रत्यारोपण करावे लागणार आहे... तेव्हा त्यांना कायरा ची आठवण झाली म्हणून त्यांनी टेस्ट केले... तेव्हा त्यांना हे कळले..."
"काय? यकृत निकामी झाले... " कारण ला धक्का बसतो
"आपल्या मुलीला आता धोक्यात टाकायची त्यांची इच्छा नाही म्हणून ते स्वतः आता स्वइच्छेने मरण स्वीकारत आहेत.. "
"अहो काय बोलताय तुम्ही... कोणी दुसरे दाता मिळेल ना..." करण हळवा होत म्हणाला...
"आदिश सर... अहो माझं यकृत हि कायरा नेच दिले आहे... तुम्हाला ते हि चालेल... हो ना... मी देतो तुम्हला माझे यकृत माझे घ्या यकृत... " असे म्हणत तो त्या नर्स ला आपले रक्ताचे नमुने घायला लावतो आणि सांगतो मी उद्या येतो आपण प्रत्यारोपण करून टाकू... तुम्हाला नावासाठी काय टेस्ट करायच्या त्या तुम्ही करून घ्या. दुसऱ्या दिवशी ठरल्याप्रमाणे करण हॉस्पिटल ला जातो... आणि यकृत प्रत्यारोपण चे ऑपेरेशन यशस्वी हि होते. कायरा ला जेव्हा कळते कि करण हॉस्पिटल ला आहे ती त्याला भेटायला जाते आणि तिला तेव्हा कळते कि त्याने आदिश ला आपले यकृत दिले आहे.. तिचा पूर्ण गोंधळ उडाला असतो, आदिश तिच्याशीं रोज बोलायचं पण त्याने तिला का नाही सांगितले कि तो आजारी आहे आणि त्याने करण ला सांगितले.. करण कडे हि तिचे यकृत होते मग मला का नाही सांगितले... करण तिला आपल्या जवळ बोलावतो, तो तिला सर्व हकीकत सांगतो... कायरा चे डोके गरगरायला लागते... ती पाणी पिते.. "म्हणजे आदिश माझे बाब आहेत!! खरे बाबा !!"
"हो..."

कायरा च्या तेव्हा लक्षात येते कि का तिचे बाबा तिच्यावर कधी प्रेम नाही करू शकले... त्यांना तिला पहिले कि आपल्या पत्नीने केलेला विश्वासघात आठवत असेल.. तरी त्यांनी आपल्याला त्यांच्या घरी ठेवले.. लाड नाही केले पण घराबाहेर हि नाही काढले... न कळत तिच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागतात आणि तिचे पाऊल घराकडे वळतात. आज ती आपल्या बाबांना वेगळ्याच नजरेने बघत होती... ती जाऊन त्यांना बिलगते, ते तिला आपल्या पासून दूर करतात पण आज कायरा त्यांचे हे वागणे समजू शकत होती...

आदिश ला हॉस्पिटल मधून घरी घेऊन जातात, कायरा त्याची दिवस रात्र काळजी घेते.ती त्यांना तिच्या आणि करण बद्दल सर्व सांगते..
"तू त्याला सांगितलेस का तू त्याच्या वर प्रेम करतेस म्हणून?"
"सांगायची काय गरज आहे? त्याला कळत नाही का? माझ्या डोळ्यात दिसत नाही त्याला त्याच्या साठी चे प्रेम?"
"हम्म.. पण काही गोष्टी बोलून व्यक्त करणे चांगले असते..   कधी कधी धोकादायक ठरू शकतो..."
"ठीक आहे सांगेन त्याला... "
"कधी??"
"तुम्ही तर असे अधीर होताय बाबा जणू ... " कायरा लाजत तिथून निघून जाते. आदिश हि प्रसन्न असतो. त्याच्या मनात येते दोघे लग्न करणारच आहेत तर ह्यांच्या सर्व टेस्ट करून घेतो, कायरा चे रक्ताचा नमुना तर त्याच्या कडे असतोच आणि त्या दिवशी करण ने हि आपल्या रक्ताचे नमुने दिले होते, तो दोन्ही लॅब मध्ये पाठवतो...

जेव्हा टेस्ट चे रिपोर्ट येतात, आदिश ला ते पाहून डोळ्या पुढे गिरकी येते... त्याला आपण काय बघतोय ह्या वर विश्वासच बसत नाही... तो परत परत रिपोर्ट वाचतो, लॅब ला फोन लावतो त्यांच्या कडून काही चूक झाली आहे का त्याची खात्री करून घेतो पण कुठेच घोळ झाल्याचा लव लेश हि नसतो... तो लगबगीने करण ला फोन लावतो..."हॅलो करण.. अरे मला तुला खूप महत्वाचे बोलायचे आहे..."
"बोला ना डॉक्टर साहेब काय झाले... "
"अरे कायरा भेटली का तुला..??"
"नाही काल पासून आम्ही नाही भेटलो... आज भेटणार आहोत संध्याकाळी... काही काम होते का तिच्याशी...??"
"हे बघ... आज एखाद्यावेळी ती तुला आपल्या मनातल्या भावना सांगेल..."
"मनातल्या भावना..??"
"अरे वेड्या प्रपोस करेल..."
"काय बोलताय काका!! म्हणजे मी सुद्धा छान तयारी करायला पाहिजे... "
"नाही... तयारी नाही... तयारी करायची आहे तर तिचे प्रपोसलं नाकारायची कर..."
"काय?? काय बोलताय काका तुम्ही??" करण चा गोंधळ उडालेला होता... पण त्याला जेव्हा सत्य कळते त्याच्या हृदयाचे दोन तुकडे होऊन जातात.

ठरल्या प्रमाणे दोघे संध्याकाळी CCD मध्ये भेटतात, करण पहिले पासून तिथे आला असतो कोपर्यतली जागा घेतो... कायरा येते तेव्हा तिच्या हातात ऐक मोठी भेटवस्तू असते आणि पिवळ्या गुलाबाच्या फुलांचा गुलदस्ता  असतो..."मला ना आज तुला ऐक खूप महत्वाचे बोलायचे आहे... " कायरा अधीर होत म्हणते... त्याला आपल्या हातातली भेटवस्तू देते, "काय आहे हे?" करण काही माहित नसल्याचा आव अनंत म्हणाला.
"उघड तर आधी..." करण ते उघडतो तर कायरा नि त्याचे कॅनवास वर स्केच रंगवले असते आणि त्याच्या बाजूला ऐक कविता लिहिली असते...

आयुष्यभर हसवेन तुला पण मला कधी रडवून जाऊ नकोस , 
काळजी घेईन तुझी जीवापाड पण मला वाऱ्यावर सोडून कधी जाऊ नकोस , 
शेवटच्या श्वासापर्यंत साथ देईल तुझी पण मला अर्ध्यात सोडून जाऊ नकोस , 
तुझ्यासाठी आयुष्य देऊन टाकेल पण प्लिज  मरण्या अगोदर मरण देऊन जाऊ नकोस...

करण चे  वाचून संपायच्या आत कायरा त्याला म्हणते... "तुझे उत्तर काय आहे मला माहित आहे तरी मी दोन्ही ची तयारी करून आली आहे... तुझा जर होकार असेल तर हे कॅनवस आज घरी घेऊन जा आणि नकार असेल तर मला आपली मैत्री अशीच जपायची आहे.. हे पिवळे गुलाब आणलेत मी तुझ्यासाठी ...आपापल्या मैत्री साठी... "

करण २ मिनिट स्तब्ध राहतो त्याला काय बोलावे कळेना... तो हाताला कॅनवस खाली ठेवतो आणि पिवळे गुलाब हातात घेऊन तिथून निघू लागतो... कायरा त्याचा हात धरते आणि त्याला थांबते... "खरंच? तू माझ्यावर प्रेम नाही करत? का? का नाही आवडत मी तुला...."
डबडबलेल्या डोळ्यांनी करण म्हणतो.. "मी तुझ्यावर जीवापाड प्रेम करतो.. पण आपल्या नात्याला आपण नाव नाही देऊ शकत कायरा ... आपल्या नात्याचा शेवट हि पायरी... ह्या पुढे नाही जाऊ शकत... "
"प्रेम करतोस पण स्वीकारू नाही शकत... मला काहीच कळत नाही आहे... का नाही नाव देऊ शकत आपण आपल्या नात्याला?" कायरा त्याच्या नजरेत नजर देऊन रोखून बघत म्हणाली...
"करण आपल्या नात्याला आधीच ऐक नाव आहे... मी तुझा..." करण अडखळू लागतो... परत हिम्मत एकत्रित करून म्हणतो.."भाऊ आहे..."
"काय!! गंमत करायची हि ऐक लिमिट असते..." कायरा चिडून म्हणाली...
"मी खरं बोलतोय..."करण चे डोळे रडून लाल झालेले.. "विश्वास नाही बसत तर विचार तुझ्या बाबा ला.. नाही
आपल्या बाबा ला...सख्या बाबा ला.. आदेश ला... डॉक्टर आदेश ला..." करण तिथून तेवढे बोलून निघून जातो...


कायरा तिथेच स्तब्ध बसून असते.. "काय ऐकले आपण? खरं ऐकले मी हे सर्व? काय हे खरं घडतंय?"
स्वतःला सावरून ती रागारागाने सकूटी काढून घरी जायला निघाली... घरी जाऊन आपल्या रूम मध्ये जाते सरळ आणि उशीत डोके कोंबून रडू लागते. तिला असे तावातावत घरी आलेले बघून  मालती तिच्या मागे जाते... काय झाले खोदून खोदून विचारते... कायरा काहीच बोलत नाही... "अगं मला सांगणार नाही तर कसं कळणार काय झाले..." मालती तिच्या केसांवरून हात फिरवत म्हणाली...
कायरा ला स्वतःचा राग आला होता... ती चिडून उठून बसते रागात आपले केस बांधते, "आई... मला माहित आहे बाबा माझ्याशी परक्या सारखे का वागतात... मला माहित आहे ते माझे खरे बाबा नाही... पण तू ठीक नाही केलंस... मला नाही माहित का तू असे केले तू मला घरी आणलेस मग करण ला का नाही आणलेस?"
"करण? कोण करण?" मालती ला कायरा काय बोलते काही उमजेना
"तुझा मुलगा.. करण... हो तुला त्याचे नाव कसे माहित असणार... तू तर त्याला टाकून दिला अशील कुठल्या कचरेच्या कुंडीत...."
"कायरा काय बोलतेस? मनाला येईल ते बरळू नकोस... "
"बोलू नको तर काय आई? आज तुझ्या मुळे... तुझ्या मुळे मी आणि करण लग्न नाही करू शकत.. तू ... जा ना... मला नाही बोलायचे काही तुझ्याशी... बाबा बरोबरच आहेत... मी नाहीच कोणाच्या प्रेमाच्या लायकीची... का असे केले..." कायरा परत रडू लागते.
मालती ला ती काय बोलते काही कळत नाही... "कायरा बेटा प्लिज मला नीट सांग काय झाले... का इतका अकांड तांडव करतेस?" ती समजण्याच्या स्वरात तिला विचारते.
कायरा आदेश ला फोन लावते आणि त्याला ताबडतोब घरी यायला सांगते... फोन ठेवत म्हणते..."सांगते.. सर्व काही सांगते.. एकदाचा सर्व सोक्ष मोक्ष लावते..." असे म्हणत ती करण ला हि घरी बोलावून घेते...
आदेश आणि करण दोघे घरी आपल्यावर ती आपल्या आई ला संबोधून म्हणते.. "आई.. ह्यांना तर तू ओळखतेच... " ती आदेश कडे बोट दाखवून म्हणते..."आणि हा तुझा मुलगा... करण..."
"मी का ओळखते ह्यांना कायरा? मी नाही ओळखत ह्यांना आणि हा माझा मुलगा कसा काय?"
"आई... हे माझे खरे बाबा ... माझेच नाही तर करण चे सुद्धा.. आणि तू ह्यांना ओळखत नाहीस?" कायरा प्रश्नचिन्ह भरल्या नजरेने तिच्या कडे बघत असते...
आदेश आपल्या खुर्चीतून उठतो आणि कायरा ला ऐक मुस्काटात मारतो... "हि पद्धत आहे का आपल्या आई शी बोलायची? मी तुला समजूतदार, धाडसी समजत होतो...." आदेश आपल्या रागावर नियंत्रण करत म्हणाला, "तू माझी मुलगी आहे करण माझा मुलगा आहे ह्यात ना तुझ्या आई ची चूक आहे ना दुसऱ्या कोणाची... तुम्ही माझे मुलं आहात  !! हो हे सत्य आहे पण तुमच्या आई ने तोंड काळ केलं म्हणून नाही तर तुम्ही टेस्ट ट्यूब बेबी आहात म्हणून ... " कायरा आणि  करण तोंड उघडून आदेश चे बोलणे ऐकत होते..
"मी माझ्या तारुण्यात ऐक शुक्राणू दाता होतो... शिक्षणाचा खर्च भागवण्या साठी, घरखर्च मिळावा म्हणून मी हे करायचो, पण मला माझे शुक्राणू कोणाला दिलेत हे माहित नव्हते... तुम्ही माझे मुलं आहात हे ज्या क्षणी तुम्हाला कळले त्याच क्षणी मला हि कळले...!! "
सगळा गोंधळ मालतीच्या लक्षात आला... ती पुढे कायरा ला म्हणाली..."बेटा मी आणि तुझे बाबा दोघे मुलं व्हावं म्हणून खूप प्रयत्न करत होतो पण काही यश नाही आले मग काही टेस्ट केल्यावर लक्षात आले कि तुझ्या बाबांचे शुक्राणू खूप कमजोर आहेत ज्यामुळे मी कधीच आई नाही होऊ शकणार तेव्हा आम्ही खूप निराश झालो होतो... मी तर पार खचून गेली होती, मला निराश बघणे तुझ्या बाबांना सहन नाही झालं... त्यांनी डॉक्टरांना काही तरी उपाय सांगायला सांगितले... ते म्हणले कि मी आई होऊ शकते पण परपुरषाच्या शुक्राणू नि.. हि बातमी जितकी तुझ्या बाबांसाठी धक्कादायक होती ती त्याहून अधिक माझ्यासाठी होती... पण माझ्या प्रेमाखातर तुझे बाबा तयार झाले आणि त्यांनी मला हि तयार केले, खूप प्रयत्नांनी IVF द्वारे तू आमच्या जीवनात आली, तुझे बाबा हि आधी खुश होते पण समाजाने त्यांना टोमणे मारणे नाही थांबवले ज्याने ते खचून गेले आणि कधी त्यांचे तुझ्यासाठीच प्रेम तिरस्कारात रूपांतर झाले त्यांना हि नाही कळले... " मालती च्या डोळ्यात पाणी आले...
सर्व सत्य कळल्यानंतर सर्व शांत होते... कायरा आई जवळ जात तिचा हात आपल्या हातात घेते आणि म्हणते, "आई मला माफ कर... तू मला या जगात आण्यासाठी, माझ्यावर प्रेम करण्यासाठी इतके कष्ट घेतले आणि मी... मी तुला समजूच नाही शकले... रागात येऊन मी काय नाही तो विचार करून बसले आणि तुला काय काय अभद्र बोलून बसले... " मालती तिला आपल्या कुशीत घेते आणि दोघी आपलं मन मोकळं करतात...

मन भरून रडून झाल्यावर कायरा करण कडे वळते, "आपल्या नशिबात ऐक व्हायचे नव्हते लिहिले वाटते करण... आपल्या नशिबात होते तुझे माझे ऐक नाव बाबा चे !!"
करण तिच्या कडे बघतो, "हम्म ... " असे म्हणत निघून जातो...

समाप्त